Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2021

Muy Loco
25 Ιαν 2021
διαβάστηκε 10 λεπτά

Έγινε ενημέρωση: 5 Απρ 2021

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Κλείνοντας το προηγούμενο post, υποσχέθηκα ότι θα σας διηγηθώ την εμπειρία μου με τον χειρότερο εργοδότη που συνάντησα ποτέ μου στα 23 χρόνια που εργάζομαι. Όπως είχα πει και στις 3 Δεκεμβρίου 2020, σίγουρα υπάρχουν χειρότεροι, απ' ότι διαβάζω και ακούω. Όμως για εμένα, που έχω αλλάξει επίσημα σαν γραφίστρια 7 εργοδότες, χώρια τις υπόλοιπες δουλειές που έκανα, αυτός ήταν ο μόνος που μίσησα, μισώ και θα μισώ.

Το interview...

Όπως είπα τις προάλλες, κλείνοντας το μαγαζί, άρχισα να ψάχνω για δουλειά ως γραφίστρια πάλι. Εντέλει με φώναξαν για interview από ένα τυπογραφείο στο Ίλιον, οπότε και πήγα. Ξεκινήσαμε κατευθείαν τις συγκαλυμμένες προσβολές, καθώς έβλεπε το portfolio μου και μου έλεγε ότι δεν φαίνεται να "το έχω" και δεν βλέπει κάτι να του αρέσει, παρόλο που του είχα εξηγήσει ότι έχω ελάχιστες δουλειές μου, δεν έπαιρνα ποτέ φεύγοντας από μια δουλειά τις μακέτες που έχω κάνει, γιατί και δεν με άφηναν και δεν έπαιζε να τις θυμηθώ ποτέ όλες όσες άξιζα να κρατήσω. Εξάλλου, θα έπρεπε ως τυπογραφείο να γνωρίζει ότι με τους ρυθμούς που δουλεύουμε, σιγά μην θυμάσαι όταν κλείνει μια δουλειά να παίρνεις αντίγραφο για το προσωπικό σου αρχείο.

Photo: freepik.com

Παρόλο που δεν τον συγκίνησε το portfolio, με φώναξαν λίγες μέρες αργότερα για δοκιμαστικό, όπου με έβαλαν να φτιάξω εξώφυλλο για έναν πελάτη τους που κάνει ετήσιο sales organizer για την cash and carry εταιρεία του. Έφτιαξα το εξώφυλλο, είπαν θα με ειδοποιήσουν και έφυγα. Λίγες μέρες μετά με ξανά πήραν να πάω 3η φορά, όπου με ενημέρωσαν ότι απ' όλα τα εξώφυλλα όλων των υποψηφίων, ο πελάτης επέλεξε το δικό μου και γι' αυτό θα ξεκινούσα δοκιμαστικά για έναν μήνα, χωρίς πρόσληψη... Και ότι ο μισθός μου θα ήταν 600 ευρώ το μήνα. Γραφίστρια με 13+ χρόνια προϋπηρεσία, που έφυγα από την τελευταία μου δουλειά με 1400 ευρώ μισθό... Δέχτηκα, θέλοντας και μη η μπατίρισσα.

Ο δοκιμαστικός μήνας...

Ήταν τέλη Απριλίου και για κάποιο λόγο εκείνη τη χρονιά, συζητούσαν το ενδεχόμενο μεταφοράς της αργίας της Πρωτομαγιάς. Εντέλει είπε σε όλη την εταιρία να καθίσει, εκτός από εμένα, εγώ έπρεπε να πάω. Αρχικά τρόμαξα στην ιδέα να είμαι μόνη στην εταιρία μαζί του, φαινόταν ότι παίζει το μάτι του, με πήρε και λίγο το παράπονο που εκμεταλλευόταν την ανάγκη μου, αφού είχα κάνει το τραγικό λάθος να του πω από την αρχή σε τι οικονομική κατάσταση βρισκόμασταν. Φυσικά, το έκανα γαργάρα και πήγα. Ευτυχώς, είχε έρθει ένας κουμπάρος και συνεργάτης του και ήταν όλοι μέρα στο γραφείο του κλεισμένοι, οπότε δεν χρειάστηκε να μείνω μόνη για πολύ μαζί του.

Η πρόσληψη...

