Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Γι' άλλη μια φορά με όλη αυτή τη συζήτηση για τα στέκια των νιάτων μου, μ' έπιασε μια νοσταλγία και θυμήθηκα παλιούς φίλους και παρέες, γέλια και δάκρυα.

Όλοι μας μεγαλώνοντας, απομακρυνόμαστε από ανθρώπους, ηθελημένα ή άθελά μας, που για κάποια περίοδο της ζωής μας υπήρξαμε "κώλος και βρακί". Και ακόμα και αν η απομάκρυνση ήταν εκούσια, δεν σημαίνει ότι δεν αναπολείς, με χαμόγελο, τις καλές στιγμές που περάσατε μαζί.

Ξέρω ανθρώπους στην ηλικία μου που έχουν φιλίες από το σχολείο και απορώ πως τα κατάφεραν. Δεν ξέρω γιατί, εγώ δεν το κατάφερα ποτέ αυτό, περνούσα από παρέα σε παρέα, χωρίς να θέλω απαραίτητα να απομακρύνω κάποιους από τη ζωή μου. Μάλλον δεν είμαι πολύ καλή φίλη, αφού παρασέρνομαι εύκολα... Και ενθουσιάζομαι και απογοητεύομαι εύκολα. Με τους συμμαθητές του δημοτικού ήταν λίγο δύσκολο να κρατήσω επαφές, αφού πήγα σε αγγλικό ιδιωτικό κολέγιο (άτιμη κενωνία) στην Γλυφάδα πριν βρεθώ στην 6η δημοτικού ξαφνικά σε ελληνικό δημόσιο στην Νέα Σμύρνη όπου μέναμε. Μετά, στο γυμνάσιο, είχα λίγες φίλες, με τις οποίες παραμείναμε φίλες και στο μεγαλύτερο μέρος του λυκείου. Κάπου στην 3η λυκείου, που είχα και την πρώτη μου σοβαρή σχέση, συνειδητοποίησα ότι προτιμώ να κάνω παρέα με αγόρια, γιατί είχα κουραστεί από τα πισώπλατα μαχαιρώματα των κοριτσιών.

Photo: freepik.com

Μετά έκανα άλλη παρέα στη σχολή, άλλες παρέες από το mirc, άλλες παρέες στην κάθε δουλειά που άλλαζα... Κυρίως αγόρια πλέον. Ήμουν χαρούμενη με αυτό. Ούτε ζήλιες, ούτε άλλα λέω μπροστά σου κι άλλα πίσω σου. Είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν καταφέρεις να ξεπεράσεις το ερωτικό κομμάτι εκατέρωθεν, τότε αυτές είναι οι καλύτερες φιλίες. WYSIWYG: Έτσι έβλεπα τ' αγόρια! What you see is what you get. Το μοναδικό κακό που είχα και έχω να τους προσάψω, είναι ότι είναι χειρότερες κουτσομπόλες και από τις γιαγιάδες στα χωριά. Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη. Για να μην συζητήσω για τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που μπορεί να πλάθουν με το μυαλό τους. Τύφλα να έχει ο Σπίλμπεργκ! Αλλά δε με ένοιαζε καθόλου, γελούσα και τους άφηνα να πιστεύουν ότι ήθελαν. Το μόνο κακό είναι ότι έγινα αγοροκόριτσο μ' αυτά και μ' αυτά. Μιλάω σαν νταλικέρης, όπως έχεις ήδη ψυλλιαστεί. Για πολλά χρόνια ντυνόμουν και σαν αγόρι (βοήθησε και όλη η ψυχολογία που σου είχα πει παλιότερα), δεν βαφόμουν, όπως έχω ξανά πει και η διασκέδαση μου ήταν να πηγαίνω στα λιμανάκια και στη "Βούτα" και να παρακολουθώ κοντράκηδες. Όταν δε έβγαλα δίπλωμα και πήρα αμάξι, όλα μου τα χρήματα πήγαιναν εκεί. Κουμπάρας το Yaris, αλλά ακόμα νομίζω ότι ήταν από τα πιο όμορφα 1000αρια που κυκλοφόρησαν. Αυτή η κατάσταση, όπου το 95% της παρέας μου ήταν άντρες κράτησε μέχρι που γνώρισα τον τωρινό σύζυγο. Βλέπεις ο τωρινός σύζυγος, σαν κλασικός "γύπας", πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άντρας και γυναίκα, γιατί πάντα στο πίσω μέρος ενός εκ των δύο τουλάχιστον, θα υποβόσκει και το σεξουαλικό ενδιαφέρον. Αυτό του το πιστεύω ήταν η αιτία πολλών καβγάδων τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας. Εγώ ανένδοτη, να τσακώνομαι μαζί του ότι δεν παίζει αυτό που λέει, μέχρι που έτυχαν ένας δύο περιπτώσεις που αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο και αναγκάστηκα να το βουλώσω. Έτσι, λίγο το παιδί, λίγο τα οικονομικά, λίγο ο σύζυγος, πάλι ξεμάκρυνα από τις παρέες μου. Ακόμα όμως τους θυμάμαι με το χαμόγελο στα χείλη και νοσταλγώ τα γέλια που κάναμε, και ας με στεναχώρησαν κάποιοι, ας με έβγαλαν κορόιδο στα μάτια του άντρα μου.

