Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Κλείνοντας το προηγούμενο post, υποσχέθηκα ότι θα σας διηγηθώ την εμπειρία μου με τον χειρότερο εργοδότη που συνάντησα ποτέ μου στα 23 χρόνια που εργάζομαι. Όπως είχα πει και στις 3 Δεκεμβρίου 2020, σίγουρα υπάρχουν χειρότεροι, απ' ότι διαβάζω και ακούω. Όμως για εμένα, που έχω αλλάξει επίσημα σαν γραφίστρια 7 εργοδότες, χώρια τις υπόλοιπες δουλειές που έκανα, αυτός ήταν ο μόνος που μίσησα, μισώ και θα μισώ.

Το interview...

Όπως είπα τις προάλλες, κλείνοντας το μαγαζί, άρχισα να ψάχνω για δουλειά ως γραφίστρια πάλι. Εντέλει με φώναξαν για interview από ένα τυπογραφείο στο Ίλιον, οπότε και πήγα. Ξεκινήσαμε κατευθείαν τις συγκαλυμμένες προσβολές, καθώς έβλεπε το portfolio μου και μου έλεγε ότι δεν φαίνεται να "το έχω" και δεν βλέπει κάτι να του αρέσει, παρόλο που του είχα εξηγήσει ότι έχω ελάχιστες δουλειές μου, δεν έπαιρνα ποτέ φεύγοντας από μια δουλειά τις μακέτες που έχω κάνει, γιατί και δεν με άφηναν και δεν έπαιζε να τις θυμηθώ ποτέ όλες όσες άξιζα να κρατήσω. Εξάλλου, θα έπρεπε ως τυπογραφείο να γνωρίζει ότι με τους ρυθμούς που δουλεύουμε, σιγά μην θυμάσαι όταν κλείνει μια δουλειά να παίρνεις αντίγραφο για το προσωπικό σου αρχείο.

Photo: freepik.com

Παρόλο που δεν τον συγκίνησε το portfolio, με φώναξαν λίγες μέρες αργότερα για δοκιμαστικό, όπου με έβαλαν να φτιάξω εξώφυλλο για έναν πελάτη τους που κάνει ετήσιο sales organizer για την cash and carry εταιρεία του. Έφτιαξα το εξώφυλλο, είπαν θα με ειδοποιήσουν και έφυγα. Λίγες μέρες μετά με ξανά πήραν να πάω 3η φορά, όπου με ενημέρωσαν ότι απ' όλα τα εξώφυλλα όλων των υποψηφίων, ο πελάτης επέλεξε το δικό μου και γι' αυτό θα ξεκινούσα δοκιμαστικά για έναν μήνα, χωρίς πρόσληψη... Και ότι ο μισθός μου θα ήταν 600 ευρώ το μήνα. Γραφίστρια με 13+ χρόνια προϋπηρεσία, που έφυγα από την τελευταία μου δουλειά με 1400 ευρώ μισθό... Δέχτηκα, θέλοντας και μη η μπατίρισσα.

Ο δοκιμαστικός μήνας...

Ήταν τέλη Απριλίου και για κάποιο λόγο εκείνη τη χρονιά, συζητούσαν το ενδεχόμενο μεταφοράς της αργίας της Πρωτομαγιάς. Εντέλει είπε σε όλη την εταιρία να καθίσει, εκτός από εμένα, εγώ έπρεπε να πάω. Αρχικά τρόμαξα στην ιδέα να είμαι μόνη στην εταιρία μαζί του, φαινόταν ότι παίζει το μάτι του, με πήρε και λίγο το παράπονο που εκμεταλλευόταν την ανάγκη μου, αφού είχα κάνει το τραγικό λάθος να του πω από την αρχή σε τι οικονομική κατάσταση βρισκόμασταν. Φυσικά, το έκανα γαργάρα και πήγα. Ευτυχώς, είχε έρθει ένας κουμπάρος και συνεργάτης του και ήταν όλοι μέρα στο γραφείο του κλεισμένοι, οπότε δεν χρειάστηκε να μείνω μόνη για πολύ μαζί του.

Η πρόσληψη...

Photo: freepik.com

Ο δοκιμαστικός μήνας πέρασε, όλοι ενθουσιασμένοι με την δουλειά και την ταχύτητά μου, αποφασίζει να μου κάνει πρόσληψη... Τρίμηνη λέει και ημιαπασχόληση. Το καταπίνω κι αυτό και προχωρώ. Στον τρίτο μήνα γίνεται λάθος σε μια εκτύπωση. Το αρχείο δεν ήταν επεξεργάσιμο, ο πελάτης ήθελε αλλαγή στο τηλέφωνο και το έκανα λίγο μπακαλίστικα, το έστειλα για έλεγχο και έγκριση, πήρα το οκ και το έδωσα για εκτύπωση. Ο κλασικός τρόμπας πελάτης, είδε ότι εκεί στην κοπτοραπτική που έκανα για να διορθώσω το τηλέφωνο, έγινε κάποιο λάθος στο fax, όπως πάντα αφού παραδόθηκε η δουλειά.

Τα παρατράγουδα...

Του πρότειναν να του κάνουν έκπτωση, να του τυπώσουμε αυτοκόλλητα να τα κολλάει πάνω και δεν ξέρω τι άλλο, ανένδοτος ο μάλαξ. Ήθελε επανεκτύπωση όλης της ποσότητας χωρίς καμία επιβάρυνση. Οπότε και το αφεντικούλι μου θεώρησε ότι αφού φταίω εγώ, πρέπει να κρατήσει το κόστος από τον υπέρογκο μισθό μου, 150 ευρώ το μήνα επί 6 μήνες. Τώρα θα μου πείτε ότι κάπου εδώ έπρεπε να τα βροντήξω και να φύγω, αλλά δεν μπορούσα. Βλέπετε ο άντρας μου εξακολουθούσε να είναι άνεργος, οπότε δεν είχαμε κανένα άλλο εισόδημα. Έτσι το δέχτηκα και αυτό...

Κανένα τρίμηνο αργότερα ο άντρας μου βρήκε δουλειά, οπότε πλέον είχαμε θέμα ποιος θα πηγαινοφέρνει το παιδί σχολείο και θα το κρατάει μέχρι να σχολάσουμε. Του είπα ότι πρέπει να παραιτηθώ γιατί αν είναι να πληρώνω γυναίκα για το παιδί από τα 450 ευρώ, καλύτερα να κάθομαι σπίτι. Συζήτησε με τον συνάδελφό μου γραφίστα, ο οποίος του είπε ότι καλό είναι να κάνει πίσω γιατί και αυτός δεν θα αντέξει να μείνει πάλι μόνος του με τόση δουλειά και δεν είναι εύκολο να βρεθεί κάποιος εξίσου έμπειρος και γρήγορος στη δουλειά άμεσα. Έτσι είπε ότι θα σταματήσει να μου κρατάει τα 150 ευρώ και αυτό πρέπει να το θεωρήσω αύξηση.

