Παρασκευή, 9 Απριλίου 2021

Muy Loco
9 Απρ 2021
διαβάστηκε 8 λεπτά

Αγαπητοί αναγνώστες,

Σε συνέχεια του προηγούμενου επεισοδίου και ελπίζοντας να μην ξεφύγω πάλι από το θέμα και γίνει μίνι σειρά, θα μιλήσουμε και πάλι για τα μπουμπούκια μας και τους βαθμούς τους... Να το πιάσω από εκεί που το άφησα προχτές και να διευκρινίσω κάποια πράγματα που άφησα φλου.

Θα πω κατ' αρχάς ότι και τα βιβλία είναι ΒΑΡΕΤΑ και ακαταλαβίστικα. Έχω ξανά γκρινιάξει στο πρόσφατο παρελθόν για το βιβλίο της ιστορίας, που χώρια από τα κενά που έχει, δεν καταλαβαίνω τη λογική με την οποία έχει γραφτεί. Φτάνεις π.χ. στην επανάσταση του '21. Αντί να πεις τα γεγονότα με τη σειρά που έγιναν, πιάνεις και μου την χωρίζεις σε κεφάλαια ανά περιοχή... Αχταρμάς στο μυαλό των παιδιών, αφού πας μπρος πίσω χρονικά. Τάδε Μαρτίου έγινε αυτό ξέρω 'γω στην Τρίπολη και μετά τάδε Απριλίου 2 χρόνια μετά έγινε το άλλο στο Μεσολόγγι και μετά τάδε Φεβρουαρίου 2 χρόνια πίσω από το πρώτο έγινε το δείνα στην Αθήνα (μήνες και περιοχές τα γράφω εντελώς στην τύχη, σιγά μη θυμάμαι...). Ερχόταν το παιδί να μου πει το μάθημα της μέρας και μπερδευόμουν κι εγώ, φαντάσου το παιδί. "Καλά παιδάκι μου, προχτές στο προηγούμενο κεφάλαιο δεν είχαμε φτάσει στο 1823; Γιατί τώρα μιλάμε για το 1821;" Και περιμένετε τα παιδιά να τα θυμούνται όλα αυτά; Η δικιά μου, που το παπαγαλίζει ακριβώς το μάθημα, το θυμάται μέχρι να πάνε στο επόμενο. Αν τη ρωτήσεις τώρα, δεν θυμάται ούτε ονόματα, ούτε ημερομηνίες, ούτε περιοχές. Θυμάται αυτό που ξέρουμε όλοι. Η επανάσταση ξεκίνησε το 1821 με πρωτοστάτες Κολοκοτρώνη, Διάκο, Παπαφλέσσα, Καραϊσκάκη, Μιαούλη κ.λπ. Και αυτό θα έπρεπε να διδάσκονται. Χέστηκε η Φατμέ μετά συγχωρήσεως, για την ακριβή ημερομηνία και τοποθεσία κάθε μάχης, ειδικά έτσι ανάκατα που τα έμαθαν.

Εκπαιδευτικοί...

Photo: euforia.tiff.gr

Νομίζω ότι ήμουν αρκετά ξεκάθαρη την προηγούμενη φορά για την άποψή μου σχετικά με τους εκπαιδευτικούς και το μερίδιο ευθύνης που εκείνοι φέρουν. Δεν μπορούν, δεν θέλουν, δεν έχουν το χρόνο ή την υπομονή να διδάξουν το μάθημα όπως πρέπει. Να κάνουν τα παιδιά να το δουν με το δικό τους πάθος (αν έχουν). Να έχουν το ταλέντο να σ' το κάνουν τόσο λιανά, που να το καταλάβει και ο πιο αδιάφορος και "κουτός" μαθητής. Δεν φταίνε αποκλειστικά εκείνοι βέβαια, φταίει γενικά το σύστημα που τους πιέζει να προχωράνε για να βγάλουν την ύλη ως το τέλος της χρονιάς, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Πριν λίγες μέρες η δασκάλα της κόρης μου, τους έβαλε να δουν ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, μία ταινία Χοντρός και Λιγνός και μία ταινία την οποία δεν ήξερα, με τίτλο "Το Καναρινί Ποδήλατο". Το θέμα της ταινίας ήταν ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες που έτρωγε το γνωστό bullying απ' όλους και ένας δάσκαλος που ενδιαφέρθηκε γι' αυτό σε βαθμό που βλέπεις μόνο στις ταινίες. Ήταν πολύ ωραίο το στόρι και το μήνυμα, τόσο προς τα παιδιά, όσο και προς τους εκπαιδευτικούς.

