Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Μιας και πιάσαμε τις αναμνήσεις, θέλω να σου πω τον πόνο μου για κάτι που στοιχειώνει το παρελθόν, το παρόν και κατά πάσα πιθανότητα και το μέλλον μου. Το δικό μου και του 99% του γυναικείου πληθυσμού. Θέλω να σου μιλήσω για τις δίαιτες, τη γυμναστική, τα χάπια και τις εγχειρήσεις που δοκιμάζουμε όλες κατά καιρούς προκειμένου να πλησιάσουμε, έστω, το πρότυπο της γυναίκας που αρέσει.

Ας μην κοροϊδευόμαστε και λέμε ότι το κάνουμε για λόγους υγείας. Όταν είσαι 17, 26, 35 χρόνων δεν σε απασχολεί η υγεία σου γιατί είσαι νέα και γερή σαν άλογο. Το κάνουμε για την εμφάνιση και μόνο. Ακόμα και σήμερα που έχω φτάσει αισίως τα 43, παρότι εννοείται ότι έχω βελτιώσει κατά πολύ τις διατροφικές συνήθειές μου σε σχέση με τα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια, εξακολουθώ να κάνω ότι κάνω για την εμφάνισή μου και μόνο.

Σαν παιδί ήμουν τόσο αδύνατη που βλέπω τις φωτογραφίες και σκέφτομαι ότι δεν γίνεται να είμαι εγώ. Η μάνα μου έχει πει ότι τους έβγαζα τον αδόξαστο για να φάω, ότι φτάναμε να τρέχουμε στο Σύνταγμα να ταΐζω τα περιστέρια για να ταΐσουν εμένα. Νομίζω ότι όλο αυτό άλλαξε στην προεφηβεία. Δεν έχω ιδιαίτερα πολλές αναμνήσεις (καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά θα το συζητήσουμε άλλη φορά), όλα αυτά τα συμπεραίνω από τις φώτο που έχω δει... Από εκεί που με κυνηγούσαν να φάω, ξαφνικά έγινα σαν κεφτές με πόδια. Αν το συνδυάσεις και με τα κουρεματάκια και τα ντυσιματάκια που συζητούσαμε πριν λίγες μέρες, καταλαβαίνεις ότι το θέαμα ήταν αξιοθρήνητο. Τόσο που, εν μέρει δικαιολογώ και το bullying που σου έλεγα ότι έχω φάει.

Φυσικά σ' εκείνη τη φάση δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η εμφάνισή μου ακόμα, αφού η δική μας γενιά στην προεφηβεία, μόνο στο σώμα άλλαζε, στο μυαλό παραμέναμε παιδιά, σε αντίθεση με τα δικά μας βλαστάρια που μεγαλώνουν πριν την ώρα τους, όπως έχουμε πει. Μου λέγε η φουκαριάρα η μάνα μου να προσέχω, αλλά τίποτα εγώ. Θύμωνα κιόλας που δεν με άφηναν να κατεβάζω όλο το κουτί Kit Kat στην καθισιά μου! Τα κόμπλεξ άρχισαν στην 6η δημοτικού όπου άλλαξα σχολείο και βρέθηκα ξαφνικά από αγγλικό ιδιωτικό κολλέγιο σε ελληνικό δημόσιο. Εκτός από πολιτισμικό σοκ, απέκτησα και όλα τα κόμπλεξ μαζί (χρώμα, επίθετο, κιλά). Στο γυμνάσιο που πλέον ήθελα να πεθάνω από ντροπή, άρχισα και τις δίαιτες.

Εξαντλητικές δίαιτες, όπως ήταν της μόδας τότε, με τον θερμιδομετρητή παραμάσχαλα. Να τη βγάζω όλη μέρα με μια ντομάτα γεμιστή. Έχασα 10 κιλά και μόλις σταμάτησα πήρα 20... Όπως γίνεται πάντα όταν έχεις στερηθεί τόσα πολλά για τόσο καιρό. Μετά πήγα στα Silhouette, έδωσα τα μαλλιά της κεφαλής μου για να πεθάνω της πείνας πάλι και να ταλαιπωρώ τη μάνα μου να μαγειρεύει άλλα για τους υπόλοιπους, άλλα για εμένα. Απλά εκεί η πείνα συνδυαζόταν και με γυμναστική. Πολλά χρήματα και πολλές στερήσεις αργότερα, είχα χάσει τα 20 κιλά και πάλι, μόλις σταμάτησα πήρα 30. Μετά δοκίμασα αυτά τα ρημάδια (δε θυμάμαι πως λέγονται) που σου έκαναν delivery το φαΐ της ημέρας. Εκεί δεν πείνασα τόσο, αλλά αδερφάκι μου ήταν τόσο βαρετά και άνοστα όλα που προτιμούσες να πεινάσεις παρά να τα φας! Έχασα κάποια, όχι όλα και τα παράτησα γιατί ήταν και πανάκριβα. Κάπου ανάμεσα σ' όλη αυτή τη στέρηση, δοκίμασα και τα χάπια αδυνατίσματος. Κολοκύθια με τη ρίγανη κι αυτά, αφού έτσι αφ' εαυτού τους, χωρίς δίαιτα παράλληλα, δεν γίνεται τίποτα άλλο πέρα από το να τρέχεις πανικόβλητη στην τουαλέτα μετά από κάθε γεύμα.

