Δευτέρα, 12 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: freepik.com

Όπως σας έχω πει πολλάκις τώρα τελευταία, ψάχνω απεγνωσμένα για σπίτι. Στις αρχές αυτού του μπλογκ, σας είχα πει για τα θέματα που έχω στο σπίτι που μένω τώρα από τότε που ήρθε και έμεινε από κάτω μας η κόρη της ιδιοκτήτριας. Τελικά, ήρθε η στιγμή που είχα προβλέψει 2 χρόνια πριν, και μας πετάνε έξω για ιδιοκατοίκηση. Μέσα σ' αυτά τα 2 χρόνια έψαχνα περιστασιακά για σπίτι και είχα αναφέρει για τα κουλά που ζητάνε, όπως έχω αναφερθεί και για τα προβλήματα της περιοχής. Τέλος πάντων, ψάχνοντας τώρα σαν τρελή να σηκωθώ να φύγω πριν ρίξω κανένα κουτουλίδι σε ιδιοκτήτρια και κόρη, συνάντησα το εξής παράλογο: τους μεσίτες. Δεν έχω καταλάβει τη χρησιμότητα ενός μεσίτη, πέρα από το ότι ίσως μένεις μακριά και δεν μπορείς να πηγαινοέρχεσαι να δείχνεις το σπίτι, ή απλά βαριέσαι να το κάνεις. Κατά τ' άλλα θεωρώ ότι είναι πεταμένα λεφτά. Και το να ζητάς από κάποιον που ψάχνει να μετακομίσει, εκτός από εγγύηση, τρεχούμενο ενοίκιο μηνός και τα έξοδα μεταφοράς, να πληρώσει ένα επιπλέον ενοίκιο ως αμοιβή στον μεσίτη, μου φαίνεται παράλογο. Εδώ δεν έχουμε να πληρώσουμε τα υπόλοιπα καλά καλά, ειδικά με τα εξωφρενικά ενοίκια που ζητάτε, να πληρώσω και τον μεσίτη γιατί εσύ δε μπορείς ή δε θες να έρχεσαι ο ίδιος να δείχνεις το σπίτι; Τι νομίζετε ότι έχουμε, τράπεζα; Κι αν μου περίσσευαν τα χρήματα, γιατί να έρθω να μείνω στα Άνω Λιόσια, με την καταπληκτική οσμή της χωματερής το καλοκαίρι και τους γύφτους να με περιμένουν σε κάθε γωνία; Ζητάτε που ζητάτε ότι σας λείπει (γιατί δεν υπάρχει καμία άλλη λογική εξήγηση στο να ζητάς ενοίκιο 470 ευρώ για 50τ.μ.), τα θέλετε και Χ3; Να τον πληρώσεις εσύ τον μεσίτη κουκλίτσα μου! Σιχτήρ, συγχίστηκα!

Όλη αυτή η σκέψη λοιπόν του παραλογισμού της υπόθεσης και της χρησιμότητας ενός μεσίτη (ανύπαρκτη. Σόρρυ μεσίτες αλλά και θεωρώ εξωφρενικά τα ποσά που ζητάτε για τις υπηρεσίες που παρέχετε, και στην πλειοψηφία σας είστε λίγο λαμόγια), μ' έκανε να κάνω μια έρευνα για τα επαγγέλματα που έχουν καταργηθεί, γι' αυτά που αναμένεται να πάψουν να υπάρχουν μέσα στα επόμενα χρόνια και για εκείνα που θεωρούνται τώρα άχρηστα.

Επαγγέλματα που έχουν καταργηθεί...

Photo: www.paskedi.gr

1. Ο Φανοκόρος ήταν ο άνθρωπος που άναβε τα φανάρια στις πλατείες και τους δρόμους της πόλης. Με τον ερχομό όμως του ηλεκτρικού ρεύματος το επάγγελμα έσβησε.

2. Ο Γαλατάς γύριζε στα μεγάλα αστικά κέντρα (με άμαξα που την έσερνε γάιδαρος και αργότερα ποδήλατο ή μηχανοκίνητο δίτροχο) και πουλούσε φρέσκο γάλα. Μετέφερε το γάλα σε μεταλλικά κυλινδρικά δοχεία και το μοίραζε στις γειτονιές. Τη δεκαετία του 1970 απαγορεύθηκε η πλανόδια διάθεση γάλακτος, προκειμένου να διασφαλιστεί η ποιότητα και η υγειονομική ασφάλεια των πολιτών.

3. Ο Λούστρος καθόταν στο κασελάκι με τις βούρτσες και τα βερνίκια του και με περίτεχνες κινήσεις, ξεσκόνιζε και γυάλιζε τα παπούτσια των πελατών, όταν οι περισσότεροι δρόμοι ήταν χωματόδρομοι και τα παπούτσια του κόσμου γέμιζαν σκόνη και λάσπες.

4. Ο Νερουλάς ήταν πλανόδιος πωλητής νερού και αναλάμβανε πηγαίνει νερό στα σπίτια που δεν είχαν δική τους πηγή ή βρύση.

5. Ο Γανωματής επικάλυπτε τα χάλκινα μαγειρικά σκεύη με κασσίτερο επειδή με τον καιρό οξειδώνονταν και γίνονταν επικίνδυνα για δηλητηριάσεις.

6. Ο Λατερνατζής ήταν ο πλανόδιος οργανοπαίχτης, που γυρνούσε τις γειτονιές και άπλωνε μελωδικούς σκοπούς με τη λατέρνα, ένα αυτόματο «φορητό» μουσικό όργανο.

7. Ο Καρεκλάς ήταν τεχνίτης, ο οποίος γύριζε τις γειτονιές μαζί με τα εργαλεία του και επιδιόρθωνε τις καρέκλες με ξερά βούρλα που μάζευε από τα ποτάμια.

8. Ο Δοσατζής ήταν έμπορος υφασμάτων, κουζινικών, ειδών προικός, ρούχων και εσωρούχων, καθώς και πολλών άλλων αντικειμένων , που γύριζε στα χωριά με το βανάκι του και πουλούσε το εμπόρευμά του με δώσεις. Έγραφε τα πάντα στο τεφτέρι του και κάθε μήνα περνούσε και εισέπραττε τη δόση που είχε συμφωνήσει με τους πελάτες του.

