Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2020

Photo (edited): freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Προχτές πιάσαμε το θέμα της δίαιτας και πως κατάφερα τελικά να φτάσω στα επιθυμητά κιλά μόνο με επέμβαση γαστρεκτομής, καθώς επίσης και πόσο έχω βαρεθεί τις δίαιτες! Η αλήθεια είναι όμως ότι όταν δεν νιώθεις καλά με το σώμα σου, καταλήγεις να παραμελείς το εαυτό σου ακόμα περισσότερο. Δεν σε νοιάζουν τα ρούχα, τα μαλλιά, τα νύχια, η εμφάνισή σου γενικά, αφού νιώθεις πως ότι και αν κάνεις, δεν θα το παρατηρήσει κανείς. Γιατί το μόνο που θα δουν είναι μια χοντρή.

Μπορεί να μην κυκλοφορούσα ποτέ σαν το λέτσο ή με τη ρίζα να έχει φτάσει στ' αυτιά, να προσπαθούσα να έχω τα άκρα μου περιποιημένα, αλλά γενικά δεν έδινα και πολύ βάση στα ρούχα, στο βάψιμο κλπ. Δεν υπήρξα ποτέ η κοπέλα που ήταν πάντα βαμμένη στην τρίχα στο σχολείο, στη βόλτα ή οπουδήποτε. Μέχρι τα 36 μου, το να βαφτώ σήμαινε να βάλω μάσκαρα και λίγο μολύβι, στο τσακίρ κέφι.

Θυμάμαι στον πρώτο μου γάμο (με το μαλάκα ντε), μου έκανε δώρο το μακιγιάζ η αδερφή μου. Το 2008 έδωσε 200 ολόκληρα ευρώ για στοκάρισμα! Ωραίο το αποτέλεσμα δεν λέω, αλλά όπως λένε και στο tsekouratoi.gr με τόσα λεφτά εγώ βάφω 3 δωμάτια, την νύφη και το χωλ! Το θέμα είναι ότι το ένιωθα τόσο ξένο πάνω μου, που μόλις τελείωσε η τελετή και πήγαμε στο πάρτι, πήρα μαντηλάκια και ξεβάφτηκα, ξήλωσα βλεφαρίδες, τα πάντα όλα. Τουτέστιν η αδερφή μου πλήρωσε 200 ευρώ για 1 ώρα το πολύ.

Εκείνη πάντα αγαπούσε το μακιγιάζ, αγόραζε τα καλύτερα προϊόντα και πλέον όταν την βλέπεις βαμμένη πιστεύεις ή ότι την έβαψε επαγγελματίας, ή ότι είναι η ίδια επαγγελματίας. Μάλιστα στον 2ο γάμο μου, πριν 3 χρόνια, με έβαψε εκείνη και το αποτέλεσμα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από εκείνο των 200 ευρώ μερικά χρόνια πίσω. Φυσικά ήθελε και αυτή τη φορά να μου κάνει δώρο το make up, αλλά αρνήθηκα σθεναρά, μιας και αυτός ο γάμος θα ήταν πολύ πιο απλός, λιτός και απέριττος, όπως ήθελα και το πρώτο αλλά δε με άφησαν! Ξέρετε τώρα πως είναι όταν παντρεύεται το πρώτο παιδί, τους πιάνει τρελά τους γονείς! Και πάλι καλά, οι δικοί μας δεν ήταν και τόσο απαιτητικοί σε σχέση με άλλους που έχω ακούσει!

Εν πάσει περιπτώσει, όπως είπα, η γνώμη μου για το μακιγιάζ άλλαξε καμία 7ετια πίσω. Είχαμε μαζευτεί όλα τα αδερφάκια στο σπίτι της μάνας, όπου η αδερφή μου έρχεται και μου δίνει μια σακούλα καλλυντικά. Τα μισά δεν ήξερα καν τι είναι και σε τι χρησιμεύουν. Μου εξήγησε κάποια πράγματα πολύ επιγραμματικά και μου έδωσε μια λίστα you tubers να ξεκινήσω μελέτη. Συνειδητοποίησα ότι μακιγιάζ είναι ζωγραφική και το πρόσωπο ο καμβάς. Μαγεύτηκα με τις μεταμορφώσεις που είδα, με το πως μπορείς να κρύψεις τα όποια ψεγάδια και να τονίσεις τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου σου!