Photo: freepik.com

Ο δοκιμαστικός μήνας πέρασε, όλοι ενθουσιασμένοι με την δουλειά και την ταχύτητά μου, αποφασίζει να μου κάνει πρόσληψη... Τρίμηνη λέει και ημιαπασχόληση. Το καταπίνω κι αυτό και προχωρώ. Στον τρίτο μήνα γίνεται λάθος σε μια εκτύπωση. Το αρχείο δεν ήταν επεξεργάσιμο, ο πελάτης ήθελε αλλαγή στο τηλέφωνο και το έκανα λίγο μπακαλίστικα, το έστειλα για έλεγχο και έγκριση, πήρα το οκ και το έδωσα για εκτύπωση. Ο κλασικός τρόμπας πελάτης, είδε ότι εκεί στην κοπτοραπτική που έκανα για να διορθώσω το τηλέφωνο, έγινε κάποιο λάθος στο fax, όπως πάντα αφού παραδόθηκε η δουλειά.

Τα παρατράγουδα...

Του πρότειναν να του κάνουν έκπτωση, να του τυπώσουμε αυτοκόλλητα να τα κολλάει πάνω και δεν ξέρω τι άλλο, ανένδοτος ο μάλαξ. Ήθελε επανεκτύπωση όλης της ποσότητας χωρίς καμία επιβάρυνση. Οπότε και το αφεντικούλι μου θεώρησε ότι αφού φταίω εγώ, πρέπει να κρατήσει το κόστος από τον υπέρογκο μισθό μου, 150 ευρώ το μήνα επί 6 μήνες. Τώρα θα μου πείτε ότι κάπου εδώ έπρεπε να τα βροντήξω και να φύγω, αλλά δεν μπορούσα. Βλέπετε ο άντρας μου εξακολουθούσε να είναι άνεργος, οπότε δεν είχαμε κανένα άλλο εισόδημα. Έτσι το δέχτηκα και αυτό...

Κανένα τρίμηνο αργότερα ο άντρας μου βρήκε δουλειά, οπότε πλέον είχαμε θέμα ποιος θα πηγαινοφέρνει το παιδί σχολείο και θα το κρατάει μέχρι να σχολάσουμε. Του είπα ότι πρέπει να παραιτηθώ γιατί αν είναι να πληρώνω γυναίκα για το παιδί από τα 450 ευρώ, καλύτερα να κάθομαι σπίτι. Συζήτησε με τον συνάδελφό μου γραφίστα, ο οποίος του είπε ότι καλό είναι να κάνει πίσω γιατί και αυτός δεν θα αντέξει να μείνει πάλι μόνος του με τόση δουλειά και δεν είναι εύκολο να βρεθεί κάποιος εξίσου έμπειρος και γρήγορος στη δουλειά άμεσα. Έτσι είπε ότι θα σταματήσει να μου κρατάει τα 150 ευρώ και αυτό πρέπει να το θεωρήσω αύξηση.

Εν τω μεταξύ, πρέπει να σας πω, ότι η εταιρία στεγαζόταν σε ένα 2όροφο κτίριο, εμείς οι γραφίστες με το αφεντικό στον τελευταίο, από κάτω γραμματεία και πωλητές, ισόγειο και υπόγειο η παραγωγή. Με είχε να τρέχω σαν τον Βέγγο όλη μέρα, βγάλε τσίγκο, κατέβασέ τον κάτω στην παραγωγή, έναν-έναν, να έχει να δουλεύει ο μάστορας, όχι να περιμένεις όλους τους τσίγκους και να πας μια και καλή! Μετά, πήγαινε υπόγειο να δώσεις οδηγίες για την τάδε δουλειά, ξανανέβα, τύπωσε αυτή τη δουλειά στον ψηφιακό, ξανακατέβα να δώσεις κάτι στη γραμματεία... Καψόνια κανονικά και να σου λέει και "άντε ρε τι κάνεις τόση ώρα, ακόμα να τυπωθεί; Ακόμα να μοντάρεις; Ακόμα να βγει ο τσίγκος;" και όλα τα σχετικά. Στα απίστευτα και όμως αληθινά της εταιρίας είναι ότι η γυναίκα του έκλεινε ραντεβού με την νυχού της στο γραφείο και ότι το αφεντικό κάποια στιγμή είχε την επιφοίτηση να μάθει κλαρίνο, οπότε όταν του το παρέδωσαν στην εταιρεία καθόταν και το φύσαγε παράφωνα, σαν το 3χρονο με το καινούργιο του παιχνίδι. Όλα αυτά, είχαμε δεν είχαμε πελάτες εμείς οι γραφίστες δίπλα μας, ακριβώς έξω από το γραφείο του! Κλαίγαμε από τα γέλια με τους πελάτες, διακριτικά να μη μας βλέπουν και από τις κάμερες ότι τους κοροϊδεύουμε!

