Τρίτη, 6 Απριλίου 2021

Muy Loco
6 Απρ 2021
διαβάστηκε 7 λεπτά

Αγαπητοί αναγνώστες,

Ξέρω, σας έχω πρήξει τα συκώτια με τη γκρίνια μου για τα σχολεία, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα παιδιά μας... Αλλά μιας και πρόσφατα πήραμε όλοι ελέγχους Β' τριμήνου και είχαμε τις γνωστές αναμπουμπούλες στο σπίτι, είπα σήμερα να μιλήσουμε λίγο για τον βραχνά των βαθμών.

Εγώ, η μαθήτρια...

Θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας ότι εγώ υπήρξα από μέτρια έως κακή μαθήτρια. Μάλιστα κάποια στιγμή έμεινα μετεξεταστέα, στη φυσική νομίζω ήταν (ούτε αυτό δεν θυμάμαι, φαντάσου!). Κοίταζα μόνο να περνάω τις τάξεις, δεν μου άρεσε κανένα μάθημα και ο μόνος λόγος που πήγα και λύκειο, ήταν για να πάω πενταήμερη. Δεν έδωσα καν πανελλήνιες, έτσι για την εμπειρία έστω βρε παιδί μου. Αν βαράω τώρα το κεφάλι μου; ΕΝ ΝΟ ΕΙ ΤΑΙ! Αν φοβάμαι μην κάνει τα ίδια λάθη το παιδί μου; ΕΝ ΝΟ ΕΙ ΤΑΙ! Εγώ είμαι (για τον εαυτό μου) η πιο τρανή απόδειξη ότι οι αποδόσεις στο σχολείο και οι βαθμοί δεν έχουν να κάνουν ούτε με τις γνώσεις, ούτε με την ευφυία. Στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα. Μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό όταν αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα είχε εξελιχτεί η ζωή μου αν την αγάπη μου για το διάβασμα και τις γνώσεις τα είχα όταν έπρεπε και όχι ετεροχρονισμένα. Δεν έχω κάνει ενδοσκόπηση στον βαθμό να έχω βρει τον λόγο που πηγαινο-ερχόμουν στο σχολείο τουρίστας. Θα μπορούσα να αρχίσω τα δακρύβρεχτα για το χωρισμό των γονιών μου, για τις άσχημες καταστάσεις που μπορεί να έζησα, για το πολιτισμικό σοκ που έπαθα όταν βρέθηκα από τη μία στιγμή στην άλλη από αγγλικό ιδιωτικό κολέγιο σε ελληνικό δημόσιο, για τον ρατσισμό, το bullying... Να τα ρίξω όλα εκεί και να λέτε εσείς "αχ μωρέ το καημένο". Δεν είναι έτσι όμως νομίζω, γιατί εξ' όσων θυμάμαι (από τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που δεν έχω κάψει από τις καταχρήσεις), έτσι ήμουν και πριν χωρίσουν οι γονείς μου και πριν βρεθώ σε ελληνικό δημόσιο και πριν απ' όλα. Εντάξει, όχι εντελώς τουρίστας, αλλά δεν ήμουν και φωστήρας.

Photo: freepik.com

Τις πταίει;