Έπαθα εμμονή, που κράτησε 2 χρόνια περίπου. Στον ελεύθερο χρόνο μου έβλεπα βίντεο με μακιγιάζ με τις ώρες. Έμαθα να χρησιμοποιώ όλα τα πινέλα και όλα τα καλλυντικά που μου έδωσε η τρελή η αδερφή μου. Γιατί τι λέω τρελή θα ρωτήσεις: Γιατί όταν είδα πόσο κοστίζουν τα πινέλα και τα καλλυντικά που μου έδωσε, έπαθα σοκ! Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι μετά από ώρες μελέτης και άλλες τόσες ώρες πειραμάτων που έκανα (ακόμα και να μην είχα να βγω, περνούσα ώρες μπροστά στον καθρέφτη να προσπαθώ να αντιγράφω τα youtube tutorials) κατάφερα στα 36 μου να μάθω να βάφομαι σωστά για κάθε περίσταση, δουλειά, καφέ, βραδινή έξοδο, γάμο κλπ.

Στο σαλόνι μας υπάρχουν (ανάμεσα σε άλλες), 2 φωτογραφίες από 2 γάμους που έχουμε πάει με το νυν σύζυγο, με διαφορά αρκετών χρόνων μεταξύ τους. Δεν θα ξεχάσω που μου είπε ο άντρας μου ότι στον 2ο γάμο, αν και αρκετά μεγαλύτερη σε ηλικία, δείχνω πολύ πιο εντυπωσιακή απ' ότι στο πρώτο γάμο, λόγω του μακιγιάζ και μόνο. Διότι στο πρώτο γάμο, είχα κάνει το κλασικό, μάσκαρα - μολύβι κι έξω απ' την πόρτα. Live μπορεί να μην είναι τόσο κακό αυτό, ειδικά αν σ' έχει ευλογήσει η μανούλα σου με ωραίο δέρμα. Στις φωτογραφίες όμως φαίνεσαι πάντα απεριποίητη και το φλας πάντα τονίζει τους μαύρους κύκλους και όποια άλλα ψεγάδια. Εντάξει, στον πρώτο γάμο ήταν και το μαλλί ότι να 'ναι, γιατί μας πέτυχε σε περίοδο που δεν είχαμε μαντήλι να κλάψουμε, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά για χτένισμα. Αλλά πιο καθοριστικό ρόλο παίζει το μακιγιάζ τελικά. Χωρίς να χρειάζεται να μεταμορφωθείς σε άλλο άνθρωπο και να μην σε αναγνωρίζουν άβαφη.

Ο άντρας μου όταν του έδειχνα τα βίντεο, το πριν και το μετά των youtubers, μου έλεγε πάντα ότι είναι για μήνυση αν πας το βράδυ στο κρεβάτι με την βαμμένη version και σηκωθείς το πρωί με τη άβαφη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Nikkie Tutorials. Επαγγελματίας, από τις πιο καλοπληρωμένες youtubers που ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να αντιγράψω κανένα make up της, όσο αναλυτικά και αν τα δείχνει. Η αγαπημένη μου είναι η Jaclyn Hill. Αν δεν έχεις δει βίντεό της, μπες και αναζήτησε το smokey cat eye tutorial που είχε κάνει χρόνια πριν. Μ' αυτήν έμαθα τα περισσότερα, όπως και με την Chloe Morello και τη Shonagh Scott.

