Παρασκευή, 22 Ιανουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Στο παρθενικό άρθρο αυτού του blog, σας υποσχέθηκα ότι στην πορεία θα σας μιλήσω για τα ναυάγια της ζωής μου. Όταν σας έβγαλα τα εσώψυχά μου σχετικά με την σουρεάλ κατάσταση που έζησα στον πρώτο μου γάμο - φιάσκο και την γαστρεκτομή που έκανα αργότερα, αναφέρθηκα στο καφέ που πήραμε με τον νυν σύζυγο, τότε σχέση. Ήρθε η ώρα λοιπόν να σου μιλήσω και γι' αυτό το ναυάγιο.

Η γνωριμία...

Photo: freepik.com

Με τον νυν σύζυγο, που λέτε, γνωριστήκαμε τον Αύγουστο του 2011. Ήταν ο πρώτος που γνώρισα μετά τον χωρισμό μου με τον εφταμάλακα (βλέπε πρώην σύζυγος) που δεν φρίκαρε όταν του είπα ότι έχω παιδί και ο δεύτερος που δεν ήταν μικρότερός μου. Διότι ξέχασα να σου το πω κι αυτό. Πάντα μικρότεροι ρε φίλε! Και πριν τον σύζυγο νούμερο ένα και ο σύζυγος νούμερο ένα και όσοι γνώρισα μετά! Στο θέμα μας όμως... Όταν γνωριστήκαμε, εκείνος είχε πριν λίγο καιρό διαλύσει έναν αρραβώνα (έχω αναφερθεί σ' αυτό πολύ περιληπτικά στο post 3/12/2020) και έμενε με το πατέρα του και την μητριά. Για τους αρραβώνες αυτού του παιδιού πρέπει να σας γράψω ξεχωριστό άρθρο, να πέσετε κάτω από τα γέλια, αφού είναι ο ορισμός του "στρίβειν για του αρραβώνος" τ' αγόρι μου! Αν με αφήσει να τον εκθέσω έτσι ανεπανόρθωτα! Τέλος πάντων, παιδί χωρισμένων γονιών και αυτός... Η σχέση, χωρίς να καταλάβω πως, εξελίχτηκε πολύ γρήγορα σε ποιο σοβαρή απ' ότι ήθελα και υπολόγιζα, καθότι όπως ξανά είπα, βρισκόμουν στη φάση "περνώ και μόνη μου καλά". Η αλήθεια είναι ότι με τα μυαλά που κουβαλούσα, τον πέρασα 40 κύματα τον δόλιο, αλλά εκεί αυτός, δεν τα βρόντηξε να φύγει. Εργαζόμουν τότε στην εταιρία που εργάζομαι και τώρα, όμως η κρίση είχε ήδη χτυπήσει την αγορά και εμείς ήμασταν 4 μήνες απλήρωτοι. Εκείνος δούλευε σε διαφημιστική, στήνοντας σκηνικά για σποτάκια, αλλά κι εκεί είχε πέσει αναδουλειά..

Το καφέ...

