Τετάρτη, 18 Αυγούστου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: www.nytimes.com

Δεν θέλω να σας/μας πω "καλό υπόλοιπο", "καλό φθινόπωρο" ή "καλό χειμώνα". Για να δώσει κανείς τέτοιες ευχές, πρέπει να έχεις περάσει καλά στις διακοπές που προηγήθηκαν. Και αυτό το καλοκαίρι καλύτερα να μην είχε έρθει ποτέ... Σε παγκόσμιο, πανελλήνιο και προσωπικό επίπεδο. Δεν θέλω να αναφερθώ εκτενέστερα στις πυρκαγιές, είτε στο εξωτερικό, είτε στην Ελλάδα. Ούτως ή άλλως το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου δεν είχαμε καμία άλλη συζήτηση, δεν βλέπαμε τίποτα άλλο στην τηλεόραση ή στα κινητά μας. Ούτε με ενδιαφέρει να ανοίξω συζήτηση για το αν φταίει η κλιματική αλλαγή, ο Τσίπρας, ο Κούλης, ο ανάδρομος Ερμής και ο Δίας που συνουσιάζεται. Όπως και με τα εμβόλια, η κάθε πλευρά έχει την άποψη και τα επιχειρήματά της και πρέπει εκατέρωθεν να είναι σεβαστή. Το να επιρρίπτουμε ευθύνες δεν βοηθάει ούτε τους πυρόπληκτους, ούτε τον πλανήτη μας. Το καλύτερο που έχει να κάνει ο καθένας μας είναι να γίνει μέλος σε εθελοντικές ομάδες αναδάσωσης και να κανονίσει τις επόμενες διακοπές του στην Βόρεια Εύβοια. Το μόνο που θέλω να πω είναι συλλυπητήρια στις οικογένειες όσων τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους, κουράγιο σε όσους έχασαν τις περιουσίες τους και ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ σε όλους πυροσβέστες (εθελοντές και μη, Έλληνες και ξένους) και σε όσους έμπρακτα στήριξαν και στηρίζουν τα θύματα, ανθρώπινα και μη. Είναι τρομερά παρήγορο και συγκινητικό, έστω και αν είναι μόνο σε τέτοιες τρομακτικές καταστάσεις, να βλέπεις την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά να θριαμβεύουν.

Σε προσωπικό επίπεδο...

Οι φωτιές στην Μεσσηνία δεν ήταν ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά από το δικό μας μικρό γαλατικό χωριό. Βλέπαμε τα καναντέρ και τα ελικόπτερα κάθε μέρα να γεμίζουν από την αγαπημένη μας παραλία. Βλέπαμε την μαυρίλα, μυρίζαμε τον καπνό... Δεν ήταν ωστόσο αυτός ο λόγος που λέω ότι δεν περάσαμε καλά σε προσωπικό επίπεδο. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το καλοκαίρι, σαν να προσπαθεί το σύμπαν να μας πει ότι δεν ήμαστε εμείς για διακοπές μάνα μου, ότι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Ο φίλος μου ο Μέρφι έχει επιλέξει εμάς για να αποδείξει την θεωρία του. Ένα μήνα πριν φύγουμε διακοπές το αμάξι έβγαλε ζημιά 300 ευρώ. Αντλία συμπλέκτη και δίσκο-πλατό, λέει. Μόλις φτάσαμε στο χωριό αποφάσισε να χαλάσει και το σασμάν. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να επιστρέψουμε άμεσα, αλλά ενώ είχα πείσει τον άντρα μου να κάνουμε ξανά tour τις τριγύρω περιοχές και παραλίες (Φοινικούντα, Μεθώνη, Βοϊδοκοιλιά, Κυπαρισσία), αναγκαστήκαμε να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας στο ελάχιστο, οπότε περιοριστήκαμε στις 3 κοντινότερες παραλίες μας και πάλι. Το αμάξι είναι συνεργείο από την Δευτέρα και ακόμα δεν ξέρουμε πόσο θα πάει το μαλλί...

Photo: freepik.com

Η ταλαιπωρία όμως δεν σταματά εδώ... Όχι, γατάκια! Ο άντρας μου έπρεπε να βάψει το σπίτι εξωτερικά γιατί είχε αρχίσει και έβγαζε μούχλες, οπότε ταλαιπωρήθηκε την πρώτη βδομάδα, δεν ξεκουράστηκε ούτε εκείνος, ούτε η ταλαιπωρημένη μέση του, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή που μιλάμε -και ενώ έχει επιστρέψει στην δουλειά- να πονάει ακόμα και καθιστός. Τον παρακαλάω 2 χρόνια να πάει σε γιατρό να δούμε τι γίνεται, αλλά παίρνω πάντα την ίδια απάντηση: "και να πάω, θα μου πει να ξεκουραστώ, θα μου γράψει άδεια και αν κάτσω θα χάσω μεροκάματα και δε μας παίρνει". Χτες βράδυ ήταν η πρώτη φορά που το είπε μόνος του, ότι μάλλον πρέπει να πάει να το κοιτάξει. Λογικά μέσα στα επόμενα 2 χρόνια θα το κάνει και πράξη...