Εν τω μεταξύ, πρέπει να σας πω, ότι η εταιρία στεγαζόταν σε ένα 2όροφο κτίριο, εμείς οι γραφίστες με το αφεντικό στον τελευταίο, από κάτω γραμματεία και πωλητές, ισόγειο και υπόγειο η παραγωγή. Με είχε να τρέχω σαν τον Βέγγο όλη μέρα, βγάλε τσίγκο, κατέβασέ τον κάτω στην παραγωγή, έναν-έναν, να έχει να δουλεύει ο μάστορας, όχι να περιμένεις όλους τους τσίγκους και να πας μια και καλή! Μετά, πήγαινε υπόγειο να δώσεις οδηγίες για την τάδε δουλειά, ξανανέβα, τύπωσε αυτή τη δουλειά στον ψηφιακό, ξανακατέβα να δώσεις κάτι στη γραμματεία... Καψόνια κανονικά και να σου λέει και "άντε ρε τι κάνεις τόση ώρα, ακόμα να τυπωθεί; Ακόμα να μοντάρεις; Ακόμα να βγει ο τσίγκος;" και όλα τα σχετικά. Στα απίστευτα και όμως αληθινά της εταιρίας είναι ότι η γυναίκα του έκλεινε ραντεβού με την νυχού της στο γραφείο και ότι το αφεντικό κάποια στιγμή είχε την επιφοίτηση να μάθει κλαρίνο, οπότε όταν του το παρέδωσαν στην εταιρεία καθόταν και το φύσαγε παράφωνα, σαν το 3χρονο με το καινούργιο του παιχνίδι. Όλα αυτά, είχαμε δεν είχαμε πελάτες εμείς οι γραφίστες δίπλα μας, ακριβώς έξω από το γραφείο του! Κλαίγαμε από τα γέλια με τους πελάτες, διακριτικά να μη μας βλέπουν και από τις κάμερες ότι τους κοροϊδεύουμε!

Δεν είχε καμία αίσθηση του χρόνου που χρειάζεται για να φτιαχτεί μακέτα, να γίνει ένα μοντάζ ή να τυπωθεί μια δουλειά στον ψηφιακό. Δεν δεχόταν να πεις ότι κόλλησε ο εκτυπωτής, άργησα γιατί με πήρε πελάτης και μιλούσαμε 15 λεπτά, πήγα για κατούρημα, οτιδήποτε. Γινόταν της κακομοίρας αν δεν προλαβαίναμε να σηκώσουμε ένα τηλέφωνο (αν στο δεύτερο χτύπημα δεν το είχε σηκώσει κάποιος, ήταν ένας χαμένος ή δυσαρεστημένος πελάτης), είχαμε ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή, στο οποίο έπρεπε να καταγράψουμε κάθε δουλειά που κάναμε για κάθε πελάτη, κάθε μέρα, πόση ώρα μας πήρε κλπ, όπως και ένα χαρτί που σημειώναμε πόσα φύλλα χρειάστηκε η κάθε εκτύπωση, οπότε στο τέλος του μήνα έκανε αντιπαραβολή με τον μετρητή του εκτυπωτή για να δει αν πετάξαμε πολλά φύλλα ή αν τυπώσαμε κάτι δικό μας κρυφά... Στην πορεία μάθαμε από τον IT μας ότι στα pc (όπου βρισκόταν το πρόγραμμα καταγραφής εργασιών) υπήρχε spyware πρόγραμμα που έκανε screenshot κάθε 15 δευτερόλεπτα, ώστε να παρακολουθεί μην τυχόν κωλοβαράμε. Άρρωστος ο άνθρωπος! Δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στα mac όπου δουλεύαμε. Επίσης, είχε κάμερες που κοιτούσαν τα γραφεία των γραφιστών, τα γραφεία της γραμματείας και την παραγωγή...

Photo: i-sight.com

Είχαμε Skype για να επικοινωνούμε μεταξύ μας όλο το γραφείο, όταν δεν θέλαμε να ακούσει πελάτης ή συνεργάτης που βρισκόταν στο χώρο. Μέσα από το Skype άρχισε λοιπόν η σεξουαλική παρενόχληση... Όποτε μου έκανε κομπλιμέντο πελάτης, προμηθευτής, συνεργάτης, έβρισκε ευκαιρία να πετάει μπηχτές, που όσο πήγαιναν χόντραιναν. Εγώ το έριχνα στην τρελίτσα και στο χιούμορ για να τον αποφύγω ευγενικά.

Ποτέ δεν σχολούσαμε στην ώρα μας, είχε τύχει να δουλεύουμε και ως τις 8 το βράδυ και για πληρωμή υπερωρίας, ούτε λόγος. Ήταν αδιανόητο να λείψεις, είτε είσαι άρρωστος, είτε είναι άρρωστο το παιδί σου, είτε θες να πας να πάρεις έλεγχο, να πας σε γιορτή κλπ. Πήγαινα με γαστρεντερίτιδα, πυρετό, γρίπη. Μια φορά που είχε και το παιδί μου γαστρεντερίτιδα, το κουβάλησα μαζί μου άρρωστο στη δουλειά, ξαπλωμένη σε 2 καρέκλες δίπλα μου, με τον κουβά για τον εμετό παραμάσχαλα. Αντί να ντραπεί να μου πει "πήγαινε σπίτι σου", μου είπε ότι "δεν υπάρχει λόγος να ντρέπομαι, όλοι οι γονείς τα έχουμε περάσει αυτά!"

Τα γκομενιλίκια...

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι φωνές και τα βρισίδια. Για το τίποτα και για τα πάντα. Τη μία έκανε χιουμοράκι και την άλλη έβριζε και ούρλιαζε σαν τρελός, γιατί ο εκτυπωτής μάγκωσε παραπάνω φύλλα απ' ότι υπολόγιζε ξέρω 'γω. Κάθε πρωί ξυπνούσα με το στομάχι κόμπο, κάθε Κυριακή πρωί μ' έπιανε κατάθλιψη που πλησίαζε η ώρα που θα επέστρεφα και δεν θυμάμαι πόσα απογεύματα έφυγα κλαίγοντας από τις φωνές, τις προσβολές και τον θυμό που έβραζε μέσα μου. Κάποια στιγμή η γραμματέας έμεινε έγκυος, οπότε έβαλε αγγελία να βρει αντικαταστάτρια. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο γλίτσης είναι, αφού έψαχνε τα ονόματα όσων έστειλαν βιογραφικό στο Facebook για να τις δει εμφανισιακά. Όταν βρέθηκε τελικά η κοπέλα, ενώ στην αρχή την έβριζε και την προσέβαλλε νυχθημερόν γιατί ήταν αλβανίδα, με τον καιρό πείστηκε ότι κάνει για τη δουλειά και ηρέμησε.

