Τετάρτη, 13 Ιανουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Όπως και τη χρονιά που πέρασε, έτσι και τώρα, το ένα θέμα με φέρνει στο άλλο. Μιλώντας την προηγούμενη φορά για τους γονείς μας, ήρθε η ώρα να μιλήσω, ως παθούσα, για τα παιδιά χωρισμένων γονιών. Διότι και είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και είμαι χωρισμένη με παιδί.

Πολλά λέγονται και γράφονται για το πως να χειριστείς ένα διαζύγιο, πως να το αντιμετωπίσεις εσύ ο ίδιος και πως να βοηθήσεις το παιδί να το περάσει ανώδυνα. Η δική μου εμπειρία, μου έχει μάθει τα εξής: τα παιδιά αργά ή γρήγορα θα το αποδεχτούν και θα προχωρήσουν. Υπό φυσιολογικές συνθήκες πάντα, όταν δεν έχουμε να κάνουμε με ακραίες καταστάσεις.

Εγώ ως παιδί χωρισμένων γονιών

Εγώ ήμουν περίπου στην ηλικία της κόρης μου όταν χώρισαν οι δικοί μου γονείς. Η πρώτη μου σκέψη ήταν "επιτέλους!". Ήταν πολύ προτιμότερο να είναι χώρια, παρά αυτό που ζούσαμε μέσα στο σπίτι. Και πράγματι, αν εξαιρέσεις τις άσχημες σκηνές που συνέβησαν το πρώτο διάστημα, μετά ήταν καλύτερα. Ναι, φυσικά και μου έλειπε ο πατέρας μου, αλλά λίγο η δουλειά του που τον κρατούσε έτσι κι αλλιώς μακριά για καιρό, λίγο ο θυμός που είχα μέσα μου για το πως φερόταν στη μητέρα μου, συνήθισα γρήγορα την απουσία του.

Πιο άσχημες ήταν οι αναμνήσεις μου από τα τελευταία τους χρόνια μαζί, παρά ο χωρισμός αυτός καθαυτός. Οπότε, όλες αυτές τις χαζές δικαιολογίες τύπου "μένουμε μαζί για τα παιδιά" να τις αφήσετε στην άκρη, όλοι όσοι επιμένετε να μένετε σε έναν κακό γάμο. Χειρότερο είναι για τα παιδιά να πρέπει να ανέχονται καβγάδες, φωνές, ακόμα και βία, παρά ένας χωρισμός. Θα μπορούσα εδώ να αναφέρω όλα τα άσχημα που έχω βιώσει σαν παιδί και να το αναλύσω περαιτέρω, αλλά οφείλω να σεβαστώ την προσωπική ζωή των γονιών μου και έχω ακούσει πως δεν είναι σωστό να μιλάς άσχημα για τους νεκρούς. Εξάλλου, όπως είπα και σε προηγούμενο άρθρο, αργά ή γρήγορα συγχωρείς τα πάντα, αν και δεν τα ξεχνάς ποτέ.

Η κόρη μου ως παιδί χωρισμένων γονιών

Το παιδί μου, το πέρασε πιο αναίμακτα, αφού είχαμε χωρίσει πριν καν γεννηθεί. Και κάπου εδώ θέλω να σας διηγηθώ εν τάχει αυτή την ιστορία και να κρίνετε εσείς, αν έπραξα σωστά ή λάθος, γιατί οι ψυχολόγοι καλά τα λένε, αλλά έξω απ' το χορό πολλά τραγούδια λέγονται! Εδώ πάει το "βάλε ποτό να στα πω"...