Το κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, αφορά τους κατοίκους του μικρού μας γαλατικού χωριού. Όπως σας είπα και την προηγούμενη φορά, τόσα χρόνια έχουμε αγαπήσει το χωριό, τους χαλαρούς ρυθμούς, την απλότητα, την φύση. Πολλές φορές συζητούσαμε πως θα γίνει να φύγουμε από την Αθήνα και να μετακομίσουμε εκεί μόνιμα. Φυσικά δεν ήμασταν τυφλοί ή κουφοί στα αρνητικά, όπως είναι το κουτσομπολιό και στο ξεκατίνιασμα της πλειοψηφίας των κατοίκων, ωστόσο είναι κάτι αναμενόμενο και διαχειρίσιμο. Αυτό όμως που με σόκαρε είναι οι παλαιολιθικές αντιλήψεις τους σε σχέση με τις γυναίκες. Αφορμή για να ξεδιπλώσουν μπρος στα μάτια μας όλες τις μεσαιωνικές, φαλλοκρατικές, πατριαρχικές αντιλήψεις τους ήταν η συζήτηση για τις 9 γυναικοκτονίες που έχουν συμβεί στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες. Και ενώ την πρώτη φορά, στο πρώτο τραπέζωμα που το ανέφερε μια εκ της παρέας, ακούσαμε όλο το παπαρολόγιο από το στόμα του νεαρού γιού της οικοδέσποινας (παντρεμένος με δύο παιδιά, ένα εκ των οποίων κορίτσι), στο μισοαστεία - μισοσοβαρά, και χαμογελούσαμε αμήχανα ενώ εξιστορούσε για την γκόμενα που είχε παλιότερα και την "πελέκαγε" πρωί-μεσημέρι-βράδυ, για το πως οι γυναίκες θέλουν ξύλο και πως άμα χωρίσει θα πάρει μια Βουλγάρα ή Ρουμάνα, απορώντας πως δεν έχει βγει η γυναίκα του -που καθόταν μέσα και δεν γίνεται να μην τον άκουγε- να τον τουφεκίσει, δεν της έφτασε της προαναφερθείσας και το ανέφερε ξανά στο δεύτερο τραπέζωμα, με διαφορετικούς καλεσμένους, στο δικό μας σπίτι...

Και ενώ δύο βαρύμαγκες σερνικοί άρχισαν πάλι το γνωστό τροπάριο ότι καλά τους κάνουν και τις σκοτώνουν, ότι οι γυναίκες θέλουν ξύλο και κέρατο, ειδικά αν βγάζουν γλώσσα, εκείνη εκνευριζόταν και τους απαντούσε. Της έκανα νοήματα να σταματήσει να ασχολείται, μπας και αλλάξουν συζήτηση και αποφύγουμε το μακελειό, απαντούσε ωστόσο και η σύζυγος του νεαρότερου γαμίκουλα και έλεγε ότι φταίνε και οι γυναίκες και ότι θα έπρεπε να τους σκοτώνουμε εμείς αντί να ανεχόμαστε ξύλο και κέρατο, οπότε και την ειρωνευόταν ο δικός της "σιγά, να μαζέψω τα φυσίγγια". Ο μόνος άντρας της παρέας που υπερασπίστηκε τον γυναικείο πληθυσμό, ήταν ο δικός μου, οι υπόλοιποι έμειναν αμέτοχοι στη συζήτηση. Τους έλεγε ότι είναι ντροπή να έχουν τέτοια μυαλά, όταν έχουν μάλιστα και κόρες, στο οποίο απάντησε ο μεγαλύτερος γαμώ-και-δέρνω ότι και της κόρης του καλά θα της κάνει ο δικός της να την σκοτώσει αν του βγάζει γλώσσα! Εκεί κάπου άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου κι εγώ, και ο μόνος λόγος που δεν μιλούσα ήταν από σεβασμό προς τα πεθερικά μου, των οποίων ήταν καλεσμένοι οι νεάντερταλ. Συνεχίστηκε η συζήτηση με γραφικές ατάκες τύπου "τα θέλει ο κώλος τους που όλες κυκλοφορούν ξεβράκωτες πια", "ποτέ δεν φταίει ο βιαστής ή ο φονιάς" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Κάπου εκεί, όσοι με ξέρετε, αντιλαμβάνεστε ότι είχα χτυπήσει κόκκινο πλέον, οπότε ελπίζοντας να λήξω κόσμια τη συζήτηση τους απάντησα γελώντας "και εμάς μας ενοχλεί να σας βλέπουμε να βγαίνετε με τις μπυροκοιλιές τίγκα στην τρίχα και με το σώβρακο να πετάξετε τα σκουπίδια, αλλά δεν σας σκοτώνουμε. Αν θέλει κάθε μία να βγει με το βρακί της, είναι δικό της θέμα, δεν σας πέφτει λόγος, μπορείτε να βάλετε τις φαλλοκρατικές σας αντιλήψεις εκεί που ξέρετε και να λήξει εδώ η συζήτηση, τέλος!"