Photo: freepik.com

Εν τω μεταξύ είχαν περάσει τα χρόνια και το ΙΚΑ δεν του επέτρεπε να μου κάνει κι άλλη τρίμηνη σύμβαση, έπρεπε ή να μου κάνει πρόσληψη αορίστου ή να με απολύσει. Οπότε με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε ότι επειδή είμαι σε γόνιμη ηλικία και με άλλο σύντροφο από τον πατέρα του παιδιού μου και εκείνος δεν άντεχε να πληρώνει πάλι εγκυμοσύνες (άλλος γαμεί κι άλλος πληρώνει, όπως έλεγε χαρακτηριστικά), έπρεπε ή να δεχτώ 200 ευρώ μείωση μισθού ή να φύγω... Του εξήγησα ότι δεν σκοπεύω να κάνω άλλο παιδί, γιατί δεν μπορώ οικονομικά και πρακτικά να το αναθρέψω, ότι αν θέλει μπορώ να του υπογράψω κάποιο χαρτί, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ μείωση, ακόμα και αν μείνω χωρίς δουλειά. Το σκέφτηκε κάμποσες μέρες και τελικά μου είπε ότι κανένα χαρτί δεν μπορεί να τον καλύψει αυτόν σε περίπτωση που εγώ γκαστρωθώ, οπότε του αρκεί ο λόγος μου. Του τον έδωσα και μου έκανε μόνιμη πρόσληψη, πλήρους απασχόλησης μάλιστα! Δεν είναι θεούλης, πείτε μου;

Εν πάσει περιπτώσει, ξεκινήσαμε με την νέα γραμματέα να κάνουμε πολύ παρέα οικογενειακά, εγώ κι εκείνη με τους συζύγους και τις κόρες μας. Τόσο, που έλεγαν ότι αν παντρευτούμε θέλουν να είναι κουμπάροι μας. Με το καιρό η κοπέλα κατάφερε να μαλακώσει το αφεντικό πολύ και περάσαμε μια περίοδο μεγάλης ηρεμίας. Ώσπου με πήρε ο άντρας της να μου πει ότι η γυναίκα του και γραμματέας μας, τα είχε με το αφεντικό... Φυσικά ο άντρας μου, ο κλασσικός καχύποπτος, το έλεγε καιρό ότι κάτι τρέχει μ' αυτούς τους δύο και εγώ τον έλεγα παράλογο. Εκείνη φυσικά δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στην δουλειά, αφού ο σύζυγός της ενημέρωσε και την γυναίκα του αφεντικού για τα καραγκιοζιλίκια των συζύγων τους. Προφανώς το αφεντικό εξακολουθούσε με κάποιο τρόπο να επικοινωνεί μαζί της και όταν τον ενημέρωσε πως εγώ κι ο άντρας μου εξακολουθούμε να κάνουμε παρέα με τον σύζυγό της, που την είχε διώξει από το σπίτι, είχε το θράσος να μου πει ότι πρέπει να σταματήσω να έχω πάρε δώσε μαζί του ή εν πάσει περιπτώσει να μην συζητάμε για το συμβάν!

Η προαγωγή...

Λίγο καιρό αργότερα ο συνάδελφος βρήκε πολύ καλύτερη δουλειά και ενημέρωσε ότι θα φύγει. Έφερνε διάφορους υποψήφιους να τους δοκιμάσουμε, εννοείται με το καθιερωμένο casting μέσω facebook, και τελικά καταλήξαμε σε μία κοπελίτσα που μόλις είχε τελειώσει τη σχολή και ήθελε να κάνει πρακτική. Ήρθε εκείνη, έφυγε ο συνάδελφος και πήρα προαγωγή, αναγκαστικά, μαζί με 100 ευρώ αύξηση του μισθού, ως υπεύθυνη του ατελιέ. Φυσικά η περίοδος ηρεμίας πέρασε ανεπιστρεπτί με την διάλυση της παράνομης σχέσης, οπότε επανήλθαμε στις φωνές και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, την σεξουαλική παρενόχληση και όλα τα καλά.

Φτάσαμε στο 2017 και αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να παντρευτούμε τον Μάιο. Περιττό να σας πω ότι τον έλουσε κρύος ιδρώτας στη σκέψη και όταν του έδωσα το προσκλητήριο τον Μάρτιο, το μόνο που είχε να μου πει είναι "ελπίζω να κρατήσεις το λόγο σου και να μην αποφασίσεις να κάνεις παιδί". Τα είχε βάψει μαύρα ο τύπος, η συμπεριφορά και η καχυποψία του έφτασαν σε νέα επίπεδα τρέλας, λες και το να παντρευτείς σημαίνει αυτόματα και να γεννοβολάς κουτσούβελα. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι παρακολουθούσε και τα τηλέφωνα πλέον, αφού μας πέταγε μπηχτές για πράγματα που είχαμε πει στο τηλέφωνο με την γραμματέα, που είχε εν τω μεταξύ γυρίσει από την άδεια λοχείας.

Το τέλος...

Photo: freepik.com

Είχαμε έναν πελάτη στην εταιρεία, συμπαθέστατος, ευγενικός και απαιτητικός. Του είχαμε τυπώσει κάτι ετικέτες και δεν ήταν ευχαριστημένος από την απόδοση των χρωμάτων. Φυσικά τα έβαλε μαζί μου το αφεντικό, ότι δεν είχα προσέξει τον εκτυπωτή να δω ότι είχαν αποκλίσεις τα φύλλα μεταξύ τους, λες και είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να καθόμαστε από πάνω και να ελέγχουμε την εκτύπωση φύλλο-φύλλο με τον χαμό που γινόταν κάθε μέρα στη δουλειά. Δοκιμάσαμε να τυπώσουμε ξανά, τα ίδια. Πήραμε τους τεχνικούς του εκτυπωτή, κάναμε σέρβις, τίποτα, το χρώμα δεν έβγαινε όπως έπρεπε. Με πήρε λοιπόν ο άνθρωπος και μου ζήτησε αν μπορώ να του στείλω τις μακέτες να τις τυπώσει αλλού. Του εξήγησα ότι κανονικά δεν μας αφήνει το αφεντικό (και ας έχει πληρώσει ο πελάτης τη μακέτα), αλλά επειδή καταλάβαινα την αγανάκτησή του, θα του τις έστελνα με την προϋπόθεση ότι θα έμενε μεταξύ μας.

Την ίδια μέρα, μισή ώρα πριν σχολάσω με φώναξε στο γραφείο του, μου είπε ότι απολύομαι και όταν ζήτησα το λόγο το μόνο που είχε να πει είναι "ξέρεις εσύ γιατί, δεν μπορώ να σου πω, αλλά δεν μπορώ να σου έχω πια εμπιστοσύνη". Εκεί επιβεβαίωσα πια την υποψία ότι παρακολουθούσε τα τηλέφωνά μας το οποίο δεν μπορούσε να μου πει ευθέως καθότι απαγορεύεται από το νόμο και μπορούσε να βρει τον μπελά του. Στάθηκε από πάνω μου ώσπου να μαζέψω τα πράγματά μου από το γραφείο, μην τυχόν πειράξω τον υπολογιστή, πάρω ή σβήσω κάτι. Λίγες μέρες αργότερα πήγα με τον άντρα και το παιδί μου να υπογράψω τα χαρτιά και να πληρωθώ. Εκείνος δεν ήταν στο γραφείο, ωστόσο κατασκόπευε από το κινητό τις κάμερες και πήρε την γραμματέα να της πει ότι ο άντρας και το παιδί μου δεν έχουν καμία δουλειά, να πάνε να περιμένουν εκτός. Να του πήγε της κοτούλας, λες και ο άντρας μου θα τον πλάκωνε στις φάπες να βρει τον μπελά του για το καθίκι!