Το κακό όμως, όταν τελικά μυείσαι στον κόσμο του μακιγιάζ, είναι το κόστος. Ευτυχώς η τρέλα της αδερφής μου καλά κρατεί και προμηθεύει εμένα, την άλλη μας αδερφή, τη μάνα μας και από 2-3 φίλες μας κάθε τόσο με πράγματα για τα οποία έδωσε μια περιουσία και τελικά αποφάσισε πως δεν της κάνουν. Διότι, όσο και να αγάπησα το make up, δεν παίζει να δίνω τα χρήματα που δίνει εκείνη. Δεν ξέρω αν θα τα έδινα ακόμα και αν τα είχα, αφού θεωρώ ότι είναι εξωφρενικά τα νούμερα για ένα πινέλο ή μια παλέτα σκιών. Η μόνη υποχώρηση που έχω κάνει είναι μια φορά πριν χρόνια που έδωσα 22 ευρώ για ένα κραγιόν της Lime Crime (δεν έφευγε με τίποτα από τα χείλη, αλλά 22ευρω;;;;) και μια φορά το χρόνο που δίνω 40€ για ένα καλό foundation που έχω βρει ότι μου ταιριάζει (αν αναρωτιέσαι, είναι της too faced το "born this way").

Κάποια στιγμή βέβαια, βαρέθηκα να βλέπω βίντεο με τις ώρες και βαρέθηκα να τρώω ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Πλέον βάφομαι μόνο όταν έχω την διάθεση ή αν πρέπει. Δεν διαθέτω ούτε την υπομονή ούτε τη διάθεση για υπερπαραγωγές, και να σου πω την αλήθεια μου, σάμπως πάω και πουθενά που να αξίζει τον κόπο για smokey, flawless και highlighted μακιγιάζ; Το συμπέρασμα όμως είναι ότι το να ξέρεις να βαφτείς σωστά, έστω και για την δουλειά ή για έναν καφέ, σου φτιάχνει την διάθεση και σε ωθεί να προσέξεις γενικότερα την εμφάνισή σου.

Τελικά, αν έχεις τη διάθεση να μάθεις, οι πληροφορίες υπάρχουν στο διαδίκτυο, σου παρέχονται απλόχερα, αρκεί να αφιερώσεις λίγο χρόνο και λίγα περισσότερα χρήματα. Αν καταφέρεις να μην παρασυρθείς στον καταναλωτισμό που σε σπρώχνουν όλες αυτές οι επαγγελματίες, μπορείς να κάνεις θαύματα, στο πρόσωπο και στη διάθεσή σου. Πέρα από τον χρόνο που θα αφιερώσεις παρακολουθώντας βίντεο και τα χρήματα για να αγοράσεις κάποια βασικά πράγματα, το Α και το Ω είναι να προσέχεις το δερματάκι σου. Το μακιγιάζ υπάρχει ακριβώς για να κρύβεις τις ατέλειες, αλλά αν δεν το περιποιείσαι, δεν γίνεται τίποτα. Πλύσιμο κάθε πρωί, ποτέ δεν πέφτουμε για ύπνο βαμμένες και πολύ ενυδάτωση πρωί - βράδυ!

Όσες έχετε μικρά κοριτσάκια να τις μάθετε από τώρα να το κάνουν αυτό, πολύ πριν την εφηβεία. Από τότε που θυμάμαι το εαυτό μου, η μάνα μου με έβαζε μετά το μπάνιο να βάζω κρέμες σε πρόσωπο και σώμα. Είναι το καλύτερο δώρο που μου έχει κάνει. Μπορεί να είχα την κλασική ακμή στην εφηβεία, αλλά μόλις πέρασε αυτή η περίοδος, η χρόνια περιποίηση φάνηκε και φαίνεται ακόμα. Δεν θα μπω στην διαδικασία να σου προτείνω συγκεκριμένα προϊόντα μακιγιάζ ή περιποίησης προσώπου, αφού θεωρώ ότι η κάθε μία πρέπει να βρίσκει αυτό που ταιριάζει στο δικό της δέρμα.

Αν παρόλα αυτά, βαριέστε να κάθεστε να βλέπετε βίντεο για το πως θα βάφεστε και πως θα επιλέγετε τα σωστά προϊόντα και θέλετε απλά να λύσετε κάποιες μικρές απορίες, μην ντραπείτε να ρωτήσετε!

Εδώ είμαι εγώ!