Photo: news12.gr

Σ' αυτό το σημείο ήταν που εξερράγη ο άντρας μου, σαν να τον τσίμπησε μύγα. Αργότερα έμαθα πως η μύγα που τον τσίμπησε ήταν ότι ενόσω εγώ έλεγα ότι έλεγα, ο γηραιότερος της φυλής των Ουγκ, γύρισε και είπε στον άντρα της πεθεράς μου "τι λέει αυτή ρε; έχει πιει; μεθυσμένη είναι;" Οπότε σ' εκείνο το σημείο, ο άντρας μου ουρλιάζοντας πλέον τους είπε ότι βαρέθηκε να ακούει τις μαλακίες τους μία ώρα, ότι όπως και να κυκλοφορεί μία γυναίκα, δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να τη βιάσει ή να τη σκοτώσει και ότι θα έπρεπε να ντρέπονται που έχουν κόρες και κάθονται και λένε αυτές τις παπαριές. Και επειδή εκείνοι αντί να το βουλώσουν συνέχισαν, φωνάζοντας επίσης, να υπερασπίζονται τα πιστεύω τους, ο άντρας μου σηκώθηκε και προτού μου πει να φύγουμε για να πάμε να πάρουμε το παιδί από την πλατεία που έπαιζε, τους είπε μαλάκες, τους είπε να πα' να γαμηθούνε και τους είπε και υπανάπτυκτα ζώα... Το δυστύχημα είναι ότι όταν επιστρέψαμε από την πλατεία, ο γαμίκουλας του χωριού, εν αντιθέσει με τον νεαρότερο που πήρε τη σύζυγό του και έφυγαν κακήν κακώς, όχι μόνο παρέμεινε στο τραπέζι, αλλά του ζήτησε και τον λόγο που τους έβρισε... To cut a long story short, γίναμε μαλλιοκούβαρα όλοι με όλους, φτάσαμε στο σημείο να πακετάρουμε να φύγουμε επιτόπου και καταλήξαμε να την τρέχουμε την δόλια την πεθερά μου στα νοσοκομεία ως τις 3 το πρωί, αφού της ανέβηκε η πίεση στο θεό και φοβηθήκαμε μην πάθει έμφραγμα και τη στείλουμε μια ώρα αρχύτερα.

Συμπέρασμα...

Δε με νοιάζει που δεν πέρασα καλά. Μην ήμαστε αχάριστοι. Κάποιοι από εμάς ξέφυγαν, έστω για λίγο, από τη ρουτίνα, έκαναν μπάνιο σε καθαρά νερά, ανέπνευσαν καθαρό οξυγόνο, ενόσω άλλοι έχαναν τους ανθρώπους και το βιός τους. Χαίρομαι που η πεθερά μου δεν έπαθε τίποτα σοβαρό. Το κυριότερο όμως είναι ότι λυπάμαι. Λυπάμαι που στον 21ο αιώνα υπάρχουν άντρες που όχι μόνο είναι υπέρ της βίας κατά των γυναικών, αλλά που δεν έχουν έστω την τσίπα να το κρατήσουν για τον εαυτό τους. Λυπάμαι που και τα τρία αυτά κατακάθια που συναντήσαμε σε μία κωμόπολη 2500 κατοίκων, έχουν πάρει γυναίκες μάλαμα, που τους ανέχονται αντί να τους τον έχουν κόψει από τη ρίζα, να τον έχουν βαλσαμώσει και να τους τον έχουν βάλει στον πισινό. Μάλαμα, όχι γιατί τους ανέχονται, αυτό είναι βλακεία. Όμως καλές γυναίκες, σοβαρές, μετρημένες, καλές μανούλες, καλοί άνθρωποι. Κρίμα! Κρίμα που συνεχίζουμε και μεγαλώνουμε, αναθρέφουμε και ανεχόμαστε τέτοια κατακάθια. Το σύνθημα της Βέλης από την "Μουρμούρα", δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφητικό: Κάτω η πατριαρχία και όλα τα κοκτέιλ 5 ευρώ! Ζήτω η Φ.Α.ΠΑ! Αυτά! Καλή μας επιστροφή!

#femicide #women #equal #rights #freedom #respect