Μου έδωσε τα χαρτιά να υπογράψω και μετά θα μου έκανε μεταφορά τα χρήματα στο λογαριασμό μου. Του είπα ότι δεν υπογράφω τίποτα αν δεν κάνει πρώτα τη μεταφορά. Άρχισε να μου φωνάζει "ποιος σου τα είπε αυτά τα καραγκιοζιλίκια; έτρεξες στην επιθεώρηση ε; δεν σου βάζω ευρώ αν δεν υπογράψεις!". Του είπα ότι φυσικά και είχα πάει στην επιθεώρηση αφού δεν του είχα καμία εμπιστοσύνη και ότι δεν υπήρχε πρόβλημα αν δεν θέλει να μου δώσει τα λεφτά μου, φεύγω και ξανά πάω γραμμή για την επιθεώρηση. Είχε καλομάθει 4 χρόνια να με έχει σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε και του κακοφάνηκε που έβγαλα γλώσσα πρώτη φορά. Μετά αποφάσισε να φερθεί ανάλογα με την ηλικία του 55 χρονών μαλάκας, να το πάμε χέρι με χέρι. Να υπογράφω εγώ και εκείνος παράλληλα να κάνει τη μεταφορά... Έφυγα, έχοντας μείνει άνεργη, ο άντρας μου δούλευε οικοδομή, οπότε ποτέ δεν ήξερες για πόσο θα έχεις δουλειά και τι λεφτά θα μπουν στο σπίτι κάθε μήνα, όμως ένιωθα τόσο ανάλαφρη που επιτέλους είχα απαλλαγεί από αυτό το απόβρασμα, που η χαρά μου υπερτερούσε του άγχους μου για το μέλλον μας!

Το clue της υπόθεσης είναι ότι το καθίκι μένει επίσης στα Άνω Λιόσια και για καιρό τον συναντούσα το πρωί στον φούρνο απ' όπου παίρνω καφέ, όπου έκανε ότι δεν με ξέρει. Τελικά ή άλλαξε την ώρα που πηγαίνει ή έπαιρνε από αλλού καφέ, οπότε έλεγα ότι γλίτωσα από την σκατόφατσά του. Ένα απόγευμα όμως που πήγαμε για καφέ με τον άντρα μου, ήταν πάλι εκεί. Μόλις τον είδε ο άντρας μου, που καθόταν στο αμάξι, να βγαίνει, βγήκε έξω και του τα 'πε ένα χεράκι, του κοπάνησε και το χέρι, ελπίζοντας ότι θα τον χτυπούσε για να μπορέσει να αντεπιτεθεί ο δικός μου, αλλά η κότα σιγά μην έκανε κίνηση. Βγήκα και εγώ έξω με τους καφέδες και λέω φωναχτά στον άντρα μου "μην ασχολείσαι με τον καραγκιόζη, αγάπη μου, έτσι και αλλιώς τέτοιος που είναι από το Θεό θα το βρει, μόνος θα μείνει γιατί δεν τον αντέχει άνθρωπος". Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Ακόμα και σήμερα, 3 χρόνια μετά, όποτε τον θυμάμαι, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Την ίδια μέρα που πήρα την αποζημίωσή μου, επικοινώνησα με τον παλιό μου εργοδότη, να του πω ότι ψάχνω δουλειά, αν έχει κάτι υπόψη του. Ήταν τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη. 1η Μαρτίου επέστρεψα στην εταιρία που δούλευα από το 2006 ως το 2011, που έφυγα για να ανοίξω την κωλο-καφετέρια. Πιο ήρεμη και ευτυχισμένη από ποτέ, γιατί η ψυχική σου ηρεμία τελικά δεν πληρώνεται με τίποτα!

Photo: freepik.com

"Αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να είσαι ο εργοδότης κάποιου,

τότε έχεις την ηθική υποχρέωση να φροντίζεις

ώστε οι άνθρωποι να ανυπομονούν να έρθουν για δουλειά το πρωί".

John, Mackey, WHOLE FOODS CEO

Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Στο παρθενικό άρθρο αυτού του blog, σας υποσχέθηκα ότι στην πορεία θα σας μιλήσω για τα ναυάγια της ζωής μου. Όταν σας έβγαλα τα εσώψυχά μου σχετικά με την σουρεάλ κατάσταση που έζησα στον πρώτο μου γάμο - φιάσκο και την γαστρεκτομή που έκανα αργότερα, αναφέρθηκα στο καφέ που πήραμε με τον νυν σύζυγο, τότε σχέση. Ήρθε η ώρα λοιπόν να σου μιλήσω και γι' αυτό το ναυάγιο.

Η γνωριμία...

Photo: freepik.com

Με τον νυν σύζυγο, που λέτε, γνωριστήκαμε τον Αύγουστο του 2011. Ήταν ο πρώτος που γνώρισα μετά τον χωρισμό μου με τον εφταμάλακα (βλέπε πρώην σύζυγος) που δεν φρίκαρε όταν του είπα ότι έχω παιδί και ο δεύτερος που δεν ήταν μικρότερός μου. Διότι ξέχασα να σου το πω κι αυτό. Πάντα μικρότεροι ρε φίλε! Και πριν τον σύζυγο νούμερο ένα και ο σύζυγος νούμερο ένα και όσοι γνώρισα μετά! Στο θέμα μας όμως... Όταν γνωριστήκαμε, εκείνος είχε πριν λίγο καιρό διαλύσει έναν αρραβώνα (έχω αναφερθεί σ' αυτό πολύ περιληπτικά στο post 3/12/2020) και έμενε με το πατέρα του και την μητριά. Για τους αρραβώνες αυτού του παιδιού πρέπει να σας γράψω ξεχωριστό άρθρο, να πέσετε κάτω από τα γέλια, αφού είναι ο ορισμός του "στρίβειν για του αρραβώνος" τ' αγόρι μου! Αν με αφήσει να τον εκθέσω έτσι ανεπανόρθωτα! Τέλος πάντων, παιδί χωρισμένων γονιών και αυτός... Η σχέση, χωρίς να καταλάβω πως, εξελίχτηκε πολύ γρήγορα σε ποιο σοβαρή απ' ότι ήθελα και υπολόγιζα, καθότι όπως ξανά είπα, βρισκόμουν στη φάση "περνώ και μόνη μου καλά". Η αλήθεια είναι ότι με τα μυαλά που κουβαλούσα, τον πέρασα 40 κύματα τον δόλιο, αλλά εκεί αυτός, δεν τα βρόντηξε να φύγει. Εργαζόμουν τότε στην εταιρία που εργάζομαι και τώρα, όμως η κρίση είχε ήδη χτυπήσει την αγορά και εμείς ήμασταν 4 μήνες απλήρωτοι. Εκείνος δούλευε σε διαφημιστική, στήνοντας σκηνικά για σποτάκια, αλλά κι εκεί είχε πέσει αναδουλειά..

Το καφέ...

