Τρίτη, 27 Οκτωβρίου 2020

Photo: dumbrunner.com

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα έχω την διάθεση να συνεχίσω τον μονόλογο που ξεκίνησα προχτές. Αυτό με την παιδεία και τις συμπεριφορές ντε, καθόλου δεν με προσέχεις, μόνη μου μιλάω! Κυριολεκτικά! Θυμήσου λίγο, που σου έλεγα για αυτούς που πλακώνονται στα λεωφορεία, για τις μάσκες και στα σχολεία για τις καταλήψεις. Θυμήθηκες; Ωραία! Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι μακάρι το πρόβλημα να ήταν προσωρινό και σχετικό με τον κορωνοϊό. Αλλά, αλίμονο, κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια! Την αγένεια δυστυχώς τη συναντάς παντού πιά, αλλά κυρίως στους δρόμους! Καθημερινά αναρωτιέμαι πως ζούμε ακόμα και δεν έχουμε πεθάνει όλοι στην άσφαλτο, έτσι όπως οδηγούμε! Θυμάμαι όταν ήμουν έγκυος, έμενα Καισαριανή και είχα κοντά έναν Σκλαβενίτη, οπότε πήγαινα με τα πόδια καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ρε φίλε, ήμουν με την κοιλιά τούρλα, φορτωμένη σαν το γαϊδούρι σακούλες και είχα να διασχίσω έναν κεντρικό δρόμο διπλής κατεύθυνσης. 19 στις 20 φορές δεν σταματούσε κανείς για να με αφήσει να περάσω. Στο ίδιο το supermarket, όπως και οπουδήποτε σχηματίζονται ουρές (π.χ. δημόσιες υπηρεσίες) αν κάποιος μου παραχωρούσε προτεραιότητα, είτε πελάτης, είτε εργαζόμενος (γιατί ποτέ δεν το ζήτησα εκμεταλλευόμενη την κατάστασή μου), πάντα υπήρχε κάποιος/κάποια που θα διαμαρτυρόταν. Στα ΜΜΜ σπάνια κάποιος μου πρόσφερε τη θέση του. Και δεν είναι ότι το είχα ανάγκη, πάντα έλεγα ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια, αλλά εγώ πάντα παραχωρούσα προτεραιότητα ή θέση και μου φαινόταν περίεργο που δεν κάνουν κι άλλοι το ίδιο. Ας φύγουμε όμως από μένα και το θέμα της εγκυμοσύνης γενικότερα. Βλέπεις ηλικιωμένους να απαιτούν με αγένεια να τους παραχωρηθεί προτεραιότητα στις ουρές και κάθισμα στα λεωφορεία ή να προσβάλλουν νέους γιατί ακούνε δυνατά μουσική, έχουν σκουλαρίκι στη μύτη, τατουάζ στο μπράτσο, ξυρισμένο κεφάλι ή απλά τους ζηλεύουν γιατί είναι νέοι. Βλέπεις παιδιά να αδιαφορούν αν υπάρχει κάποιος με κινητικά προβλήματα και άλλα να πηγαίνουν το πρωί σχολείο περπατώντας κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, κοιτάζοντάς σε με τσαμπουκά ενώ περιμένεις υπομονετικά να κάνουν στην άκρη να περάσεις. Και άντε εγώ περιμένω και αγνοώ το υφάκι του βαρύμαγκα... Αύριο-μεθαύριο θα πετύχεις κάποιον ανισόρροπο που θα κατέβει να σε πλακώσει στις φάπες, ή ακόμα χειρότερα κάποιον που θα έρχεται πιωμένος/μαστουρωμένος/κοιμισμένος και θα σε χτυπήσει. Να δω τότε τι θα την κάνεις την δήθεν μαγκιά σου, πιτσιρίκο! Και αυτό με ξανά γυρίζει σ' αυτό που είπα εξ' αρχής, περί οδικής παιδείας. Ανύπαρκτης σ' αυτήν τη χώρα και δυστυχώς δεν βλέπω και φως στο τούνελ. Κάθε επόμενη γενιά είναι, αν όχι χειρότερη, τουλάχιστον τα ίδια χάλια με την προηγούμενη. Πάντα έλεγα ότι δυστυχώς οι άντρες, σ' ένα μεγάλο ποσοστό, θεωρούν το αμάξι προέκταση του ελλιπούς ανδρισμού τους. Μα τον Τουτατί, δεν καταλαβαίνω τι μαγκιά είναι αυτή που θεωρείς ότι μπορείς να κάνεις ότι μαλακία (σ'χώρα τα γαλλικά μου, καλό μου ημερολόγιο) σου κατέβει στο κεφάλι επειδή ο οδηγός στον οποίο την κάνεις, είναι γυναίκα ή το αυτοκίνητο στο οποίο την κάνεις είναι μικρό και δε σου γεμίζει το μάτι. Ναι, υπάρχουν και πολλές γυναίκες επικίνδυνες εκεί έξω, αλλά πες μου, είναι τυχαίο που στα περισσότερα θανατηφόρα δεν εμπλέκονται γυναίκες, αλλά άνδρες οδηγοί; (https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SDT04/-) Όχι, φίλε