Σάββατο, 5 Δεκεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Μιας και πιάσαμε τις αναμνήσεις, θέλω να σου πω τον πόνο μου για κάτι που στοιχειώνει το παρελθόν, το παρόν και κατά πάσα πιθανότητα και το μέλλον μου. Το δικό μου και του 99% του γυναικείου πληθυσμού. Θέλω να σου μιλήσω για τις δίαιτες, τη γυμναστική, τα χάπια και τις εγχειρήσεις που δοκιμάζουμε όλες κατά καιρούς προκειμένου να πλησιάσουμε, έστω, το πρότυπο της γυναίκας που αρέσει.

Ας μην κοροϊδευόμαστε και λέμε ότι το κάνουμε για λόγους υγείας. Όταν είσαι 17, 26, 35 χρόνων δεν σε απασχολεί η υγεία σου γιατί είσαι νέα και γερή σαν άλογο. Το κάνουμε για την εμφάνιση και μόνο. Ακόμα και σήμερα που έχω φτάσει αισίως τα 43, παρότι εννοείται ότι έχω βελτιώσει κατά πολύ τις διατροφικές συνήθειές μου σε σχέση με τα εφηβικά και μετεφηβικά μου χρόνια, εξακολουθώ να κάνω ότι κάνω για την εμφάνισή μου και μόνο.

Σαν παιδί ήμουν τόσο αδύνατη που βλέπω τις φωτογραφίες και σκέφτομαι ότι δεν γίνεται να είμαι εγώ. Η μάνα μου έχει πει ότι τους έβγαζα τον αδόξαστο για να φάω, ότι φτάναμε να τρέχουμε στο Σύνταγμα να ταΐζω τα περιστέρια για να ταΐσουν εμένα. Νομίζω ότι όλο αυτό άλλαξε στην προεφηβεία. Δεν έχω ιδιαίτερα πολλές αναμνήσεις (καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά θα το συζητήσουμε άλλη φορά), όλα αυτά τα συμπεραίνω από τις φώτο που έχω δει... Από εκεί που με κυνηγούσαν να φάω, ξαφνικά έγινα σαν κεφτές με πόδια. Αν το συνδυάσεις και με τα κουρεματάκια και τα ντυσιματάκια που συζητούσαμε πριν λίγες μέρες, καταλαβαίνεις ότι το θέαμα ήταν αξιοθρήνητο. Τόσο που, εν μέρει δικαιολογώ και το bullying που σου έλεγα ότι έχω φάει.

Φυσικά σ' εκείνη τη φάση δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η εμφάνισή μου ακόμα, αφού η δική μας γενιά στην προεφηβεία, μόνο στο σώμα άλλαζε, στο μυαλό παραμέναμε παιδιά, σε αντίθεση με τα δικά μας βλαστάρια που μεγαλώνουν πριν την ώρα τους, όπως έχουμε πει. Μου λέγε η φουκαριάρα η μάνα μου να προσέχω, αλλά τίποτα εγώ. Θύμωνα κιόλας που δεν με άφηναν να κατεβάζω όλο το κουτί Kit Kat στην καθισιά μου! Τα κόμπλεξ άρχισαν στην 6η δημοτικού όπου άλλαξα σχολείο και βρέθηκα ξαφνικά από αγγλικό ιδιωτικό κολλέγιο σε ελληνικό δημόσιο. Εκτός από πολιτισμικό σοκ, απέκτησα και όλα τα κόμπλεξ μαζί (χρώμα, επίθετο, κιλά). Στο γυμνάσιο που πλέον ήθελα να πεθάνω από ντροπή, άρχισα και τις δίαιτες.