Photo: freepik.com

Έτσι, τον Δεκέμβριο αγοράσαμε μαζί ένα καφέ στο Περιστέρι. Εγώ με ότι είχε απομείνει μετά τις επεμβάσεις από τη πώληση του πατρικού και εκείνος με δανεικά από έναν θείο. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή! Γενικά είμαι της θεωρίας ότι "καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες". Εάν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αλλάξω μόνο ένα πράγμα στο παρελθόν μου, θα ήταν η αγορά αυτού του μαγαζιού. Το είχε βρει τ' αγόρι μου σε αγγελία και πήγε να το δει πριν πάρει τηλέφωνο. Είδε ότι είχε κόσμο, οπότε μετά πήραμε να κλείσουμε ραντεβού με τους ιδιοκτήτες, δύο νεαρούς. Όταν όμως είσαι άσχετος, δεν ξέρεις να παρατηρήσεις τα σωστά πράγματα. Διότι τ' αγόρι μου είδε ότι είχε κόσμο, αλλά δεν έδωσε σημασία στο τι κόσμο είχε. Δεν είδε ότι είναι οι κλασικοί παππούδες που κάθονται 4 ώρες με έναν μονό ελληνικό των 2 ευρώ. Οι ιδιοκτήτες φυσικά μας τα παρουσίασαν όλα ρόδινα, ότι το ενοίκιο βγαίνει μόνο από τους καφέδες στο χέρι, οπότε όλα τα υπόλοιπα έξοδα καλύπτονται από τον κόσμο που κάθεται, και σου μένει και ένας μισθός να ζήσεις. Έτσι, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και αγοράσαμε την επιχείρηση. Φυσικά, όπως διαπιστώσαμε με τον δύσκολο τρόπο, όλα ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, αφού καφέ στο χέρι δεν έπαιρνε κανείς από εμάς και το μαγαζί μετά βίας έβγαζε τα δύο χιλιάρικα ενοίκιο από τους καθήμενους, κι αυτό μόνο και μόνο γιατί βάλαμε COSMOTE TV και NOVA και δείχναμε όλους τους αγώνες! Το μαγαζί ήταν τεράστιο, γωνιακό, επί της Θηβών και όμως, πέρα από τον περιστασιακό παππού το πρωί και κανένα μπακούρι το βράδυ για ποτό, δεν είχε κόσμο, παρά μόνο σε ενδιαφέροντες αγώνες. Οι τρεις μοναδικές φορές που το μαγαζί έκανε αξιοπρεπή τζίρο ήταν στα εγκαίνια και στα ντέρμπι Real Madrid - Barcelona και Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Έναν δρόμο πάνω από τον πεζόδρομο του Περιστερίου, όπου στα καφέ γινόταν το αδιαχώρητο και εμείς βαράγαμε μύγες! Πάρκαραν μπροστά από το μαγαζί μας και το έκοβαν με τα πόδια στον πεζόδρομο. Έτσι είναι η ψυχολογία του κόσμου όμως. Ασυναίσθητα, θα επιλέξεις το μαγαζί με τον κόσμο, όχι το άδειο! Και έτσι και οι δύο μας καταλήξαμε να χάνουμε κιλά από την στεναχώρια μας, σε σημείο που φίλοι να νομίζουν πως ήμαστε άρρωστοι.

Οι αναποδιές...

Photo: freepik.com

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά άρχισαν οι αναποδιές απανωτές. Ένα βράδυ, τον 2ο μήνα, μας έσπασαν την τζαμαρία για ληστεία προφανώς. Κοιμόμασταν στην αποθήκη, που είχαμε μετατρέψει σε δωμάτιο, για να γλιτώνουμε βενζίνες πηγαινέλα Περιστέρι - Νέο Ηράκλειο (ήδη έμενε σ' εμένα τα περισσότερα βραδιά) και έτσι αποφύγαμε την κλοπή, αλλά μας στοίχισε ο κούκος αηδόνι η σπασμένη τζαμαρία, συν το ξεφτιλίκι στην αγορά, αφού οι ελάχιστοι πελάτες έπρεπε να κάτσουν μέσα στο ψοφόκρυο μέχρι να φτιαχτεί το τζάμι. Χώρια οι φήμες που άρχισαν να κυκλοφορούν ότι πουλάμε ναρκωτικά και μας έσπασαν το μαγαζί γι' αυτό το λόγο! Βλέπεις οι κακές γλώσσες, το κουτσομπολιό και το ράδιο αρβύλα, δεν ισχύει μόνο για τις προσωπικές ζωές, αλλά και για τις δουλειές! Λίγο καιρό αργότερα ήρθαν 2 άτομα και μας ζήτησαν να κλείσουν τραπέζια για ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι ενός φίλου που έφευγε φαντάρος... Συμφωνήσαμε τις τιμές, τις ώρες, όλα καλά. "To cut a long story short" που λένε και στο χωριό μου, εγώ έφυγα κατά τη 1 τη νύχτα γιατί δεν την πάλευα άλλο και αυτοί υποτίθεται ότι θα το διέλυαν μέσα στην επόμενη ώρα. Είχαμε ήδη κάτι μανούρες για τα οικονομικά, είχαν πιει πολλά παραπάνω απ' όσα είχαν ζητήσει, το τελευταίο μπουκάλι που δεν το είχαν τελειώσει, απαιτούσαν να το πάρουν μαζί, ανέβαιναν οι γκόμενες με τα τακούνια στους δερμάτινους καναπέδες και έπρεπε να τους κάνουμε παρατήρηση κάθε τρεις και λίγο, έσπαγαν ποτήρια και διάφορα τέτοια όμορφα. Ωστόσο, με τα πολλά είχαν πληρώσει και είχαν συμφωνήσει να ξεκουμπιστούν μέσα στην επόμενη ώρα. Πήγα σπίτι και ξεράθηκα, δεν πήρα καν χαμπάρι ότι ο σύντροφός μου δεν είχε επιστρέψει, παρά μόνο όταν σηκώθηκα το πρωί να επιστρέψω στο μαγαζί. Φαντάστηκα ότι θα καθυστέρησαν να φύγουν, να μαζέψουν κλπ και θα κοιμήθηκε εκεί. Φτάνω στο μαγαζί και τι να δω; Λαμπόγυαλο! Παντού σκόνη από πυροσβεστήρες, τραπέζια και σκαμπό σπασμένα και αναποδογυρισμένα... Πως βλέπεις στις ταινίες ένα μπαρ σύσκατο μετά από καβγά; Ε, ένα τέτοιο πράμα! Αρχίζω να παραμιλάω μόνη μου πανικόβλητη και μ' ακούει τ αγόρι μου, που είχε ξαπλώσει στους καναπέδες. Ξυπνάει και μου διηγείται τι συνέβη από την ώρα που έφυγα... Τελικά τα παιδιά ήταν σύνδεσμος του Παναθηναϊκού, καμία σχέση με φίλο που φεύγει φαντάρος κλπ το παρτάκι. Επειδή έγινε η μανούρα για τα οικονομικά, λίγο πριν φύγουν είπαν ένα "γαμώ το Περιστέρι" και κάποιος άλλος πελάτης παρεξηγήθηκε και πιάστηκαν στα χέρια. Εντέλει έγινε "ντου από παντού", ο άντρας μου πήγε να καλέσει την αστυνομία, τον είδε ένα από τα τσογλάνια και πήγε να τον χτυπήσει στο κεφάλι με έναν πυροσβεστήρα! Να τον σκοτώσει δηλαδή από το πουθενά και για το τίποτα! Ο δικός μου τον είδε τελευταία στιγμή, έσκυψε και έβαλε το χέρι, οπότε δεν τον κλάψαμε. Σ' εκείνο το σημείο όμως θόλωσε και βγήκε να τον κυνηγήσει. Το τσογλανάκι, να το χαίρεται η μανούλα του, θεώρησε έξυπνο τότε να αδειάσει όλο τον πυροσβεστήρα στα μούτρα του άντρα μου για να μην προλάβει να τον πιάσει, καθότι εκείνος ήταν μισοριξιά και τ' αγόρι μου όσο να πεις ήταν τότε ψηλό και γυμνασμένο (ψηλό είναι ακόμα, το γυμνασμένο μας τελείωσε!). Φυσικά τα καλόπαιδα όπου φύγει φύγει μετά, αλλά εν τω μεταξύ ήρθε η αστυνομία, ο άντρας μου και η σερβιτόρα τους έδωσαν όποιους αριθμούς πινακίδων πρόλαβαν να γράψουν και κατάφεραν να τσακώσουν κάμποσους. Κατέληξαν στο τμήμα, όπου παρακαλούσαν τον άντρα μου πλέον να μην καταθέσει μήνυση και υποσχέθηκαν ότι θα μάζευαν χρήματα να πληρώσουν τις ζημιές που έκαναν. Τους έδωσε ένα 24ωρο διορία να επικοινωνήσουν αλλιώς θα επέστρεφε να καταθέσει μήνυση. Τελικά, λίγες μέρες αργότερα, μέσω δικηγόρου καταφέραμε και πήραμε κάποια χρήματα, ίσα που κάλυπταν τις υλικές ζημιές. Η ζημιά που είχε γίνει όμως στην φήμη του μαγαζιού, ήταν πλέον ανεπανόρθωτη... Μείναμε κλειστοί εννοείται όλη την επόμενη ημέρα, ήρθαν συγγενείς και φίλοι και παλεύαμε όλη μέρα να καθαρίσουμε και να σουλουπώσουμε τον ασουλούπωτο. Περιττό να σας πω ότι βρίσκαμε την σκόνη από τον πυροσβεστήρα παντού και για πολύ καιρό! Έρχονταν οι λίγοι τακτικοί πελάτες και έβλεπαν ένα μαγαζί ανάστα ο κύριος. Τους λέγαμε ότι έσκασε μόνος του ένας πυροσβεστήρας για να μην κυκλοφορήσουν πάλι κακές φήμες, αλλά από την καντίνα στην πλατεία κυκλοφόρησε η είδηση ότι έπεσε ξύλο, ήρθε αστυνομία κλπ, οπότε ο κόσμος έφτιαξε ότι σενάριο ήθελε στο κεφάλι του και από 'κει και πέρα η κατηφόρα που είχαμε πάρει, είχε γίνει πλέον ελεύθερη πτώση από γκρεμό....