Photo: freepik.com

Έτσι, τον Δεκέμβριο αγοράσαμε μαζί ένα καφέ στο Περιστέρι. Εγώ με ότι είχε απομείνει μετά τις επεμβάσεις από τη πώληση του πατρικού και εκείνος με δανεικά από έναν θείο. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή! Γενικά είμαι της θεωρίας ότι "καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες". Εάν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αλλάξω μόνο ένα πράγμα στο παρελθόν μου, θα ήταν η αγορά αυτού του μαγαζιού. Το είχε βρει τ' αγόρι μου σε αγγελία και πήγε να το δει πριν πάρει τηλέφωνο. Είδε ότι είχε κόσμο, οπότε μετά πήραμε να κλείσουμε ραντεβού με τους ιδιοκτήτες, δύο νεαρούς. Όταν όμως είσαι άσχετος, δεν ξέρεις να παρατηρήσεις τα σωστά πράγματα. Διότι τ' αγόρι μου είδε ότι είχε κόσμο, αλλά δεν έδωσε σημασία στο τι κόσμο είχε. Δεν είδε ότι είναι οι κλασικοί παππούδες που κάθονται 4 ώρες με έναν μονό ελληνικό των 2 ευρώ. Οι ιδιοκτήτες φυσικά μας τα παρουσίασαν όλα ρόδινα, ότι το ενοίκιο βγαίνει μόνο από τους καφέδες στο χέρι, οπότε όλα τα υπόλοιπα έξοδα καλύπτονται από τον κόσμο που κάθεται, και σου μένει και ένας μισθός να ζήσεις. Έτσι, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και αγοράσαμε την επιχείρηση. Φυσικά, όπως διαπιστώσαμε με τον δύσκολο τρόπο, όλα ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, αφού καφέ στο χέρι δεν έπαιρνε κανείς από εμάς και το μαγαζί μετά βίας έβγαζε τα δύο χιλιάρικα ενοίκιο από τους καθήμενους, κι αυτό μόνο και μόνο γιατί βάλαμε COSMOTE TV και NOVA και δείχναμε όλους τους αγώνες! Το μαγαζί ήταν τεράστιο, γωνιακό, επί της Θηβών και όμως, πέρα από τον περιστασιακό παππού το πρωί και κανένα μπακούρι το βράδυ για ποτό, δεν είχε κόσμο, παρά μόνο σε ενδιαφέροντες αγώνες. Οι τρεις μοναδικές φορές που το μαγαζί έκανε αξιοπρεπή τζίρο ήταν στα εγκαίνια και στα ντέρμπι Real Madrid - Barcelona και Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Έναν δρόμο πάνω από τον πεζόδρομο του Περιστερίου, όπου στα καφέ γινόταν το αδιαχώρητο και εμείς βαράγαμε μύγες! Πάρκαραν μπροστά από το μαγαζί μας και το έκοβαν με τα πόδια στον πεζόδρομο. Έτσι είναι η ψυχολογία του κόσμου όμως. Ασυναίσθητα, θα επιλέξεις το μαγαζί με τον κόσμο, όχι το άδειο! Και έτσι και οι δύο μας καταλήξαμε να χάνουμε κιλά από την στεναχώρια μας, σε σημείο που φίλοι να νομίζουν πως ήμαστε άρρωστοι.

Οι αναποδιές...