9. Ο πλανόδιος εφημεριδοπώλης ήταν μια δουλειά που συνήθως έκαναν μικρά παιδιά, φωνάζοντας τους τίτλους επικαιρότητας ώστε να δελεάσουν τους περαστικούς. Έπαιρναν τις εφημερίδες από τα Πρακτορεία Διανομής Τύπου και τις πουλούσαν στους περαστικούς γυρίζοντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης ή τις πήγαιναν στα σπίτια και τα γραφεία των πελατών τους.

10. Ο Παγοπώλης μοίραζε κολώνες πάγου στα σπίτια για να μπορούν να διατηρούν τα τρόφιμα και να έχουν δροσερό νερό, πριν το 1931, όταν στα σπίτια υπήρχαν οι παγωνιέρες (ψυγεία που λειτουργούσαν με μια κολώνα πάγου).

11. Ο Στοιχειοθέτης (που είναι και τόσο σχετικό με το δικό μου επάγγελμα) είχε μπροστά του τα στοιχεία, δηλαδή μεταλλικά γράμματα και έχτιζε γράμμα-γράμμα όλες τις λέξεις ενός κειμένου. Μετά τοποθετούσε τις λέξεις σε ένα μεγάλο τελάρο, έβαζε και τα “κλισέ” με τις εικόνες και έτσι σχημάτιζε όλη τη σελίδα. Στη συνέχεια περνούσε μελάνι επάνω από τα στοιχεία, το χαρτί πιεζόταν επάνω και, έτσι, γινόταν η εκτύπωση.

Επαγγέλματα που ψηφίστηκαν ως άχρηστα...

Photo: freepik.com

Η Adobe (που εξελίσσει και προωθεί γραφιστικά προγράμματα όπως το photoshop, το illustrator και το indesign) ζήτησε από την Edelman Berland να διεξάγει έρευνα για το λιγότερο χρήσιμο για την κοινωνία επάγγελμα. Το πόρισμα της έρευνας, όλως περιέργως, δεν έβγαλε την μεσιτική, αλλά τους κλάδους της διαφήμισης και του marketing! Δηλαδή αλήθεια τώρα; Όταν με σωστή διαφήμιση και marketing μπορείς να πουλήσεις τα πάντα σ' οποιονδήποτε, τα βρήκατε άχρηστα; Ενώ ο μεσίτης, τίποτα, πουθενά; Καμία αναφορά; Εγώ πάντως να ξέρετε εδώ στα Λιόσια, αν βαριέστε να δείχνετε τα σπίτια ή μένετε μακριά, την κάνω εγώ την αγγαρεία με ένα κατοστάρικο το μήνα. Η λίστα επίσης «ξεμπροστιάζει» ως μη χρήσιμα, επαγγέλματα όπως δημόσιες σχέσεις, υποκριτική και χορό. Δηλαδή μιλάμε τώρα ότι η βλακεία πάει σύννεφο! Άχρηστα η υποκριτική και ο χορός; Τώρα που είστε κλεισμένοι σπίτι ένα χρόνο, αν δεν είχατε ταινίες να βλέπετε, τι θα κάνατε ρε αχάριστα πλάσματα; Ακολουθούν κατά πόδας, λέει η έρευνα, η πολιτική και οι τραπεζικές υπηρεσίες. Αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση, οπότε θα το αφήσω ασχολίαστο. Τέλος, οι υπάλληλοι σε fast food και οι dealers σε καζίνο θεωρούν ότι οι δουλειές τους όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα, αλλά κάνουν τον κόσμο χειρότερο. Εντάξει, οι dealers τα έχουν τα δίκια τους, μιλάμε για κωλο-επάγγελμα, το μόνο που κάνουν τα καζίνο είναι να κλείνουν σπίτια. Θα έπρεπε να καταργηθούν, να απαγορευτούν, να μπουν λουκέτα σε όλα. Αλλά τα fast food ρε παιδιά; Άχρηστα; Με πληγώνετε! Ξέρετε τι χαρά έχει ο πελάτης όταν σας παίρνει να παραγγείλει ένα σουβλάκι, ένα μπέργκερ, μια κρέπα; Ξέρετε με τι λαχτάρα περιμένει τον ντελιβερά; Ξέρετε τι ηδονή νιώθει στην πρώτη μπουκιά; Επιτελείτε κοινωνικό έργο, μη σας ξανά ακούσω να λέτε τέτοια πράγματα, θα θυμώσω! Τι θέτε δηλαδή; Να σας ρίχνουμε μια ερωτική εξομολόγηση πριν δώσουμε την παραγγελία; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά τώρα;

Τα επαγγέλματα που θα πάψουν να υπάρχουν τα επόμενα χρόνια...

Photo: freepik.com

Όπως και με τα επαγγέλματα που έχουν ήδη εξαφανιστεί, ο λόγος για τα επαγγέλματα που θα πάψουν να υφίστανται μέσα στα επόμενα χρόνια, είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας. Σύμφωνα με το economista.gr, αυτά τα επαγγέλματα είναι:

1. Μοντελίστ (Αυτό δεν είναι ο σχεδιαστής μόδας; Πως θα πάψει να υπάρχει δηλαδή; Ποιος θα σχεδιάζει ρούχα; Υπολογιστές; Θα μας τρελάνετε;)

2. Γραμματείς (Και ποιος θα σηκώνει τα τηλέφωνα, θα φέρνει καφέδες, θα κλείνει ραντεβού; Κουλό μου ακούγεται κι αυτό...)

3. Νομικοί γραμματείς (Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ)

4. Χειριστές μηχανημάτων λείανσης και στίλβωσης (Δε κατέω πράμα...)