Δεν είχε καμία αίσθηση του χρόνου που χρειάζεται για να φτιαχτεί μακέτα, να γίνει ένα μοντάζ ή να τυπωθεί μια δουλειά στον ψηφιακό. Δεν δεχόταν να πεις ότι κόλλησε ο εκτυπωτής, άργησα γιατί με πήρε πελάτης και μιλούσαμε 15 λεπτά, πήγα για κατούρημα, οτιδήποτε. Γινόταν της κακομοίρας αν δεν προλαβαίναμε να σηκώσουμε ένα τηλέφωνο (αν στο δεύτερο χτύπημα δεν το είχε σηκώσει κάποιος, ήταν ένας χαμένος ή δυσαρεστημένος πελάτης), είχαμε ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή, στο οποίο έπρεπε να καταγράψουμε κάθε δουλειά που κάναμε για κάθε πελάτη, κάθε μέρα, πόση ώρα μας πήρε κλπ, όπως και ένα χαρτί που σημειώναμε πόσα φύλλα χρειάστηκε η κάθε εκτύπωση, οπότε στο τέλος του μήνα έκανε αντιπαραβολή με τον μετρητή του εκτυπωτή για να δει αν πετάξαμε πολλά φύλλα ή αν τυπώσαμε κάτι δικό μας κρυφά... Στην πορεία μάθαμε από τον IT μας ότι στα pc (όπου βρισκόταν το πρόγραμμα καταγραφής εργασιών) υπήρχε spyware πρόγραμμα που έκανε screenshot κάθε 15 δευτερόλεπτα, ώστε να παρακολουθεί μην τυχόν κωλοβαράμε. Άρρωστος ο άνθρωπος! Δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στα mac όπου δουλεύαμε. Επίσης, είχε κάμερες που κοιτούσαν τα γραφεία των γραφιστών, τα γραφεία της γραμματείας και την παραγωγή...

Photo: i-sight.com

Είχαμε Skype για να επικοινωνούμε μεταξύ μας όλο το γραφείο, όταν δεν θέλαμε να ακούσει πελάτης ή συνεργάτης που βρισκόταν στο χώρο. Μέσα από το Skype άρχισε λοιπόν η σεξουαλική παρενόχληση... Όποτε μου έκανε κομπλιμέντο πελάτης, προμηθευτής, συνεργάτης, έβρισκε ευκαιρία να πετάει μπηχτές, που όσο πήγαιναν χόντραιναν. Εγώ το έριχνα στην τρελίτσα και στο χιούμορ για να τον αποφύγω ευγενικά.

Ποτέ δεν σχολούσαμε στην ώρα μας, είχε τύχει να δουλεύουμε και ως τις 8 το βράδυ και για πληρωμή υπερωρίας, ούτε λόγος. Ήταν αδιανόητο να λείψεις, είτε είσαι άρρωστος, είτε είναι άρρωστο το παιδί σου, είτε θες να πας να πάρεις έλεγχο, να πας σε γιορτή κλπ. Πήγαινα με γαστρεντερίτιδα, πυρετό, γρίπη. Μια φορά που είχε και το παιδί μου γαστρεντερίτιδα, το κουβάλησα μαζί μου άρρωστο στη δουλειά, ξαπλωμένη σε 2 καρέκλες δίπλα μου, με τον κουβά για τον εμετό παραμάσχαλα. Αντί να ντραπεί να μου πει "πήγαινε σπίτι σου", μου είπε ότι "δεν υπάρχει λόγος να ντρέπομαι, όλοι οι γονείς τα έχουμε περάσει αυτά!"

Τα γκομενιλίκια...