Τουλάχιστον στις φιλίες, ένα άσχημο τέλος δεν σβήνει τις καλές στιγμές, όπως γίνεται σε μια σχέση.

Photo: freepik.com

Τέλος, υπάρχουν τα λίγα κορίτσια που υπήρξαν φίλες όλα αυτά τα χρόνια. Φίλες πραγματικές, που ήταν δίπλα μου στα δύσκολα. Όχι οι παιδικές φίλες, ή οι φίλες της εφηβείας, όπου όλα ήταν απλά και εύκολα. Φίλες που η ζωή το έφερε έτσι ώστε να ξεμακρύνουμε, όμως ξέρουν ότι τις αγαπώ και ξέρω ότι μ' αγαπούν. Που μπορεί να κάνουμε χρόνια να μιλήσουμε, γιατί η κάθε μία πήρε το δρόμο της και πνίγηκε στα προβλήματά της, αλλά όταν μιλήσουμε ή βρεθούμε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η μία είναι η κουμπάρα από τον πρώτο μου γάμο και μία εκ των δύο νονάδων της κόρης μου, που όπως σου έχω ξαναπεί, χάρη σ' εκείνη γλίτωσα την κατάθλιψη όταν ήμουν έγκυος. Η άλλη είναι το Μαράκι, με την οποία γνωριστήκαμε online και έμελλε να περάσουμε 2 τρελά χρόνια μαζί. Μ' αυτές τις δύο κάνει ότι τρέλα μπορείς να φανταστείς. Ναρκωτικά, ξενύχτια, τυφλά ραντεβού, συναυλίες, road trips, ξενύχτια με ατελείωτες συζητήσεις, μεθύσια, sleep overs. Και οι δυο ήταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου και γι' αυτό θα τους είμαι πάντα ευγνώμων!

Συμπερασματικά, οι φιλίες μεταξύ γυναικών είναι ή άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν οι φίλες-φίδια που θα σε κουτσομπολεύουν, ζηλεύουν και υπονομεύουν, και υπάρχουν και οι πραγματικές φίλες, που θα είναι πάντα στο πλευρό σου, να κάνετε μαζί ότι μαλακία σου έρθει στο κεφάλι, να σου λένε ότι αυτό που θες να κάνεις είναι λάθος, αλλά να είναι δίπλα σου έτσι κι αλλιώς, χωρίς ποτέ να σου πουν "στα 'λεγα εγώ!" Και γι' αυτές και μόνο τις φίλες, αξίζει να ρισκάρεις με όλες τις υπόλοιπες σκάρτες, μέχρι να τις βρεις!