5. Υπάλληλοι σε τηλεφωνικά κέντρα (Και ποιος θα μας εξυπηρετεί; Οι αυτόματοι τηλεφωνητές; Θέτε να τ' ανοίξω τώρα που καθόμαστε και τσακωνόμαστε 1 ώρα με αυτοματοποιημένα μηνύματα μέχρι να καταφέρουμε να συνδεθούμε με εκπρόσωπο για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε γιατί δεν έχουμε τηλέφωνο ή internet;)

6. Διαχειριστές υπολογιστών (Τι 'ν' τούτο; Έτσι γενικά κι αόριστα όποιος χειρίζεται έναν υπολογιστή για οποιαδήποτε εργασία ή υφίσταται ως επάγγελμα αφ' εαυτού του;)

7. 7. Μεταλλουργοί (Μπορούν να τους αντικαταστήσουν μηχανήματα; Δε ξέρω, αν μπορούν, πάω πάσο)

8. Επισκευαστές ρολογιών (Περκέ; Και ποιος θα τα φτιάχνει; Ή δεν θα έχουμε αναλογικά, αλλά μόνο ψηφιακά; Δεν μπορώ να το κάνω εικόνα να φοράς φόρεμα υπερπαραγωγή σε γάμο και να το συνδυάσεις με ψηφιακό ρολόι)

9. Δημοτική αστυνομία (Αν έχουμε σωστή αστυνόμευση, ναι, άχρηστοι είναι έτσι κι αλλιώς, μόνο κλήσεις κόβουν για το παραμικρό στραβοπάτημα, όπου υπάρχουν)

10. Χειριστές μηχανημάτων γραφείου (Πολύ φλου αρτιστίκ μου κάνει κι αυτό, σαν τους διαχειριστές υπολογιστών, δε κατανοώ τι θέλει να πει ο ποιητής, οπότε το προσπερνώ)

ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ Ο ΜΕΣΙΤΗΣ; Δηλαδή είναι πιο χρήσιμος ο μεσίτης από την γραμματέα; Έχετε ξεφύγει τελείως; Ναι! Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.

Ή αυτό, ή όλες τις παραπάνω έρευνες τις έκαναν μεσίτες,

οι γυναίκες, τα παιδιά και οι γονείς τους.

Υπάρχει παγκόσμια συνομωσία. ΔΓΙΑΔΩΣΤΑΙ!

Παρασκευή, 9 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: www.moceanic.com

Σε συνέχεια του προηγούμενου επεισοδίου και ελπίζοντας να μην ξεφύγω πάλι από το θέμα και γίνει μίνι σειρά, θα μιλήσουμε και πάλι για τα μπουμπούκια μας και τους βαθμούς τους... Να το πιάσω από εκεί που το άφησα προχτές και να διευκρινίσω κάποια πράγματα που άφησα φλου.

Θα πω κατ' αρχάς ότι και τα βιβλία είναι ΒΑΡΕΤΑ και ακαταλαβίστικα. Έχω ξανά γκρινιάξει στο πρόσφατο παρελθόν για το βιβλίο της ιστορίας, που χώρια από τα κενά που έχει, δεν καταλαβαίνω τη λογική με την οποία έχει γραφτεί. Φτάνεις π.χ. στην επανάσταση του '21. Αντί να πεις τα γεγονότα με τη σειρά που έγιναν, πιάνεις και μου την χωρίζεις σε κεφάλαια ανά περιοχή... Αχταρμάς στο μυαλό των παιδιών, αφού πας μπρος πίσω χρονικά. Τάδε Μαρτίου έγινε αυτό ξέρω 'γω στην Τρίπολη και μετά τάδε Απριλίου 2 χρόνια μετά έγινε το άλλο στο Μεσολόγγι και μετά τάδε Φεβρουαρίου 2 χρόνια πίσω από το πρώτο έγινε το δείνα στην Αθήνα (μήνες και περιοχές τα γράφω εντελώς στην τύχη, σιγά μη θυμάμαι...). Ερχόταν το παιδί να μου πει το μάθημα της μέρας και μπερδευόμουν κι εγώ, φαντάσου το παιδί. "Καλά παιδάκι μου, προχτές στο προηγούμενο κεφάλαιο δεν είχαμε φτάσει στο 1823; Γιατί τώρα μιλάμε για το 1821;" Και περιμένετε τα παιδιά να τα θυμούνται όλα αυτά; Η δικιά μου, που το παπαγαλίζει ακριβώς το μάθημα, το θυμάται μέχρι να πάνε στο επόμενο. Αν τη ρωτήσεις τώρα, δεν θυμάται ούτε ονόματα, ούτε ημερομηνίες, ούτε περιοχές. Θυμάται αυτό που ξέρουμε όλοι. Η επανάσταση ξεκίνησε το 1821 με πρωτοστάτες Κολοκοτρώνη, Διάκο, Παπαφλέσσα, Καραϊσκάκη, Μιαούλη κ.λπ. Και αυτό θα έπρεπε να διδάσκονται. Χέστηκε η Φατμέ μετά συγχωρήσεως, για την ακριβή ημερομηνία και τοποθεσία κάθε μάχης, ειδικά έτσι ανάκατα που τα έμαθαν.

Εκπαιδευτικοί...

Photo: euforia.tiff.gr

Νομίζω ότι ήμουν αρκετά ξεκάθαρη την προηγούμενη φορά για την άποψή μου σχετικά με τους εκπαιδευτικούς και το μερίδιο ευθύνης που εκείνοι φέρουν. Δεν μπορούν, δεν θέλουν, δεν έχουν το χρόνο ή την υπομονή να διδάξουν το μάθημα όπως πρέπει. Να κάνουν τα παιδιά να το δουν με το δικό τους πάθος (αν έχουν). Να έχουν το ταλέντο να σ' το κάνουν τόσο λιανά, που να το καταλάβει και ο πιο αδιάφορος και "κουτός" μαθητής. Δεν φταίνε αποκλειστικά εκείνοι βέβαια, φταίει γενικά το σύστημα που τους πιέζει να προχωράνε για να βγάλουν την ύλη ως το τέλος της χρονιάς, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Πριν λίγες μέρες η δασκάλα της κόρης μου, τους έβαλε να δουν ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, μία ταινία Χοντρός και Λιγνός και μία ταινία την οποία δεν ήξερα, με τίτλο "Το Καναρινί Ποδήλατο". Το θέμα της ταινίας ήταν ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες που έτρωγε το γνωστό bullying απ' όλους και ένας δάσκαλος που ενδιαφέρθηκε γι' αυτό σε βαθμό που βλέπεις μόνο στις ταινίες. Ήταν πολύ ωραίο το στόρι και το μήνυμα, τόσο προς τα παιδιά, όσο και προς τους εκπαιδευτικούς.