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι φωνές και τα βρισίδια. Για το τίποτα και για τα πάντα. Τη μία έκανε χιουμοράκι και την άλλη έβριζε και ούρλιαζε σαν τρελός, γιατί ο εκτυπωτής μάγκωσε παραπάνω φύλλα απ' ότι υπολόγιζε ξέρω 'γω. Κάθε πρωί ξυπνούσα με το στομάχι κόμπο, κάθε Κυριακή πρωί μ' έπιανε κατάθλιψη που πλησίαζε η ώρα που θα επέστρεφα και δεν θυμάμαι πόσα απογεύματα έφυγα κλαίγοντας από τις φωνές, τις προσβολές και τον θυμό που έβραζε μέσα μου. Κάποια στιγμή η γραμματέας έμεινε έγκυος, οπότε έβαλε αγγελία να βρει αντικαταστάτρια. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο γλίτσης είναι, αφού έψαχνε τα ονόματα όσων έστειλαν βιογραφικό στο Facebook για να τις δει εμφανισιακά. Όταν βρέθηκε τελικά η κοπέλα, ενώ στην αρχή την έβριζε και την προσέβαλλε νυχθημερόν γιατί ήταν αλβανίδα, με τον καιρό πείστηκε ότι κάνει για τη δουλειά και ηρέμησε.

Photo: freepik.com

Εν τω μεταξύ είχαν περάσει τα χρόνια και το ΙΚΑ δεν του επέτρεπε να μου κάνει κι άλλη τρίμηνη σύμβαση, έπρεπε ή να μου κάνει πρόσληψη αορίστου ή να με απολύσει. Οπότε με φώναξε στο γραφείο του και μου είπε ότι επειδή είμαι σε γόνιμη ηλικία και με άλλο σύντροφο από τον πατέρα του παιδιού μου και εκείνος δεν άντεχε να πληρώνει πάλι εγκυμοσύνες (άλλος γαμεί κι άλλος πληρώνει, όπως έλεγε χαρακτηριστικά), έπρεπε ή να δεχτώ 200 ευρώ μείωση μισθού ή να φύγω... Του εξήγησα ότι δεν σκοπεύω να κάνω άλλο παιδί, γιατί δεν μπορώ οικονομικά και πρακτικά να το αναθρέψω, ότι αν θέλει μπορώ να του υπογράψω κάποιο χαρτί, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ μείωση, ακόμα και αν μείνω χωρίς δουλειά. Το σκέφτηκε κάμποσες μέρες και τελικά μου είπε ότι κανένα χαρτί δεν μπορεί να τον καλύψει αυτόν σε περίπτωση που εγώ γκαστρωθώ, οπότε του αρκεί ο λόγος μου. Του τον έδωσα και μου έκανε μόνιμη πρόσληψη, πλήρους απασχόλησης μάλιστα! Δεν είναι θεούλης, πείτε μου;

Εν πάσει περιπτώσει, ξεκινήσαμε με την νέα γραμματέα να κάνουμε πολύ παρέα οικογενειακά, εγώ κι εκείνη με τους συζύγους και τις κόρες μας. Τόσο, που έλεγαν ότι αν παντρευτούμε θέλουν να είναι κουμπάροι μας. Με το καιρό η κοπέλα κατάφερε να μαλακώσει το αφεντικό πολύ και περάσαμε μια περίοδο μεγάλης ηρεμίας. Ώσπου με πήρε ο άντρας της να μου πει ότι η γυναίκα του και γραμματέας μας, τα είχε με το αφεντικό... Φυσικά ο άντρας μου, ο κλασσικός καχύποπτος, το έλεγε καιρό ότι κάτι τρέχει μ' αυτούς τους δύο και εγώ τον έλεγα παράλογο. Εκείνη φυσικά δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στην δουλειά, αφού ο σύζυγός της ενημέρωσε και την γυναίκα του αφεντικού για τα καραγκιοζιλίκια των συζύγων τους. Προφανώς το αφεντικό εξακολουθούσε με κάποιο τρόπο να επικοινωνεί μαζί της και όταν τον ενημέρωσε πως εγώ κι ο άντρας μου εξακολουθούμε να κάνουμε παρέα με τον σύζυγό της, που την είχε διώξει από το σπίτι, είχε το θράσος να μου πει ότι πρέπει να σταματήσω να έχω πάρε δώσε μαζί του ή εν πάσει περιπτώσει να μην συζητάμε για το συμβάν!