Photo: freepik.com

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μετά άρχισαν οι αναποδιές απανωτές. Ένα βράδυ, τον 2ο μήνα, μας έσπασαν την τζαμαρία για ληστεία προφανώς. Κοιμόμασταν στην αποθήκη, που είχαμε μετατρέψει σε δωμάτιο, για να γλιτώνουμε βενζίνες πηγαινέλα Περιστέρι - Νέο Ηράκλειο (ήδη έμενε σ' εμένα τα περισσότερα βραδιά) και έτσι αποφύγαμε την κλοπή, αλλά μας στοίχισε ο κούκος αηδόνι η σπασμένη τζαμαρία, συν το ξεφτιλίκι στην αγορά, αφού οι ελάχιστοι πελάτες έπρεπε να κάτσουν μέσα στο ψοφόκρυο μέχρι να φτιαχτεί το τζάμι. Χώρια οι φήμες που άρχισαν να κυκλοφορούν ότι πουλάμε ναρκωτικά και μας έσπασαν το μαγαζί γι' αυτό το λόγο! Βλέπεις οι κακές γλώσσες, το κουτσομπολιό και το ράδιο αρβύλα, δεν ισχύει μόνο για τις προσωπικές ζωές, αλλά και για τις δουλειές! Λίγο καιρό αργότερα ήρθαν 2 άτομα και μας ζήτησαν να κλείσουν τραπέζια για ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι ενός φίλου που έφευγε φαντάρος... Συμφωνήσαμε τις τιμές, τις ώρες, όλα καλά. "To cut a long story short" που λένε και στο χωριό μου, εγώ έφυγα κατά τη 1 τη νύχτα γιατί δεν την πάλευα άλλο και αυτοί υποτίθεται ότι θα το διέλυαν μέσα στην επόμενη ώρα. Είχαμε ήδη κάτι μανούρες για τα οικονομικά, είχαν πιει πολλά παραπάνω απ' όσα είχαν ζητήσει, το τελευταίο μπουκάλι που δεν το είχαν τελειώσει, απαιτούσαν να το πάρουν μαζί, ανέβαιναν οι γκόμενες με τα τακούνια στους δερμάτινους καναπέδες και έπρεπε να τους κάνουμε παρατήρηση κάθε τρεις και λίγο, έσπαγαν ποτήρια και διάφορα τέτοια όμορφα. Ωστόσο, με τα πολλά είχαν πληρώσει και είχαν συμφωνήσει να ξεκουμπιστούν μέσα στην επόμενη ώρα. Πήγα σπίτι και ξεράθηκα, δεν πήρα καν χαμπάρι ότι ο σύντροφός μου δεν είχε επιστρέψει, παρά μόνο όταν σηκώθηκα το πρωί να επιστρέψω στο μαγαζί. Φαντάστηκα ότι θα καθυστέρησαν να φύγουν, να μαζέψουν κλπ και θα κοιμήθηκε εκεί. Φτάνω στο μαγαζί και τι να δω; Λαμπόγυαλο! Παντού σκόνη από πυροσβεστήρες, τραπέζια και σκαμπό σπασμένα και αναποδογυρισμένα... Πως βλέπεις στις ταινίες ένα μπαρ σύσκατο μετά από καβγά; Ε, ένα τέτοιο πράμα! Αρχίζω να παραμιλάω μόνη μου πανικόβλητη και μ' ακούει τ αγόρι μου, που είχε ξαπλώσει στους καναπέδες. Ξυπνάει και μου διηγείται τι συνέβη από την ώρα που έφυγα... Τελικά τα παιδιά ήταν σύνδεσμος του Παναθηναϊκού, καμία σχέση με φίλο που φεύγει φαντάρος κλπ το παρτάκι. Επειδή έγινε η μανούρα για τα οικονομικά, λίγο πριν φύγουν είπαν ένα "γαμώ το Περιστέρι" και κάποιος άλλος πελάτης παρεξηγήθηκε και πιάστηκαν στα χέρια. Εντέλει έγινε "ντου από παντού", ο άντρας μου πήγε να καλέσει την αστυνομία, τον είδε ένα από τα τσογλάνια και πήγε να τον χτυπήσει στο κεφάλι με έναν πυροσβεστήρα! Να τον σκοτώσει δηλαδή από το πουθενά και για το τίποτα! Ο δικός μου τον είδε τελευταία στιγμή, έσκυψε και έβαλε το χέρι, οπότε δεν τον κλάψαμε. Σ' εκείνο το σημείο όμως θόλωσε και βγήκε να τον κυνηγήσει. Το τσογλανάκι, να το χαίρεται η μανούλα του, θεώρησε έξυπνο τότε να αδειάσει όλο τον πυροσβεστήρα στα μούτρα του άντρα μου για να μην προλάβει να τον πιάσει, καθότι εκείνος ήταν μισοριξιά και τ' αγόρι μου όσο να πεις ήταν τότε ψηλό και γυμνασμένο (ψηλό είναι ακόμα, το γυμνασμένο μας τελείωσε!). Φυσικά τα καλόπαιδα όπου φύγει φύγει μετά, αλλά εν τω μεταξύ ήρθε η αστυνομία, ο άντρας μου και η σερβιτόρα τους έδωσαν όποιους αριθμούς πινακίδων πρόλαβαν να γράψουν και κατάφεραν να τσακώσουν κάμποσους. Κατέληξαν στο τμήμα, όπου παρακαλούσαν τον άντρα μου πλέον να μην καταθέσει μήνυση και υποσχέθηκαν ότι θα μάζευαν χρήματα να πληρώσουν τις ζημιές που έκαναν. Τους έδωσε ένα 24ωρο διορία να επικοινωνήσουν αλλιώς θα επέστρεφε να καταθέσει μήνυση. Τελικά, λίγες μέρες αργότερα, μέσω δικηγόρου καταφέραμε και πήραμε κάποια χρήματα, ίσα που κάλυπταν τις υλικές ζημιές. Η ζημιά που είχε γίνει όμως στην φήμη του μαγαζιού, ήταν πλέον ανεπανόρθωτη... Μείναμε κλειστοί εννοείται όλη την επόμενη ημέρα, ήρθαν συγγενείς και φίλοι και παλεύαμε όλη μέρα να καθαρίσουμε και να σουλουπώσουμε τον ασουλούπωτο. Περιττό να σας πω ότι βρίσκαμε την σκόνη από τον πυροσβεστήρα παντού και για πολύ καιρό! Έρχονταν οι λίγοι τακτικοί πελάτες και έβλεπαν ένα μαγαζί ανάστα ο κύριος. Τους λέγαμε ότι έσκασε μόνος του ένας πυροσβεστήρας για να μην κυκλοφορήσουν πάλι κακές φήμες, αλλά από την καντίνα στην πλατεία κυκλοφόρησε η είδηση ότι έπεσε ξύλο, ήρθε αστυνομία κλπ, οπότε ο κόσμος έφτιαξε ότι σενάριο ήθελε στο κεφάλι του και από 'κει και πέρα η κατηφόρα που είχαμε πάρει, είχε γίνει πλέον ελεύθερη πτώση από γκρεμό....

