Δευτέρα, 21 Ιουνίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Η διαδικασία της μετακόμισης μπορεί να διαρκεί λίγες μέρες, όμως το να κάνεις ένα νέο χώρο σπίτι σου, είναι κάτι που παίρνει χρόνο και χρήματα. Και, όσο και αν προσπαθήσαμε να τα κάνουμε όλα μαζεμένα με το που ήρθαμε στο νέο σπίτι, δεν ήταν εφικτό, ούτε χρονικά, ούτε οικονομικά. Πέρα από την τακτοποίηση των πραγμάτων, τις καθημερινές δουλειές που έχει ένα σπίτι, προστέθηκε και η φροντίδα της αυλής, κάτι που δεν είχα ποτέ πριν. Τρομερό άγχος να πρέπει να θυμάσαι να φροντίζεις και να ποτίζεις κάτι που δεν μπορεί να κλάψει, γαβγίσει ή νιαουρίσει για να σου πει ότι θέλει την προσοχή σου! Αφού περάσαμε την περιπέτεια με την φιλοξενία του σκύλου, που για μια εβδομάδα δεν μου άφηνε καθόλου χρόνο να ασχοληθώ με το blog, μετά είχαμε και το πάρτι γενεθλίων της μικρής. Ευτυχώς είναι καμιά βδομάδα που έχει τελειώσει το αχαλίνωτο σεξ στη δουλειά και έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω το κείμενο για την μετατραυματική ανάπτυξη, που υποτίθεται ότι θα ανέβαζα μετά το Πάσχα, που ήμασταν ακόμα κλεισμένοι στα κλουβάκια μας. Σκέφτηκα να το πετάξω, ένιωθα ότι είναι οφ τόπικ πλέον, αλλά το είχα σχεδόν τελειώσει και δεν είχα χρόνο να γράψω οτιδήποτε άλλο, οπότε το ανέβασα, μην νομίζετε ότι πέθανα ή τα παράτησα.

Το σπίτι λοιπόν δεν έχει τελειώσει ακόμα το ευλογημένο, διότι ακόμα δεν έχουμε βρει τρόπο να βάλουμε πόρτα στο δωμάτιο του παιδιού, συν ότι η τηλεόραση κάηκε μέσα στο πρώτο 24ωρο που τη συνδέσαμε, συν το σταθερό που (αφού εδέησε ο οτες να μας μεταφέρει τη γραμμή) άρχισε να φτύνει παχύρρευστα υγρά από το μικρόφωνο και για να παραγγείλω σουβλάκια έπρεπε να ουρλιάζω τόσο που στο τέλος άκουγαν τη φωνή μου στο Καματερό κατευθείαν, και όχι από το τηλέφωνο... Ξέρω τι σκέφτεστε "ωραία αρχή κάναμε". Αφού έβρισα θεούς και δαίμονες, την πρώην σπιτονοικοκυρά μας που μας έφαγε, τον Τουτατί και τον Κοέλιο, το πήρα απόφαση, ότι σπίτι αλλάξαμε αλλά η τύχη μας παραμένει ίδια. Οπότε υπομονή, όλα θα γίνουν εν καιρώ, όταν βρούμε και όταν έχουμε μπικικίνια, είπα στον εαυτό μου και αποδέχτηκα την μοίρα μου. Πάντως, όσο μεγαλώνω, τόσο πείθομαι γι' αυτό που έλεγα στη μάνα μου από παιδί, μήπως με έχει βαφτίσει ο γουρλής ο Μητσοτάκης, ο αείμνηστος, και μου το κρατάνε κρυφό. Δεν το έχει επιβεβαιώσει, ούτε διαψεύσει ακόμα.

Το πάρτι...

Ωστόσο, πρόλαβα κουτσά στραβά να σας πω για την περιπέτεια με το σκύλο που φιλοξενήσαμε και that's all folks! Μετά τρεχάτε ποδαράκια μου πάλι για το πάρτι. Που ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που είχα επιφοίτηση να τα κάνουμε στην αυλή. Διότι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, όπως ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που αποφασίζω να τα κάνω έξω, ρίχνει το θεό με το θεό! Θα μου πεις, Ιούνιος είναι, ο μήνας των διδύμων. Και με μάνα, πατριό, αδερφή, κόρη, κουνιάδο και ανιψιά διδυμάκια, θα έπρεπε να έχεις μάθει πια! ΟΟΟΧΙ όμως, εγώ εκεί, πεισματικά αισιόδοξη παρά τις κατραπακιές. Όπως διαπιστώσατε και οι ίδιοι, το Σάββατο 12 του μηνού, δεν συνωμότησε το σύμπαν υπέρ μου, απλά εγαμέθεν. Το σύμπαν, ο Δίας, τα πάντα και τα κοάλα. Καθάριζα η παστρικιά όλο το Σάββατο (από τις 7) το σπίτι, μόλις σταματούσε η βροχή, έτρεχα να μαζέψω την αυλή, αναρωτώμενη παράλληλα τι θα κάνω τόσο κόσμο αν δεν σταματήσει. Εδέησε όμως να παρατήσει την φιλότιμη προσπάθεια να καταστρέψει το πάρτι μισή ώρα πριν έρθει ο κόσμος και κουτσά στραβά την βρήκαμε την άκρη. Ήρθαν τα παιδάκια, πήγαν στις κούνιες, πάτησαν τις λάσπες, μερικά σαβουριάστηκαν, μερικά κυλίστηκαν μάλλον επίτηδες ωσάν άλλα γουρουνάκια και επέστρεψαν σύσκατα. Και μετά άιντε μπες βγες να ουρήσουν, να πιούν νερό, να δουν το δωμάτιο της Νεφέλης, να ακούσουν μουσική... έβλεπα τις πατημασιές παντού και από τη μια σκεφτόμουν "ωραία θα τα περάσουμε αύριο καθαρίζοντας ΠΑΛΙ" κι απ' την άλλη παρηγοριόμουν ότι "τουλάχιστον είναι καλοκαίρι και δεν έχω στρωμένα χαλιά..."

