Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Μιας και έπιασα πάλι το θέμα των σχολείων, θέλω σήμερα να θίξω άλλο ένα πονεμένο ζήτημα για γονείς και μαθητές και αυτό δεν είναι άλλο από το ολοήμερο.

Απ' ότι έχω ακούσει από άλλους γονείς, σε πιο "αναβαθμισμένες" περιοχές, το ολοήμερο λειτουργεί όπως πρέπει. Δηλαδή τα παιδιά κάνουν τα μαθήματά τους και ασχολούνται με δραστηριότητες όπως η θεατρική αγωγή, οι υπολογιστές και αθλητικές δραστηριότητες. Προφανέστατα αυτό δεν ισχύει παντού. Διότι η κόρη μου έφτασε αισίως στην τελευταία τάξη του δημοτικού, μένει στο ολοήμερο από τότε που ήταν παιδικό σταθμό (αφού εγώ δουλεύω και δεν υπάρχουν γιαγιάδες κοντά να την παίρνουν νωρίτερα) και ούτε μια χρονιά δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω.

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Ο μέσος εργαζόμενος δουλεύει 9 με 5. Το να τελειώνει το ολοήμερο στις 4 λοιπόν, δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους. Ας το προσπεράσουμε όμως κι αυτό, αφού και ως τις 4 που μένουν, χαμένος χρόνος είναι. Κάθε, μα κάθε χρόνο, στην αρχή της σχολικής χρονιάς, το παιδί μου φέρνει να συμπληρώσω έντυπο για το ολοήμερο στο οποίο πρέπει να επιλέξω αν θα φεύγει 3 ή 4, αν θα φεύγει μόνη ή θα συνοδεύεται και από ποιον και με τι δραστηριότητες θα ήθελα να ασχολείται. Γελοιότητες, για να μην εκφραστώ χειρότερα, αφού τσάμπα τα συμπληρώνουμε τα ρημάδια. Κατ' αρχάς, στις "άλλες", τις "καλές" περιοχές, όπως η Νέα Σμύρνη όπου μένει ακόμα η αδερφή μου, το ολοήμερο ξεκινάει από την 2η μέρα λειτουργίας του σχολείου. Εμάς, στην καλύτερη περίπτωση, να ξεκινήσει να λειτουργεί μετά από 3 εβδομάδες.

Photo: freepik.com

Δεύτερον, ποτέ δεν έκαναν καμία δραστηριότητα και σπάνια γυρνάει διαβασμένη, με αποτέλεσμα να πηγαίνει 10 το βράδυ για να τελειώσει. Όταν αναρωτιέμαι τι διάολο κάνουν από τη 1.15 που φεύγουν οι υπόλοιποι μαθητές, έως τις 4, η απάντησή της είναι πάντα: διάλειμμα, τρώμε μεσημεριανό, ξανά διάλειμμα και μετά μας βάζουν να κάνουμε ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ τα μαθήματά μας, αν δεν θέλουμε μας αφήνουν να καθόμαστε να συζητάμε ήσυχα. Όταν ρωτάω "μα καλά πόση ώρα διάλειμμα πια;" μου λέει ότι τα έχουν αμολημένα πολύ ώρα και κάθονται στα παγκάκια οι δάσκαλοι, πίνοντας καφέ και συζητώντας. Προφανώς βαριούνται να ασχοληθούν, οπότε τ' αφήνουν να παίζουν και έχουν και εκείνοι χρόνο για τα κουτσομπολιά και κυρίως, την ηρεμία τους.

Παιδεία δύο ταχυτήτων...

Το πρόβλημα λοιπόν με την παιδεία σ' αυτή τη χώρα, δεν είναι οι μαθητές/πολίτες β' κατηγορίας (βλέπε ιδιωτικά vs δημόσια σχολεία), αλλά και γ' (βλέπε κάτοικοι "πλούσιων" περιοχών έναντι "υποβαθμισμένων") μη σου πω και δ'...

Έχω αναφερθεί και παλιότερα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι κάτοικοι των Άνω Λιοσίων, όπως είναι η χωματερή, τα γκέτο των γύφτων και η διακίνηση ναρκωτικών. Σαν χώρα ήμαστε γενικά πολύ πίσω σε θέματα παιδείας, αφού διαβάζεις για σχολεία στο εξωτερικό, για εκπαιδευτικά συστήματα και μεθόδους διδασκαλίας και σου φεύγει το κεφάλι. Το να κάτσουμε να αναλύσουμε όλα τα προβλήματα της παιδείας, δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει σ' ένα άρθρο. Η ουσία είναι όμως ότι φταίμε όλοι. Φταίει το σάπιο σύστημα που δεν διευκολύνει παρεμβάσεις και αλλαγές αλλά αντιθέτως παγιώνει καταστάσεις και ανθρώπους, φταίνε οι συνδικαλιστές που προκειμένου να μην χάσουν την βολή τους προτιμούν να υποστηρίζουν λάθος ανθρώπους και καταστάσεις, φταίμε και οι γονείς που είτε βαριόμαστε, είτε φοβόμαστε, είτε απογοητευόμαστε και δεν φωνάζουμε για τ' αυτονόητα.