Η μετακόμιση...

Photo: freepik.com

Την άνοιξη μετακομίσαμε το μαγαζί στα Άνω Λιόσια, όπου ζούσε ο σύζυγος και θεωρούσε ότι θα έχουμε περισσότερη στήριξη από φίλους και γνωστούς. Φυσικά σημαντικό ρόλο έπαιζε και το ενοίκιο, αφού από τα 2000 ευρώ πήγαμε στα 200, μετατρέποντάς το από καφέ - μπαρ σε καφέ - τυροπιτάδικο, με λίγα τραπέζια έξω. Τυπώσαμε και μοιράσαμε φυλλάδια, βάλαμε delivery, κρατήσαμε την NOVA για τα παιχνίδια... Τίποτα! Άμα είσαι γκαντέμης αδερφάκι μου, είσαι γκαντέμης! Απέναντι είχαμε δημοτικό σχολείο (αυτό στο οποίο πάει τώρα η κόρη μου). Στον δρόμο μπροστά μας γίνεται λαϊκή κάθε Πέμπτη. Σκεφτόμασταν "τι διάολο, λίγο οι γονείς από το σχολείο ή κανένας δάσκαλος, λίγο η λαϊκή, λίγο οι γνωστοί, φίλοι και συγγενείς του αγοριού που έμεναν στην περιοχή, θα έχει τσουλήσει το πράγμα!" Κολοκύθια με τη ρίγανη! Το μαγαζί έβγαζε μετά βίας τα έξοδά του, άντε και το ενοίκιο του σπιτιού, που εν τω μεταξύ είχαμε φύγει από το Νέο Ηράκλειο και νοικιάσαμε την μεζονέτα ακριβώς πάνω από το μαγαζί, της ίδιας ιδιοκτήτριας. Από το σχολείο δεν πάταγε ψυχή, από την λαϊκή μόνο δύο άτομα, αφού όπως μας ενημέρωσαν, πέφτει bullying αν ψωνίσεις καφέ ή φαγητό από οποιονδήποτε εκτός λαϊκής, μόνο από τις καντίνες! Εν τω μεταξύ, ο άντρας μου είχε πλέον γίνει σώβρακο με τον θείο από τον οποίο δανείστηκε τα χρήματα για την αγορά του μαγαζιού, οπότε δανείστηκα από το αδερφό μου να τον ξεχρεώσουμε. Οι πιστωτικές μου είχαν όλες ακυρωθεί, αφού είχαν μείνει απλήρωτες καιρό, η τσιφούτα η ιδιοκτήτρια δεν κατέβαζε το ενοίκιο του σπιτιού, κάπου στο ενδιάμεσο μου παραβίασαν και το αμάξι για να κλέψουν το ηχοσύστημα (γύφτοι φορέβερ), δεν είχαμε λεφτά να πληρώσουμε ασφάλεια και τέλη κυκλοφορίας, μας τάιζε η μητέρα μου και γενικότερα ήμασταν μεταξύ κατάθλιψης και τρέλας.

