Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Γι' άλλη μια φορά με όλη αυτή τη συζήτηση για τα στέκια των νιάτων μου, μ' έπιασε μια νοσταλγία και θυμήθηκα παλιούς φίλους και παρέες, γέλια και δάκρυα.

Όλοι μας μεγαλώνοντας, απομακρυνόμαστε από ανθρώπους, ηθελημένα ή άθελά μας, που για κάποια περίοδο της ζωής μας υπήρξαμε "κώλος και βρακί". Και ακόμα και αν η απομάκρυνση ήταν εκούσια, δεν σημαίνει ότι δεν αναπολείς, με χαμόγελο, τις καλές στιγμές που περάσατε μαζί.

Ξέρω ανθρώπους στην ηλικία μου που έχουν φιλίες από το σχολείο και απορώ πως τα κατάφεραν. Δεν ξέρω γιατί, εγώ δεν το κατάφερα ποτέ αυτό, περνούσα από παρέα σε παρέα, χωρίς να θέλω απαραίτητα να απομακρύνω κάποιους από τη ζωή μου. Μάλλον δεν είμαι πολύ καλή φίλη, αφού παρασέρνομαι εύκολα... Και ενθουσιάζομαι και απογοητεύομαι εύκολα. Με τους συμμαθητές του δημοτικού ήταν λίγο δύσκολο να κρατήσω επαφές, αφού πήγα σε αγγλικό ιδιωτικό κολέγιο (άτιμη κενωνία) στην Γλυφάδα πριν βρεθώ στην 6η δημοτικού ξαφνικά σε ελληνικό δημόσιο στην Νέα Σμύρνη όπου μέναμε. Μετά, στο γυμνάσιο, είχα λίγες φίλες, με τις οποίες παραμείναμε φίλες και στο μεγαλύτερο μέρος του λυκείου. Κάπου στην 3η λυκείου, που είχα και την πρώτη μου σοβαρή σχέση, συνειδητοποίησα ότι προτιμώ να κάνω παρέα με αγόρια, γιατί είχα κουραστεί από τα πισώπλατα μαχαιρώματα των κοριτσιών.

Photo: freepik.com

Μετά έκανα άλλη παρέα στη σχολή, άλλες παρέες από το mirc, άλλες παρέες στην κάθε δουλειά που άλλαζα... Κυρίως αγόρια πλέον. Ήμουν χαρούμενη με αυτό. Ούτε ζήλιες, ούτε άλλα λέω μπροστά σου κι άλλα πίσω σου. Είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν καταφέρεις να ξεπεράσεις το ερωτικό κομμάτι εκατέρωθεν, τότε αυτές είναι οι καλύτερες φιλίες. WYSIWYG: Έτσι έβλεπα τ' αγόρια! What you see is what you get. Το μοναδικό κακό που είχα και έχω να τους προσάψω, είναι ότι είναι χειρότερες κουτσομπόλες και από τις γιαγιάδες στα χωριά. Άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη. Για να μην συζητήσω για τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που μπορεί να πλάθουν με το μυαλό τους. Τύφλα να έχει ο Σπίλμπεργκ! Αλλά δε με ένοιαζε καθόλου, γελούσα και τους άφηνα να πιστεύουν ότι ήθελαν. Το μόνο κακό είναι ότι έγινα αγοροκόριτσο μ' αυτά και μ' αυτά. Μιλάω σαν νταλικέρης, όπως έχεις ήδη ψυλλιαστεί. Για πολλά χρόνια ντυνόμουν και σαν αγόρι (βοήθησε και όλη η ψυχολογία που σου είχα πει παλιότερα), δεν βαφόμουν, όπως έχω ξανά πει και η διασκέδαση μου ήταν να πηγαίνω στα λιμανάκια και στη "Βούτα" και να παρακολουθώ κοντράκηδες. Όταν δε έβγαλα δίπλωμα και πήρα αμάξι, όλα μου τα χρήματα πήγαιναν εκεί. Κουμπάρας το Yaris, αλλά ακόμα νομίζω ότι ήταν από τα πιο όμορφα 1000αρια που κυκλοφόρησαν. Αυτή η κατάσταση, όπου το 95% της παρέας μου ήταν άντρες κράτησε μέχρι που γνώρισα τον τωρινό σύζυγο. Βλέπεις ο τωρινός σύζυγος, σαν κλασικός "γύπας", πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ άντρας και γυναίκα, γιατί πάντα στο πίσω μέρος ενός εκ των δύο τουλάχιστον, θα υποβόσκει και το σεξουαλικό ενδιαφέρον. Αυτό του το πιστεύω ήταν η αιτία πολλών καβγάδων τα πρώτα χρόνια της σχέσης μας. Εγώ ανένδοτη, να τσακώνομαι μαζί του ότι δεν παίζει αυτό που λέει, μέχρι που έτυχαν ένας δύο περιπτώσεις που αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο και αναγκάστηκα να το βουλώσω. Έτσι, λίγο το παιδί, λίγο τα οικονομικά, λίγο ο σύζυγος, πάλι ξεμάκρυνα από τις παρέες μου. Ακόμα όμως τους θυμάμαι με το χαμόγελο στα χείλη και νοσταλγώ τα γέλια που κάναμε, και ας με στεναχώρησαν κάποιοι, ας με έβγαλαν κορόιδο στα μάτια του άντρα μου.