Με τον λεγάμενο λοιπόν ήμασταν 4 χρόνια μαζί πριν αποφασίσουμε να παντρευτούμε. Συζούσαμε σχεδόν από την αρχή, οπότε δεν υπάρχει η δικαιολογία του ότι η συμβίωση κατέστρεψε τη σχέση. Λίγο πριν το γάμο άρχισα να υποψιάζομαι ότι υπάρχει άλλη, γιατί ως γνωστόν, οι άντρες είναι ντιπ ηλίθιοι σε αυτά τα πράγματα. Κατ' αρχάς άρχισε να κοιμάται με το κινητό κάτω από το μαξιλάρι του, κάτι που δεν έκανε ποτέ πριν. Πόσο στόκος θεέ μου, κι αυτός κι εγώ που δεν ήθελα να το πιστέψω. Κατά δεύτερον όταν έπαιρνα το πρωί το αμάξι ΜΟΥ, που του το έδινα να πηγαίνει στη δουλειά το βράδυ, βρήκα κανένα δύο φορές το κάθισμα του συνοδηγού τελείως ξαπλωτό. Φυσικά όταν τον ρωτούσα, είχε έτοιμη τη δικαιολογία για όλα.

Για να μην πολυλογώ, υπήρχε όντος άλλη, η οποία μάλιστα όπως έμαθα εκ των υστέρων, ήταν και έξω από την εκκλησία την ημέρα που παντρευόμασταν. Ήθελε να έρθει να μου τα πει όλα, αλλά την μάζεψε το σόι του. Τέλειο ε; Λίγο μετά το γάμο ήμουν πλέον σίγουρη ότι μου τα φοράει κανονικά και όταν τελικά μίλησα μαζί της, μου είπε ότι εκείνος με παντρεύτηκε γιατί μου έχει υποχρέωση για όλα όσα έχω κάνει γι' αυτόν , αλλά με εκείνη θέλει να είναι... Φυσικά εγώ σαν χαζή έκανα τα πάντα να τον κρατήσω και να τους χωρίσω, αντί να τον στείλω στο γερό διάολο. Κι εκείνη από τη μεριά της έκανε το ίδιο. Εκείνος ήταν κάπου στη μέση, διχασμένος και αναποφάσιστος. Τρεις μήνες μετά το γάμο, έμεινα έγκυος...

Η εγκυμοσύνη

Photo: freepik.com

Πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά... Προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί 2 χρόνια πριν καν παντρευτούμε και δεν εμένα έγκυος για κανένα λόγο. Έκανα θεραπείες, τις οποίες διέκοψα όταν άρχισαν να μου μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά. Και αφού είχε και γκόμενα, το σεξ ήταν σπάνιο. Παρόλα αυτά, το σύμπαν επέλεξε εκείνη τη στιγμή να μου χαρίσει το παιδί μου. Η κατάσταση συνεχίστηκε για άλλο ένα τρίμηνο, όπου πλέον είχαν σπάσει τα νεύρα μου και τον έστειλα να πάει να μείνει με την καρακαηδόνα και να με αφήσουν ήσυχη, αφού εκείνη πλέον είχε ξεφύγει τελείως και μου χάκαρε το facebook, με ενοχλούσε στο τηλέφωνο και έκανε ότι περνάει από το χέρι της να με βγάζει εκτός εαυτού, ελπίζοντας πως θα αποβάλλω, αφού όπως έλεγε "αυτό το παιδί θα μας δένει για πάντα".

Παρότι συζούσαν πλέον και εγώ περνούσα όλη την εγκυμοσύνη μόνη μου, εκείνη δεν έπαψε στιγμή να με ενοχλεί. Ήθελα να ξενοικιάσω το σπίτι και να γυρίσω στη μητέρα μου, αλλά η δική του μάνα με παρακαλούσε να μην το κάνω γιατί δεν θα μπορούσε να έρχεται ο κανακάρης της να βλέπει το παιδί, αφού δεν είχε μούτρα να δει τους γονείς μου. Μου έδωσε κι εκείνος το λόγο του ότι θα έμενε σπίτι μέχρι να σαραντίσω, να με βοηθάει και να βλέπει το παιδί. Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν που δεν έβαλα κατευθείαν μπροστά το διαζύγιο, ελπίζοντας πως θα γυρνούσε σ' εμένα. Αν είχα βγάλει διαζύγιο πριν γεννηθεί το παιδί, θα είχα γλιτώσει από πολλά προβλήματα μελλοντικά.