Θα μου ήταν επίσης πολύ εύκολο να πω ότι φταίει το σύστημα και οι εκπαιδευτικοί, που δεν μου κίνησαν το ενδιαφέρον, που δεν με έκαναν να αγαπήσω κάποιο μάθημα, να θέλω να μάθω, ότι φταίει η βαθμοθηρία, το άγχος που σου προκαλεί το σύστημα μόνο για το αποτέλεσμα, χωρίς να κοιτάει την ουσία, που είναι η απόκτηση γνώσεων. Θα μπορούσα να πω ότι φταίνε τα βιβλία, που είναι βαρετά και ανούσια. Θα μπορούσα να κατηγορήσω τους πάντες, εκτός από τον εαυτό μου. Θα το κάνω όμως; Περίπου! Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχω εγώ, που τα έβρισκα όλα βαρετά, ακόμα και στο αγγλικό κολέγιο, που οι δάσκαλοι ήταν ευγενικοί και έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας μάθουν πέντε πράγματα. Έχω πολύ σοβαρά κενά μνήμης, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από εκείνο το σχολείο, είναι ότι οι δάσκαλοι είχαν πάρει χαμπάρι ότι μαθαίνω τα τραγούδια για πλάκα αλλά δεν θέλω να μάθω την προπαίδεια για κανένα λόγο. Και τι έκαναν; Μου έδωσαν μια κασέτα (ΝΑΙ ΡΕ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ Κ#ΛΟΓΡΙΑ, ΠΡΟΛΑΒΑ ΚΑΣΕΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΥΟΚΜΑΝ) που περιείχε όλη την προπαίδεια σε τραγούδι! Όχι ότι την έμαθα και πάλι, αλλά να δείτε μέχρι που έφτασαν οι δόλιοι. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αυτή ήταν η κλήση μου, η μουσική, οι τέχνες γενικότερα. Αλλά τότε δεν ήταν τόσο διαδεδομένες οι εξωσχολικές δραστηριότητες, δεν ψαχνόντουσαν οι γονείς μας να μας πάνε δραστηριότητες, να μάθουμε κάτι άλλο. Κι αν ακόμα έβλεπαν την κλήση σου, είτε δεν σκεφτόντουσαν ότι έπρεπε να σε βοηθήσουν, είτε δεν υπήρχαν τα χρήματα για να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο δάσκαλος που θυμάσαι για πάντα...

Photo: freepik.com

Όπως δεν θα ξεχάσω εκείνο το σκηνικό με την κασέτα και με τα (άθλια) τραγουδάκια της προπαίδειας, έτσι δεν θα ξεχάσω ποτέ τον καθηγητή μαθηματικών που είχα στην δευτέρα λυκείου. Αν δεν ήταν αυτός, θα σας έλεγα ότι φταίω αποκλειστικά εγώ που ήμουν αρχιτεμπέλω και ανεπίδεκτη μαθήσεως. Αυτός ο άνθρωπος όμως, με κατάφερε να του δίνω σημασία στην τάξη, να ενδιαφερθώ, και το κυριότερο, να κατανοήσω αυτά που έλεγε. Είχε ένα μοναδικό ταλέντο που δεν συνάντησα ποτέ ξανά σε εκπαιδευτικό, να στα κάνει τόσο λιανά που να τα καταλαβαίνουν ακόμα και οι τουρίστες, όπως εγώ. Έκανε το μάθημα ευχάριστο, δεν ήταν επικριτικός, δεν ήταν αυστηρός, δεν προσπαθούσε να σε τιμωρήσει μέσω των βαθμών, αλλά να σου δώσει κίνητρο. Αγαπούσε τόσο πολύ τα μαθηματικά και την δουλειά του, που ήταν αδύνατο να μη σε παρασύρει στο πάθος του. Μέχρι εκείνη τη χρονιά (δευτέρα λυκείου ξαναλέω) τα μαθηματικά ήταν ένας κόσμος άγνωστος για εμένα. ΟΚ, ήξερα προφανώς τα βασικά, αλλά σε γενικές γραμμές, τα μαθηματικά ήταν εξίσου ακαταλαβίστικα με τα σουαχίλι. Αυτός ο άνθρωπος ήταν σαν αποκάλυψη. Σαν αυτόν που σου βγάζει το μαντήλι που καλύπτει τα μάτια σου, τον μάγο που τραβάει την κουρτίνα και σ' αφήνει να δεις τι γίνεται στα παρασκήνια, ήταν η επιφοίτηση που θα μπορούσε να με κάνει να τρέχω ξεβράκωτη (που λέει ο λόγος) στους δρόμους, σαν άλλος Αρχιμήδης, φωνάζοντας "εύρηκα!". Βέβαια, πάνω που άρχισα να κατανοώ τον μαγικό κόσμο των μαθηματικών, τελείωσε η χρονιά και στην 3η είχαμε μία κοιμισμένη που σε νανούριζε και τον γλυκόπαιρνες πάνω στο βιβλίο με το στόμα ολίγον ανοιχτό να στάζει το σαλάκι από τη βαρεμάρα. Και τσουπ! Κάποιος μου ξανά φόρεσε το μαντήλι -δυστυχώς όχι ο Μίστερ Γκρέι (από τις 50 αποχρώσεις του γκρι ντε!)- ο μάγος μου ξανάκλεισε την κουρτίνα στα μούτρα και με πέταξε κλωτσηδόν έξω και ένα τσογλάνι με σφεντόνα μου έσπασε τη λάμπα επιφοίτησης που άναψε πάνω από το κεφάλι, ενώ η κυρά μαθηματικός με κυνηγούσε με μια ρόμπα να με σκεπάσει, φωνάζοντας "σκατά στα μούτρα σου εύρηκες βλαμμένη, που πας ξεβράκωτη στ' αγγούρια;" Δεν είναι καθόλου τυχαίο θαρρώ που είναι ο μοναδικός εκπαιδευτικός του οποίου το όνομα θυμάμαι παρά τον καμένο μου εγκέφαλο!