Εξαντλητικές δίαιτες, όπως ήταν της μόδας τότε, με τον θερμιδομετρητή παραμάσχαλα. Να τη βγάζω όλη μέρα με μια ντομάτα γεμιστή. Έχασα 10 κιλά και μόλις σταμάτησα πήρα 20... Όπως γίνεται πάντα όταν έχεις στερηθεί τόσα πολλά για τόσο καιρό. Μετά πήγα στα Silhouette, έδωσα τα μαλλιά της κεφαλής μου για να πεθάνω της πείνας πάλι και να ταλαιπωρώ τη μάνα μου να μαγειρεύει άλλα για τους υπόλοιπους, άλλα για εμένα. Απλά εκεί η πείνα συνδυαζόταν και με γυμναστική. Πολλά χρήματα και πολλές στερήσεις αργότερα, είχα χάσει τα 20 κιλά και πάλι, μόλις σταμάτησα πήρα 30. Μετά δοκίμασα αυτά τα ρημάδια (δε θυμάμαι πως λέγονται) που σου έκαναν delivery το φαΐ της ημέρας. Εκεί δεν πείνασα τόσο, αλλά αδερφάκι μου ήταν τόσο βαρετά και άνοστα όλα που προτιμούσες να πεινάσεις παρά να τα φας! Έχασα κάποια, όχι όλα και τα παράτησα γιατί ήταν και πανάκριβα. Κάπου ανάμεσα σ' όλη αυτή τη στέρηση, δοκίμασα και τα χάπια αδυνατίσματος. Κολοκύθια με τη ρίγανη κι αυτά, αφού έτσι αφ' εαυτού τους, χωρίς δίαιτα παράλληλα, δεν γίνεται τίποτα άλλο πέρα από το να τρέχεις πανικόβλητη στην τουαλέτα μετά από κάθε γεύμα.

Στο τέλος είδα και απόειδα και αποφάσισα να κάνω γαστρεκτομή. Είχα φτάσει βέβαια σχεδόν 50 κιλά επιπλέον πια. Τα έχασα όλα σε ελάχιστους μήνες χωρίς να πεινάω. Έμαθα να τρώω σωστά, ελάττωσα γλυκά (μεγάλη μου αδυναμία) και junk food και μου έγινε συνήθεια να ανεβαίνω κάθε πρωί στη ζυγαριά. Όλοι οι διαιτολόγοι λένε ότι είναι λάθος αυτό και ότι πρέπει να ζυγίζεσαι μια φορά την εβδομάδα. Κουραφέξαλα! Όσο ζυγιζόμουν κάθε μέρα ήμουν μια χαρά, αφού μόλις έβλεπα ότι πήρα έστω και μισό κιλό, πρόσεχα ένα δύο μέρες και επανερχόμουν. Μερικούς μήνες μετά την γαστρεκτομή, έκανα και κοιλιοπλαστική γιατί η κοιλιά μου είχε κρεμάσει σαν μάρσιππος σε καγκουρό. Για τις εμπειρίες και τις απόψεις μου σχετικά μ' αυτές τις 2 επεμβάσεις θα σου πω κάποια στιγμή στο μέλλον.

Όλα έβαιναν καλώς για 2 χρόνια περίπου, αφού μάλιστα κατάφερα να χάσω παραπάνω κιλά άθελά μου, λόγω στεναχώριας (τα ναυάγια που σου ανέφερα την πρώτη φορά, αλλά δεν σου έχω πει ακόμα λεπτομέρειες). Όλα πήραν τον κατήφορο μερικούς μήνες μήνες αργότερα, όταν κυριολεκτικά δεν είχα χρήματα ούτε να αλλάξω μπαταρίες στην ζυγαριά (που εννοείται, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Μέρφι, ότι τότε θα έμενε από μπαταρία @#$%^&*), οπότε έκανα μήνες να ζυγιστώ. Όταν τελικά ζυγίστηκα, είχα πάρει 10 κιλά... Πίσω στην εκκίνηση σαν να λέμε... Και έκτοτε έχω ξανά ξεκινήσει τις δίαιτες χωρίς επιτυχία. Λάβε υπόψη σου, ότι όταν κάνεις γαστρεκτομή, κυριολεκτικά τρως σαν σπουργίτι. Οι ποσότητες φαγητού αυξήθηκαν κάποια στιγμή σε σχέση με τον πρώτο καιρό, αλλά ακόμα και τώρα, μια 10ετια μετά, είναι πολύ μικρές οι ποσότητες για ενήλικο άνθρωπο. Οπότε, αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα δεν είναι η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Αυτά παθαίνεις όταν παντρεύεσαι! Διότι όσο ήμουν μόνη με το μωρό, δεν μαγείρευα και άρα την έβγαζα με κανένα γιαουρτάκι ή κανένα τοστ. Όταν όμως έχεις σύζυγο πρέπει να το ταΐζεις. Ε τι; Να μη φας κι εσύ μαζί; Και να τα σουβλάκια κάθε Σάββατο, και να οι μακαρονάδες, αφού είναι μακαρονάς τι να κάνουμε; Και να τα 10 κιλάκια και να ξανά δίαιτες και κουραφέξαλα!

