Κυριακή, 25 Οκτωβρίου 2020

Photo (edited): freepik.com

Αγαπητό ημερολόγιο,

Μιλήσαμε την προηγούμενη φορά για τα βιβλία. Μιλούσα μόνη μου δηλαδή, αλλά τέλος πάντων, το κάνω χρόνια τώρα, δε βαριέσαι! Η ουσία είναι ότι τα βιβλία προσφέρουν παιδεία. Και στο λέω εγώ που δεν ήμουν η καλύτερη μαθήτρια. Έμαθα όμως πολύ περισσότερα από τα εξωσχολικά βιβλία παρά από το σχολείο. Απέκτησα γνώσεις που συγκράτησα, εμπλούτισα το λεξιλόγιό μου και ταξίδεψα νοερά σε μέρη που δεν θα επισκεφθώ ποτέ (καταραμένη φτώχεια)!

Όλοι ξέρουμε, όμως, ότι άλλο η παιδεία που σου παρέχει το σχολείο και το διάβασμα εν γένει και άλλο η παιδεία που αποκτάς από το σπίτι σου. Και σήμερα θέλω να σου μιλήσω για την παιδεία που αποκτά κανείς από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Γιατί, ρε ημερολόγιο, με στενοχωρεί πολύ που βλέπω νέα παιδιά χωρίς τρόπους. Όχι ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι που είναι αγενείς, και όχι ότι αυτοί έχουν κάποιο ελαφρυντικό. Αλλά ήλπιζα ότι κάθε γενιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Αυτός δεν είναι ο στόχος;

Αφορμή για όλον αυτόν τον προβληματισμό είναι η κατάσταση που ζούμε με τον κορωνοϊό και όλα αυτά τα ευτράπελα που βλέπουμε στις ειδήσεις και στα social media το τελευταίο διάστημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να σεβαστούμε απλώς την προσωπική άποψη του άλλου και να διαφωνούμε πολιτισμένα. Θα μου πεις, τα λες εσύ αυτά κούκλα μου, που έχεις ένα φυτίλι τόσο δα και κάνεις εκρήξεις πανηγυρικές άμα σου γυρίσει το μάτι; Έχεις δίκιο, δεν είμαι εγώ ικανή να κρίνω κανέναν. Αλλά δεν έφτασα -και δεν θα φτάσω- ποτέ στη βία. Στεναχωριέμαι, ρε γαμώτο, όταν βλέπω ηλικιωμένους να χτυπούν νέους στο λεωφορείο γιατί δεν φοράνε μάσκα, παλικάρια να πλακώνονται μεταξύ τους γιατί ο ένας είπε στον άλλον "γιατί δε φοράς μάσκα;" και άλλα τέτοια όμορφα.

Στεναχωριέμαι όταν βλέπω γονείς να προσπαθούν να μπουκάρουν σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη και να τραμπουκίζουν τους καταληψίες, ή όταν οι καταληψίες πετάνε καρέκλες στους γονείς. Τί παραλογισμός είναι αυτός που ζούμε; Κάποιοι θεωρούν ότι όλη αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό είναι μια μεγάλη απάτη και κατ' επέκταση, δεν θέλουν να φοράνε μάσκες πουθενά. Άντε και τον έβρισες, άντε και του έριξες και καμιά φάπα. Θα του αλλάξεις γνώμη; Δε νομίζω (Τάκη)... Κάνε εσύ αυτό που νομίζεις σωστό και άσε τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν! Έχουμε ελευθερία, θεωρητικά μιλώντας τουλάχιστον! Προσπαθούν, που προσπαθούν, να μας την στερήσουν οι κυβερνήσεις, μη τη στερούμε και ο ένας στον άλλον εμείς οι κοινοί θνητοί!

Γενικά με στεναχωρούν τα πάντα γύρω από τον κορωνοϊό. Στεναχωριέμαι γι' αυτούς που υποστηρίζουν ότι αφού δεν ξέρουν κανέναν που να έχει νοσήσει, δεν υπάρχει κορωνοϊός... Και γι' αυτούς που έχουν γίνει υστερικοί και σε κοιτάνε με μισό μάτι επειδή φτερνίστηκες. Στεναχωριέμαι γιατί αποξενωθήκαμε και εγκλωβιστήκαμε. Γιατί στερούμαστε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Γιατί ζήσαμε -και ζούμε- πρωτόγνωρες καταστάσεις. Γιατί μπερδευόμαστε με τόσες εκ διαμέτρου αντικρουόμενες πληροφορίες που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και καταλήγεις να αμφισβητείς τα πάντα και να φτιάχνεις δικές σου θεωρίες συνωμοσίας.