T.M.I. ...

Photo: freepik.com

Η δική μου εμπειρία λοιπόν ως μαθήτρια με κάνει να πιστεύω πως όταν ένα παιδί έχει κακή απόδοση στο σχολείο φταίνε τα πάντα. Δεν είναι θέμα χαζομάρας και ευφυίας και δεν γίνεται να ήμαστε όλοι καλοί σε όλα. Κάθε παιδί έχει την κλήση του και θέλει τον δικό του χρόνο για να μάθει κάτι. Αν δεν το μαθαίνει, μπορεί φταίνε πολλά πράγματα: Από την πλευρά του ίδιο του παιδιού η έμφυτη τεμπελιά του, η αδιαφορία του, η κακή ψυχολογική του κατάσταση. Από την πλευρά των γονιών: η δική τους αδιαφορία, υπερβολική πίεση, υπερπροστασία ή η έλλειψη κινήτρων. Από την πλευρά του συστήματος: βάζει όλα τα παιδιά στο ίδιο καζάνι, περιμένοντας από ένα χρυσόψαρο να μάθει να σκαρφαλώνει δέντρα και από μία μαϊμού να μπορεί να ζει μέσα στο νερό. Από την μεριά των εκπαιδευτικών: τα έχω ξαναπεί και θα τα λέω ξανά και ξανά! Τ' ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η μερίδα του λέοντος δεν έχουν γίνει εκπαιδευτικοί για τους σωστούς λόγους. Τους λείπει το πάθος για το αντικείμενό τους, η αγάπη για τους μαθητές τους, τα κατάλληλα εφόδια και υπομονή για να εντοπίζουν το πρόβλημα και να το λύνουν. Τόσα χρόνια στα θρανία, ελάχιστα πράγματα μου έμειναν απ' όσα μας πετούσαν μέσα στο μυαλό και τα ζούμπαγαν μετά για να χωρέσουν κι άλλα. Ναι, είναι σημαντικό να έχεις γενικές γνώσεις ώστε να ξέρεις την ιστορία του τόπου σου ή του κόσμου, είναι σημαντικό να ξέρεις λίγη γεωγραφία για να μπορείς να προσανατολιστείς και να μην αναρωτιέσαι αν η Κομοτηνή και η Καρδίτσα είναι κοντά ή μακριά, είναι σημαντικό να ξέρεις να κάνεις απλές μαθηματικές πράξεις για να μην σε πιάνουν κορόιδο στα ρέστα και είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σημαντικό να ξέρεις ορθογραφία για να μην τυφλώνεις τον κόσμο.