Τελικά, μετά από τόσες δίαιτες, χημικές, θερμιδομέτρηση, σούπες, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα που έχουμε καταλήξει όλες: Καμία δίαιτα κορίτσια! Λίγο απ' όλα και με μέτρο τα γλυκά! Και σ' όποιον αρέσουμε!

Βαρέθηκα! Όχι άλλο δίαιτα!

Πέμπτη, 3 Δεκεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Καλό μου ημερολόγιο,

Με αφορμή το προηγούμενο άρθρο "σαν σήμερα", θέλω να σου μιλήσω σήμερα για τις "αναμνήσεις" που μας βγάζει το facebook. Γλυκές, αστείες, όμορφες αναμνήσεις κάποιες φορές, και άλλες πάλι, πολύ λυπηρές. Χρήσιμο όμως, όπως και να έχει, αφού έχουμε καταντήσει να μην θυμόμαστε ούτε τα δικά μας γενέθλια καλά καλά, χωρίς να μας τα υπενθυμίζει το ρημάδι!

Το καλοκαίρι μου έβγαλε ανάμνηση τον θάνατο του πατέρα μου. Δεν είναι εύκολο να χάνεις έναν γονιό, ακόμα και αν δεν τον έβλεπες συχνά, ακόμα και αν δεν τα πήγαινες καλά μαζί του, ακόμα και αν υπάρχουν πράγματα που δεν είναι εύκολο να συγχωρήσεις. Δεν είναι εύκολο να συμφιλιωθείς με τον θάνατο. Θυμάμαι μικρή, έβλεπα εφιάλτες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ σκεπτόμενη να χάνω τους γονείς μου. Στεναχωριόμουν όταν η μητέρα μου μου έλεγε ότι αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ακόμα στεναχωριέμαι, και γι' αυτό δεν το σκέφτομαι. Όταν έγινα και εγώ μητέρα, φυσικά, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε. Τα ίδια λέω κι εγώ στο παιδί μου τώρα!

Αρκετά όμως με τον θάνατο! Οι πιο γλυκές αναμνήσεις είναι, εννοείται, από την κόρη μου. Βλέπω πως ήταν μωρό και με παίρνουν τα ζουμιά. Όπως πριν λίγες μέρες που μου έβγαλε ανάμνηση μια φωτό της, πρέπει να μην είχε χρονίσει καν, και την επαναδημοσιεύσα, ταγκάροντας την μικρή και αναρωτώμενη πως από τόσο γλυκό πλασματάκι έγινε ολόκληρη γαϊδούρα με 2 μέτρα γλώσσα! Το σπλάχνο μου απάντησε ότι εγώ φταίω που την γέννησα με 2 μέτρα γλώσσα...

Μου θυμίζει φίλους που έχω χρόνια να δω και αυτόματα έρχονται στο μυαλό όλα τα γέλια που κάναμε, όλα τα καραγκιοζιλίκια και νοσταλγώ τα νιάτα και την ελευθερία μου. Αναρωτιέμαι τι απέγινε εκείνη η κοπέλα και πως άλλαξα και σοβάρεψα έτσι! Τα θυμόμαστε καμία φορά από καμιά φωτό ή κανένα post που θα ανεβάσει κάποιος στο Facebook, και πεθαίνουμε στο γέλιο. Κάποια τα έχω διηγηθεί στο παιδί, κάποια είναι ακατάλληλα για ανήλικους! Άμα μπορούσα να τους κάνω tag σ' αυτό το κείμενο, θα τα έκανα τα ρεμάλια, αλλά ξέρουν αυτοί/αυτές ποιοι είναι! Τους ευχαριστώ όλους για τις όμορφες αναμνήσεις! Ακόμα και αν δεν τους βλέπω πια, είναι άνθρωποι που θα θυμάμαι πάντα με χαμόγελο στα χείλη. Περασμένα μεγαλεία!