Ήταν η πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου που δεν ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη, που αγχωνόμουν για το πως θα ζήσω το παιδί μου, που φοβόμουν ότι θα μας πετάξουν στο δρόμο και που στηριζόμουν σε βοήθεια από γονείς για τα βασικά. Που να κρύψω την ντροπή μου! Αυτό το μαγαζί και ο πρώην άντρας μου, ήταν η οικονομική καταστροφή μου. Ακόμα χρωστάω στις τράπεζες τα λεφτά που μου έφαγαν αυτά τα δύο. Πέταξα όλα τα χρήματα από την πώληση του πατρικού, άφησα την δουλειά μου όπου πληρωνόμουν 1400 ευρώ το μήνα, δανείστηκα από τον αδερφό μου... Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι τι πήγε στραβά και δεν δούλεψε και δεν μπορώ να καταλάβω. Τότε ήμασταν το μοναδικό καφέ στην γειτονιά. Τα τελευταία 3 χρόνια έχουν ανοίξει πάνω από 10 καφέ σε μια ακτίνα 3 τετραγώνων γύρω από το σχολείο και δουλεύουν όλα λίγο πολύ! Είχαμε καλό καφέ, δεν πήγαμε ποτέ να πουλήσουμε τον φτηνιάρικο καφέ των 8 ευρώ από τα Macro. Είχαμε λογικές τιμές και οι σφολιάτες ήταν πάντα ψημένες το ίδιο πρωί. Ο χώρος στην αυλίτσα ήταν καθαρός και όμορφος, έκλεινε με τέντες το χειμώνα και βάζαμε σόμπες-μανιτάρια, βγάζαμε την τηλεόραση και δείχναμε τους αγώνες. Μέχρι σήμερα μια από τις λίγες που έρχονταν στο μαγαζί μου λέει ότι έφτιαχνα την πιο ωραία κρέπα που είχε φάει ποτέ.

Το τέλος...

Photo: freepik.com

Όσο και να παλέψαμε με νύχια και δόντια να κρατήσουμε το μαγαζί ανοιχτό και να κάνουμε υπομονή ελπίζοντας ότι θα καταφέρναμε κάποια στιγμή να το ορθοποδήσουμε, κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση ότι δεν πάει άλλο, πρέπει να το κλείσουμε και να βρούμε δουλειά. Δύο χρόνια αφότου αποχαιρέτησα, όπως νόμιζα, για πάντα την γραφιστική, έψαχνα για δουλειά ως γραφίστρια. Και από εκεί που δούλευα για 1400 ευρώ, πήγα για 600 ευρώ... Σ' έναν από τους χειρότερους εργοδότες και ανθρώπους που έχω γνωρίσει στα 43 χρόνια μου. Έχω αναφερθεί στο καθίκι πολύ περιληπτικά, αλλά το δράμα που έζησα κοντά του 4 χρόνια, αξίζει περισσότερη ψυχανάλυση, οπότε θα στα πω την επόμενη φορά! Το μοναδικό καλό που αποκόμισα από όλη αυτή την εμπειρία ήταν η αλλαγή της κοσμοθεωρίας μου για τα πάντα. Για την ζωή, τους ανθρώπους, την εργασία, τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα...

Οι μπίζνες είναι μεγάλο σχολείο.

Μαθαίνεις να διακινδυνεύεις, να κυνηγάς τα όνειρά σου, να χειραγωγείς

τα αισθήματά σου, να συνεργάζεσαι με δύσκολους ανθρώπους, να ισορροπείς. Ασχολήσου με επιχειρήσεις και θα συμμετέχεις

στο καλύτερο σεμινάριο για τη ζωή.

Joe Vitale, Αμερικανός καλλιτέχνης & συγγραφέας