Μέχρι εκεί. Το να με βάζεις να παπαγαλίζω την ακριβή ημερομηνία που έγινε η κάθε μάχη σ' έναν πόλεμο, το να πρέπει να ξέρω ονομαστικά τα μεγαλύτερα βουνά, τις λίμνες και τα ποτάμια, το να με αναγκάζεις να μάθω τι είναι υποτείνουσα, πως γίνεται η φωτοσύνθεση, ποιος είναι ο χημικός τύπος του θειικού αργιλίου, δεν είναι απαραίτητο. ΔΕ ΘΕΛΩ ΡΕ! Μάθε μου κινέζικα, ποιο χρήσιμο θα μου φανεί. Αν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, θα κοιτάξω να το μάθω. Αν είναι η κατεύθυνση που θέλω να ακολουθήσω, θα το διδαχτώ στο πανεπιστήμιο. Hey! Teacher! Leave them kids alone! TOO MUCH INFORMATION!

Βρες την κλήση σου...

Πιο σημαντικό είναι όμως να βρεις το ταλέντο σου και να το εξελίξεις στο έπακρο, να βρεις το πάθος σου και να το κάνεις επάγγελμα. Γιατί σωστός επαγγελματίας είναι αυτός που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν το κάνει αγγαρεία. Γιατί ευτυχισμένος και πετυχημένος άνθρωπος είναι αυτός που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν το κάνει αγγαρεία. Μπορεί αυτό που αγαπάς να κάνεις να μην σε κάνει πλούσιο. Δεν χρειάζεται, αρκεί να μπορεί να σε ζήσει αξιοπρεπώς. Σημασία έχει ότι δεν θα ξυπνάς κάθε πρωί νιώθοντας ότι πας στα κάτεργα, αλλά με όρεξη. Μπορεί αυτό που αγαπάς να κάνεις να είναι κουραστικό, ή βρώμικο. Σημασία έχει ότι θα γουστάρεις να κουραστείς ή να λερωθείς. Θα νιώθεις ικανοποίηση στο τέλος της μέρας. Και αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή. Το να προσπαθούμε όλοι να γίνουμε διευθυντές δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτό πρέπει να κάνει το σχολείο. Αλλά απέχουμε έτη φωτός από το να φτάσουμε εκεί... Και ως τότε θα κάνουμε δυστυχισμένους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και κυρίως τα παιδιά. Τα παιδιά που θα νιώθουν αποτυχημένα επειδή δεν πήραν καλούς βαθμούς. Τα παιδιά που δεν θα ανακαλύψουν το ταλέντο τους ή που δεν θα δώσει κανείς σημασία σ' αυτό. Τα παιδιά που θα γίνουν δυστυχισμένοι ενήλικες, παγιδευμένοι σ' ένα επάγγελμα που θα κάνουν μόνο για βιοποριστικούς λόγους, μετρώντας αντίστροφα τις μέρες για το ΣΚ, για τις διακοπές των Χριστουγέννων, την καλοκαιρινή άδεια και την σύνταξη (ΧΑΧΑΧΑΧΑ).

Photo: insidehighered.com

Επίλογος...

Τελικά, για μία ακόμη φορά, άλλο ήθελα να πω όταν ξεκίνησα, άλλα κατέληξα να λέω. Μάλλον έχω Δ.Ε.Π.Υ., χωρίς το Υ όμως, σκέτο Δ.Ε.Π. έχω σίγουρα. Τώρα είναι αργά πλέον να πω όπως κάνω πάντα "ξέφυγα από το θέμα όμως" και να μπω σ' αυτό που ήθελα να πω, οπότε αρκεστείτε σήμερα στην αναδρομή στο παρελθόν μου και θα συνεχίσω τη γκρίνια την επόμενη φορά! Έως τότε, φιλιά στα μούτρα σας!