Τρίτη, 10 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Σε συνέχεια της κουβέντας που κάναμε την προηγούμενη φορά για τα ζόρια που τραβάω με την κόρη μου που μπαίνει στην εφηβεία και έχει ερωτοχτυπηθεί, θέλω σήμερα να γκρινιάξω πιο γενικά για το πως ένα παιδί μπορεί να σε φέρει στα όριά σου! Ξέρω ότι δεν υπάρχει μάνα εκεί έξω που δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ!

Φίλε, αν θέλει να σε νευριάσει, θα σε νευριάσει! Και αυτό είναι το πιο εξοργιστικό! Ότι το κάνουν επίτηδες! Το βλέπεις να κοιμάται, ή να έρχεται να σ' αγκαλιάζει και σκέφτεσαι "αχ μωρέ το αγγελούδι μου". Και μετά από λίγο το κοιτάς σοκαρισμένη να κάνει σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή και αναρωτιέσαι πως κρατιέσαι και δεν το σκοτώνεις και γιατί ήθελες εξ' αρχής να γίνεις μάνα... Και ξέρει ότι δεν θα τη σκαπουλάρει, το βλέπει ότι είσαι όριο, ότι όπου να' ναι θα αρχίσεις να ουρλιάζεις εσύ σαν δαιμονισμένη, το προειδοποιείς, αλλά συνεχίζει, εκεί, ακάθεκτη, κοιτώντας σε με μάτια που γελούν! Σαν να σκέφτεται "εδώ θα κάτσεις να φτύσεις το γάλα της μάνας σου, μάνα!".

Όπως είπα και την προηγούμενη φορά, σε γενικές γραμμές δεν έχω πρόβλημα μαζί της στο θέμα του διαβάσματος. Από την 3η δημοτικού διαβάζει τα πάντα μόνη της, εκτός από την ιστορία, για την οποία μέχρι και τα Χριστούγεννα του 2019 μπορούσε να με φτάσει στο φόνο. Μαθαίναμε μια πρόταση και μόλις πηγαίναμε στην επόμενη ξεχνούσαμε την προηγούμενη. Επειδή λοιπόν στις αρχές της περσινής σχολικής χρονιάς άρχισα να κάνω εικόνα ότι την κοπανάω στο κεφάλι με το βιβλίο μέχρι να γίνει φύλλο και φτερό (κι αυτή και το βιβλίο), της είπα ότι από το νέο έτος θα διαβάζει μόνη της και θα έρχεται μόνο να την ελέγχω ή να της εξηγώ καμία άγνωστη λέξη. Γκρίνιαξε στην αρχή, αλλά μόλις της εξήγησα ότι έχουν σπάσει τα νεύρα μου, ότι δεν γίνεται για την ιστορία εγώ να τελειώνω τις δουλειές του σπιτιού στις 11 το βράδυ και ότι είμαι ένα τσακ πριν την κάνω μαύρη στο ξύλο, συμφώνησε.

Δεν έχω συμβουλή να σου δώσω για το πως πρέπει να αντιμετωπίσεις το θέμα του διαβάσματος, αφού προφανώς όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια και κάποια χρειάζονται παραπάνω σπρώξιμο ή βοήθεια, ενώ άλλα όχι. Το μόνο που ξέρω με βεβαιότητα να πω, είναι ότι αν το παιδί δεν έχει κάποιο μαθησιακό πρόβλημα, καλό είναι από την 1η δημοτικού και κάθε χρόνο να το αφήνεις όλο και περισσότερο να τα κάνει μόνο του, για να μην καταλήξεις είτε με xanax είτε στη φυλακή για παιδοκτονία. Αυτό που πρέπει να καταφέρεις να κάνεις πολύ γρήγορα, είναι να "διαβάσεις" εσύ το παιδί σου, να καταλαβαίνεις αν δεν διαβάζει γιατί έχει κάποιο πρόβλημα, αν είναι από τεμπελιά ή αν το κάνει απλά για να του αφιερώνεις περισσότερο χρόνο. Μόλις καταλάβεις τι συμβαίνει, είναι εύκολο να αποφασίσεις μετά ποια γραμμή θα ακολουθήσεις.