Η προαγωγή...

Λίγο καιρό αργότερα ο συνάδελφος βρήκε πολύ καλύτερη δουλειά και ενημέρωσε ότι θα φύγει. Έφερνε διάφορους υποψήφιους να τους δοκιμάσουμε, εννοείται με το καθιερωμένο casting μέσω facebook, και τελικά καταλήξαμε σε μία κοπελίτσα που μόλις είχε τελειώσει τη σχολή και ήθελε να κάνει πρακτική. Ήρθε εκείνη, έφυγε ο συνάδελφος και πήρα προαγωγή, αναγκαστικά, μαζί με 100 ευρώ αύξηση του μισθού, ως υπεύθυνη του ατελιέ. Φυσικά η περίοδος ηρεμίας πέρασε ανεπιστρεπτί με την διάλυση της παράνομης σχέσης, οπότε επανήλθαμε στις φωνές και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, την σεξουαλική παρενόχληση και όλα τα καλά.

Φτάσαμε στο 2017 και αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να παντρευτούμε τον Μάιο. Περιττό να σας πω ότι τον έλουσε κρύος ιδρώτας στη σκέψη και όταν του έδωσα το προσκλητήριο τον Μάρτιο, το μόνο που είχε να μου πει είναι "ελπίζω να κρατήσεις το λόγο σου και να μην αποφασίσεις να κάνεις παιδί". Τα είχε βάψει μαύρα ο τύπος, η συμπεριφορά και η καχυποψία του έφτασαν σε νέα επίπεδα τρέλας, λες και το να παντρευτείς σημαίνει αυτόματα και να γεννοβολάς κουτσούβελα. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι ότι παρακολουθούσε και τα τηλέφωνα πλέον, αφού μας πέταγε μπηχτές για πράγματα που είχαμε πει στο τηλέφωνο με την γραμματέα, που είχε εν τω μεταξύ γυρίσει από την άδεια λοχείας.

Το τέλος...

Photo: freepik.com

Είχαμε έναν πελάτη στην εταιρεία, συμπαθέστατος, ευγενικός και απαιτητικός. Του είχαμε τυπώσει κάτι ετικέτες και δεν ήταν ευχαριστημένος από την απόδοση των χρωμάτων. Φυσικά τα έβαλε μαζί μου το αφεντικό, ότι δεν είχα προσέξει τον εκτυπωτή να δω ότι είχαν αποκλίσεις τα φύλλα μεταξύ τους, λες και είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να καθόμαστε από πάνω και να ελέγχουμε την εκτύπωση φύλλο-φύλλο με τον χαμό που γινόταν κάθε μέρα στη δουλειά. Δοκιμάσαμε να τυπώσουμε ξανά, τα ίδια. Πήραμε τους τεχνικούς του εκτυπωτή, κάναμε σέρβις, τίποτα, το χρώμα δεν έβγαινε όπως έπρεπε. Με πήρε λοιπόν ο άνθρωπος και μου ζήτησε αν μπορώ να του στείλω τις μακέτες να τις τυπώσει αλλού. Του εξήγησα ότι κανονικά δεν μας αφήνει το αφεντικό (και ας έχει πληρώσει ο πελάτης τη μακέτα), αλλά επειδή καταλάβαινα την αγανάκτησή του, θα του τις έστελνα με την προϋπόθεση ότι θα έμενε μεταξύ μας.

Την ίδια μέρα, μισή ώρα πριν σχολάσω με φώναξε στο γραφείο του, μου είπε ότι απολύομαι και όταν ζήτησα το λόγο το μόνο που είχε να πει είναι "ξέρεις εσύ γιατί, δεν μπορώ να σου πω, αλλά δεν μπορώ να σου έχω πια εμπιστοσύνη". Εκεί επιβεβαίωσα πια την υποψία ότι παρακολουθούσε τα τηλέφωνά μας το οποίο δεν μπορούσε να μου πει ευθέως καθότι απαγορεύεται από το νόμο και μπορούσε να βρει τον μπελά του. Στάθηκε από πάνω μου ώσπου να μαζέψω τα πράγματά μου από το γραφείο, μην τυχόν πειράξω τον υπολογιστή, πάρω ή σβήσω κάτι. Λίγες μέρες αργότερα πήγα με τον άντρα και το παιδί μου να υπογράψω τα χαρτιά και να πληρωθώ. Εκείνος δεν ήταν στο γραφείο, ωστόσο κατασκόπευε από το κινητό τις κάμερες και πήρε την γραμματέα να της πει ότι ο άντρας και το παιδί μου δεν έχουν καμία δουλειά, να πάνε να περιμένουν εκτός. Να του πήγε της κοτούλας, λες και ο άντρας μου θα τον πλάκωνε στις φάπες να βρει τον μπελά του για το καθίκι!