Στην αντίπερα όχθη, μερικές βδομάδες ακόμα πιο πίσω από τις ταινίες, είχαμε την δασκάλα των γαλλικών να φωνάζει μέσω webex ότι "έχει μαλλιάσει η γλώσσα της να τους λέει τα ίδια 2 χρόνια και ακόμα δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά". Ήταν τυχερή που δεν ήμουν σπίτι γιατί θα μπούκαρα στο δωμάτιο του παιδιού και θα την έκανα ξεφτίλα μπροστά σε όλη την τάξη... Ποια γλώσσα σου έχει μαλλιάσει μωρή χαρχάλω, που απορείς κιόλας γιατί τα παιδιά δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά; Πέρυσι, 5η δημοτικού (πρώτη φορά γαλλικά) δεν τους έκανε ούτε μισό μάθημα μέσω webex και όταν γύρισαν στο σχολείο, εκείνη άφαντη. Φέτος πάλι άφαντη από την αρχή της σχολικής χρονιάς, πήρε άδεια ειδικού σκοπού βλέπετε. Δέησε να τους κάνει με τηλεκπαίδευση, αφού τα έστησε στο πρώτο μάθημα χωρίς καν να τα ενημερώσει, να μην παλεύουν να συνδεθούν στο κ#λοwebex τσάμπα. Σ' ένα άλλο μάθημα (μάλλον είχε τα ρούχα της, δε ξέρω) στο 10λεπτο εκνευρίστηκε επειδή δεν καθόντουσαν ήσυχα και βγήκε από το μάθημα και δεν μπήκε ούτε την επόμενη ώρα (έχουν 2 ώρες σερί γαλλικά). Τώρα από που περίμενε να έχουν μάθει τα παιδιά τα γαλλικά, που έχουν κάνει 20 μαθήματα σκόρπια σε 2 χρόνια, δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω...

Γονείς...

Photo: www.wsj.com

Κάπου εδώ να σταματήσω να βρίζω το σύστημα και τους δασκάλους, να σταματήσω να δικαιολογώ και τα παιδιά και να εστιάσω στα λάθη που κάνουμε ως γονείς όταν παίρνουμε ελέγχους στα χέρια μας και γενικά στην γενικότερη στάση μας απέναντι στα παιδιά μας. Γιατί είμαι δίκαιος άνθρωπος εγώ, τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Μη με πάρουν με τις πέτρες οι εκπαιδευτικοί! Το πρώτο χαστούκι το έφαγα πριν μερικούς μήνες, όταν διάβασα κρυφά μήνυμα της κόρης μου στο μέσεντζερ προς συμμαθητή της που έλεγε "δεν ξέρεις τι θα γίνει άμα δεν φέρω καλούς βαθμούς". Φρίκη εγώ! "Τζήζους, το πιέζω πολύ το παιδί, θα με μισήσει και για να με εκδικηθεί θα πέσει στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά και θα το σκάσει από το σπίτι". Τέρας ψυχραιμίας, όπως πάντα. Δεν της είπα βέβαια τίποτα, που να τολμήσω να πω ότι κάθομαι και διαβάζω τις συζητήσεις της! Έκανα όμως την αυτοκριτική μου και απεφάνθην πως οκ, καλά έκανα και σταμάτησα να την κυνηγάω από πίσω και να της δείξω εμπιστοσύνη όταν λέει ότι διάβασε, αλλά μάλλον πρέπει να σταματήσω και τις απειλές τύπου "αν δεν φέρεις σε όλα 10 θα σου πάρω το κινητό και θα το ξανά πάρεις το καλοκαίρι όταν κλείσουν τα σχολεία". Βλέπω την γκριμάτσα αποδοκιμασίας σας και απαντώ: ο αναμάρτητος πρώτος το λίθον βαλέτω!

Όχι μόνο δεν ξανά ξεστόμισα απειλή, αλλά το έφτασα στο επόμενο λέβελ πριν πάρουμε τους βαθμούς β' τριμήνου. Της είπα πως δε με νοιάζει τι βαθμούς θα πάρει και εκείνη δεν πρέπει να τη νοιάζει τι πήραν τα υπόλοιπα παιδιά, διότι εγώ ξέρω ότι είναι επιμελής (το κατά δύναμιν δεδομένων των συνθηκών) και πως ότι βαθμούς και να πάρει, τους έχει πάρει με την αξία της. Χωρίς να την κυνηγάω, χωρίς να την ελέγχω, χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Δεν κρατήθηκα βέβαια και της πέταξα ότι ξέρω πως μπορεί να προσπαθήσει περισσότερο, αφού το διάβασμά της κρατάει 1 ώρα στο τσακίρ κέφι, αλλά δεν έχω παραπάνω απαιτήσεις λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης με την κλεισούρα, το webex και όλα τα τραγελαφικά που ζούμε. Να αφήσετε τα eye rolling, σας βλέπω και δεν πτοούμαι! Πρέπει να ξέρει ότι ξέρω ότι λειτουργεί σε safe mode και ότι μπορεί πολύ καλύτερα! Της εξήγησα ότι δεν έχουν σημασία οι βαθμοί, αλλά να καταλαβαίνει αυτά που μαθαίνει, ειδικά γλώσσα και μαθηματικά, ώστε να μην έχει κενά στο γυμνάσιο, διότι δεν βγαίνω μάνα μου να πληρώσω φροντιστήρια και i'm too old for this shit (να βγω να κάνω πιάτσα). Στην ανάγκη θα βγάλω τον άντρα μου στο κλαρί, έχει πέραση σε γυναίκες και άντρες τ' αγόρι μου...