Τουλάχιστον στις φιλίες, ένα άσχημο τέλος δεν σβήνει τις καλές στιγμές, όπως γίνεται σε μια σχέση.

Photo: freepik.com

Τέλος, υπάρχουν τα λίγα κορίτσια που υπήρξαν φίλες όλα αυτά τα χρόνια. Φίλες πραγματικές, που ήταν δίπλα μου στα δύσκολα. Όχι οι παιδικές φίλες, ή οι φίλες της εφηβείας, όπου όλα ήταν απλά και εύκολα. Φίλες που η ζωή το έφερε έτσι ώστε να ξεμακρύνουμε, όμως ξέρουν ότι τις αγαπώ και ξέρω ότι μ' αγαπούν. Που μπορεί να κάνουμε χρόνια να μιλήσουμε, γιατί η κάθε μία πήρε το δρόμο της και πνίγηκε στα προβλήματά της, αλλά όταν μιλήσουμε ή βρεθούμε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η μία είναι η κουμπάρα από τον πρώτο μου γάμο και μία εκ των δύο νονάδων της κόρης μου, που όπως σου έχω ξαναπεί, χάρη σ' εκείνη γλίτωσα την κατάθλιψη όταν ήμουν έγκυος. Η άλλη είναι το Μαράκι, με την οποία γνωριστήκαμε online και έμελλε να περάσουμε 2 τρελά χρόνια μαζί. Μ' αυτές τις δύο κάνει ότι τρέλα μπορείς να φανταστείς. Ναρκωτικά, ξενύχτια, τυφλά ραντεβού, συναυλίες, road trips, ξενύχτια με ατελείωτες συζητήσεις, μεθύσια, sleep overs. Και οι δυο ήταν δίπλα μου στις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου και γι' αυτό θα τους είμαι πάντα ευγνώμων!

Συμπερασματικά, οι φιλίες μεταξύ γυναικών είναι ή άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν οι φίλες-φίδια που θα σε κουτσομπολεύουν, ζηλεύουν και υπονομεύουν, και υπάρχουν και οι πραγματικές φίλες, που θα είναι πάντα στο πλευρό σου, να κάνετε μαζί ότι μαλακία σου έρθει στο κεφάλι, να σου λένε ότι αυτό που θες να κάνεις είναι λάθος, αλλά να είναι δίπλα σου έτσι κι αλλιώς, χωρίς ποτέ να σου πουν "στα 'λεγα εγώ!" Και γι' αυτές και μόνο τις φίλες, αξίζει να ρισκάρεις με όλες τις υπόλοιπες σκάρτες, μέχρι να τις βρεις!

Η απορία μου όμως είναι η εξής:

Εσύ τι γνώμη έχεις για τις φιλίες μεταξύ αντρών και γυναικών;