Η γέννα

Photo: freepik.com

Πάρα τον πόλεμο νεύρων που μου έκανε η τσουλίτσα και την γενικότερη ψυχολογική μου κατάσταση, το παιδί μου γεννήθηκε σώο και αβλαβές. Το μόνο που κατάφεραν είναι να αναγκαστώ να γεννήσω πρόωρα με καισαρική αν και ήθελα όσο τίποτα να γεννήσω εντελώς φυσιολογικά και χωρίς επισκληρίδιο, την οποία έτρεμα. Ακόμα και όταν ήμουν στο μαιευτήριο και περίμενα να τελειώσουν οι εξετάσεις για να μπω χειρουργείο, εκείνη με έπαιρνε τηλέφωνο και στο τέλος τον ανάγκασε να φύγει να πάει να την συναντήσει, για να τον στείλει πίσω λίγο πριν με πάρουν, με την πιπιλιά στο λαιμό, σαν το ζώο που το μαρκάρει ο ιδιοκτήτης του.

Φυσικά και δεν τον άφησε ούτε ένα από τα 40 βράδια να μείνει στο σπίτι, κάθε νύχτα τον έπαιρνε και έκανε σκηνές ζήλιας και υστερίας και απειλούσε ότι θα έρθει έξω από το σπίτι, οπότε εκείνος έτρεχε να την παρηγορήσει και να την καθησυχάσει ότι το παιδί δεν αλλάζει τίποτα, εκείνη αγαπάει κ.λπ. Παρόλα αυτά, συνέχισα να ελπίζω πως θα γυρνούσε σ' εμένα, και υπέμεινα όλη την ξεφτίλα αυτή, όχι μόνο μέχρι να σαραντίσω αλλά για 3 μήνες, οπότε είδα και απόειδα, τα μάζεψα και πήγα να μείνω στους γονείς μου.

Μέχρι που το παιδί χρόνισε συνέχιζα να ελπίζω ότι θα γυρίσει σ' εμένα. Πήγαινα και εμένα στη μητέρα του κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο, για να βλέπουν και εκείνοι το παιδί και να έρχεται και εκείνος. Φυσικά από τα 4 ΣΚ του μήνα, πάταγε το 1 και αυτό για 10 λεπτά το πολύ. Δεν ήρθε καν στην βάφτισή της, σιγά που θα τον άφηνε η τσούλα του. Κατά τ' άλλα θίχτηκε η μάνα του και η γιαγιά του που δεν έβαλα το όνομά του στην πρόσκληση της βάφτισης. Κάπου εδώ να αναφέρω ότι σε όλες τις εξετάσεις της εγκυμοσύνης πλήρωνα μόνη μου και πήγαινα μόνη μου. Ζήτημα αν ήρθε 2-3 φορές στις αρχές. Την γέννα την πλήρωσα μόνη μου. Την βάφτιση την πλήρωσα μόνη μου...

