Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2020

Καλό μου ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η μέρα που θα κάνω την κλήρωση για τον νικητή του giveaway με τα προϊόντα ομορφιάς. Θα κρατήσω όμως τους συμμετέχοντες σε αγωνία μερικές μέρες ακόμα, μιας και το δώρο θα ανακοινωθεί την 1η ημέρα του νέου έτους, ελπίζοντας πως το δώρο θα φέρει στον νικητή γούρι για τη νέα χρονιά!

Όπως είχα πει στο disclaimer αυτού του διαγωνισμού, οι εταιρίες των προϊόντων που κάνω δώρο, δεν μου έχουν χαρίσει κανένα από αυτά, ούτε με έχουν πληρώσει. Δεν είναι ο σκοπός μου να προωθήσω τα συγκεκριμένα προϊόντα, ούτε να γίνω influencer / trend setter. Ο λόγος που κάνω όποια giveaway κάνω, πέρα από το γεγονός ότι μου αρέσει να μοιράζομαι, είναι ξεκάθαρα η δωροδοκία, των λίγων που με διαβάζουν και με στηρίζουν από την 1η Οκτωβρίου που ξεκίνησα αυτό το blog, ώστε να με διαβάζουν πιο φανατικά και να μου φέρουν κι άλλους αναγνώστες! Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έχει η σελίδα 145 αναγνώστες, έστω και εικονικούς, μέσα σε 3 μήνες ύπαρξης. Νομίζω ότι είναι πρόοδος τ' ότι σ' αυτόν το διαγωνισμό έχουμε 35 έγκυρες συμμετοχές, σε σχέση με εκείνον του Νοεμβρίου με τα βιβλία, που είχε μόλις 4! Οπότε θέλω να σας πω και πάλι ένα ευχαριστώ για την στήριξή σας!

Δεν μου αρέσει ποτέ να λέω ψέματα και ξέρω πως ο κόσμος δεν είναι χαζός (τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του!). Όλοι ξέρουμε ότι αυτά τα "tag 3 φίλες" γίνονται γι' αυτό το λόγο και μόνο! Εξάλλου, από το intro, δήλωσα με απόλυτη ειλικρίνεια ότι το blog το ξεκινάω με μηδενικό budget, ακριβώς γιατί οι 2 μισθοί που μπαίνουν στο σπίτι μας (όπως και σε πολλά σπίτια άλλωστε) δεν επαρκούν για να καλύψουν τα έξοδα και τα χρέη μας, και σκοπός είναι να μου αποφέρει κέρδος από διαφημίσεις κάποια στιγμή. Στην πορεία βέβαια διαπίστωσα ότι το να γράφω ένα ημερολόγιο, χωρίς να απευθύνομαι σε κανέναν, είναι κι αυτό (όπως και οι χειροτεχνίες) ψυχοθεραπευτικό. Το να αποτυπώνεις τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου στο "χαρτί", βοηθάει να εκφράσεις συσσωρευμένο θυμό, ανησυχίες και προβληματισμούς που ξεκινώντας να γράφεις, δεν ήξερες καν ότι είχες!

Κάπου εδώ, πρέπει να σου ομολογήσω το εξής: Αφού κατέληξα τον Σεπτέμβρη ότι θέλω να ξεκινήσω ένα blog, και πέρασα ώρες αναζήτησης για να μάθω πως θα το κάνω αυτό, μέσα σε 5 μέρες είχα γράψει τα θέματα όλων τον post, από το πρώτο μέχρι και αυτό που θα διαβάσεις στις 31 Δεκεμβρίου. Ήθελα να υπάρχει μία συνεχόμενη ροή στις ιστορίες που διηγούμαι, να μην πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, ανάλογα με την επικαιρότητα ή πως ξυπνάω την κάθε μέρα. Εξάλλου, δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου να γράφω και να ποστάρω αυθημερόν. Πάντα είχα έτοιμα τα 4 επόμενα κείμενα που θα ανέβαζα. Το 2021 θα είναι διαφορετικό για το Dear Diary, και ελπίζω για όλο τον κόσμο! Πιο αυθόρμητο και απρογραμμάτιστο, οπότε δεν ξέρω ούτε τα θέματα, ούτε την συχνότητα με την οποία θα σου βγάζω τα εσώψυχά μου. Η μόνη προετοιμασία που έχω κάνει, είναι να σημειώνω στο κινητό ότι θέμα μου έρχεται στο κεφάλι ή ακούω κάπου, για το οποίο θα με ενδιέφερε να μιλήσω. Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι, θα φανεί στη νεκροψία! Όταν αποφασίζεις να εκθέσεις τη ζωή και τις σκέψεις σου, αναμφίβολα θα δεχτείς και κριτική. Οπότε, να ξέρετε, κάθε σχόλιο και παρατήρηση είναι δεκτά!