Για να επανέλθω στο δικό μου παιδί, είχαμε ΠΑΝΤΑ πρόβλημα με τ' αγγλικά... Ρε να μην τα θέλει για να κανένα λόγο; Τι να την δελεάζω με το ποσό ωραίο θα είναι να καταλαβαίνει τα τραγούδια και τις ταινίες χωρίς μετάφραση, τι για τα ταξίδια που θα κάνει στο εξωτερικό και θα μπορεί να συνεννοηθεί, τι να εξηγώ ότι δεν πας πουθενά πλέον χωρίς αγγλικά συν άλλη μια ξένη γλώσσα. Τίποτα! Στο βρόντο! Αλλάξαμε φροντιστήριο όταν τελειώσαμε τις junior, δεν άλλαξε όμως τίποτα στη διάθεσή μας να μάθουμε. Στα τεστ κάθε κεφαλαίου έπαιρνε σχεδόν άριστα, στα τρίμηνα έπαιρνε πολύ καλούς βαθμούς και στο εφ' όλης της ύλης στο τέλος της χρονιάς έπαιρνε βαθμολογία 65%. Τελειώνοντας η περσινή χρονιά, όπως τελείωσε (με τηλεκπαίδευση του κώλου), οι δάσκαλοι στο φροντιστήριο είπαν ότι δεδομένων των συνθηκών, καλά τα πήγε. Εγώ όμως έβλεπα ότι το παιδί στην Β' κανονική δεν ήξερε να σχηματίζει μια σωστή πρόταση, δεν καταλάβαινε σχεδόν τίποτα και είχε απαράδεκτη προφορά, κάτι το οποίο μπορεί να με αρρωστήσει! Όταν ακούω "Χάους", "Γουίντοου" κλπ βγάζω φλύκταινες!

Σαφώς και η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας δεν είναι εύκολο πράγμα, σαφώς και τα παιδιά πλέον έχουν πολύ βαρύ πρόγραμμα οπότε βλέπουν αγγαρεία την ξένη γλώσσα και σαφέστατα δεν φταίνε τα παιδιά που μιλάνε αγγλικά με ελληνική προφορά, αφού και οι περισσότεροι δάσκαλοι έχουν αυτήν ακριβώς την προφορά. Το καλύτερο είναι κατά τη γνώμη μου, να βρείτε δασκάλα native speaker, και το μάθημα να γίνεται αποκλειστικά στην γλώσσα που μαθαίνει. Μόνο έτσι το παιδί θα μάθει σωστά μια ξένη γλώσσα και θα έχει και σωστή προφορά.

Αφού λοιπόν με τα 2 φροντιστήρια δεν είδαμε προκοπή, βρήκαμε μια δασκάλα για ιδιαίτερα φέτος, μπας και βρούμε και την υγειά μας. Δεν την βρήκαμε native speaker βέβαια, καθ' ότι δεν νομίζω ότι διαθέτουμε τέτοια στην ευρύτερη περιοχή, αλλά το πρώτο που τέσταρα ήταν η προφορά! Η ουσία είναι ότι στο ιδιαίτερο, θέλει δε θέλει θα παρακολουθήσει και θα διαβάσει. Εξήγησα στη γυναίκα ότι δεν με ενδιαφέρει να βγαίνει η ύλη της χρονιάς εγκαίρως, αλλά να μάθει το παιδί αγγλικά και ας πάρει το lower στο λύκειο, αρκεί να μιλάει σωστά! Φυσικά στο διαγώνισμα που της έβαλε για να δει το επίπεδο, έφερε τα γνωστά 65%, οπότε αναγκαστήκαμε να επαναλάβουμε την Β' κανονική. Και δεν με νοιάζει καθόλου, μόνο τα λεφτά που δώσαμε πέρυσι κλαίω. Μέχρι στιγμής τα πάει πολύ καλά, είναι πιο ενθουσιασμένη και ορεξάτη και είναι και η δασκάλα ευχαριστημένη! Ελπίζω να συνεχίσει έτσι! Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα θα φανεί στην νεκροψία!