Το τέλος της ελπίδας

Μετά το χρόνο σταμάτησα να ελπίζω, να θέλω και να με νοιάζει. Άρχισα να κοιτάω τον εαυτό μου, μάζεψα τα κομμάτια μου και προχώρησα. Επέστρεψα στη δουλειά, νοίκιασα ένα σπίτι, έφυγα από τους γονείς μου και μέναμε μόνες με την μικρή. Φυσικά το χρήμα έρεε άφθονο τότε, οπότε την πήγα σε ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό. Παρόλα αυτά συνέχισα να πηγαίνω στην μάνα του κάθε ΣΚ για να βλέπουν το παιδί. Κάπου στον ενάμιση χρόνο εκείνος χώρισε με τη καρακαηδόνα, αλλά το γυαλί είχε πια σπάσει και δεν ήθελε κανείς μας επανασύνδεση. Εκείνος εξακολουθούσε να αδιαφορεί για το παιδί, να έρχεται σπάνια να το δει και μόνο μετά από πιέσεις της μάνας του. Φυσικά κανείς από τους δύο μας δεν είχε κάνει αίτηση διαζυγίου γιατί εγώ θεωρούσα ότι αφού εκείνος τα κατέστρεψε όλα, εκείνος έπρεπε να πληρώσει και εκείνος, όπως πάντα, δεν είχε χρήματα για να πληρώσει την δικηγόρο. Τέτοιος τσίπης και παράσιτο ήταν μια ζωή, αλλά τα 'χουμε ξαναπεί, εγώ φταίω που επέλεξα τέτοιο σύντροφο.

Το καλοκαίρι που το κοριτσάκι μου έκλεισε τα 2, γνώρισα τον τωρινό μου σύζυγο. Συνέχισα να πηγαίνω στην πεθερά κάθε ΣΚ και όταν λίγους μήνες αργότερα ανοίξαμε και το καφέ που πήγε από την αρχή άπατο, αναγκάστηκα να κόψω τον ιδιωτικό σταθμό, οπότε περνούσε ακόμα περισσότερο χρόνο με τις γιαγιάδες το παιδί, αφού εμείς ήμασταν ολημερίς κι ολονυχτίς στο μαγαζί. Αυτό συνεχίστηκε για ένα κανένα 8μηνο ακόμα, αν και ήδη είχαν αρχίσει οι τριβές με την πεθερά μου, που είχε το θράσος να μου την λέει που μπήκε άλλος άντρας στη ζωή μου και θα μεγαλώσει η εγγονή της με άλλον άντρα, πέρα από τον πατέρα της! Λες και ήταν δική μου επιλογή. Δεν κοίταζε τα χάλια της κόρης της, που παντρεύτηκε στα 17 γιατί γκαστρώθηκε και 2 παιδιά αργότερα, αποφάσισε να γυρίσει στις παλιές της συνήθειες και να πηδιέται αριστερόθεν-δεξιόθεν και να χαλάσει το σπίτι της. Θα μου πεις, μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις, αλλά δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα σας πω μόνο ότι και η μάνα τους ήταν χωρισμένη και συζούσε με άλλον όταν τους γνώρισα, ακόμα και η γιαγιά ήταν χωρισμένη! Αυτή τουλάχιστον δεν συζούσε με άλλον...

Η απομάκρυνση

Photo: freepik.com

Κάποια στιγμή η μάνα του, η γιαγιά του και η αδερφή του αποφάσισαν να πάνε να μείνουν μόνιμα σε νησί. Η κόρη μου πλησίαζε τα 4 τώρα πια, και ως τότε δεν τους την στέρησα ποτέ, την έβλεπαν όποτε ήθελαν. Εμείς είχαμε ήδη μετακομίσει πλέον στα Άνω Λιόσια, το σπίτι και το μαγαζί που είχαμε ανοίξει, το οποίο συνέχιζε να πηγαίνει κατά διαόλου. Ο πατέρας της εξακολουθούσε να είναι guest star και να εμφανίζεται με τα χίλια ζόρια όταν τον έπρηζε η μάνα του. Είχα ήδη βγάλει το διαζύγιο εν τω μεταξύ, με δικά μου έξοδα φυσικά, και εκείνος εξακολουθούσε να μην δίνει φράγκο, παρ' ότι η διατροφή είχε οριστεί στα 200 ευρώ το μήνα. Έφυγαν για το νησί Δεκέμβρη, ήρθαν και της έφεραν δώρα για τις γιορτές πριν φύγουν και μου είπαν ότι της έχουν παραγγείλει κρεβάτι, για να μην κοιμάται στην κούνια. Όσο το είδατε εσείς το κρεβάτι, το είδα κι εγώ.