Photo: www.morethanmoneyonline.com

Η εκπαιδευτικός Βάσω Μηρτσέκη λέει στο infokids.gr: "Είστε εσείς που βγαίνετε έξω και καμαρώνετε για τους βαθμούς που πήρε το παιδί σας, για το απουσιολόγιο που του έδωσαν, για τη σημαία που θα κρατήσει, έχοντας όμως πιέσει τόσο πολύ που το παιδί σας είναι στην τάξη κυριολεκτικά μια μηχανή που σκέφτεται πώς θα ικανοποιήσει τους γονείς του και δεν κοιτάει να μάθει για τον εαυτό του. Το δικό σας «θέλω» προσπαθεί να καλύψει, και αν δεν το καταφέρει, εσείς σαν γονείς προσφεύγετε στην κακή κριτική. Είστε εσείς που λέτε πως νοιάζεστε για το καλό του, μα όταν δεν μπορεί να κάνει κάτι τα βάζετε με τον εκπαιδευτικό αλλά και με το ίδιο σας το παιδί, απαιτώντας από αυτό να μάθει όλα αυτά που και εσείς πιθανόν δεν συγκρατήσατε ποτέ στο σχολείο και δεν θυμάστε και σήμερα, παρόλο που σας τα δίδαξαν, προχωρώντας μάλιστα ακόμα παραπέρα στο χειρότερο στάδιο: Προχωράτε στο να το συγκρίνετε με άλλα παιδιά ή να συγκρίνετε τα άλλα παιδιά με το δικό σας. Και το παιδί σας έρχεται στο σχολείο κυνηγώντας το δικό σας «θέλω». Φοβάται μη σας απογοητεύσει, μην πέσει στα μάτια σας, μη χάσει το «μπράβο σου παιδί μου», γιατί μάθατε να του το λέτε μόνο κοιτώντας τους βαθμούς του και όχι προσέχοντάς το π.χ. σ' ένα παιχνίδι που ακολουθεί τους κανόνες. Δεν μπορείτε να καταλάβετε σε τι μετατρέπετε τα παιδιά σας έτσι;" Πόσο δίκιο έχει η γυναίκα;

Θεωρητικά, αξίζει τον κόπο ένας γονιός να ωθεί το παιδί του να παίρνει καλούς βαθμούς, επειδή αυτοί δείχνουν ότι αποκτά πνευματικά εφόδια. Όμως, δεν αξίζει τον κόπο ο γονιός να έχει τέτοια εμμονή με τους βαθμούς, ώστε να καταστρέφει τη σχέση με το παιδί. Αυτό που πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας είναι η αγάπη για τη μάθηση και όχι ότι οι βαθμοί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Οι βαθμοί επηρεάζουν τον τρόπο που το παιδί βλέπει τόσο τον εαυτό του, όσο και το σχολείο. Όλοι ασχολούνται με τη βαθμολογία και κανείς δε μιλάει για τη γνώση. Ίσως με τη διαρκή πίεση αναγκάσουμε το παιδί μας να παίρνει καλούς βαθμούς, αλλά κατά βάθος καταστρέφουμε τη σχέση μας μαζί του και τη σχέση του με το σχολείο. Πιο σημαντικό για το μέλλον του παιδιού είναι να μάθει να προσπαθεί και να θέλει να προοδεύει. Και αυτό δεν θα το πετύχουμε με τις φωνές, αλλά δίνοντάς του κίνητρο. Να ενθαρρύνουμε αντί να απορρίπτουμε, να εκπαιδεύουμε αντί να απειλούμε και τέλος, να εμπνέουμε αντί να καταπιέζουμε.

Αγχωμένοι για το μέλλον τους, για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, συνειδητά ή ασυνείδητα, αγωνιούμε υπερβολικά για τις σχολικές επιδόσεις τους, με αποτέλεσμα να τα σπρώχνουμε στη βαθμοθηρία, θεωρώντας ότι έτσι θα μάθουν τον τρόπο να τα βγάζουν πέρα αργότερα στην άκρως ανταγωνιστική κοινωνία μας. Κι ας έχουμε όλοι υπόψη μας πάμπολλα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι η άριστη επίδοση στο σχολείο δεν εξασφαλίζει απαραίτητα μια μελλοντικά επιτυχημένη ζωή! Για μην επεκταθούμε δε στα πλείστα παραδείγματα μέτριων μαθητών ή ακόμα και με αποτυχίες στη σχολική επίδοση (βλέπε Αλβέρτος Αϊνστάιν) που στη ζωή τους αποδείχτηκαν μεγαλοφυΐες. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε τη σχολική επίδοση των παιδιών μας με ψυχραιμία, έχοντας λογικές απαιτήσεις από εκείνα, γιατί από την καλή επίδοση και την αγάπη για τη μάθηση μέχρι την υπερβολή της βαθμοθηρίας, υπάρχει μια απόσταση.

Γονείς VS εκπαιδευτικούς...

Photo: wtop.com

Πολλοί γονείς με το παραμικρό παράπονο που μπορεί να εκφράσουν τα παιδιά μας τρέχουμε να καθαρίσουμε. Απαξιώνουμε τους εκπαιδευτικούς μπροστά στο παιδί και ύστερα τους κατηγορούμε που δεν εμπνέουν σεβασμό στο παιδί. Έτσι, ακυρώνουμε τη σχέση μαθητή και εκπαιδευτικού, πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της διαδικασίας, αφού τα παιδιά μαθαίνουν μόνο από τους εκπαιδευτικούς που εκτιμούν και συμπαθούν. Υπάρχουν και οι γονείς-κουκουβάγιες, που βλέπουν το παιδί τους ως το πιο καλό, το πιο έξυπνο, το πιο καταπληκτικό έβερ! Πήρε κακό βαθμό; Φταίνε τα θέματα που δεν ήταν καλά ή ότι αδικήθηκε από τον εκπαιδευτικό. Κάνει κάτι κακό; Φταίνε τα άλλα παιδιά που το παρέσυραν. Το μαλώνει ο δάσκαλος; Το έχει βάλει στο μάτι! Μιλάει και ενοχλεί στο μάθημα; Φταίει ο εκπαιδευτικός που δεν μπορεί να επιβληθεί. Όμως τα παιδιά ωριμάζουν μόνο με ανάληψη ευθυνών. Η πλήρης απαλλαγή από ευθύνες είναι ένας εύκολος και καλοστρωμένος δρόμος, που όμως οδηγεί σε αδιέξοδο. Η αποτυχία είναι μέσα στην ζωή, οπότε καλό είναι να τις βιώσουμε από νωρίς για να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε Αν τα παιδιά μεγαλώσουν σε μια γυάλα, θα είναι δύσκολο να είναι ανεξάρτητοι ενήλικες που έχουν τον έλεγχο της ζωής τους.