Η μετακόμιση...

Photo: freepik.com

Την άνοιξη μετακομίσαμε το μαγαζί στα Άνω Λιόσια, όπου ζούσε ο σύζυγος και θεωρούσε ότι θα έχουμε περισσότερη στήριξη από φίλους και γνωστούς. Φυσικά σημαντικό ρόλο έπαιζε και το ενοίκιο, αφού από τα 2000 ευρώ πήγαμε στα 200, μετατρέποντάς το από καφέ - μπαρ σε καφέ - τυροπιτάδικο, με λίγα τραπέζια έξω. Τυπώσαμε και μοιράσαμε φυλλάδια, βάλαμε delivery, κρατήσαμε την NOVA για τα παιχνίδια... Τίποτα! Άμα είσαι γκαντέμης αδερφάκι μου, είσαι γκαντέμης! Απέναντι είχαμε δημοτικό σχολείο (αυτό στο οποίο πάει τώρα η κόρη μου). Στον δρόμο μπροστά μας γίνεται λαϊκή κάθε Πέμπτη. Σκεφτόμασταν "τι διάολο, λίγο οι γονείς από το σχολείο ή κανένας δάσκαλος, λίγο η λαϊκή, λίγο οι γνωστοί, φίλοι και συγγενείς του αγοριού που έμεναν στην περιοχή, θα έχει τσουλήσει το πράγμα!" Κολοκύθια με τη ρίγανη! Το μαγαζί έβγαζε μετά βίας τα έξοδά του, άντε και το ενοίκιο του σπιτιού, που εν τω μεταξύ είχαμε φύγει από το Νέο Ηράκλειο και νοικιάσαμε την μεζονέτα ακριβώς πάνω από το μαγαζί, της ίδιας ιδιοκτήτριας. Από το σχολείο δεν πάταγε ψυχή, από την λαϊκή μόνο δύο άτομα, αφού όπως μας ενημέρωσαν, πέφτει bullying αν ψωνίσεις καφέ ή φαγητό από οποιονδήποτε εκτός λαϊκής, μόνο από τις καντίνες! Εν τω μεταξύ, ο άντρας μου είχε πλέον γίνει σώβρακο με τον θείο από τον οποίο δανείστηκε τα χρήματα για την αγορά του μαγαζιού, οπότε δανείστηκα από το αδερφό μου να τον ξεχρεώσουμε. Οι πιστωτικές μου είχαν όλες ακυρωθεί, αφού είχαν μείνει απλήρωτες καιρό, η τσιφούτα η ιδιοκτήτρια δεν κατέβαζε το ενοίκιο του σπιτιού, κάπου στο ενδιάμεσο μου παραβίασαν και το αμάξι για να κλέψουν το ηχοσύστημα (γύφτοι φορέβερ), δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε ασφάλεια και τέλη κυκλοφορίας, μας τάιζε η μητέρα μου και γενικότερα ήμασταν μεταξύ κατάθλιψης και τρέλας.

Ήταν η πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου που δεν ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη, που αγχωνόμουν για το πως θα ζήσω το παιδί μου, που φοβόμουν ότι θα μας πετάξουν στο δρόμο και που στηριζόμουν σε βοήθεια από γονείς για τα βασικά. Που να κρύψω την ντροπή μου! Αυτό το μαγαζί και ο πρώην άντρας μου, ήταν η οικονομική καταστροφή μου. Ακόμα χρωστάω στις τράπεζες τα λεφτά που μου έφαγαν αυτά τα δύο. Πέταξα όλα τα χρήματα από την πώληση του πατρικού, άφησα την δουλειά μου όπου πληρωνόμουν 1400 ευρώ το μήνα, δανείστηκα από τον αδερφό μου... Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τι πήγε στραβά και δεν δούλεψε και δεν μπορώ να καταλάβω. Τότε ήμασταν το μοναδικό καφέ στην γειτονιά. Τα τελευταία 3 χρόνια έχουν ανοίξει πάνω από 10 καφέ σε μια ακτίνα 3 τετραγώνων γύρω από το σχολείο και δουλεύουν όλα λίγο πολύ! Είχαμε καλό καφέ, δεν πήγαμε ποτέ να πουλήσουμε τον φτηνιάρικο καφέ των 8 ευρώ από τα Macro. Είχαμε λογικές τιμές και οι σφολιάτες ήταν πάντα ψημένες το ίδιο πρωί. Ο χώρος στην αυλίτσα ήταν καθαρός και όμορφος, έκλεινε με τέντες το χειμώνα και βάζαμε σόμπες-μανιτάρια, βγάζαμε την τηλεόραση και δείχναμε τους αγώνες. Μέχρι σήμερα μια από τις λίγες που έρχονταν στο μαγαζί μου λέει ότι έφτιαχνα την πιο ωραία κρέπα που είχε φάει ποτέ.

Το τέλος...