Εμφανίστηκαν 1μιση χρόνο μετά, λίγο πριν το Πάσχα. Εν τω μεταξύ δεν είχαν πάρει ούτε ένα τηλέφωνο να δουν τι κάνει αυτό το παιδί, αν έχει να φάει, αν ζει, τίποτα. Με παίρνει με περίσσιο θράσος η πεθερά να μου δηλώσει ότι ήρθαν Αθήνα για Πάσχα και να της δώσω το παιδί να το κρατήσουν όλη την βδομάδα. Ο προκομένος της εν τω μεταξύ ήταν με μια άλλη κοπέλα, με την οποία συζούσαν, η οποία είναι ευγενικό και σοβαρό κορίτσι. Μου είπε λοιπόν η πεθερούλα ότι θα έμεναν όλοι μαζί όσο ήταν Αθήνα. Εκείνη, ο τότε νέος σύντροφός της, η γιαγιά και ο παππούς (οι χωρισμένοι), η κόρη της που ήταν ξανά έγκυος στο τρίτο παιδί, ο προκομμένος της και η κοπέλα του. Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω ότι όλη η οικογένεια, εκτός απ' το ότι έχουν μάθει να ζουν παρασιτικά εις βάρος άλλον και να μην δουλεύουν, είναι και τσακωμένοι με την καθαριότητα και την προσωπική υγιεινή. Η μόνη που τους γλίτωνε από τις κατσαρίδες και τα ποντίκια ήταν η γιαγιά. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι της είπα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μείνει το παιδί μου εκεί μια ολόκληρη εβδομάδα. Της είπα ότι το παιδί μου θα κάνει μαζί μου Πάσχα μέχρι να μεγαλώσει και να βαρεθεί και να θέλει να κάνει με τους φίλους της. Άρχισε να οδύρεται ότι έχει κι εκείνη δικαιώματα σαν γιαγιά, ότι δεν μπορώ να της στερήσω το παιδί και ότι θα μιλήσει με δικηγόρο. Απάντησα ότι δεν της στερώ το παιδί, μπορεί να έρχεται να το βλέπει όποτε θέλει, μπορεί ακόμα και να έρθει να την φιλοξενήσω και ότι πριν αρχίσει να απειλεί με δικηγόρους καλό θα ήταν να σκεφτεί πόσα μπορώ να πω εγώ σε δικηγόρους για τον γιόκα της, που δεν δίνει φράγκο και ότι έχει πολύ θράσος όταν ενάμιση χρόνο δεν σήκωσε το κουλό της να πάρει ένα τηλέφωνο, να το παίζει ξαφνικά ότι πονάει την εγγονή της.

Το συμπέρασμα

Photo: freepik.com

Έκτοτε εμφανίστηκαν άλλη μία φορά μονάχα, μέσω της δικηγόρου που μας είχε βγάλει το διαζύγιο, όταν το παιδί ήταν 6 χρονών, η οποία πήρε την μητέρα μου και της είπε ότι έχουν κι εκείνοι δικαιώματα και δεν είναι σωστό να τους στερώ το παιδί. Η μητέρα μου της θύμισε ότι έχουν και υποχρεώσεις στις οποίες δεν ήταν ποτέ συνεπείς και η δικηγόρος είπε ότι το γνωρίζει και ότι τους το είπε ότι αφού έχουν απαιτήσεις καλό θα ήταν να αρχίσει ο παπάρας να πληρώνει καμία διατροφή. Τότε η μητέρα μου την ρώτησε αν επικοινώνησε μαζί της ο πατέρας της μικρής ή η μάνα του, και φυσικά η απάντηση ήταν η μάνα. Της είπε λοιπόν τότε, ότι ο μαλάκας ποτέ δεν νοιάστηκε για το παιδί, ότι η μάνα του προσπαθεί να τον κάνει με το ζόρι πατέρα, ότι έχουν πολύ θράσος να απειλούν μετά τα όσα πέρασα εξαιτίας τους, ότι δεν νοιάστηκαν τόσα χρόνια αν αυτό το παιδί έχει έστω γάλα να πιει, με τόσα χρέη που μου άφησε ο γιος της και ότι αν τολμήσουν να με ενοχλήσουν και να μου ταράξουν την ηρεμία, θα φροντίσει και εκείνη να πει στην ασφάλεια για όλες τις παρανομίες του γιου της και θα τον κλείσει φυλακή... Ότι στην τελική το παιδί είναι μία χαρά, αφού ποτέ δεν τον γνώρισε και δεν υπάρχει λόγος να της δημιουργήσουμε ψυχολογικά με έναν πατέρα guest star, που την θυμάται όποτε του γκρινιάζουν να την θυμηθεί, αφού θα αναρωτιέται το παιδί αν φταίει εκείνο που ο πατέρας της δεν την θέλει.