Συμπέρασμα...

Η ελευθερία είναι το πιο χρήσιμο δώρο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί και η ίδια η ζωή είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Ας επικεντρωθούμε στο αν το παιδί είναι υγιές, ευγενικό, κοινωνικοποιημένο, με καλούς φίλους, χωρίς μπλεξίματα. Ένα ολοκληρωμένο παιδί που έχει γαλουχηθεί με εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ξέρει τι πρέπει να κάνει όταν τα πράγματα στραβώσουν. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξαναδώσει Πανελλήνιες ή να σταματήσει μια σχολή που δεν του ταιριάζει και να πάει σε μια άλλη. Η ζωή είναι γεμάτη άγχος και βάσανα, ας μην προσθέτουμε παραπάνω από όσα πρέπει! Μια ιστορία λέει πως κάποτε ένας βαθύπλουτος επισκέφθηκε το πανεπιστήμιο στο οποίο είχε σπουδάσει και έδωσε στον πρύτανη τις εξής συμβουλές: 1) Να προσέχει τους άριστους μαθητές, διότι κάποιοι από αυτούς θα διδάξουν αργότερα στο ίδιο πανεπιστήμιο. 2) Να προσέχει τους μαθητές με μέτριες επιδόσεις, διότι αυτοί θα γίνουν οι δωρητές του πανεπιστημίου στο μέλλον, καθώς η επαγγελματική τους εξέλιξη θα είναι πολύ καλύτερη. 3) Να προσέχει τους "κακούς" μαθητές, διότι από αυτούς θα ξεπηδήσουν οι ταλαντούχοι επιχειρηματίες που θα εφαρμόσουν καινοτόμες ιδέες.

Photo: audiojungle.net

Από τον Henry Ford (δεν πήγε ΠΟΤΕ σχολείο)

και τον Walt Disney (δεν τελείωσε το λύκειο),

μέχρι τον Mark Zuckerberg και τον Bill Gates (παράτησαν τις σπουδές τους), υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που πέτυχαν στη ζωή τους,

παρά την έλλειψη πτυχίων!

Τρίτη, 6 Απριλίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί αναγνώστες,

Ξέρω, σας έχω πρήξει τα συκώτια με τη γκρίνια μου για τα σχολεία, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα παιδιά μας... Αλλά μιας και πρόσφατα πήραμε όλοι ελέγχους Β' τριμήνου και είχαμε τις γνωστές αναμπουμπούλες στο σπίτι, είπα σήμερα να μιλήσουμε λίγο για τον βραχνά των βαθμών.

Εγώ, η μαθήτρια...

Θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας ότι εγώ υπήρξα από μέτρια έως κακή μαθήτρια. Μάλιστα κάποια στιγμή έμεινα μετεξεταστέα, στη φυσική νομίζω ήταν (ούτε αυτό δεν θυμάμαι, φαντάσου!). Κοίταζα μόνο να περνάω τις τάξεις, δεν μου άρεσε κανένα μάθημα και ο μόνος λόγος που πήγα και λύκειο, ήταν για να πάω πενταήμερη. Δεν έδωσα καν πανελλήνιες, έτσι για την εμπειρία έστω βρε παιδί μου. Αν βαράω τώρα το κεφάλι μου; ΕΝ ΝΟ ΕΙ ΤΑΙ! Αν φοβάμαι μην κάνει τα ίδια λάθη το παιδί μου; ΕΝ ΝΟ ΕΙ ΤΑΙ! Εγώ είμαι (για τον εαυτό μου) η πιο τρανή απόδειξη ότι οι αποδόσεις στο σχολείο και οι βαθμοί δεν έχουν να κάνουν ούτε με τις γνώσεις, ούτε με την ευφυία. Στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα. Μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό όταν αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα είχε εξελιχτεί η ζωή μου αν την αγάπη μου για το διάβασμα και τις γνώσεις τα είχα όταν έπρεπε και όχι ετεροχρονισμένα. Δεν έχω κάνει ενδοσκόπηση στον βαθμό να έχω βρει τον λόγο που πηγαινο-ερχόμουν στο σχολείο τουρίστας. Θα μπορούσα να αρχίσω τα δακρύβρεχτα για το χωρισμό των γονιών μου, για τις άσχημες καταστάσεις που μπορεί να έζησα, για το πολιτισμικό σοκ που έπαθα όταν βρέθηκα από τη μία στιγμή στην άλλη από αγγλικό ιδιωτικό κολέγιο σε ελληνικό δημόσιο, για τον ρατσισμό, το bullying... Να τα ρίξω όλα εκεί και να λέτε εσείς "αχ μωρέ το καημένο". Δεν είναι έτσι όμως νομίζω, γιατί εξ' όσων θυμάμαι (από τα λίγα εγκεφαλικά κύτταρα που δεν έχω κάψει από τις καταχρήσεις), έτσι ήμουν και πριν χωρίσουν οι γονείς μου και πριν βρεθώ σε ελληνικό δημόσιο και πριν απ' όλα. Εντάξει, όχι εντελώς τουρίστας, αλλά δεν ήμουν και φωστήρας.