Η απορία μου όμως είναι η εξής:

Εσύ τι γνώμη έχεις για τις φιλίες μεταξύ αντρών και γυναικών;

Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου 2020

photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Μιλώντας για το Guitar Hero προχτές, θα αντιλήφθηκες ότι είμαι ροκ κορίτσι, βεβαίως βεβαίως! Υπάρχουν 2 τύποι ροκάδων, κατά την γνώμη μου. Αυτοί που παραμένουν ροκ μέχρι το τέλος και αυτοί που μεγαλώνοντας το γυρίζουν στο λαϊκό, γιατί που να σταυρώσεις γκόμενο / γκόμενα της προκοπής στο ροκάδικο. Όχι ότι σταματάς να ακούς τη μουσική που αγάπησες, αλλά τριγυρνάς και στις μπουζουκλερί και λικνίζεσαι σε μουσικές που κορόιδευες παλιότερα, και το ευχαριστιέσαι κιόλας! Όπως την βρίσκει ο καθένας, εγώ δεν είμαι εδώ για να κρίνω! Γενικά θεωρώ πως είναι προτιμότερο να ακούς οποιαδήποτε μουσική, από το να μην ακούς μουσική. Επίσης θεωρώ ότι οι άνθρωποι που ακούν τα πάντα και μπορούν να διασκεδάσουν με τα πάντα, είναι γενικά οι πιο ευτυχισμένοι! Οπότε η εναλλαγή στο είδος μουσικής που προτιμάς, μακροπρόθεσμα σου βγαίνει σε καλό. Στην εφηβεία μου, θυμάμαι, είχα καψούρα με τους New Kids On The Block. Δεν με νοιάζει αν με κοροϊδεύεις, επιμένω ότι ήταν το καλύτερο boy band της εποχής! Οπότε γενικά ξεκίνησα ακούγοντας ότι ήταν της μοδός. Μετά το γύρισα στη rap / hip hop / rnb. Έπαθα έναν έρωτα με τον Dr. Dre, που ακόμα θεωρώ ότι είναι top of the tops και ότι δεν θα κυκλοφορήσει ξανά δίσκος σαν τον Chronic 2001. Εννοείται αγαπούσα Tupac, Eminem, 50cent, Snoop Dog, Timbaland, Coolio και όλους τους rappers της γενιάς μας.

Artwork: Jordan Arnell / Creative Director Eztaughtme / www.eztaughtme.com

Όμως τελικά μεγαλώνοντας επέστρεψα στα ακούσματα που είχα σαν παιδί, σε ότι άκουγαν οι γονείς μου δηλαδή... Michael Jackson, Moody Blues, Animals, Bee Gees, Led Zeppelin, Whitesnake, Beatles, Doors, Pink Floyd, Bon Jovi, Metallica, Hooters, Men at Work και πάει λέγοντας. Εξάλλου ποιος σημερινός 40αρης δεν χόρεψε αγκαλιά με την πρώτη του καψούρα σε πάρτι, στο ρυθμό του Don't Cry των Guns 'n' Roses και ποιος δεν έμαθε απ' έξω το Eye of the Tiger και το Final Countdown παρακολουθώντας Γκάλη, Γιαννάκη και Φασούλα στο μπάσκετ και τον Silvester Stallone στο Rocky; Στην 2η δουλειά μου, πιτσιρίκα, γνώρισα ένα κορίτσι, την Κατερίνα, καλή της ώρα. Κάναμε αρκετή παρέα και ένα βράδυ με πήγε για ποτό στο Ploughman's, πίσω από το Hilton. Το αγάπησα αυτό το μαγαζάκι κι έγινε το στέκι μου για πολλά χρόνια. Το άλλο που γνώρισα και αγάπησα χάρη στην Κατερίνα ήταν ο Rory Gallagher. Έπαθα εμμονή και με τα δύο. Το Ploughman's το έκοψα όταν έγινα μάνα, τον Rory ποτέ!