Photo: freepik.com

Όσο και να παλέψαμε με νύχια και δόντια να κρατήσουμε το μαγαζί ανοιχτό και να κάνουμε υπομονή ελπίζοντας ότι θα καταφέρναμε κάποια στιγμή να το ορθοποδήσουμε, κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση ότι δεν πάει άλλο, πρέπει να το κλείσουμε και να βρούμε δουλειά. Δύο χρόνια αφότου αποχαιρέτησα, όπως νόμιζα, για πάντα την γραφιστική, έψαχνα για δουλειά ως γραφίστρια. Και από εκεί που δούλευα για 1400 ευρώ, πήγα για 600 ευρώ... Σ' έναν από τους χειρότερους εργοδότες και ανθρώπους που έχω γνωρίσει στα 43 χρόνια μου. Έχω αναφερθεί στο καθίκι πολύ περιληπτικά, αλλά το δράμα που έζησα κοντά του 4 χρόνια, αξίζει περισσότερη ψυχανάλυση, οπότε θα στα πω την επόμενη φορά! Το μοναδικό καλό που αποκόμισα από όλη αυτή την εμπειρία ήταν η αλλαγή της κοσμοθεωρίας μου για τα πάντα. Για την ζωή, τους ανθρώπους, την εργασία, τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα...

Οι μπίζνες είναι μεγάλο σχολείο.

Μαθαίνεις να διακινδυνεύεις, να κυνηγάς τα όνειρά σου, να χειραγωγείς

τα αισθήματά σου, να συνεργάζεσαι με δύσκολους ανθρώπους, να ισορροπείς. Ασχολήσου με επιχειρήσεις και θα συμμετέχεις

στο καλύτερο σεμινάριο για τη ζωή.

Joe Vitale, Αμερικανός καλλιτέχνης & συγγραφέας

Τρίτη, 19 Ιανουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Μιλώντας για το διαζύγιό μου και για τη ζωή μετά, ήρθε η στιγμή που σας είχα υποσχεθεί στο άρθρο με τις δίαιτες πριν καιρό. Η στιγμή που θα σας μιλήσω για τις δύο επεμβάσεις που έχω κάνει.

Όπως είχαμε πει, μετά από πολλές και εξαντλητικές δίαιτες από την εφηβεία και μέχρι τα 30+ μου, αποφάσισα να κάνω γαστρεκτομή. Η απόφασή αυτή συνέπεσε με την φάση όπου πλέον έπαψα να θέλω να τα ξανά βρω με τον τότε εν διαστάσει σύζυγο. Η κόρη μου ήταν μωρό ακόμα, είχα επιστρέψει στην δουλειά μετά την άδεια λοχείας, έμενα ακόμα με τους γονείς μου και είχα τα χρήματα για την επέμβαση από την πώληση του πατρικού μας σπιτιού. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή.

Πως είχε η κατάσταση...

Όπως είχα πει και τότε, είχα από την προεφηβεία παραπανήσια κιλά, τα οποία μετά από κάθε δίαιτα διπλασιάζονταν. Αυτό που δεν είχα πει είναι ότι δεν είχα την παραμικρή ιδέα από μαγείρεμα, και καθότι ο προκομμένος δούλευε σε σουβλατζίδικο, τρώγαμε σχεδόν κάθε μέρα σουβλάκια. Όταν τον γνώρισα ήμουν ήδη καμιά 80αριά κιλά και όταν έμεινα έγκυος ήμουν 108... Σαν κεφτές με πόδια, αφού είμαι μόλις 1.60 ύψος. Το καλό της κακής μου ψυχολογικής κατάστασης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, εξαιτίας όσων περνούσα με τον μαλάκα και την γκόμενά του, είναι ότι δεν πήρα κιλό στην εγκυμοσύνη. Πήγα στο μαιευτήριο 108 κιλά και βγήκα 99, χωρίς το μωρό και όλα τα παρελκόμενα. Αποφασίζοντας να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου, και αφού είχα τα 4500 χιλιάρικα που ήθελε η επέμβαση, έκανα το μεγάλο βήμα να προχωρήσω με την γαστρεκτομή.

Η γαστρεκτομή...

Photo: freepik.com

Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι τώρα στην διαδικασία, πάντως τότε έκανες την επέμβαση, έμενες μέσα ένα βράδυ και έβγαινες την επόμενη. Θεωρητικά μιλώντας, αφού η επέμβαση γίνεται λαπαροσκοπικά, δεν πρέπει να αφήσει και ιδιαίτερα σημάδια. Το δικό μου ευαίσθητο δέρμα, 11 χρόνια μετά έχει σημάδια από τις τρύπες που έκαναν, αλλά καθόλου δεν με νοιάζει. Με το που άνοιξα τα μάτια μου από την νάρκωση και για το υπόλοιπο της μέρας και της νύχτας, ένιωθα συνέχεια ναυτία και πόνο. Ήταν τρομακτικό και εξαντλητικό, αφού με άδειο στομάχι 2 μέρες δεν είχα και τίποτα να βγάλω και είχα και τις νοσοκόμες να μου φωνάζουν συνέχεια ότι πρέπει να σταματήσω να αναγουλιάζω, λες και μπορούσα να το ελέγξω, γιατί θα σκίσω τα ράμματα στο στομάχι μου από την πίεση. Κατά τη διάρκεια της νύχτας πίστεψα ότι θα τα αφήσω εκεί τα κόκαλά μου, στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Πολύ άσχημη εμπειρία, αλλά και πάλι, το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει με το παραπάνω! Παίρνοντας εξιτήριο είχα ήδη χάσει 5 κιλά, με την αυστηρή δίαιτα που προηγήθηκε της επέμβασης και με μία μέρα μόνο με ορούς, ούτε νερό δεν με άφηναν να πιώ!

Τα 40 κιλά...

Photo: freepik.com

Μέσα στην πρώτη βδομάδα ήμουν ήδη 11 κιλά μείον και κατενθουσιασμένη. Για αρκετό καιρό έπρεπε να τρώω μόνο αλεσμένα σαν τα μωρά, που με αηδιάζουν, οπότε προτιμούσα να μην τρώω καθόλου και να την βγάζω με χυμούς, φρουτόκρεμες και γιαούρτια. Ο πόνος και οι αναγούλες υπήρχαν ακόμα, οπότε δεν είχα καθόλου διάθεση για φαγητό έτσι και αλλιώς. Μετά το μήνα άρχισα να χάνω λιγότερα κιλά όπως είναι φυσιολογικό, αλλά και πάλι σε 7-8 μήνες είχα φτάσει τα 67 κιλά και ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ! Η ζωή μου είχε αλλάξει ριζικά και για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου, μπορούσα να διαλέξω ρούχα που μου αρέσουν, να φορέσω κοντά και εφαρμοστά και σέξι και ότι λαχταρούσε η ψυχή μου. Η αυτοπεποίθησή μου εκτοξεύτηκε στα ύψη και ένιωθα ότι πλέον έχω τον πλήρη έλεγχο της ζωής μου.