Ξέφυγα όμως πάλι από το θέμα μου, που είναι οι φετινές γιορτές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Ζούμε σε δύσκολες εποχές και σε μία χώρα όπου τρώμε τα χαστούκια απανωτά, χρόνια τώρα. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την δική μου οικογένεια, οπότε καταλαβαίνω ότι θα έπρεπε να λέω "Δόξα τω Θεώ" που έχουμε την υγεία μας, τις δουλειές μας, το ψυγείο γεμάτο και μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας. Και εννοείται πως δεν είμαι αχάριστη, έχοντας περάσει από περιόδους ανεργίας και αφραγκίας, είμαι ευγνώμων για ότι έχω σήμερα. Για να είσαι όμως καλά, πρέπει να είναι και οι άνθρωποι που αγαπάς καλά. Οπότε, το να βλέπω πως καταρρέει η ζωή ανθρώπων κοντινών, μόνο θλίψη μου φέρνει. Τα Χριστούγεννα και το τέλος του χρόνου, φέρνουν μια μελαγχολία σε πολύ κόσμο απ' ότι ακούω. Όπως και τα γενέθλια. Εγώ δεν ήμουν ποτέ έτσι. Δεν έκανα ποτέ απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, είτε ημερολογιακά, είτε ηλικιακά. Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες ή δεν έκανες. Δεν μπορείς να τα αλλάξεις, οπότε γιατί να τα αναμασάς; Έτσι ήμουν πάντα χαρούμενη, γιατί τα Χριστούγεννα, που μοιράζω δώρα, είναι η μεγαλύτερη χαρά μου και γιατί στα γενέθλιά μου, νιώθω τυχερή που μεγάλωσα άλλον έναν χρόνο, που είμαι ακόμα εδώ. Διότι πάντα έλεγα ότι είναι κουτό να στεναχωριέσαι που μεγαλώνεις, αφού πολλοί συνάνθρωποί μας κάθε ηλικίας, δεν είχαν αυτή την ευλογία.

Φυσικά το ότι ήμαστε ευγνώμονες για ότι έχουμε, δεν σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαυόμαστε και να αρκούμαστε σε αυτά. Δεν πιστεύω ότι το να θέλεις να κάνεις την ζωή σου καλύτερη, είναι αχαριστία. Το να αρκείσαι, είναι παραίτηση. Όσο ζούμε, πρέπει να προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, γονείς, σύντροφοι, φίλοι, επαγγελματίες και να παλεύουμε να κατακτούμε τους στόχους μας. Η στασιμότητα ποτέ δεν είναι καλή. Η κοσμοθεωρία μου είναι "ούτε άσπρο, ούτε μαύρο". Γκρι... Σαν γραφίστρια σου λέω ότι υπάρχουν 256 αποχρώσεις του γκρι, και όχι 50, όπως ισχυρίζεται το kinky βιβλίο της E. L. James (να το διαβάσεις αν δεν το έχεις κάνει ήδη). Να είσαι ευγνώμων για ότι έχεις, αλλά να στοχεύεις ψηλότερα. Εξάλλου, νιώθω πως η αχαριστία, μαζί με την υποκρισία, είναι τα 2 χειρότερα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Εγώ τουλάχιστον, τα απεχθάνομαι! Βάλε τα δυνατά σου να πας από το μαύρο στο άσπρο, έστω και αν πρέπει να κάνεις στάση και στις 256 γκρι αποχρώσεις. Κι όπου καταφέρεις να φτάσεις...

Η χρονιά που μας αφήνει σε λίγες μέρες ήταν δύσκολη για όλους. Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, χάθηκαν επιχειρήσεις και δουλειές, χάθηκε η ελευθερία. Τις επιπτώσεις και το αντίκτυπο όλου αυτού που ζούμε, δεν τα έχουμε αντιληφθεί ακόμα σ' όλο τους το μέγεθος. Γιατί όλο αυτό, αναμφισβήτητα, θα έχει και ψυχολογικές επιπτώσεις, οι οποίες θα φανούν στο μέλλον. Ήταν και ένα μάθημα όμως, να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο και να εκτιμάμε τα απλά πράγματα, που ως τώρα αποκαλούσαμε "ρουτίνα". Όπως έχω πει και παλιότερα, όλη αυτή η κατάσταση με στενοχωρεί απίστευτα, πέρα από τις αδικοχαμένες ψυχές, κυρίως για τα παιδάκια, όπως το δικό μου, που βλέπω όσο περνάνε οι μέρες να χάνει την όρεξή της για οτιδήποτε πέρα από το να παίζει Brawl Stars όλη μέρα στο κινητό.

Δεν θέλω όμως να κάνω απολογισμό της χρονιάς ακόμα, το ετοιμάζω για την τελευταία μέρα του 2020 αυτό. Αυτό που ξεκίνησα να πω, είναι ότι το Πάσχα, εμάς τουλάχιστον, δεν μας ενόχλησε τόσο να το περάσουμε μόνοι μας και όχι όπως έχουμε μάθει τόσα χρόνια. Το να κάνεις Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μόνος είναι πολύ πιο στενάχωρο, για εμένα τουλάχιστον. Αυτές είναι οι πιο καταθλιπτικές γιορτές της ζωής μου. Από οικονομικής άποψης έχουμε περάσει πολύ πιο δύσκολες γιορτές, όμως με λίγα ή πολλά, με δώρα ή χωρίς, πάντα περνούσαμε όμορφα και οικογενειακά, όλα τα παιδιά και τα εγγόνια στη μάνα του λόχου. Γιατί τέτοιες μέρες δεν έχουν σημασία ούτε τα δώρα, ούτε τα χρήματα, αλλά το οικογενειακό τραπέζι, με τα γέλια, τα πειράγματα, τις ευχές και την ανεμελιά του.

Μη μας παίρνει από κάτω όμως! Ας ελπίσουμε πως είναι η τελευταία χρονιά που κάνουμε Χριστούγεννα χώρια, ας προσευχηθούμε να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα τέτοια κατάσταση κα ας ευχηθούμε να ήμαστε όλοι γεροί σε 363 μέρες από σήμερα, να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με αυτούς που θέλουμε και αγαπάμε. Ας αρκεστούμε στις ευχές και τα φιλιά με βιντεοκλήση φέτος. Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος, του χρόνου θα μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους αγαπημένους μας πιο σφιχτά από ποτέ, να δώσουμε άπειρα φιλιά και να πούμε περισσότερα "Σ' αγαπώ" και "Ευχαριστώ".

Photo: freepik.com

Χρόνια Πολλά και Καλά!