Photo: happybluesman.com

Στο Ploughman's, dj ήταν ο Τάσος Καρατζής τον οποίο είχα γνωρίσει σ' ένα πάρτι του Πολυχρονίου στο Atlantis στον Ωρωπό χρόνια πριν. Και αφού σαν dj τα έσπαγε, άρχισα να τον ακούω και στο ραδιόφωνο, σε όποιο σταθμό κι αν πήγαινε. Οπότε τώρα, ο αγαπημένος μου σταθμός είναι ο Rock FM, όπου ο Τάσος έχει πρωινή εκπομπή με τον Αλέξανδρο Βραχωρίτη, όπου με κάνουν και γελάω μόνη μου σαν χαζή και παίζουν και μουσικάρες. Απ' ότι μαθαίνω, το Ploughman's πλέον έχει μετακομίσει στα βόρεια προάστια. Δεν έχω πάει και δεν ξέρω αν θέλω να πάω, για συναισθηματικούς λόγους και μόνο. Κι ας παίζει ο Τάσος μουσική. Εντάξει, είναι και που I'm too old for this shit, είναι και που το αγόρι μου δεν νομίζω ότι θα άντεχε τόσο rock/metal. Πριν γίνω φαν του Rock FM άκουγα Red, κι ακόμα ακούω. Ανάθεμα τα καμένα εγκεφαλικά μου κύτταρα, δεν θυμάμαι ποιος σταθμός ήταν στην ίδια συχνότητα, πριν γίνει Red. Ήταν όμως κι αυτός rock σταθμός, του Πολυχρονίου και είχε εκπομπή και ο Τάσος. Είχε και ένα παλικάρι, τον Γιάννη, που έβαζε μουσική τα βράδια που δεν υπήρχε live πρόγραμμα. Ο σταθμός είχε chat κανάλι, στο mirc (ξέρετε εσείς οι παλιοί τσατόβιοι), όπου ο Γιάννης μας ρωτούσε τι θέλουμε να ακούσουμε και γινόταν τρελό πανηγύρι. Ο Γιάννης, που λες, είναι μέλος του ελληνικού tribute band των KISS, που λέγονται SSIK και είναι πολύ καλοί, αξίζει να τους ακούσεις live αν μας ξανά αφήσουν ποτέ να βγούμε από τα σπίτια μας. Εγώ τους έχω δει σε 2-3 μαγαζιά, ένα εκ των οποίων ήταν κι άλλο ένα αγαπημένο στέκι, το Revenge of Rock. Άλλα ξενύχτια, πιώματα και head banging κι εκεί!

Photo: deardiarygrblog

Συναυλίες, που αγαπούν όλοι οι ροκάδες να πηγαίνουν, δεν έχω πάει σε πολλές. Λίγο οι αποστάσεις, λίγο το κόστος των εισιτηρίων, λίγο που δεν έβρισκα παρέα, δεν έχω αξιωθεί να πάω μια φορά έστω στο Rockwave. Έχω δει μόνο Bon Jovi, Deep Purple, Whitesnake & Judas Priest. Είδα και τον Παπακωνσταντίνου που άνοιξε την συναυλία των Deep Purple, και πιο μικρή είχα δει τους Πυξ Λαξ στο Λυκαβηττό. That's all folks! Κάθε χρόνο λέω θα πάω το παιδί έστω στους Scorpions, αλλά ποτέ δεν βγαίνουν τα οικονομικά. Πρόπερσι ήθελα να την πάω Iron Maiden στο Rockwave αλλά ήταν μεσεβδόμαδα. Θέλαμε να πάμε και με τη μάνα, την μικρή αδερφή και τη κόρη μου στον Sting στο Ηρώδειο, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να την πάω σε μια ροκ συναυλία... Και ελπίζω κι εκείνη κάποια στιγμή να γυρίσει στα παιδικά της ακούσματα όπως κι εγώ, που στην κοιλιά της μάνας της άκουγε Motorhead, Metallica και AC/DC και τώρα ακούει Snik και Φουρέιρα... Αρκετά όμως μακρηγόρησα για την ροκ. Η αλήθεια είναι ότι, παρότι είναι η αγαπημένη μου μουσική, είμαι βολικός άνθρωπος και περνάω καλά παντού, αρκεί να έχω καλή παρέα και πολύ αλκοόλ. Από ρεμπετάδικο μέχρι καμένο ελληνάδικο.

Μόνο τα πανηγυρτζίδικα δεν αντέχω με τίποτα!

Σκότωσέ με καλύτερα!

Σάββατο, 19 Δεκεμβρίου 2020

Photo (edited): freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Μιας και πιάσαμε τη συζήτηση για την καραντίνα και τις χειροτεχνίες που κάναμε με την κόρη μου για να μη λαλήσουμε κλεισμένες μέσα, θέλω να σου πω για το πως περνούσαμε αντίστοιχα χρόνο με τον σύζυγο...