Νοίκιασα σπίτι για να φύγω από τους γονείς μου, έγραψα τη μικρή σε ιδιωτικό βρεφονηπιακό, είχα τη δουλειά μου και τις παρέες μου και περνούσα υπέροχα. Όντας ακόμα μωρό χρονιάρικο η κόρη μου, δεν είχα την ανάγκη να μαγειρεύω συχνά, αφού ερχόταν φαγωμένη από το σταθμό και έτσι και αλλιώς έτρωγε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Έτσι την έβγαζα με γιαούρτια και τοστ και όλα ήταν ελεγχόμενα. Είχα αποκτήσει και την συνήθεια να ζυγίζομαι κάθε πρωί, από την επέμβαση και μετά, οπότε μόλις ανέβαινε λίγο η ζυγαριά, δεν έτρωγα το βράδυ κάνα δυο μέρες και επανερχόμουν. Είχα πει στον χειρουργό που μου έκανε την επέμβαση ότι ιδανικά θα ήθελα να φτάσω τα 55, αφού για το ύψος μου τόσα πρέπει να είναι τα κιλά, αλλά μου είχε πει να το βγάλω από το μυαλό μου. Κατ' αρχάς γιατί το σώμα μου θα πάθαινε σοκ αν έχανα άλλα κιλά, κατά δεύτερον γιατί ήμουν μια χαρά στα 67 και θα φαινόμουν άρρωστη αν έχανα παραπάνω και τέλος, σύμφωνα με το γιατρό, τα πινακάκια ύψους-κιλών ισχύουν μέχρι μια ηλικία και δεν είναι κανόνας για όλους τους ανθρώπους. Όταν αργότερα έχασα άλλα 7 κιλά λόγω στεναχώριας, διαπίστωσα πόσο δίκιο είχε. Όλοι μου έβαζαν χέρι να σταματήσω να χάνω κιλά και αναρωτιόντουσαν αν είμαι άρρωστη. Αλλά αυτά θα σας τα πω την επόμενη φορά.

Η κοιλιοπλαστική...

Photo: cherokeewomenshealth.com

Όταν σταθεροποιήθηκα στα κιλά, μίλησα με τον χειρουργό για την πιθανότητα να κάνω κοιλιοπλαστική, αφού όπως είχα ξαναπεί, έχοντας χάσει τόσα κιλά και έχοντας περάσει μια εγκυμοσύνη, αφού δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος της γυμναστικής, η κοιλιά μου είχε κρεμάσει σαν μάρσιππος. Μου είπε ότι έχουν έναν πλαστικό με τον οποίο συνεργάζονται, ξεκινήσαμε τις εξετάσεις και διαπιστώσαμε ότι έχω πέτρα στη χολή. Οπότε, μ' ένα σμπάρο δυο τριγόνια, νοσηλεύτηκα για την αφαίρεση της πέτρας, που την κάλυπτε το ΙΚΑ και έκανα ταυτόχρονα και την κοιλιοπλαστική, πάλι με τα χρήματα από την πώληση του πατρικού. Εγχείρηση ρουτίνας, βγαίνεις την ίδια μέρα, σε κόβουν ακριβώς εκεί που είναι η τομή της καισαρικής οπότε δεν έχεις επιπλέον σημάδια.

Πήγα τρομοκρατημένη να κάνω την επέμβαση, αφού είχα υποφέρει με την καισαρική και την γαστρεκτομή, πλέον φοβόμουν όλες τις επεμβάσεις, όσο ρουτίνα και αν είναι. Επιπλέον, ο πλαστικός μου είπε όταν με ζωγράφιζε για το που θα κάνει τις τομές, ότι είναι από τις πιο δύσκολες επεμβάσεις! Μετά μου τα κάνανε σύσκατα, αφού μου είπε ο χειρουργός ότι δεν μπορούσε να μου κάνει την επέμβαση εκείνη τη μέρα γιατί έγινε λάθος συνεννόηση και του είχαν κλείσει άλλο χειρουργείο, και εκείνος που είχε κάνει τη γαστρεκτομή μου είπε ότι μου είχαν πει λάθος τιμή και κόστιζε πολύ περισσότερα η πλαστική, αλλά θα κάλυπταν εκείνοι τη διαφορά, αφού δικό τους είναι το λάθος. Όταν άρχισα να διαμαρτύρομαι που με έβαλαν και πήρα άδεια από τη δουλειά και θα με έβαζαν να ξανά πάρω άλλη μέρα που θα μπορούσε ο πλαστικός, είπαν ότι θα το λύσουν κι αυτό και θα με στριμώξουν ανάμεσα.

Κάπου εκεί έπρεπε να υποψιαστώ ότι δεν πήγαινε καλά το πράγμα, να ζητήσω τα λεφτά μου πίσω και να σηκωθώ να φύγω, όμως επειδή νιώθω πάντα τρομερές ενοχές όταν λείπω από τη δουλειά και δεν ήθελα για κανένα λόγο να ζητήσω κι άλλο ρεπό, προχώρησα. Η επέμβαση μου φάνηκε παιχνιδάκι και ο χειρουργός απορούσε που δεν διαμαρτυρόμουν για πόνους ή οτιδήποτε. Δεν πονούσα, δεν είχα απολύτως τίποτα και λίγες ώρες αργότερα έφυγα και πήγα σπίτι μου. Για κάμποσο καιρό, όπως με την καισαρική, δεν μπορούσα να περπατάω ίσια και έπρεπε να φοράω κορσέ. Όμως πήγα με το αμάξι μου και έφυγα με το αμάξι μου και δύο μέρες μετά ήμουν κανονικά στη δουλειά μου.

Λίγο καιρό μετά πήγα για να μου αφαιρέσει τα ράμματα, το οποίο ήταν το μόνο επώδυνο σε όλη την διαδικασία. Όμως από την αρχή και μέχρι σήμερα πιστεύω ότι δεν έγινε σωστή δουλειά, προφανώς γιατί με ξεπέταξε για να προλάβει το άλλο χειρουργείο του. Όχι ότι δεν μαζεύτηκε κατά πολύ η κοιλιά μου, όμως δεν ήταν τόσο επίπεδη όσο ήθελα. Όταν ρώτησα και τους δύο χειρουργούς, μου είπαν ότι θα συνεχίσει να μαζεύει για έναν χρόνο σχεδόν, αλλά δεν το είδα ποτέ και ήταν μία απογοήτευση αυτό. Πάλι όμως ήμουν ευτυχισμένη που μπορούσα να φορέσω μπικίνι στα 32 μου επιτέλους!

Συμπέρασμα...

Λένε ότι κάθε ολική νάρκωση σου αφαιρεί χρόνια από τη ζωή σου. Δεν έχω ιδέα κατά πόσο ισχύει. Όπως και να έχει, δεν μετάνιωσα για καμία από τις δύο αισθητικές επεμβάσεις που έκανα. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα είχα φύγει από την κοιλιοπλαστική και θα είχα επιμείνει να γίνει σωστά και όχι άρπα κόλα. Ήταν όμως τα πιο καλά επενδυμένα χρήματα που έχω δώσει στη ζωή μου αυτές οι δύο επεμβάσεις. Αν δεν είχα γνωρίσει τον τωρινό μου σύζυγο λίγο καιρό μετά και δεν είχα διαθέσει τα υπόλοιπα χρήματα από την πώληση του σπιτιού στην αγορά του καφέ που πήγε άπατο και μας έβαλε μέσα με τα μπούνια, θα είχα δώσει και τα υπόλοιπα χρήματα σε αισθητικές επεμβάσεις. Ήθελα να μικρύνω το στήθος μου, που ανεξαρτήτως κιλών ήταν και παραμένει μεγάλο και κουραστικό και ας έμεναν ουλές για μια ζωή όπως με ενημέρωσε ο πλαστικός, ή να μαζέψω τα μπράτσα μου, που επίσης έχουν κρεμάσει μετά το χάσιμο τόσων κιλών. Και θα ήταν πολύ καλύτερη επένδυση από το καφέ!

Αυτά από τις δικές μου εμπειρίες! Όποιος ή όποια έχει ανάλογες εμπειρίες, συμβουλές και απορίες, θα χαρώ πολύ να το συζητήσουμε κατ' ιδίαν!