Ακατάλληλοι...

Είναι όμως πολύ στενάχωρο να βλέπεις ότι άνθρωποι εμφανέστατα ακατάλληλοι για να διδάσκουν παιδιά, μένουν αλώβητοι παρά τις διαμαρτυρίες κάποιων λίγων τολμηρών γονέων που σηκώνουν το ανάστημα. Στη χειρότερη περίπτωση να μετατεθούν σε άλλο σχολείο. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, σαν να λέμε. Δεν λύνουμε το πρόβλημα, το μετατοπίζουμε. Καμία αξιολόγηση, κανένας έλεγχος, κανένα ενδιαφέρον. Άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα που χτυπούν, προσβάλουν και ουρλιάζουν στα παιδιά. Άνθρωποι ύποπτοι για παιδοφιλία και ασέλγεια. Άνθρωποι που βαριούνται να δουλέψουν. Όλοι αυτοί, αντί να αξιολογηθούν και να μπουν στο μικροσκόπιο, ώστε στο επόμενο παράπτωμα να απολυθούν, απλά μεταφέρονται σε άλλη περιοχή και βρίσκουν καινούργιες ψυχές να βγάλουν τον οποιοδήποτε σαδισμό τους.

Photo: freepik.com

Διότι όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σ' αυτή τη χώρα, όταν ξέρεις ότι άπαξ και μπήκες δεν σε κουνάει τίποτα, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να γίνουν εκπαιδευτικοί, όχι γιατί τους αρέσει, αλλά γιατί σκέφτονται πολύ ορθά "θα αράζω 3 μήνες το καλοκαίρι, 15 μέρες Χριστούγεννα και Πάσχα, βάλε αργίες, γιορτές, απεργίες, καταλήψεις, άδειες... Ζωάρα". Γίνονται λοιπόν δάσκαλοι και καθηγητές, χωρίς να τους έχει ελέγξει ποτέ κανείς αν είναι κατάλληλοι γι' αυτή τη θέση, χωρίς να διδαχθούν ποτέ έστω βασική παιδοψυχολογία ώστε να ξέρουν πως να διαχειριστούν 25 παιδιά και γνωρίζοντας ότι δεν θα τους κουνήσει κανείς ότι κι αν κάνουν. Κάποιοι ίσως σκεφτούν διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, ότι "σιγά, και εμείς που είχαμε δασκάλους και καθηγητές που μας φώναζαν, μας έβριζαν, μας χτυπούσαν με τη βέργα, τι πάθαμε; Δεν παθαίνουν τίποτα, κάποιος πρέπει να τα μάθει πειθαρχία τέλος πάντων!" Αυτούς τους γονείς τους βάζω στην ίδια κατηγορία με τους ανθρώπους που χτυπούν τα παιδιά τους και λένε "και εμείς που φάγαμε ξύλο τι πάθαμε; μια χαρά άνθρωποι βγήκαμε". Όχι φίλη/φίλε, δεν βγήκαμε μια χαρά άνθρωποι, διότι στο ξύλο που φάγαμε οφείλεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο φόβος να υπερασπιστούμε το δίκιο μας απέναντι σ' έναν εργοδότη ή σ' έναν σύντροφο, η επιλογή λάθος συντρόφου και η κακή μας συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Αντίστοιχες ζημιές έχουν οι "κακοί" εκπαιδευτικοί στον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας. Δεν είναι δουλειά του εκπαιδευτικού να μάθει στο παιδί σου πειθαρχία αν εσύ το έχεις "ξέφραγο αμπέλι". Δουλειά του εκπαιδευτικού είναι να του μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, να το μάθει να λειτουργεί με κανόνες μέσα σε μία ομάδα και να το βοηθήσει να εξελιχτεί σ' έναν σωστό και χρήσιμο πολίτη. Τις βάσεις τις βάζουμε εμείς οι γονείς στο σπίτι. Αν εμείς δεν τα διδάξουμε τον σεβασμό προς τον εαυτό τους πρώτα και μετά προς τους γύρω τους, ο δάσκαλος/καθηγητής τι θα κάνει;

Προφανώς, όλα αυτά τα καρκινώματα καταλήγουν σε υποβαθμισμένες περιοχές

όπως είναι τα Άνω Λιόσια, γιατί όπως έχω ξανά πει, ήμαστε η χωματερή

του λεκανοπεδίου. Χωματερή σκουπιδιών και ανθρώπων.