Photo: freepik.com

Τις πταίει;

Θα μου ήταν επίσης πολύ εύκολο να πω ότι φταίει το σύστημα και οι εκπαιδευτικοί, που δεν μου κίνησαν το ενδιαφέρον, που δεν με έκαναν να αγαπήσω κάποιο μάθημα, να θέλω να μάθω, ότι φταίει η βαθμοθηρία, το άγχος που σου προκαλεί το σύστημα μόνο για το αποτέλεσμα, χωρίς να κοιτάει την ουσία, που είναι η απόκτηση γνώσεων. Θα μπορούσα να πω ότι φταίνε τα βιβλία, που είναι βαρετά και ανούσια. Θα μπορούσα να κατηγορήσω τους πάντες, εκτός από τον εαυτό μου. Θα το κάνω όμως; Περίπου! Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχω εγώ, που τα έβρισκα όλα βαρετά, ακόμα και στο αγγλικό κολέγιο, που οι δάσκαλοι ήταν ευγενικοί και έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες να μας μάθουν πέντε πράγματα. Έχω πολύ σοβαρά κενά μνήμης, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από εκείνο το σχολείο, είναι ότι οι δάσκαλοι είχαν πάρει χαμπάρι ότι μαθαίνω τα τραγούδια για πλάκα αλλά δεν θέλω να μάθω την προπαίδεια για κανένα λόγο. Και τι έκαναν; Μου έδωσαν μια κασέτα (ΝΑΙ ΡΕ ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ Κ#ΛΟΓΡΙΑ, ΠΡΟΛΑΒΑ ΚΑΣΕΤΕΣ ΚΑΙ ΓΟΥΟΚΜΑΝ) που περιείχε όλη την προπαίδεια σε τραγούδι! Όχι ότι την έμαθα και πάλι, αλλά να δείτε μέχρι που έφτασαν οι δόλιοι. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον αυτή ήταν η κλήση μου, η μουσική, οι τέχνες γενικότερα. Αλλά τότε δεν ήταν τόσο διαδεδομένες οι εξωσχολικές δραστηριότητες, δεν ψαχνόντουσαν οι γονείς μας να μας πάνε δραστηριότητες, να μάθουμε κάτι άλλο. Κι αν ακόμα έβλεπαν την κλήση σου, είτε δεν σκεφτόντουσαν ότι έπρεπε να σε βοηθήσουν, είτε δεν υπήρχαν τα χρήματα για να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο δάσκαλος που θυμάσαι για πάντα...

Photo: freepik.com

Όπως δεν θα ξεχάσω εκείνο το σκηνικό με την κασέτα και με τα (άθλια) τραγουδάκια της προπαίδειας, έτσι δεν θα ξεχάσω ποτέ τον καθηγητή μαθηματικών που είχα στην δευτέρα λυκείου. Αν δεν ήταν αυτός, θα σας έλεγα ότι φταίω αποκλειστικά εγώ που ήμουν αρχιτεμπέλω και ανεπίδεκτη μαθήσεως. Αυτός ο άνθρωπος όμως, με κατάφερε να του δίνω σημασία στην τάξη, να ενδιαφερθώ, και το κυριότερο, να κατανοήσω αυτά που έλεγε. Είχε ένα μοναδικό ταλέντο που δεν συνάντησα ποτέ ξανά σε εκπαιδευτικό, να στα κάνει τόσο λιανά που να τα καταλαβαίνουν ακόμα και οι τουρίστες, όπως εγώ. Έκανε το μάθημα ευχάριστο, δεν ήταν επικριτικός, δεν ήταν αυστηρός, δεν προσπαθούσε να σε τιμωρήσει μέσω των βαθμών, αλλά να σου δώσει κίνητρο. Αγαπούσε τόσο πολύ τα μαθηματικά και την δουλειά του, που ήταν αδύνατο να μη σε παρασύρει στο πάθος του. Μέχρι εκείνη τη χρονιά (δευτέρα λυκείου ξαναλέω) τα μαθηματικά ήταν ένας κόσμος άγνωστος για εμένα. ΟΚ, ήξερα προφανώς τα βασικά, αλλά σε γενικές γραμμές, τα μαθηματικά ήταν εξίσου ακαταλαβίστικα με τα σουαχίλι. Αυτός ο άνθρωπος ήταν σαν αποκάλυψη. Σαν αυτόν που σου βγάζει το μαντήλι που καλύπτει τα μάτια σου, τον μάγο που τραβάει την κουρτίνα και σ' αφήνει να δεις τι γίνεται στα παρασκήνια, ήταν η επιφοίτηση που θα μπορούσε να με κάνει να τρέχω ξεβράκωτη (που λέει ο λόγος) στους δρόμους, σαν άλλος Αρχιμήδης, φωνάζοντας "εύρηκα!". Βέβαια, πάνω που άρχισα να κατανοώ τον μαγικό κόσμο των μαθηματικών, τελείωσε η χρονιά και στην 3η είχαμε μία κοιμισμένη που σε νανούριζε και τον γλυκόπαιρνες πάνω στο βιβλίο με το στόμα ολίγον ανοιχτό να στάζει το σαλάκι από τη βαρεμάρα. Και τσουπ! Κάποιος μου ξανά φόρεσε το μαντήλι -δυστυχώς όχι ο Μίστερ Γκρέι (από τις 50 αποχρώσεις του γκρι ντε!)- ο μάγος μου ξανάκλεισε την κουρτίνα στα μούτρα και με πέταξε κλωτσηδόν έξω και ένα τσογλάνι με σφεντόνα μου έσπασε τη λάμπα επιφοίτησης που άναψε πάνω από το κεφάλι, ενώ η κυρά μαθηματικός με κυνηγούσε με μια ρόμπα να με σκεπάσει, φωνάζοντας "σκατά στα μούτρα σου εύρηκες βλαμμένη, που πας ξεβράκωτη στ' αγγούρια;" Δεν είναι καθόλου τυχαίο θαρρώ που είναι ο μοναδικός εκπαιδευτικός του οποίου το όνομα θυμάμαι παρά τον καμένο μου εγκέφαλο!

T.M.I. ...

