Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο "σαν σήμερα", θέλω να σου μιλήσω σήμερα για τις "αναμνήσεις" που μας βγάζει το facebook. Γλυκές, αστείες, όμορφες αναμνήσεις κάποιες φορές, και άλλες πάλι, πολύ λυπηρές. Χρήσιμο όμως, όπως και να έχει, αφού έχουμε καταντήσει να μην θυμόμαστε ούτε τα δικά μας γενέθλια καλά καλά, χωρίς να μας τα υπενθυμίζει το ρημάδι!

Το καλοκαίρι μου έβγαλε ανάμνηση τον θάνατο του πατέρα μου. Δεν είναι εύκολο να χάνεις έναν γονιό, ακόμα και αν δεν τον έβλεπες συχνά, ακόμα και αν δεν τα πήγαινες καλά μαζί του, ακόμα και αν υπάρχουν πράγματα που δεν είναι εύκολο να συγχωρήσεις. Δεν είναι εύκολο να συμφιλιωθείς με τον θάνατο. Θυμάμαι μικρή, έβλεπα εφιάλτες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ σκεπτόμενη να χάνω τους γονείς μου. Στεναχωριόμουν όταν η μητέρα μου μου έλεγε ότι αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ακόμα στεναχωριέμαι, και γι' αυτό δεν το σκέφτομαι. Όταν έγινα και εγώ μητέρα, φυσικά, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε. Τα ίδια λέω κι εγώ στο παιδί μου τώρα!

Αρκετά όμως με τον θάνατο! Οι πιο γλυκές αναμνήσεις είναι, εννοείται, από την κόρη μου. Βλέπω πως ήταν μωρό και με παίρνουν τα ζουμιά. Όπως πριν λίγες μέρες που μου έβγαλε ανάμνηση μια φωτό της, πρέπει να μην είχε χρονίσει καν, και την επαναδημοσιεύσα, ταγκάροντας την μικρή και αναρωτώμενη πως από τόσο γλυκό πλασματάκι έγινε ολόκληρη γαϊδούρα με 2 μέτρα γλώσσα! Το σπλάχνο μου απάντησε ότι εγώ φταίω που την γέννησα με 2 μέτρα γλώσσα...

Μου θυμίζει φίλους που έχω χρόνια να δω και αυτόματα έρχονται στο μυαλό όλα τα γέλια που κάναμε, όλα τα καραγκιοζιλίκια και νοσταλγώ τα νιάτα και την ελευθερία μου. Αναρωτιέμαι τι απέγινε εκείνη η κοπέλα και πως άλλαξα και σοβάρεψα έτσι! Τα θυμόμαστε καμία φορά από καμιά φωτό ή κανένα post που θα ανεβάσει κάποιος στο Facebook, και πεθαίνουμε στο γέλιο. Κάποια τα έχω διηγηθεί στο παιδί, κάποια είναι ακατάλληλα για ανήλικους! Άμα μπορούσα να τους κάνω tag σ' αυτό το κείμενο, θα τα έκανα τα ρεμάλια, αλλά ξέρουν αυτοί/αυτές ποιοι είναι! Τους ευχαριστώ όλους για τις όμορφες αναμνήσεις! Ακόμα και αν δεν τους βλέπω πια, είναι άνθρωποι που θα θυμάμαι πάντα με χαμόγελο στα χείλη. Περασμένα μεγαλεία!

Αναμνήσεις βγάζει ακόμα και τις εταιρίες στις οποίες δούλεψα. Εκεί είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Είχα ποστάρει κάποια στιγμή στο "τμήμα προσωπικού δράματος" την εμπειρία μου με τον προηγούμενο εργοδότη μου, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες τώρα για το πόσο καθίκι είναι ο τύπος, μπορεί να στα πω άλλη φορά. Σίγουρα υπάρχουν χειρότερα, αλλά η 4χρονη παραμονή μου σ' αυτόν το άνθρωπο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ψυχική ηρεμία δεν πληρώνεται με τίποτα, οπότε καλύτερα να παίρνεις λιγότερα, ή να τρέχεις στου διαόλου τον κώλο, αλλά να μην ξυπνάς κάθε πρωί και να δένεται το στομάχι σου κόμπος καθώς αναρωτιέσαι πως θα επιβιώσεις άλλη μια μέρα στην κόλαση.

Μου βγάζει ανάμνηση και την πρόταση γάμου που μου είχε κάνει ο νυν σύζυγος και, όχι, δεν συγκινούμαι, αλλά θυμώνω για το bullying που είχα δεχτεί από την αρχή της σχέσης μας από την πρώην του και το σόι της. Γι' αυτό και είχα ανεβάσει τις φωτό τότε, γιατί κατά τ' άλλα δεν με λες ρομαντική και σίγουρα δεν μ' αρέσει να μοιράζομαι τέτοιες προσωπικές στιγμές με όλο τον κόσμο. Ήθελα να τους τρίψω στα μούτρα ότι εμένα θα με πάρει το αγόρι σε αντίθεση με αυτά που μου προέβλεπαν! 🤣 Θα στα πω κι αυτά άλλη μέρα!

Ευτυχώς που πριν 11 χρόνια είχα αλλάξει προφίλ και δε μου βγάζει παλιότερες αναμνήσεις. Με τον πρώην σύζυγο ας 'ουμε. Να 'ναι καλά το τσόλι που είχε μπλέξει τότε και μου το χάκαρε! Άλλη πονεμένη ιστορία κι από εκεί, αλλά different story for a different day... Ούτε να τον θυμάμαι δε θέλω! Είναι αυτά που λέγαμε τις προάλλες για το πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορείς να αποκτήσεις από το bullying που τρως σαν παιδί, σε συνδυασμό με το ποσό ταμπού ήταν να μιλάς για σχέσεις με τους γονείς σου τότε. Και καταλήγεις και ανοίγεις σπίτι με τον λάθος μαλάκα. Sorry, άντρα ήθελα να πω! Να μου σχωρνάτε τα γαλλικά! Μου βγαίνουν μόνα τους όταν τους θυμάμαι αυτούς τους δύο (πρώην και τσόλι)!

Βλέπεις, έχω πολλές ιστορίες ακόμα να σου διηγηθώ. Και άλλες ακόμα, που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σου πω ποτέ, γιατί μετά θα πρέπει να σε σκοτώσω! Βίος και πολιτεία που λέμε! Όπως όλοι μας θαρρώ, έχουμε τις ιστορίες που μας σημάδεψαν και χαράχτηκαν στη μνήμη μας για πάντα. Κανενός η ζωή δεν είναι βαρετή, όλοι θα μπορούσαμε να γράψουμε την αυτοβιογραφία μας και να αποτελέσει πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Η ουσία είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να προχωράμε. Αλλιώς, όπως λέει ο φίλος μου ο Κοέλιο:

Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται

περισσότερο από μια φορά

είναι μια απόφαση.