Photo: flickr.com

Δεν ξέρω αν θυμάστε τον εαυτό σας στα 12, εγώ αμυδρά. Και αναρωτιέμαι, ήμασταν κι εμείς τόσο καπετάν φασαρίες; Ήμασταν τόσο γλωσσάδικα και ατίθασα; Νομίζω όχι. Όχι γιατί δεν θέλαμε, αλλά γιατί τρέμαμε τους γονείς μας, ήταν δεν ήταν παρόντες. Πάλευα κανένα 10λεπτο να τα μαντρώσω στην αυλή, λες και κυνηγούσα κουτάβια. Ρε καθίστε εδώ να συνεννοηθούμε τι πίτσα θέλετε, τίποτα αυτά. Τα μισά πήγαιναν μέσα, τ' άλλα μισά έβγαιναν έξω από την αυλή. ΉΡΩΕΣ οι δάσκαλοι, σκεφτόμουν καθ' όλη τη διάρκεια! Στο τέλος άρχισα να φωνάζω σαν λοχίας να σκάσουν τα σκασμένα γιατί θα τα κρεμάσω ανάποδα από τα κάγκελα και θα τ' αφήσω να τα φάνε οι καρακάξες. Αφού κατάφερα να τα ταΐσω, μετά μας πήρε άλλο ένα 10λεπτο να τα μαζέψω πάλι για την τούρτα. Φωνές, κακό, τσιρίδες, προστάγματα (που 'σαι φίλε Ηρώδη) ενώ από μέσα μου αναρωτιόμουν πόσο γρήγορα θα μαζέψει υπογραφές η γειτονιά να μας διώξει.

Κάπου στις 10 η ώρα τα είχα φτύσει πια, ήθελα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο με την φασαρία, τις πατημασιές, τα πεταμένα πιάτα και ποτήρια ολούθε, ωστόσο στην πρόσκληση είχα γράψει 7 με 11 τρομάρα να μου 'ρθει, οπότε έπρεπε να σκάσω και να κολυμπήσω. Τελικά έφυγαν τα περισσότερα ως τις 11, μείναμε λίγοι και καλοί ως τη μια, μάζευα ως τις 2 οπότε και έπαθα system breakdown. Τα παράτησα, έπεσα σε κώμα και την Κυριακή, φτου κι απ' την αρχή. Σκούπισε, σφουγγάρισε, πλύνε, μάζεψε. Που χρόνος και κουράγιο να κάτσεις να γράψεις στο μπλογκ, που μόλις τελείωσα το καθάρισμα, την έπεσα για μεσημεριανό υπνάκο, μετά έκατσα στην βεράντα σαν αποβλακωμένο, αφού ακόμα δεν είχα συνέλθει. Έσερνα άσκοπα το κουφάρι μου το απόγευμα πέρα δώθε, ίσα ίσα να μείνω ξύπνια ως τις 11, μην με κοροϊδεύει ο άντρας μου ότι έχω καταντήσει κωλόγρια και κοιμάμαι με τις κότες.

Το συμπέρασμα...

Το ηθικό δίδαγμα είναι ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! Χίλιες φορές να πληρώσετε παραπάνω και να πάτε παιδότοπο αν είναι μικρά, ή να του δώσετε λεφτά να βγάλει τους φίλους του για κέρασμα αν είναι πιο μεγάλα. Οτιδήποτε, αρκεί να μην κάνετε πάρτι στο σπίτι. Η παιδοκτονία είναι ένα βήμα μακριά! Άκουσα από άλλους γονείς τέτοιες ιστορίες φρίκης σε παιδικά πάρτι στο σπίτι, που κατέληξα να κάνω και το σταυρό μου που το μόνο που είχα ήταν να καθαρίσω από την αρχή την επόμενη μέρα. Κάποιοι χρειάστηκαν ανακαίνιση μετά!