Στεναχωριέμαι για τα ζευγάρια που αναγκάστηκαν να αναβάλουν το γάμο τους και γι' αυτά που παντρεύτηκαν με 20 ή 50 καλεσμένους. Για εμένα, που δεν ήθελα κόσμο, θα ήταν ιδανικά. Αλλά για την πλειοψηφία είναι μια γιορτή που θέλουν να τη μοιραστούν με πολύ κόσμο. Στεναχωριέμαι για τις βαφτίσεις και για τις κηδείες ακόμη. Για τα γενέθλια που δεν μπορέσαμε να γιορτάσουμε. Για τις νέες μανούλες που γεννάνε μοναχές και δεν μπορούν να δεχτούν επισκέψεις στο μαιευτήριο. Για τον φόβο που φώλιασε μόνιμα στις καρδιές μας. Και περισσότερο απ' όλα στεναχωριέμαι για τα παιδιά... Τα παιδάκια που δεν μπορούν να παίξουν φυσιολογικά στο διάλειμμα, που δεν τ' αφήνουμε να φιλήσουν τη γιαγιά ή ν' αγκαλιάσουν την κολλητή. Τους μαθητές που χάνουν παρελάσεις και γιορτές, που έχασαν 3 μήνες μαθήματα και για τους γονείς τους που αγωνιούμε για τα κενά που αναμφίβολα θα υπάρχουν.

Μαζί με τα παιδιά μας, βασανίζονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που πρέπει να προσαρμοστούν τάχιστα σε μια νέα πραγματικότητα, χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό, να δέχονται τα πυρά των διαφωνούντων γονέων λες και είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ή έχουν την ελευθερία να πράξουν διαφορετικά απ' ότι ορίζει το υπουργείο. Τι μου είπες ημερολόγιο; Να σου πω για την κυρία Κεραμέως; Σ' αρέσει να με φυτιλιάζεις, έτσι; Θες να τ' ανοίξω το ρημάδι μου! Τι να σου πω για μια υπουργό παιδείας που απειλεί τα παιδιά με απουσίες, που στέλνει τα ματ σε πορείες μαθητών, που έστειλε παγουρίνο για στρουμφάκια και μάσκες για γίγαντες; Το χειρότερο όμως της κυρά-Νίκης είναι ότι είχε από το lockdown του Μαρτίου έως και τον Σεπτέμβρη άπλετο χρόνο να προετοιμαστεί για το δεύτερο κύμα του κώλο-ιού, να είναι έτοιμες οι πλατφόρμες και οι μέθοδοι προκειμένου να γίνεται τηλεκπαίδευση στα τμήματα και στα σχολεία που κλείνουν. Αλλά τιιιίποτα! Αγρόν ηγόρασε! Τέτοιο μπάχαλο στα σχολεία δεν έχω ματαδεί. Τραγικούλα η τύπισσα!

Και τι να πούμε, καλό μου ημερολόγιο, για τους γιατρούς; Για τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής που βγήκαμε και τους χειροκροτήσαμε αλλά κατά τ' άλλα παλεύουν μόνοι ενάντια στον ύπουλο και αόρατο εχθρό. Να το βράσουν το χειροκρότημα! Σε συνθήκες ακατάλληλες, με μισθούς γελοίους, με εξοπλισμό ανύπαρκτο και προσωπικό ανεπαρκές. Μπάχαλο και αυτό το υπουργείο, μεγάλα και κούφια λόγια οι υποσχέσεις που τους δόθηκαν τον Μάρτιο. Αλλά ας μην εμβαθύνουμε άλλο στην πολιτική σκηνή αυτού του τόπου γιατί είναι μεγάλη η κουβέντα, θα νυχτώσουμε και άκρη δεν θα βγει, έτσι κι αλλιώς... Ας την αφήσουμε για μια άλλη φορά!

Σε χαιρετώ για την ώρα, αλλά μη μου μαραζώνεις! Θα επανέλθω δριμύτερη!