Αναμνήσεις βγάζει ακόμα και τις εταιρίες στις οποίες δούλεψα. Εκεί είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Είχα ποστάρει κάποια στιγμή στο "τμήμα προσωπικού δράματος" την εμπειρία μου με τον προηγούμενο εργοδότη μου, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες τώρα για το πόσο καθίκι είναι ο τύπος, μπορεί να στα πω άλλη φορά. Σίγουρα υπάρχουν χειρότερα, αλλά η 4χρονη παραμονή μου σ' αυτόν το άνθρωπο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η ψυχική ηρεμία δεν πληρώνεται με τίποτα, οπότε καλύτερα να παίρνεις λιγότερα, ή να τρέχεις στου διαόλου τον κώλο, αλλά να μην ξυπνάς κάθε πρωί και να δένεται το στομάχι σου κόμπος καθώς αναρωτιέσαι πως θα επιβιώσεις άλλη μια μέρα στην κόλαση.

Μου βγάζει ανάμνηση και την πρόταση γάμου που μου είχε κάνει ο νυν σύζυγος και, όχι, δεν συγκινούμαι, αλλά θυμώνω για το bullying που είχα δεχτεί από την αρχή της σχέσης μας από την πρώην του και το σόι της. Γι' αυτό και είχα ανεβάσει τις φωτό τότε, γιατί κατά τ' άλλα δεν με λες ρομαντική και σίγουρα δεν μ' αρέσει να μοιράζομαι τέτοιες προσωπικές στιγμές με όλο τον κόσμο. Ήθελα να τους τρίψω στα μούτρα ότι εμένα θα με πάρει το αγόρι σε αντίθεση με αυτά που μου προέβλεπαν! 🤣 Θα στα πω κι αυτά άλλη μέρα!

Ευτυχώς που πριν 11 χρόνια είχα αλλάξει προφίλ και δε μου βγάζει παλιότερες αναμνήσεις. Με τον πρώην σύζυγο ας 'ουμε. Να 'ναι καλά το τσόλι που είχε μπλέξει τότε και μου το χάκαρε! Άλλη πονεμένη ιστορία κι από εκεί, αλλά different story for a different day... Ούτε να τον θυμάμαι δε θέλω! Είναι αυτά που λέγαμε τις προάλλες για το πόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορείς να αποκτήσεις από το bullying που τρως σαν παιδί, σε συνδυασμό με το ποσό ταμπού ήταν να μιλάς για σχέσεις με τους γονείς σου τότε. Και καταλήγεις και ανοίγεις σπίτι με τον λάθος μαλάκα. Sorry, άντρα ήθελα να πω! Να μου σχωρνάτε τα γαλλικά! Μου βγαίνουν μόνα τους όταν τους θυμάμαι αυτούς τους δύο (πρώην και τσόλι)!

Βλέπεις, έχω πολλές ιστορίες ακόμα να σου διηγηθώ. Και άλλες ακόμα, που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σου πω ποτέ, γιατί μετά θα πρέπει να σε σκοτώσω! Βίος και πολιτεία που λέμε! Όπως όλοι μας θαρρώ, έχουμε τις ιστορίες που μας σημάδεψαν και χαράχτηκαν στη μνήμη μας για πάντα. Κανενός η ζωή δεν είναι βαρετή, όλοι θα μπορούσαμε να γράψουμε την αυτοβιογραφία μας και να αποτελέσει πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Η ουσία είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να προχωράμε. Αλλιώς, όπως λέει ο φίλος μου ο Κοέλιο:

Ένα λάθος που επαναλαμβάνεται

περισσότερο από μια φορά

είναι μια απόφαση.