Photo: freepik.com

Η δική μου εμπειρία λοιπόν ως μαθήτρια με κάνει να πιστεύω πως όταν ένα παιδί έχει κακή απόδοση στο σχολείο φταίνε τα πάντα. Δεν είναι θέμα χαζομάρας και ευφυίας και δεν γίνεται να ήμαστε όλοι καλοί σε όλα. Κάθε παιδί έχει την κλήση του και θέλει τον δικό του χρόνο για να μάθει κάτι. Αν δεν το μαθαίνει, μπορεί φταίνε πολλά πράγματα: Από την πλευρά του ίδιο του παιδιού η έμφυτη τεμπελιά του, η αδιαφορία του, η κακή ψυχολογική του κατάσταση. Από την πλευρά των γονιών: η δική τους αδιαφορία, υπερβολική πίεση, υπερπροστασία ή η έλλειψη κινήτρων. Από την πλευρά του συστήματος: βάζει όλα τα παιδιά στο ίδιο καζάνι, περιμένοντας από ένα χρυσόψαρο να μάθει να σκαρφαλώνει δέντρα και από μία μαϊμού να μπορεί να ζει μέσα στο νερό. Από την μεριά των εκπαιδευτικών: τα έχω ξαναπεί και θα τα λέω ξανά και ξανά! Τ' ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η μερίδα του λέοντος δεν έχουν γίνει εκπαιδευτικοί για τους σωστούς λόγους. Τους λείπει το πάθος για το αντικείμενό τους, η αγάπη για τους μαθητές τους, τα κατάλληλα εφόδια και υπομονή για να εντοπίζουν το πρόβλημα και να το λύνουν. Τόσα χρόνια στα θρανία, ελάχιστα πράγματα μου έμειναν απ' όσα μας πετούσαν μέσα στο μυαλό και τα ζούμπαγαν μετά για να χωρέσουν κι άλλα. Ναι, είναι σημαντικό να έχεις γενικές γνώσεις ώστε να ξέρεις την ιστορία του τόπου σου ή του κόσμου, είναι σημαντικό να ξέρεις λίγη γεωγραφία για να μπορείς να προσανατολιστείς και να μην αναρωτιέσαι αν η Κομοτηνή και η Καρδίτσα είναι κοντά ή μακριά, είναι σημαντικό να ξέρεις να κάνεις απλές μαθηματικές πράξεις για να μην σε πιάνουν κορόιδο στα ρέστα και είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σημαντικό να ξέρεις ορθογραφία για να μην τυφλώνεις τον κόσμο.

Μέχρι εκεί. Το να με βάζεις να παπαγαλίζω την ακριβή ημερομηνία που έγινε η κάθε μάχη σ' έναν πόλεμο, το να πρέπει να ξέρω ονομαστικά τα μεγαλύτερα βουνά, τις λίμνες και τα ποτάμια, το να με αναγκάζεις να μάθω τι είναι υποτείνουσα, πως γίνεται η φωτοσύνθεση, ποιος είναι ο χημικός τύπος του θειικού αργιλίου, δεν είναι απαραίτητο. ΔΕ ΘΕΛΩ ΡΕ! Μάθε μου κινέζικα, ποιο χρήσιμο θα μου φανεί. Αν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, θα κοιτάξω να το μάθω. Αν είναι η κατεύθυνση που θέλω να ακολουθήσω, θα το διδαχτώ στο πανεπιστήμιο. Hey! Teacher! Leave them kids alone! TOO MUCH INFORMATION!

Βρες την κλήση σου...

Πιο σημαντικό είναι όμως να βρεις το ταλέντο σου και να το εξελίξεις στο έπακρο, να βρεις το πάθος σου και να το κάνεις επάγγελμα. Γιατί σωστός επαγγελματίας είναι αυτός που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν το κάνει αγγαρεία. Γιατί ευτυχισμένος και πετυχημένος άνθρωπος είναι αυτός που αγαπάει αυτό που κάνει και δεν το κάνει αγγαρεία. Μπορεί αυτό που αγαπάς να κάνεις να μην σε κάνει πλούσιο. Δεν χρειάζεται, αρκεί να μπορεί να σε ζήσει αξιοπρεπώς. Σημασία έχει ότι δεν θα ξυπνάς κάθε πρωί νιώθοντας ότι πας στα κάτεργα, αλλά με όρεξη. Μπορεί αυτό που αγαπάς να κάνεις να είναι κουραστικό, ή βρώμικο. Σημασία έχει ότι θα γουστάρεις να κουραστείς ή να λερωθείς. Θα νιώθεις ικανοποίηση στο τέλος της μέρας. Και αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή. Το να προσπαθούμε όλοι να γίνουμε διευθυντές δεν είναι ρεαλιστικό. Αυτό πρέπει να κάνει το σχολείο. Αλλά απέχουμε έτη φωτός από το να φτάσουμε εκεί... Και ως τότε θα κάνουμε δυστυχισμένους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και κυρίως τα παιδιά. Τα παιδιά που θα νιώθουν αποτυχημένα επειδή δεν πήραν καλούς βαθμούς. Τα παιδιά που δεν θα ανακαλύψουν το ταλέντο τους ή που δεν θα δώσει κανείς σημασία σ' αυτό. Τα παιδιά που θα γίνουν δυστυχισμένοι ενήλικες, παγιδευμένοι σ' ένα επάγγελμα που θα κάνουν μόνο για βιοποριστικούς λόγους, μετρώντας αντίστροφα τις μέρες για το ΣΚ, για τις διακοπές των Χριστουγέννων, την καλοκαιρινή άδεια και την σύνταξη (ΧΑΧΑΧΑΧΑ).

Photo: insidehighered.com

Επίλογος...

Τελικά, για μία ακόμη φορά, άλλο ήθελα να πω όταν ξεκίνησα, άλλα κατέληξα να λέω. Μάλλον έχω Δ.Ε.Π.Υ., χωρίς το Υ όμως, σκέτο Δ.Ε.Π. έχω σίγουρα. Τώρα είναι αργά πλέον να πω όπως κάνω πάντα "ξέφυγα από το θέμα όμως" και να μπω σ' αυτό που ήθελα να πω, οπότε αρκεστείτε σήμερα στην αναδρομή στο παρελθόν μου και θα συνεχίσω τη γκρίνια την επόμενη φορά! Έως τότε, φιλιά στα μούτρα σας!

The true sign of intelligence is not knowledge but imagination.

Albert Einstein, 14/03/1879 – 18/04/1955