Για το άλλο θέμα για το οποίο μπορούμε να γίνουμε σώβρακο είναι, εννοείται, η καθαριότητα του δωματίου της. Αδερφάκι μου, μπορεί 9 χρόνια να λέω κάθε μέρα τα ίδια πράγματα και να μην μπορεί να τα χωνέψει με τίποτα. Βομβαρδισμένο τοπίο μονίμως, παπούτσια πεταμένα παντού, το κρεβάτι ανάστατο, ξύσματα μολυβιών και γόμας στο πάτωμα γύρω από το γραφείο, hoverboard παρατημένο στη μέση του δωματίου, όλα ανάστα! Και παντού, ΠΑΝΤΟΥ μπουκαλάκια νερού. Να έχουμε μείνει χωρίς νερό στο ψυγείο και η δικιά σου να έχει ένα στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, ένα στο κομοδίνο, ένα πάνω στην παπουτσοθήκη και ένα στο γραφείο! Εγώ φταίω το ξέρω, που δεν την έβαζα από μικρή να το συγυρίζει μόνη της, γιατί έλεγα παιδί είναι, άστο να παίξει μωρέ. Λούσου τα τώρα κοπελιά!

Ένας άλλος μόνιμος καβγάς, ο οποίος, ευτυχώς, φέτος έχει κάπως βελτιωθεί, είναι το θέμα της προσωπικής υγιεινής. Γκρίνια για να κάνουμε μπάνιο, γκρίνια να πλύνουμε δόντια, γκρίνια να πλύνουμε το πρόσωπο με το σαπούνι για την ακμή, γκρίνια να βάλουμε κρέμα στο πρόσωπο μετά το πλύσιμο, και κρέμα για την ατοπική δερματίτιδα στο σώμα. Φέτος γκρινιάζουμε μόνο για την κρέμα σώματος, τα άλλα τα κάνουμε χωρίς γκρίνια, αλλά 2 ώρες αφού το πει η μαμά (μην παίρνω και πολύ αέρα), και τα δόντια θα τα ξεπετάξουμε σε χρόνο dt... Να μείνει χωρίς δόντια το σκασμένο να δω τι θα καταλάβει!

Και τέλος, θέλω λίγο να σου πω για τα πράγματα που έχουμε ξεχάσει στο σχολείο όλα αυτά τα χρόνια... Νομίζω μόνο τον εαυτό της δεν έχει ξεχάσει εκεί. Μπουφάν, ζακέτες, κασετίνες, μολύβια, στυλό, γόμες, ολόκληρη την τσάντα, τη σακούλα με όλα τα συμπράκαλα για τα εικαστικά, ταπεράκια, παγούρια... Περιουσίες ολόκληρες! Εννοείται ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο σπίτι. Δέκα φορές να πω "έχεις εικαστικά σήμερα, μην ξεχάσεις την σακούλα με τα συμπράκαλα", τις μισές θα φύγουμε χωρίς τη σακούλα τελικά. Χωρίς τα μπουκάλια νερού, το κολατσιό, χωρίς κασετίνα γιατί "δε φταίω εγώ μαμά, την είχα στο γραφείο για το μάθημα των αγγλικών και ξέχασα να τη μαζέψω". Χωρίς μπουφάν, ομπρέλα, βιβλία... Ευτυχώς θυμάται να ντυθεί και να βάλει παπούτσια και δεν φεύγει με πιτζάμα και παντόφλα. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι πρέπει να αρχίσω να την ποτίζω καφέ, μήπως παίρνει μπρος ο εγκέφαλος πιο γρήγορα το πρωί!

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά όμως! Από 1η του μήνα ξεκίνησα να της δίνω σταθερό εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι. Της είπα όμως ότι κάθε φορά που θα ξεχνάει κάτι είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι, θα της αφαιρώ 1 ευρώ! Κι ο Άγιος φοβέρα θέλει!

Πείτε μου σας παρακαλώ ότι δεν είναι μόνο η δικιά μου έτσι, γιατί θα τρελαθώ!