οδηγέ (ανεξαρτήτως φύλου), δεν έχεις προτεραιότητα γιατί έχεις πιο ακριβό αμάξι, ούτε γιατί είσαι άντρας ή κακομαθημένη κορούλα/σύζυγος κάποιου ευκατάστατου, γιατί είσαι πιο μεγαλόσωμος ή γιατί για κάποιον λόγο νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ότι σου γουστάρει τέλος πάντων. Δεν μπορείς να μπαίνεις ανάποδα σε μονόδρομο και να ζητάς τα ρέστα, να περνάς stop και κόκκινα φανάρια γιατί βαριέσαι να περιμένεις, να παρκάρεις όπου σε βολεύει γιατί βαριόσουν να περπατήσεις λίγο, να σταματάς στη μέση του δρόμου για να πιάσεις ψιλή κουβέντα, να ξεπαρκάρεις χωρίς να ελέγχεις, να μην περιμένεις όταν έχεις εμπόδιο στο δικό σου ρεύμα και να βγαίνεις τσαμπουκά στο αντίθετο και ούτω καθ' εξής. Ένα πρωινό πήγαινα σ' ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης, όπου υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στα 2 ρεύματα, οπότε δεν χωρούσαμε 2 αυτοκίνητα δίπλα-δίπλα. Βλέπω ότι έρχεται φορτηγό, κάνω στην άκρη πίσω από τα παρκαρισμένα και περιμένω. Περνάει το φορτηγό και από πίσω 4-5 αυτοκίνητα. Ξεκινάω λοιπόν και βλέπω και έρχεται μια κλώσα με BMW. Δεν σταματάει πίσω από τα σταθμευμένα να περάσω, προφανώς γιατί το Fiat μου έπρεπε να της παραχωρήσει προτεραιότητα. Βρήκε άνθρωπο... Να μην στα πολυλογώ στριμωχτήκαμε, χέστηκε η κιουρία μη γρατζουνιστεί η κούρσα της και άρχισε να κοπανιέται ότι εγώ φταίω και πως θα βγούμε χωρίς να κάνουμε ζημιά. Της εξήγησα ότι όφειλε να περιμένει να περάσω, όπως περίμενα και εγώ προηγουμένως, αφού εγώ ήμουν ήδη στο σημείο όπου δεν χωρούσαμε ενώ εκείνη ήταν πίσω από τα παρκαρισμένα. Φυσικά δεν το δέχτηκε. Να 'ναι καλά ο κύριος με το μηχανάκι πίσω μου, που της είπε ότι έχω δίκιο. Τελικά το βούλωσε, έκανε όπισθεν και φύγαμε. Άλλη μέρα, αφήνοντας το παιδί στο σχολείο (όπως όλοι οι γονείς γνωρίζουμε, γίνεται πόλεμος εκείνη την ώρα στους γύρω δρόμους) πήγα να ξεπαρκάρω και κοίταξα καθυστερημένα το αντίθετο ρεύμα πριν βγω. Ερχόταν μια κυρία και μου έβαλε τις φωνές. Της ζήτησα συγνώμη εξηγώντας ότι δεν είχα ορατότητα. Πάραυτα, συνέχιζε να ουρλιάζει και να με βρίζει. Εντάξει, καταλαβαίνω, όλοι έχουμε προβλήματα, χίλια πράγματα στο κεφάλι μας, τα νεύρα μας κουρέλια. Αλλά, ακόμα και εγώ ρε ημερολόγιο, που είμαι στην τσίτα όλη την ώρα, όταν ο άλλος παραδέχεται το λάθος του και ζητάει συγνώμη, ξεθυμαίνω αμέσως. Γιατί να συνεχίσεις να βρίζεις κάποιον που μόλις παραδέχτηκε το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη; Δεν καταλαβαίνω! Όπως έχω ξανά πει, νόμιζα ότι προσπαθούμε όλοι να κάνουμε τα παιδιά μας καλύτερα απ' ότι ήμαστε εμείς. Ώστε κάθε γενιά να είναι λίγο καλύτερη. Ώστε να μην προσποιούμαστε τους πολιτισμένους, αλλά να γίνουμε πραγματικά κάποτε. Πλάσματα με ευγένεια, σεβασμό, κατανόηση και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, τα ζώα και τον πλανήτη. Αλλά, βλέποντας την οδική συμπεριφορά των νέων, νομίζω ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Όποιος έχει πάει σε προηγμένες χώρες, καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα είναι ζούγκλα. Νομίζω πως ο μοναδικός λαός που έχω συναντήσει να οδηγεί χειρότερα από τους Έλληνες, είναι οι Αιγύπτιοι. Δεν είναι τυχαίο που όταν ήμουν μικρή και ερχόταν επίσκεψη ένας θείος μου από το εξωτερικό, μας έλεγε ότι στο αεροδρόμιο τους προειδοποιούσαν για τους ελληνικούς δρόμους και οδηγούς. Με έπιασε λογοδιάρροια πάλι όμως και δεν θέλω να γίνομαι κουραστική! Σ' αφήνω λοιπόν, για την ώρα!

I' ll be back!