Μου έδωσε τα χαρτιά να υπογράψω και μετά θα μου έκανε μεταφορά τα χρήματα στο λογαριασμό μου. Του είπα ότι δεν υπογράφω τίποτα αν δεν κάνει πρώτα τη μεταφορά. Άρχισε να μου φωνάζει "ποιος σου τα είπε αυτά τα καραγκιοζιλίκια; έτρεξες στην επιθεώρηση ε; δεν σου βάζω ευρώ αν δεν υπογράψεις!". Του είπα ότι φυσικά και είχα πάει στην επιθεώρηση αφού δεν του είχα καμία εμπιστοσύνη και ότι δεν υπήρχε πρόβλημα αν δεν θέλει να μου δώσει τα λεφτά μου, φεύγω και ξανά πάω γραμμή για την επιθεώρηση. Είχε καλομάθει 4 χρόνια να με έχει σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε και του κακοφάνηκε που έβγαλα γλώσσα πρώτη φορά. Μετά αποφάσισε να φερθεί ανάλογα με την ηλικία του 55 χρονών μαλάκας, να το πάμε χέρι με χέρι. Να υπογράφω εγώ και εκείνος παράλληλα να κάνει τη μεταφορά... Έφυγα, έχοντας μείνει άνεργη, ο άντρας μου δούλευε οικοδομή, οπότε ποτέ δεν ήξερες για πόσο θα έχεις δουλειά και τι λεφτά θα μπουν στο σπίτι κάθε μήνα, όμως ένιωθα τόσο ανάλαφρη που επιτέλους είχα απαλλαγεί από αυτό το απόβρασμα, που η χαρά μου υπερτερούσε του άγχους μου για το μέλλον μας!

Το clue της υπόθεσης είναι ότι το καθίκι μένει επίσης στα Άνω Λιόσια και για καιρό τον συναντούσα το πρωί στον φούρνο απ' όπου παίρνω καφέ, όπου έκανε ότι δεν με ξέρει. Τελικά ή άλλαξε την ώρα που πηγαίνει ή έπαιρνε από αλλού καφέ, οπότε έλεγα ότι γλίτωσα από την σκατόφατσά του. Ένα απόγευμα όμως που πήγαμε για καφέ με τον άντρα μου, ήταν πάλι εκεί. Μόλις τον είδε ο άντρας μου, που καθόταν στο αμάξι, να βγαίνει, βγήκε έξω και του τα 'πε ένα χεράκι, του κοπάνησε και το χέρι, ελπίζοντας ότι θα τον χτυπούσε για να μπορέσει να αντεπιτεθεί ο δικός μου, αλλά η κότα σιγά μην έκανε κίνηση. Βγήκα και εγώ έξω με τους καφέδες και λέω φωναχτά στον άντρα μου "μην ασχολείσαι με τον καραγκιόζη, αγάπη μου, έτσι και αλλιώς τέτοιος που είναι από το Θεό θα το βρει, μόνος θα μείνει γιατί δεν τον αντέχει άνθρωπος". Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Ακόμα και σήμερα, 3 χρόνια μετά, όποτε τον θυμάμαι, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Την ίδια μέρα που πήρα την αποζημίωσή μου, επικοινώνησα με τον παλιό μου εργοδότη, να του πω ότι ψάχνω δουλειά, αν έχει κάτι υπόψη του. Ήταν τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη. 1η Μαρτίου επέστρεψα στην εταιρία που δούλευα από το 2006 ως το 2011, που έφυγα για να ανοίξω την κωλο-καφετέρια. Πιο ήρεμη και ευτυχισμένη από ποτέ, γιατί η ψυχική σου ηρεμία τελικά δεν πληρώνεται με τίποτα!