Τα προηγούμενα Χριστούγεννα του έκανα δώρο το ps4... Το αγόρι μου, όπως πολλοί εκεί έξω, έχει τρέλα με το ποδόσφαιρο, οπότε τόσα χρόνια έλιωνε στο PRO. Θα το υποψιάστηκες τις προάλλες, που σου είπα ότι προσπαθούσα να παραγγείλω από το Plasio.gr το PRO 2021 για να του κάνω δώρο για τις γιορτές. Να διευκρινίσω βέβαια ότι και το ps3 το είχα πολύ πριν γνωριστούμε και το 4 δεν το πήρα τελείως ανυστερόβουλα. Διότι τόσα χρόνια μαζί, τον κατάφερα να κολλήσει και με ένα άλλο αγαπημένο παιχνίδι, το Assassin's Creed. Από την στιγμή που βγήκε το 4, σταμάτησαν να βγάζουν παιχνίδια για το 3, οπότε είχα μείνει με τον καημό να παίξω Odyssey και Origins, που είχα μάθει από τ' αδέρφια μου ότι είναι σούπερ.

Έτσι, στην καραντίνα του Μαρτίου που ήταν και εκείνος αναστολή, σαπίσαμε στο PlayStation. Τερματίσαμε το Odyssey, βρήκαμε online προσφορά του Origins, το κατεβάσαμε και το τερματίσαμε κι αυτό. Εκείνος έπαιζε, εγώ καθοδηγούσα δηλαδή... Γιατί με τα κλωτσομπουνίδια δεν το 'χω καθόλου, με πιάνει πανικός και πατάω όλα τα κουμπιά μαζί 🤣. Με συναρπάζει όμως το στόρι, τα γραφικά και τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα που περιέχουν όλα τα παιχνίδια της σειράς! Φυσικά ο μεγάλος μας έρωτας ήταν και είναι ο Ezio Auditore da Firenze, που πρωταγωνίστησε σε 3 παιχνίδια και τον είδαμε από πιτσιρικά μέχρι ηλικιωμένο. Όσο να πεις, δεθήκαμε μαζί του και στεναχωρηθήκαμε όταν τον αποχωριστήκαμε. Και ο Alexios του Odyssey, όμως, είναι lovable, γιατί είναι κούκλος, Έλληνας και ήταν τόσο μεγάλο το παιχνίδι, που τύφλα να 'χουν τα 3 παιχνίδια με πρωταγωνιστή τον Ezio.

Πιο πάνω ανέφερα ότι ήδη είχα το ps3 όταν γνώρισα τον σύζυγο. Και αφού δεν το έχω με τα κλωτσομπουνίδια των Assassin's Creed, τι το ήθελα θα αναρωτιέσαι. Ίσως είναι και γενικώς περίεργο να θέλει γυναίκα να έχει PlayStation, γιατί δεν ξέρω καμία άλλη εκτός από εμένα και την αδερφή μου. Η αδερφή μου παίζει κανονικότατα τα Assassin's, οπότε είναι άλλη κατηγορία από μόνη της αυτή, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, αλλά θα στα πω άλλη φορά! Και ναι, αν αναρωτιέσαι, πάλι αναφέρομαι στην τρελή με τα καλλυντικά 😂.

Εγώ, λοιπόν, είχα αγοράσει το PlayStation 3 για ένα και μοναδικό παιχνίδι: Guitar Hero. Λατρεμένο! Είχα πάρει και την κιθάρα και την είχα δει κανονική rock star! Αυτό το παιχνίδι, μαζί με την οικογενειακή συσκευασία παγωτού Scandal Chocolate Orgy, την μία κουμπάρα και νονά του παιδιού μου και την σειρά CSI, είναι αυτά που με έσωσαν από την τρέλα ή / και κατάθλιψη στην διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Το γιατί κινδύνευα να τρελαθώ ή να πάθω κατάθλιψη σε μια περίοδο που για τις περισσότερες γυναίκες είναι η πιο ευτυχισμένη, επίσης θα στο εξηγήσω άλλη φορά. Η ουσία είναι ότι με την κοιλιά τούρλα και κλεισμένη στο σπίτι, πέρασα ώρες παίζοντας Guitar Hero και κάνοντας headbanging στο ρυθμό αγαπημένων κομματιών! Και μετά αναρωτιέμαι γιατί είναι του γιατρού το παιδί μου...

Τέλος πάντων! Πείτε μου ότι δεν ήμαστε οι μόνες

που τους αρέσουν οι παιχνιδοκονσόλες, να μην ανησυχώ!