Έκτοτε δεν έγινε καμία απόπειρα επικοινωνίας. Φαντάσου ότι έχουμε αναγκαστεί να βρεθούμε 2 φορές τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με τον πατέρα της και απλά με ρώτησε τι κάνει η μικρή, πως τα πάει στο σχολείο και αν μπορώ να στέλνω την πρόοδό της στο σχολείο και μία φωτογραφία της που και που. Δεν ζήτησε να την δει, να της μιλήσει τίποτα. Από την άλλη, η μάνα του έβαλε την άλλη εγγονή της, της κόρης της, να την βρει στα social media, όπως πάντα ύπουλα και μουλωχτά. Και η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασα καθόλου καλά. Δεν θέλω πλέον να έχει το παιδί καμία σχέση μαζί τους, γιατί ξέρω ότι θα τα παρουσιάσουν όλα όπως τους βολεύει, αφού το παιδί δεν έζησε όσα μου έκανε ο πατέρας της, δεν έχει προσωπική άποψη, όπως είχα εγώ στον χωρισμό των γονιών μου. Ειδικά τώρα που μπαίνει στην εφηβεία και θα αρχίσουν έτσι κι αλλιώς οι κόντρες μεταξύ μας. Φοβάμαι ότι θα της δηλητηριάσουν την ψυχή, ότι θα της κάνουν όλα τα χατίρια προκειμένου να την πάρουν με το μέρος τους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα της καταστρέψουν τη ζωή, όπως την κατέστρεψε η κόρη της, που μεγάλωσε χωρίς ηθική, όρια και πειθαρχία.