Στην αντίπερα όχθη, μερικές βδομάδες ακόμα πιο πίσω από τις ταινίες, είχαμε την δασκάλα των γαλλικών να φωνάζει μέσω webex ότι "έχει μαλλιάσει η γλώσσα της να τους λέει τα ίδια 2 χρόνια και ακόμα δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά". Ήταν τυχερή που δεν ήμουν σπίτι γιατί θα μπούκαρα στο δωμάτιο του παιδιού και θα την έκανα ξεφτίλα μπροστά σε όλη την τάξη... Ποια γλώσσα σου έχει μαλλιάσει μωρή χαρχάλω, που απορείς κιόλας γιατί τα παιδιά δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά; Πέρυσι, 5η δημοτικού (πρώτη φορά γαλλικά) δεν τους έκανε ούτε μισό μάθημα μέσω webex και όταν γύρισαν στο σχολείο, εκείνη άφαντη. Φέτος πάλι άφαντη από την αρχή της σχολικής χρονιάς, πήρε άδεια ειδικού σκοπού βλέπετε. Δέησε να τους κάνει με τηλεκπαίδευση, αφού τα έστησε στο πρώτο μάθημα χωρίς καν να τα ενημερώσει, να μην παλεύουν να συνδεθούν στο κ#λοwebex τσάμπα. Σ' ένα άλλο μάθημα (μάλλον είχε τα ρούχα της, δε ξέρω) στο 10λεπτο εκνευρίστηκε επειδή δεν καθόντουσαν ήσυχα και βγήκε από το μάθημα και δεν μπήκε ούτε την επόμενη ώρα (έχουν 2 ώρες σερί γαλλικά). Τώρα από που περίμενε να έχουν μάθει τα παιδιά τα γαλλικά, που έχουν κάνει 20 μαθήματα σκόρπια σε 2 χρόνια, δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω...

Γονείς...

Photo: www.wsj.com

Κάπου εδώ να σταματήσω να βρίζω το σύστημα και τους δασκάλους, να σταματήσω να δικαιολογώ και τα παιδιά και να εστιάσω στα λάθη που κάνουμε ως γονείς όταν παίρνουμε ελέγχους στα χέρια μας και γενικά στην γενικότερη στάση μας απέναντι στα παιδιά μας. Γιατί είμαι δίκαιος άνθρωπος εγώ, τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Μη με πάρουν με τις πέτρες οι εκπαιδευτικοί! Το πρώτο χαστούκι το έφαγα πριν μερικούς μήνες, όταν διάβασα κρυφά μήνυμα της κόρης μου στο μέσεντζερ προς συμμαθητή της που έλεγε "δεν ξέρεις τι θα γίνει άμα δεν φέρω καλούς βαθμούς". Φρίκη εγώ! "Τζήζους, το πιέζω πολύ το παιδί, θα με μισήσει και για να με εκδικηθεί θα πέσει στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά και θα το σκάσει από το σπίτι". Τέρας ψυχραιμίας, όπως πάντα. Δεν της είπα βέβαια τίποτα, που να τολμήσω να πω ότι κάθομαι και διαβάζω τις συζητήσεις της! Έκανα όμως την αυτοκριτική μου και απεφάνθην πως οκ, καλά έκανα και σταμάτησα να την κυνηγάω από πίσω και να της δείξω εμπιστοσύνη όταν λέει ότι διάβασε, αλλά μάλλον πρέπει να σταματήσω και τις απειλές τύπου "αν δεν φέρεις σε όλα 10 θα σου πάρω το κινητό και θα το ξανά πάρεις το καλοκαίρι όταν κλείσουν τα σχολεία". Βλέπω την γκριμάτσα αποδοκιμασίας σας και απαντώ: ο αναμάρτητος πρώτος το λίθον βαλέτω!

Όχι μόνο δεν ξανά ξεστόμισα απειλή, αλλά το έφτασα στο επόμενο λέβελ πριν πάρουμε τους βαθμούς β' τριμήνου. Της είπα πως δε με νοιάζει τι βαθμούς θα πάρει και εκείνη δεν πρέπει να τη νοιάζει τι πήραν τα υπόλοιπα παιδιά, διότι εγώ ξέρω ότι είναι επιμελής (το κατά δύναμιν δεδομένων των συνθηκών) και πως ότι βαθμούς και να πάρει, τους έχει πάρει με την αξία της. Χωρίς να την κυνηγάω, χωρίς να την ελέγχω, χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Δεν κρατήθηκα βέβαια και της πέταξα ότι ξέρω πως μπορεί να προσπαθήσει περισσότερο, αφού το διάβασμά της κρατάει 1 ώρα στο τσακίρ κέφι, αλλά δεν έχω παραπάνω απαιτήσεις λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης με την κλεισούρα, το webex και όλα τα τραγελαφικά που ζούμε. Να αφήσετε τα eye rolling, σας βλέπω και δεν πτοούμαι! Πρέπει να ξέρει ότι ξέρω ότι λειτουργεί σε safe mode και ότι μπορεί πολύ καλύτερα! Της εξήγησα ότι δεν έχουν σημασία οι βαθμοί, αλλά να καταλαβαίνει αυτά που μαθαίνει, ειδικά γλώσσα και μαθηματικά, ώστε να μην έχει κενά στο γυμνάσιο, διότι δεν βγαίνω μάνα μου να πληρώσω φροντιστήρια και i'm too old for this shit (να βγω να κάνω πιάτσα). Στην ανάγκη θα βγάλω τον άντρα μου στο κλαρί, έχει πέραση σε γυναίκες και άντρες τ' αγόρι μου...

Photo: www.morethanmoneyonline.com

Η εκπαιδευτικός Βάσω Μηρτσέκη λέει στο infokids.gr: "Είστε εσείς που βγαίνετε έξω και καμαρώνετε για τους βαθμούς που πήρε το παιδί σας, για το απουσιολόγιο που του έδωσαν, για τη σημαία που θα κρατήσει, έχοντας όμως πιέσει τόσο πολύ που το παιδί σας είναι στην τάξη κυριολεκτικά μια μηχανή που σκέφτεται πώς θα ικανοποιήσει τους γονείς του και δεν κοιτάει να μάθει για τον εαυτό του. Το δικό σας «θέλω» προσπαθεί να καλύψει, και αν δεν το καταφέρει, εσείς σαν γονείς προσφεύγετε στην κακή κριτική. Είστε εσείς που λέτε πως νοιάζεστε για το καλό του, μα όταν δεν μπορεί να κάνει κάτι τα βάζετε με τον εκπαιδευτικό αλλά και με το ίδιο σας το παιδί, απαιτώντας από αυτό να μάθει όλα αυτά που και εσείς πιθανόν δεν συγκρατήσατε ποτέ στο σχολείο και δεν θυμάστε και σήμερα, παρόλο που σας τα δίδαξαν, προχωρώντας μάλιστα ακόμα παραπέρα στο χειρότερο στάδιο: Προχωράτε στο να το συγκρίνετε με άλλα παιδιά ή να συγκρίνετε τα άλλα παιδιά με το δικό σας. Και το παιδί σας έρχεται στο σχολείο κυνηγώντας το δικό σας «θέλω». Φοβάται μη σας απογοητεύσει, μην πέσει στα μάτια σας, μη χάσει το «μπράβο σου παιδί μου», γιατί μάθατε να του το λέτε μόνο κοιτώντας τους βαθμούς του και όχι προσέχοντάς το π.χ. σ' ένα παιχνίδι που ακολουθεί τους κανόνες. Δεν μπορείτε να καταλάβετε σε τι μετατρέπετε τα παιδιά σας έτσι;" Πόσο δίκιο έχει η γυναίκα;

Θεωρητικά, αξίζει τον κόπο ένας γονιός να ωθεί το παιδί του να παίρνει καλούς βαθμούς, επειδή αυτοί δείχνουν ότι αποκτά πνευματικά εφόδια. Όμως, δεν αξίζει τον κόπο ο γονιός να έχει τέτοια εμμονή με τους βαθμούς, ώστε να καταστρέφει τη σχέση με το παιδί. Αυτό που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας είναι η αγάπη για τη μάθηση και όχι ότι οι βαθμοί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Οι βαθμοί επηρεάζουν τον τρόπο που το παιδί βλέπει τόσο τον εαυτό του, όσο και το σχολείο. Όλοι ασχολούνται με τη βαθμολογία και κανείς δε μιλάει για τη γνώση. Ίσως με τη διαρκή πίεση αναγκάσουμε το παιδί μας να παίρνει καλούς βαθμούς, αλλά κατά βάθος καταστρέφουμε τη σχέση μας μαζί του και τη σχέση του με το σχολείο. Πιο σημαντικό για το μέλλον του παιδιού είναι να μάθει να προσπαθεί και να θέλει να προοδεύει. Και αυτό δεν θα το πετύχουμε με τις φωνές, αλλά δίνοντάς του κίνητρο. Να ενθαρρύνουμε αντί να απορρίπτουμε, να εκπαιδεύουμε αντί να απειλούμε και τέλος, να εμπνέουμε αντί να καταπιέζουμε.

Αγχωμένοι για το μέλλον τους, για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, συνειδητά ή ασυνείδητα, αγωνιούμε υπερβολικά για τις σχολικές επιδόσεις τους, με αποτέλεσμα να τα σπρώχνουμε στη βαθμοθηρία, θεωρώντας ότι έτσι θα μάθουν τον τρόπο να τα βγάζουν πέρα αργότερα στην άκρως ανταγωνιστική κοινωνία μας. Κι ας έχουμε όλοι υπόψη μας πάμπολλα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι η άριστη επίδοση στο σχολείο δεν εξασφαλίζει απαραίτητα μια μελλοντικά επιτυχημένη ζωή! Για μην επεκταθούμε δε στα πλείστα παραδείγματα μέτριων μαθητών ή ακόμα και με αποτυχίες στη σχολική επίδοση (βλέπε Αλβέρτος Αϊνστάιν) που στη ζωή τους αποδείχτηκαν μεγαλοφυΐες. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε τη σχολική επίδοση των παιδιών μας με ψυχραιμία, έχοντας λογικές απαιτήσεις από εκείνα, γιατί από την καλή επίδοση και την αγάπη για τη μάθηση μέχρι την υπερβολή της βαθμοθηρίας, υπάρχει μια απόσταση.

Γονείς VS εκπαιδευτικούς...

Photo: wtop.com

Πολλοί γονείς με το παραμικρό παράπονο που μπορεί να εκφράσουν τα παιδιά μας τρέχουμε να καθαρίσουμε. Απαξιώνουμε τους εκπαιδευτικούς μπροστά στο παιδί και ύστερα τους κατηγορούμε που δεν εμπνέουν σεβασμό στο παιδί. Έτσι, ακυρώνουμε τη σχέση μαθητή και εκπαιδευτικού, πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας, αφού τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από τους εκπαιδευτικούς που εκτιμούν και συμπαθούν. Υπάρχουν και οι γονείς-κουκουβάγιες, που βλέπουν το παιδί τους ως το πιο καλό, το πιο έξυπνο, το πιο καταπληκτικό έβερ! Πήρε κακό βαθμό; Φταίνε τα θέματα που δεν ήταν καλά ή ότι αδικήθηκε από τον εκπαιδευτικό. Κάνει κάτι κακό; Φταίνε τα άλλα παιδιά που το παρέσυραν. Το μαλώνει ο δάσκαλος; Το έχει βάλει στο μάτι! Μιλάει και ενοχλεί στο μάθημα; Φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν μπορεί να επιβληθεί. Όμως τα παιδιά ωριμάζουν μόνο με ανάληψη ευθυνών. Η πλήρης απαλλαγή από ευθύνες είναι ένας εύκολος και καλοστρωμένος δρόμος, που όμως οδηγεί σε αδιέξοδο. Η αποτυχία είναι μέσα στην ζωή, οπότε καλό είναι να τις βιώσουμε από νωρίς για να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε Αν τα παιδιά μεγαλώσουν σε μια γυάλα, θα είναι δύσκολο να είναι ανεξάρτητοι ενήλικες που έχουν τον έλεγχο της ζωής τους.

Συμπέρασμα...

Η ελευθερία είναι το πιο χρήσιμο δώρο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί και η ίδια η ζωή είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Ας επικεντρωθούμε στο αν το παιδί είναι υγιές, ευγενικό, κοινωνικοποιημένο, με καλούς φίλους, χωρίς μπλεξίματα. Ένα ολοκληρωμένο παιδί που έχει γαλουχηθεί με εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ξέρει τι πρέπει να κάνει όταν τα πράγματα στραβώσουν. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξαναδώσει Πανελλήνιες ή να σταματήσει μια σχολή που δεν του ταιριάζει και να πάει σε μια άλλη. Η ζωή είναι γεμάτη άγχος και βάσανα, ας μην προσθέτουμε παραπάνω από όσα πρέπει! Μια ιστορία λέει πως κάποτε ένας βαθύπλουτος επισκέφθηκε το πανεπιστήμιο στο οποίο είχε σπουδάσει και έδωσε στον πρύτανη τις εξής συμβουλές: 1) Να προσέχει τους άριστους μαθητές, διότι κάποιοι από αυτούς θα διδάξουν αργότερα στο ίδιο πανεπιστήμιο. 2) Να προσέχει τους μαθητές με μέτριες επιδόσεις, διότι αυτοί θα γίνουν οι δωρητές του πανεπιστημίου στο μέλλον, καθώς η επαγγελματική τους εξέλιξη θα είναι πολύ καλύτερη. 3) Να προσέχει τους "κακούς" μαθητές, διότι από αυτούς θα ξεπηδήσουν οι ταλαντούχοι επιχειρηματίες που θα εφαρμόσουν καινοτόμες ιδέες.