Στο τέλος είδα και απόειδα και αποφάσισα να κάνω γαστρεκτομή. Είχα φτάσει βέβαια σχεδόν 50 κιλά επιπλέον πια. Τα έχασα όλα σε ελάχιστους μήνες χωρίς να πεινάω. Έμαθα να τρώω σωστά, ελάττωσα γλυκά (μεγάλη μου αδυναμία) και junk food και μου έγινε συνήθεια να ανεβαίνω κάθε πρωί στη ζυγαριά. Όλοι οι διαιτολόγοι λένε ότι είναι λάθος αυτό και ότι πρέπει να ζυγίζεσαι μια φορά την εβδομάδα. Κουραφέξαλα! Όσο ζυγιζόμουν κάθε μέρα ήμουν μια χαρά, αφού μόλις έβλεπα ότι πήρα έστω και μισό κιλό, πρόσεχα ένα δύο μέρες και επανερχόμουν. Μερικούς μήνες μετά την γαστρεκτομή, έκανα και κοιλιοπλαστική γιατί η κοιλιά μου είχε κρεμάσει σαν μάρσιππος σε καγκουρό. Για τις εμπειρίες και τις απόψεις μου σχετικά μ' αυτές τις 2 επεμβάσεις θα σου πω κάποια στιγμή στο μέλλον.

Όλα έβαιναν καλώς για 2 χρόνια περίπου, αφού μάλιστα κατάφερα να χάσω παραπάνω κιλά άθελά μου, λόγω στεναχώριας (τα ναυάγια που σου ανέφερα την πρώτη φορά, αλλά δεν σου έχω πει ακόμα λεπτομέρειες). Όλα πήραν τον κατήφορο μερικούς μήνες μήνες αργότερα, όταν κυριολεκτικά δεν είχα χρήματα ούτε να αλλάξω μπαταρίες στην ζυγαριά (που εννοείται, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Μέρφι, ότι τότε θα έμενε από μπαταρία @#$%^&*), οπότε έκανα μήνες να ζυγιστώ. Όταν τελικά ζυγίστηκα, είχα πάρει 10 κιλά... Πίσω στην εκκίνηση σαν να λέμε... Και έκτοτε έχω ξανά ξεκινήσει τις δίαιτες χωρίς επιτυχία. Λάβε υπόψη σου, ότι όταν κάνεις γαστρεκτομή, κυριολεκτικά τρως σαν σπουργίτι. Οι ποσότητες φαγητού αυξήθηκαν κάποια στιγμή σε σχέση με τον πρώτο καιρό, αλλά ακόμα και τώρα, μια 10ετια μετά, είναι πολύ μικρές οι ποσότητες για ενήλικο άνθρωπο. Οπότε, αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Αυτά παθαίνεις όταν παντρεύεσαι! Διότι όσο ήμουν μόνη με το μωρό, δεν μαγείρευα και άρα την έβγαζα με κανένα γιαουρτάκι ή κανένα τοστ. Όταν όμως έχεις σύζυγο πρέπει να το ταΐζεις. Ε τι; Να μη φας κι εσύ μαζί; Και να τα σουβλάκια κάθε Σάββατο, και να οι μακαρονάδες, αφού είναι μακαρονάς τι να κάνουμε; Και να τα 10 κιλάκια και να ξανά δίαιτες και κουραφέξαλα!

Τελικά, μετά από τόσες δίαιτες, χημικές, θερμιδομέτρηση, σούπες, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα που έχουμε καταλήξει όλες: Καμία δίαιτα κορίτσια! Λίγο απ' όλα και με μέτρο τα γλυκά! Και σ' όποιον αρέσουμε!

Βαρέθηκα! Όχι άλλο δίαιτα!