Μετά την αρχική μου άσχημη αντίδραση, εξήγησα εκ νέου στο παιδί στο γιατί δεν είναι μέρος της ζωής μας πια αυτοί οι άνθρωποι, της είπα ότι αν θέλει ωστόσο να τους συναντήσει, θα το κανονίσω, αρκεί να μην κάνει τίποτα πίσω από την πλάτη μου, να προσέχει τι θα τους πει όταν βρεθούν γιατί θα προσπαθήσουν να την ψαρέψουν και να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε μπορούν εναντίον μου και να μου υποσχεθεί ότι δεν θα επιτρέψει να την στρέψουν εναντίον μου, βγάζοντας τους εαυτούς τους λάδι. Η κόρη μου είπε ότι θα ήθελε μόνο τα ξαδέρφια της να συναντήσει και ότι δεν την νοιάζει για τους υπόλοιπους. Έκανα λοιπόν μία απόπειρα να συνεννοηθώ με την θεία της, αν έρθουν Αθήνα να κανονίσουμε να βρεθούμε. Είχε το θράσος να μου πει να πάω εγώ στο νησί να την δουν τώρα στις γιορτές. Γιατί εγώ κάθομαι και ξύνομαι όπως αυτοί, δεν δουλεύω και γιατί θα άφηνα τον άντρα μου μόνο του γιορτινές μέρες να πάω να τις περάσω μαζί τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν θα έπρεπε να με ξαφνιάζει βέβαια, αφού μια ζωή έτσι έχουν μάθει, να πηγαίνει το βουνό στον Μωάμεθ, κι όχι το αντίστροφο. Εγώ να τους την πηγαίνω κάθε ΣΚ, εγώ να τρέχω να τους εξυπηρετήσω μη, θεός φυλάξοι, σηκώσουν τον κώλο τους και κάνουν εκείνοι μια προσπάθεια. Όταν της εξήγησα ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, όσο και αν το θέλει η μάνα της, το μόνο που μπορώ να κάνω για αρχή είναι να βρεθούμε σε ουδέτερο έδαφος για κανένα δύο ώρες, μου επιτέθηκε λέγοντάς μου ότι τόσα χρόνια κάνουν αυτό που θέλω εγώ με αποτέλεσμα να την στερηθούν για τόσα χρόνια. Λες και τους είπα εγώ να εξαφανιστούν, να πάνε στην Κω, να μην παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο και να αδιαφορούν γενικά. Δεν την έστειλα να πάει να γαμηθεί, όπως πολύ θα ήθελα, για το χατίρι του παιδιού μου. Είπα μόνο ότι εννοείται ότι πηγαίνουν με τους δικούς μου κανόνες, και έτσι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν κι αν δεν τους αρέσει, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

Και σας ρωτώ τώρα, αγαπητοί μου ψυχολόγοι-αναγνώστες. Έχω αναγνωρίσει ότι σε πολλά πράγματα στην αρχή έφταιξα εγώ που ήλπιζα και ανέχτηκα την ξεφτίλα. Φταίω τώρα εγώ που δεν τους θέλω ούτε ζωγραφιστούς; Γιατί καλά τα λένε στην θεωρία οι ψυχολόγοι, να μην στερείς από τον πατέρα το παιδί του για να τον εκδικηθείς που σε άφησε. Αλλά εδώ μιλάμε για έναν πατέρα που έλαμψε δια της απουσίας του σε 9 μήνες εγκυμοσύνης και 11 χρόνια ζωής. Εδώ μιλάμε ότι πέρασα των παθών μου τον τάραχο, με την αδερφή του να μου το παίζει φίλη και συμπαραστάτρια, και πίσω από την πλάτη μου να πηγαίνει για ποτάκια με την τσουλίτσα του αδερφού της. Εδώ μιλάμε ότι έχει απαιτήσεις η γιαγιά που εμφανίζεται όποτε την βολεύει, και όχι ο άμεσα ενδιαφερόμενος πατέρας.

Όλο αυτό που έζησα με την γκόμενα του άντρα μου, ήταν από τις πιο συνταρακτικές στιγμές στη ζωή μου, που απορούσα πως συνεχίζει ο κόσμος να γυρίζει. Δεν τα σκέφτομαι πια, αλλά όταν τα θυμάμαι απορώ πως άντεξα και δεν έκανα φόνο. Και να φανταστείς, ότι αυτά που σου είπα είναι πολύ περιληπτικά. Δεν έκατσα να σου πω λεπτομέρειες για τα όσα μου έκανε η τύπισσα με την συναίνεση και ανοχή του πρώην άντρα μου. Δεν σου είπα ότι τις λίγες ώρες που πέρασε στο σπίτι αφού γεννήθηκε το μωρό, είδα με τα μάτια μου ότι ο τύπος είχε κάνει τατουάζ το όνομα της γκόμενας πάνω από το πέος του... Δεν σου είπα πολλά, γιατί θα βγει βιβλίο και όχι άρθρο.

Η ουσία είναι ότι τελικά πιο δύσκολο είναι για τους ίδιους τους χωρισμένους

απ' ότι για τα παιδιά. Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα.