Τετάρτη, 21 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Έχω γίνει τρελή! Τρελή σας λέω! Είμαι εδώ στο γραφείο, έχω βγει για τσιγάρο και χαζεύω στο instagram να δω αν μου έχει κάνει κανείς λάικ στο τελευταίο ποστ, εκτός από μένα. Δεν μου έχει κάνει, μην ταράζεστε. Δεν είναι αυτός όμως ο λόγος που έγινα τρελή, αυτό το έχω συνηθίσει... Έτσι όπως σκρόλαρα, λοιπόν, αμέριμνη με το τσιγαράκι στο άλλο χέρι, μου βγάζει διαφήμιση μιας εταιρίας με ρούχα για στρουμπουλούτσικα, σαν του λόγου μου. Όχι, ούτε γι' αυτό νευρίασα, που το κινητό μου και το ίνσταγκραμ με λένε στρουμπουλή, έτσι στα μούτρανα. Τι να το παίξω δηλαδή, κορμί θανατηφόρο; Σαν κάτι άλλες που είναι θεόρατες και πάνε για ρούχα στα Pink Woman; Δε χωράμε μάνα μου εμείς εκεί! Αυτά είναι για εκείνες που τις κοιτάς και αναρωτιέσαι αν έχουν όλα τους τα όργανα, έτσι τοσοδούλες που είναι...

Photo: screenshot από το κινητό μου, της εν λόγω χορηγούμενης...

Τέλος πάντων, μου εμφανίζεται η χορηγούμενη, "ωραίο το συνολάκι" σκέφτομαι, βλέπω και την τιμή, "ουάου! μόλις έγινε πιο ωραίο το συνολάκι" συνεχίζω να μιλάω στον εαυτό μου. Θυμάστε την έρευνα που έκανα για το γιατί είναι πιο ακριβά τα big size ρούχα... Ε, όταν βλέπεις 12,80 μπλούζα για μπαμπάτσικες, "ουάου" θα σκεφτείς! Πατάω να δω τα σχόλια και τι βλέπω... Το σχόλιο μίας χαρχάλως "πο πο πο πο δίαιτα επειγόντως" με 6 γελαστά ιμότζι. Τι να περιγράψω άλλο; Χρειάζεται; Θόλωσε το μάτι μου, ταράχτηκε το μέσα μου, ταρακουνήθηκε ο εγκέφαλός μου... Δόνηση πολλών ρίχτερ, σας λέω. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να την σημαιοστολίσω, να της πω "και τώρα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου που την είπες την παπαριά σου για το μοντέλο της φωτογραφίας μωρή σαύρα, που έχεις φωτό προφίλ σκυλάκι και όχι τα χάλια σου να μπορούμε κι εμείς να σου κάνουμε bullying;" Μετά σκέφτηκα ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Γιατί να δώσω αξία στη μαλακία που πέταξε η καρακαηδόνα; Ας την αγνοήσω επιδεικτικά. Είμαι ανώτερος άνθρωπος εγώ (!), δεν θα κάνω bullying στους bullies. Εξάλλου, όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε γράψει κακία κάπου. Μπορεί να μην την εννοούσαμε ως κακία, αλλά σίγουρα ο αποδέκτης την εξέλαβε ως τέτοια.

Haters...

Photo: Screenshot του σχολίου της γκετ-ει-λαϊφ-μπιτς...

Εγώ ασ' ούμε, πρόσφατα, σε μία χορηγούμενη που μου βγήκε στο φατσοβιβλίο, για μια εταιρία που δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι κάνει (κάτι με ίντερνετ έλεγε χωρίς συμβόλαια) έγραψα ένα σχόλιο, το οποίο προφανώς εκλίφθηκε ως κακία, και ας ήταν απλή συμβουλή από μεριάς μου. Διότι μόλις είδα το λογότυπο με το σλόγκαν από κάτω, έπαθα ότι παθαίνει κάθε γραφίστας όταν βλέπει να χρησιμοποιούν την γραμματοσειρά Comic Sans. Να εξηγήσω σ' εσάς που δεν είστε του επαγγέλματος, ότι αυτή η γραμματοσειρά είναι κόκκινο πανί για έναν γραφίστα. Την σιχαινόμαστε, την μισούμε, μαζεύουμε υπογραφές να την διώξουμε από κείμενα, υπολογιστές, από τον πλανήτη τέλος πάντων. Θα τσοντάρουμε στην ανάγκη, να της κάνουμε τα έξοδα, να πάει στον Κρόνο να μείνει. Βαρέθηκε η ψυχή μας να τη βλέπει παντού. Σε επίσημα έγγραφα, σε ανακοινώσεις κολλημένες έξω από το ΚΕΠ, σε προσκλητήρια γενεθλίων, σε word κείμενα. ΕΛΕΟΣ! Χρησιμοποιήστε Tahoma ή Calibri αν βαρεθήκατε να χρησιμοποιείτε Arial και Times. ΟΧΙ COMIC SANS! Κάθε φορά που χρησιμοποιείτε αυτή τη γραμματοσειρά, ένας γραφίστας αυτοπυρπολείται σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ενώ οι υπόλοιποι σας καταριόμαστε, ευχόμαστε να σας χαλάσει το πληκτρολόγιο, να κολλήσετε ιό και να πάρει φωτιά η motherboard του πισιού σας. Να επανέλθω στο θέμα μας όμως. Έγραψα σχόλιο στην χορηγούμενη, ότι αν περιμένουν με αυτή τη γραμματοσειρά και αυτό το ερασιτεχνικό εφέ στο σλόγκαν να πιάσουν πελάτες, θα απογοητευτούν. Μου απάντησαν ότι είναι δεκτές οι προτάσεις μου αφού δεν μου αρέσει. Χα! Όχι πια, γατάκια! Δεν πέφτω πια στην παγίδα να αποδείξω ότι my milkshake brings all the boys to the yard... Απάντησα ότι δεν δουλεύω τσάμπα (όπως δεν θα δούλευενα κι εκείνοι) και ότι το μόνο που προσπαθώ να πω είναι ότι εφόσον δίνουν λεφτά για χορηγούμενη, αν θέλουν να φαίνονται επαγγελματίες και να τους εμπιστευθεί ο κόσμος που βλέπει την διαφήμιση, θα έπρεπε να επενδύσουν κάποια χρήματα και να προσλάβουν γραφίστα να τους κάνει ένα αξιοπρεπές λογότυπο & σλόγκαν. Εντάξει, ήταν λίγο κακία, αλλά δεν μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου μόλις είδα την γραμματοσειρά με το εφέ που το έσκασε από χρονοκάψουλα που θάφτηκε στα 80's.

Αν ξέρετε αγγλικά, δείτε το video, να καταλάβετε τι bullying τρώει η Comic Sans...

Πριν λίγες μέρες έπεσα πάνω σ᾽ ένα βίντεο στο watch του facebook, με έναν πιτσιρικά αφροαμερικανό που φτιάχνει περούκες από αληθινό μαλλί και έχει πελάτες διάσημους. Έλεγε λοιπόν το παιδάκι στο βίντεο, ότι αν το καλοσκεφτείς, ακόμα και οι haters είναι φαν. Αφιερώνουν χρόνο για να σχολιάσουν κάτι που κάνεις, ακόμα και αν το σχόλιο είναι αρνητικό. Και από τη μία σκεφτόμουν "εντάξει, πόσο υπεράνω πΓια να το παίξουμε, σιγά μη καθόμαστε να λέμε ευχαριστώ σ' αυτούς που μας βρίζουν κιόλα..." αλλά από την άλλη δεν μπορούσα παρά να παραδεχτώ ότι ένα δίκιο το έχει ο πιτσιρίκος. Ένα άλλο θέμα που έχω, που παλεύει ο άγγελος με τον δαίμονα μέσα μου να το περάσω ασχολίαστο κάθε φορά, είναι η ανορθογραφία. Το να σου ξεφύγει ένα λάθος, είναι ανθρώπινο, ειδικά όταν γράφεις με τα μικροσκοπικά κουμπάκια του κινητού και είσαι και μιας άλφα ηλικίας, όπου σ' έχουν χτυπήσει όλα τα κακά της μοίρας σου (μειωπίες, πρεσβυωπίες, αστιγματισμοί, καταρράκτης και δεν ξέρω τι άλλο). Αλλά όταν βλέπω αυτά τα ποστ / σχόλια που στις 10 λέξεις οι 8 είναι λάθος, θέλω να στείλω ένα εικονικό χαστούκι στον συγγραφέα, να φτιάξω ένα gif μούτζα, να στείλω επιστολή στο Μαρκ πως-τον-λένε του φέισμπουκ, να του πω να φτιάξει και μούτζα για τους Έλληνες απανταχού, τι να τις κάνουμε τις καρδούλες και τα λάικ... Έχω μάθει όμως να το συγκρατώ κι αυτό πλέον. Δεν λέω τίποτα, γιατί μία φορά που είπα σε μία τύπισσα που έψαχνε δουλειά για να σιδερώνει ή να καθαρίζει (αλλά ήθελε να δουλεύει μόνο μία ώρα τη μέρα ή πρωί ή απόγευμα), και για να καταλάβεις τι έγραφε ήθελες 15 λεπτά, γνώση 4 ξένων γλωσσών, φαντασία τύφλα-να-χει-ο-τόλκιν, κώδικα μορς και κώδικα html, έπεσαν να με φάνε κάτι θείτσες (εξίσου ανορθόγραφες) ότι δεν κάνει η μόρφωση τον άνθρωπο και τι σημασία έχει αν ξέρει να γράφει η κοπέλα, δουλειά για να σιδερώνει έψαχνε κι όχι για να διορθώνει κείμενα.

Καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν μαθησιακές δυσκολίες, κάποιοι είναι ξένοι (και τα ελληνικά καθόλου εύκολα), κάποιοι δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να πάνε σχολείο, και άρα δεν γίνεται να μην είναι ανορθόγραφοι. Προσπαθώ να το αποδεχτώ, να συμφιλιωθώ με όλο αυτό. Για εμένα, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία στο να μην ξέρεις ότι τα ρήματα τελειώνουν σε -ω, τα θηλυκά σε -η, τα ουδέτερα σε -ι κλπ. Είσαι απλά τεμπέλης και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Το να μην ξέρεις αν μία λέξη στη μέση παίρνει -ι, -η, -ει, -οι ή οτιδήποτε άλλο, μπορώ να το καταπιώ. Το να μην έχεις μάθει ούτε τις καταλήξεις, με ξεπερνάει. Και αν δεν μπόρεσες να πας σχολείο γιατί έπρεπε να δουλέψεις ή απλά δεν τα έπαιρνες τα γράμματα, δεν θα έπρεπε να έχεις φέισμπουκ, να μπαίνεις να γράφεις την κάθε τριτοκοσμική θεωρία σου, αφού δεν έχεις καμία μόρφωση για να στηρίξει τις παπαριές που διαδίδεις (ΔΓΙΑΔΩΣΤΑΙ!). Και αφού σου επιτρέπουν να έχεις φέισμπουκ και να γράφεις τις παπαριές σου, χρησιμοποιήσε το ΓΑΜΗΜΕΝΟ το αυτόματο λεξιλόγιο, ή όπως σκατά λέγεται, να μην τυφλωνόμαστε κι εμείς! Γιατί δλδ να σου επιτρέπεται εσένα να μου κάνεις κακό στα μάτια και εγώ να μην μπορώ να σε βρίσω γι' αυτό που κάνεις; Δεν είναι δίκαιο βρε αδερφέ!

Συμπέρασμα...

Που θέλω να καταλήξω, θα αναρωτιέστε τώρα, έτσι που φάσκω και αντιφάσκω ανά 2 προτάσεις. Πουθενά! Θέλω μόνο να πω στο δίποδο ζώο που έγραψε την κακία για το στρουμπουλό μοντέλο τα εξής: Υπάρχουν γυναίκες, που αν και έχουν παραπάνω κιλά, κάνουν όλα τα κεφάλια των αντρών να γυρίζουν στο πέρασμά τους, γιατί εκπέμπουν σιγουριά, γιατί ξέρουν να ντυθούν, γιατί είναι οκ με την εμφάνισή τους και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν κορμιά λαμπάδα και πρόσωπα κουκλίστικα, που είναι τόσο κενές στην ψυχή, τόσο αδιάφορες στον χαρακτήρα, τόσο άσχημες στη συμπεριφορά, που τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται σκεύη ηδονής για το κάθε κοκοράκι του τρίλεπτου, για τον κάθε ματσωμένο γεροξούρα που θέλει δίπλα του μια γυναίκα-τρόπαιο, να επιδικνύει τι μπορεί να αγοράσει με τα λεφτά του. Το να κρύβεσαι πίσω από μία οθόνη, πίσω από τη φωτογραφία ενός σκύλου και να βγάζεις χολή χωρίς λόγο, δεν σε κάνει ούτε αστεία, ούτε όμορφη, ούτε έξυπνη. Σε κάνει ένα κομπλεξικό, δυστυχισμένο, μίζερο πλάσμα, που δεν έχει κανένα σκοπό στη ζωή του, πέρα από το να σκορπάει το σκοτάδι εντός του και στους γύρω του. Και κάτι τέτοιες κατσαρίδες, όσο και να τη σκαπουλάρουν, κάποιος βρίσκεται στο τέλος και τις ισοπεδώνει. Όση χαρά και αν αντλείς με το να προσβάλεις ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, που δεν ξέρεις τι σταυρό κουβαλάνε, karma is a φάκιν' bitch, και θα έρθει να σε δαγκώσει... Στον κώλο! Έως τότε, το νου σου, μην πέσεις σε κάποιον πιο ευφυή από εσένα, πιο ορεξάτο από μένα και πιο θιγμένο από το πρόσωπο που θα έχεις επιλέξει να προσβάλεις και σε κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη!

Photo: freepik.com

Κυριακή, 18 Απριλίου

Αγαπητοί αναγνώστες...

Photo: freepik.com

Δεν υπάρχει λόγος για πρόλογο! Είναι το Part2 του αποκαλυπτικού άρθρου που ξεκίνησε στο προηγούμενο ποστ, με την περιγραφή της δουλειάς της, μίας ιδιοκτήτριας γραφείου συνοδών στη Νέα Ζηλανδία! Συνεχάμε με τις εκμυστηρεύσεις της κυρίας:

“GFE” σημαίνει “Girlfriend Experience,” [Εμπειρία Φιλενάδας] που είναι η πρωταρχική υπηρεσία που προσφέρουμε στο The Bach. Δεν πουλάμε γυναίκες και δεν πουλάμε σεξ. Όπως κάθε έμπειρος επαγγελματίας, όπως ένας μασέρ ή φροντιστής, μία συνοδός πουλά τον χρόνο της. Στο Girlfriend Experience, προσφέρει την ευκαιρία για σεξ, αμοιβαίο στοματικό σεξ και φιλιά. Προσφέρει επίσης τη συντροφιά και την καλοσύνη της - υπηρεσίες που οι πελάτες μας συχνά εκτιμούν περισσότερο από την συνουσία. Υπάρχει λόγος που λέω "την ευκαιρία" για σεξ. Σύμφωνα με τους νόμους της χώρας, ένας εργαζόμενος στη βιομηχανία του σεξ έχει το δικαίωμα να αναιρέσει την συναίνεσή του οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και μετά που έχει ξεκινήσει ένα πληρωμένο ραντεβού. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την κάνει να αισθανθεί αηδία, ότι δεν την σέβονται ή υπό απειλή. Και γι' αυτό το λόγο πάντα ρωτάω τις συνοδούς μας αν θα ήθελαν να κλείσω ένα ραντεβού, δεν τις διατάζω να έρθουν να δουλέψουν. Είναι ανεξάρτητες, ελεύθερες επαγγελματίες και συναινούντες ενήλικοι, και είναι πάντα δική τους η απόφαση αν θα δεχτούν ή απορρίψουν έναν πελάτη. Πέρα από το GFE, η άλλη κύρια υπηρεσία που προσφέρουμε είναι το αισθησιακό μασάζ, που είναι ένα ερωτικό, γυμνό μασάζ που τελειώνει με "χειρωνακτική ικανοποίηση". Από την εμπειρία μου, τριών ειδών πελάτες κλείνουν ένα μασάζ: οι φτηνοί (στα $120 το μισάωρο και $160 την ώρα, είναι η πιο φτηνή υπηρεσία μας), παντρεμένοι που θεωρούν ότι δεν είναι κέρατο αφού δεν περιλαμβάνει σεξ και ο περιστασιακός, κουρασμένος αγρότης που στην ουσία θέλει μόνο να χαλαρώσει. Όμως το μασάζ στο The Bach δεν είναι πάντα φτηνό. Οτιδήποτε πέρα από την "χειρωνακτική ικανοποίηση" [σ.σ. δεν το λέει έτσι η κουκλίτσα, χύμα το λέει, αλλά είπα να είμαι κόσμια], κοστίζει παραπάνω. Αν θες να φιλήσεις την συνοδό, είναι επιπλέον $50. Αν θες στοματικό είναι επιπλέον $50. Και αυτά τα εξτρά πάνε απευθείας στην τσέπη της συνοδού, δεν μοιράζεται τίποτα από αυτά με το σπίτι. Η πιο ταλαντούχα πωλήτριά μας κάποτε έβγαλε $500 σε έξτρα, κατά τη διάρκεια ενός μασάζ και ο τύπος δεν πήδηξε καν.

Είκοσι λεπτά αργότερα μπαίνει μέσα η Γκρέις, στην πένα. Στα 20+ της, με μακριά μαύρα μαλλιά και μπράτσα γεμάτα τατουάζ Maori, η Γκρέις είναι μία μόνη μητέρα που πληρώνει την σχολή ξυλουργικής στην οποία φοιτά. Θα μπορούσε να παλεύει να τα φέρει βόλτα με τα γενναιόδωρα (για τα αμερικανικά δεδομένα) επιδόματα, αλλά δεν θέλει. Θέλει ένα ζεστό σπιτικό και καλά ρούχα για τον γιό της, όπως και ένα ζευγάρι καλά παπούτσια που και που για την ίδια, ή ένα δείπνο έξω με φίλους. Τυγχάνει επίσης να της αρέσει πολύ το σεξ. Η Γκρέις πάει στο δωμάτιο και την παρακολουθώ από την κάμερα ασφαλείας, απαντώντας παράλληλα σε μηνύματα και τηλέφωνα, ενώ βλέπω τον Μπεν να παρκάρει στην συμφωνημένη θέση στο πάρκινγκ. Όταν ένας πελάτης επικοινωνέι με το The Bach, του δίνονται συγκεκριμένες οδηγίες: πότε να φτάσει, που να παρκάρει και σε ποια πόρτα να χτυπήσει. Η κυρία κλειδώνεται στο δωμάτιο πίσω από φιμέ τζάμια. Εκείνη μπορεί να δει έξω, εκείνος όμως δεν μπορεί να δει μέσα, έτσι ώστε να τον δει καλά και να είναι σίγουρη ότι την κάνει να αισθάνεται άνετα πριν ανοίξει την πόρτα. Στην οθόνη, βλέπω την πόρτα να ανοίγει και τον Μπεν να μπαίνει μέσα. Βάζω το χρονόμετρο στη μία ώρα.

Ο “Ράβι Μαθαίνει Αγγλικά” είναι ένας νέος μετανάστης στη Νέα Ζηλανδία και η παραδοσιακή του οικογένεια περιμένει από εκείνον να παραμείνει παρθένος μέχρι να επιστρέψει στην Ινδία για έναν κανονισμένο γάμο. Τώρα που έχει φτάσει στα μισά της 3ης δεκαετίας της ζωής του, αποφάσισε να αποκτήσει λίγη σεξουαλική εμπειρία στο The Bach αντί να βασανίζεται με την ασκητική ζωή. Ο “Μάικλ Ευγενικός Ευσεβής και Ειλικρινής” είναι ένας πετυχημένος τοπικός πωλητής που τυγχάνει να έχει τεράστια σεξουαλική ορμή. Αγαπά τη γυναίκα του και θέλει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της, αλλά εκείνη δε θέλει σεξ δύο φορές τη μέρα. Οπότε κατέληξαν σε μία συμφωνία: Μπορεί να συναντά συνοδούς, αρκεί εκείνη να μην μαθαίνει λεπτομέρειες για τις περιπτύξεις τους. Ο “Προφέσορ Λέο” είναι ένας συνταξιούχος προφέσορας αγγλικής φιλολογίας. Είναι μόλις 60 χρονών, αλλά η σύζυγός του έχει πρόωρη άνοια και χρειάζεται την φροντίδα του συνεχώς. Η επίσκεψη σε συνοδούς είναι ο μοναδικός τρόπος να ικανοποιεί τις ανάγκες του και να παραμένει αφοσιωμένος στην γυναίκα του και την εξυπηρέτησή της. Δέχομαι και μία κλήση από την μητέρα του “Έρικ με Αυτισμό”, που ζει με τους γονείς του και φυλάει τα χρήματα από την αναπηρική του σύνταξη για εβδομάδες για να μας επισκεφθεί. Όταν έχει αρκετά, η μητέρα του τον φέρνει στα ραντεβού του.

Τα απαραίτητα σχόλια...

Photos: globalnews.ca

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως αντιδράει ο μέσος πελάτης στην περίπτωση που στα μισά του ραντεβού η κοπέλα αποφασίσει ότι δε θέλει να προχωρήσει... Σωστός ο νόμος, ναι μεν, αλλά πρακτικά, μάλλον πρέπει να πληρώνει και τίποτα μπράβους η μαντάμ για να συμμαζεύουν εξοργισμένους πελάτες που μένουν με το... πτηνό στο χέρι. Τ' ότι το φιλί και το στοματικό χρεώνεται το ίδιο, πάλι δεν το καταλαβαίνω, αλλά ότι πει τ' αφεντικό! Επίσης, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως αν θεωρεί τα $120 λίγα, να έρθει εδώ να ανοίξει μαγαζάκι η μαντάμ, να δει τι εστί βερίκοκο! Το σύστημα με τα φιμέ τζάμια "one way", όπου η κοπέλα μπορεί να δει τον πελάτη πριν ανοίξει, είναι ευφυές οφείλω να παραδεχτώ, αν και πάλι αναρωτιέμαι αν σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη η κοπέλα, ο πελάτης απλά θα πάρει το αμάξι του και θα φύγει. Δεν ξέρω πόσο ψύχραιμοι είναι στη Νέα Ζηλανδία, εδώ, αν κρίνουμε από τους πελάτες που συναντάμε σε σούπερ μάρκετ, καφέ, καταστήματα κλπ, μάλλον θα αρχίσει να ουρλιάζει "τι λες μωρή που δε θες να με εξυπηρετήσεις. Εγώ είμαι πελάτης και πληρώνω και είσαι υποχρεωμένη! Φώναξέ μου τον προϊστάμενό σου! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; 15 χρόνια πελάτης! Θα πω στο αφεντικό σου να σ' απολύσει!". Για τον "Έρικ με Αυτισμό" και τον κάθε Έρικ, θα πω και πάλι, ότι αυτές οι γυναίκες επιτελούν κοινωνικό έργο και γι' αυτό αυτό το επάγγελμα θα έπρεπε να αποποινικοποιηθεί σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τέλος, δεν μου αρέσει να κοροιδεύω τα πιστεύω κανενός, όμως πραγματικά οι Ινδοί περιμένουν από έναν άντρα να παραμείνει παρθένος στα 35 του; Ρίλι; Δεν μπορώ να το φανταστώ για κανένα λόγο

Αποκαλύψεων συνέχεια...

Όταν μιλάω με όλους αυτούς τους τύπους, είναι δουλειά μου να βεβαιώνομαι ότι δεν είναι μεθυσμένοι και ότι θα δείξουν τον απαιτούμενο σεβασμό, όπως και να τους προτείνω την κυρία που πιστεύω ότι θα τους ταιριάζει περισσότερο. Συνήθως έχω 12 έως 15 γυναίκες να δουλεύουν στο The Bach, ηλικίας 18 έως 45. Κάποιες είναι Maori και κάποιες Νεοζηλανδές Ευρωπαίες, αλλά, ως προστιθέμενο μέτρο προστασίας ενάντια στο trafficking, όλες είναι μόνιμοι κάτοικοι - είναι παράνομο για οποιονδήποτε να δουλεύει στη βιομηχανία με τουριστική βίζα. Και αφού οι γυναίκες δουλεύουν μόνο όταν εκείνες θέλουν, σε κάθε δεδομένη στιγμή μπορεί να υπάρχουν μόνο 2 ή 3 διαθέσιμες. Κάποιες από τις κυρίες μας είναι διαθέσιμες κάθε μέρα, συνήθως όταν τα παιδιά είναι στο σχολείο. Άλλες έρχονται μόνο το βράδυ, έχοντας τελειώσει τις πρωινές δουλειές τους. Κάποιες από τις νεότερες θέλουν απλώς να ζήσουν μια σέξι περιπέτεια και να βγάλουν μερικά εξτρά χρήματα, οπότε μπορεί να έρθουν μόνο δύο φορές το μήνα. Και η πιο πετυχημένη συνοδός μας, που τυγχάνει να είναι μία 45χρονη, έρχεται μία μέρα την εβδομάδα και δουλεύει όλη μέρα. Έχει 3-4 τακτικούς πελάτες, όλοι στα 60-70 τους και όλοι την κλείνουν για 2-3 ώρες τη φορά. Την μέρα αυτή την αποκαλούμε την "μέρα της στο γραφείο", δουλεύει από τις 10 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα και φεύγει με $900.

Μέχρι να τελειώσει το ραντεβού της Γκρέις, έχω 4 ακόμα κλεισμένα ραντεβού και το ημερήσιο πλάνο γεμίζει. Κατεβαίνει χαμογελαστή και μου δίνει $240, το κόστος για μία ώρα GFE. “Πως ήταν ο Μπεν; Ήταν φρόνιμος;” ρωτάω. “Πάντα είναι. Είναι γλύκας.” απαντάει καθώς σωριάζεται στον καναπέ, βγάζοντας το κινητό της. “Θες να πληρωθείς και να φύγεις ή θα μείνεις; Έχεις μερικές ώρες μπροστά σου ως τις 3 που πρέπει να φύγεις.” ρωτάω. “Θα μείνω. Μπορεί να κάνω ακόμα ένα.” απαντά. Από τα $240 του ραντεβού της, η Γκρέις θα πάρει τα $120 κι εγώ θα κρατήσω τα υπόλοιπα $120. Κάποιοι μου κουνούν το δάχτυλο γι' αυτό και με κατηγορούν για εκμετάλλευση, αλλά μάλλον αυτοί οι τύποι δεν έχουν διευθύνει ποτέ μία επιχείρηση. Από αυτά τα μισά μου, πληρώνω το νοίκι, την ασφάλεια, τους φόρους, νερό, διαφήμιση, παροχές και μισθούς δύο μάνατζερ που επίσης δουλεύουν για την υπηρεσία. Πιστέψτε με, τα δικά μου $120 δεν πάνε σε ναρκωτικά και τσάντες. Στο τέλος, μου μένουν στην τσέπη περίπου $20.

Η Γκρέις έχει άλλο ένα ραντεβού και ανεβαίνει να δει τον "Αμφιλεγόμενο Ντέιβ", έναν γοητευτικό επιχειρηματία. Αυτός ο πελάτης μου δημιουργεί ανησυχία. Δεν είναι ότι αποτελεί θέμα ασφάλειας, είναι πάντα πολύ ευγενικός. Όμως ξοδεύει πάρα πολλά λεφτά στο The Bach. Μέσα στα τόσα χρόνια, έχει σπαταλήσει περίπου $50,000 σε συνοδούς, και ξέρω πως είναι παντρεμένος. Η γυναίκα του γνωρίζει για όλα αυτά τα χρήματα που σπαταλάει; Μήπως θα μπορούσε να σπουδάζει τα εγγόνια του μ' αυτά;

Από την άλλη, το The Bach έχει απασχολήσει δεκάδες γυναίκες, βοηθώντας τις να ξεφύγουν από την φτώχια. Προσφέρουμε μακράν την πιο καλοπληρωμένη εργασία διαθέσιμη σε νεαρές γυναίκες στην πόλη μας. Ακόμα και με τον μίνιμουμ μισθό των $17.70 την ώρα, είναι δύσκολο να τα φέρεις βόλτα: Δουλειές πλήρους απασχόλησης δεν βρίσκονται εύκολα, ειδικά για νεαρές μητέρες. Αν τα χρήματα του Ντέιβ αναδιανέμονται σε μόνες μητέρες και φοιτήτριες, τότε είμαι ΟΚ με αυτό. Επιμένω οι πελάτες μας να φέρονται σαν κύριοι, να σέβονται τα όρια των γυναικών και να χρησιμοποιούν προφυλακτικά. Πέρα από αυτά, οι επιλογές τους στη ζωή δεν με αφορούν. Εκείνο το απόγευμα η Γκρέις είχε να πάρει το παιδί της από τον παιδικό σταθμό και εγώ συνεχίζω να δέχομαι τηλεφωνήματα. Μιλάω για λίγο με τον “Σαμ τον Μονόχειρα Cross Dresser.” Έχασε το ένα του χέρι πριν χρόνια σε ένα εργοστασιακό ατύχημα και νιώθει πολύ αμήχανα με την αναπηρία του. Επίσης, εξερευνά την περιέργειά του να φορά γυναικεία ρούχα, οπότε χρειάζεται μια ευγενική γυναίκα που θα τον βοηθήσει να βάλει το makeup του χωρίς να τον κοροϊδεύει ή να τον κρίνει. Είναι μια υπηρεσία που παρέχουμε. Νομίζω πως είναι ο λόγος που οι περισσότερες συνοδοί μας έχουν εμπειρία σαν νοσοκόμες ή φροντιστές. Ως επί το πλείστον είναι γυναίκες που χαίρονται να φροντίζουν άλλους και δεν απωθούνται από φυσικές ή σεξουαλικές διαφορές.

Photo: freepik.com

Μια στάση εδώ...

Να σταματήσω θέλω την κυκλοφορία... $900 για μία μέρα δουλειά; Μήπως να μετοικίσω στη Νέα Ζηλανδία και να αφήσω το μπλόγκινγκ; Θα μπορούσα να το σκεφτώ. Αν δεν ήμουν μάνα, αν δεν ήμουν παντρεμένη, αν δεν ήμουν 43 και αν δεν ήμουν επιλεκτική. Για τ' ότι το "μαγαζί" κρατάει τα μισά από το κόστος της "κλεισμένης" υπηρεσίας, δεν έχω να πω τίποτα. Την πιστεύω τη γυναίκα, τα έξοδα μιας επιχείρησης δεν είναι λίγα. Εμείς με το καφέ 2 χρόνια, δεν βάλαμε ευρώ στη τσέπη, όλα πήγαιναν στα έξοδα. Κι αφού τα εξτραδάκια τα κρατάνε τα κορίτσια, που κάνουν και όλη τη δύσκολη δουλειά στην τελική, μια χαρά δίκαιο μου φαίνεται! Τώρα για τον κυριούλη που τους τα ακουμπάει χοντρά, αν και παντρεμένος, ε τι να κάνουμε; Να κάτσουμε να σκάσουμε; Αν δεν αναρωτιέται η γυναίκα του, σιγά μη χάσει τον ύπνο της η μαντάμ. Τέλος, τον Cross Dresser θα τον αφήσω ασχολίαστο. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ξανά ακούσει τον όρο, αλλά είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση όλο αυτό και δεν είναι της παρούσης. Θα τα πούμε άλλη φορά!

Συνεχίζει η μαντάμ...

Εύχομαι να είχαμε περισσότερα kinky και fetish ραντεβού στην επαρχιακή πόλη μας. Όμως οι περισσότεροι πελάτες επιλέγουν την GFE εμπειρία ή το αισθησιακό μασάζ και αρέσκονται με το σεξ ή το στοματικό. Η πιο περιζήτητη εξτρά υπηρεσία μας είναι το πρωκτικό, που κοστίζει επιπλέον $100 — και δεν το προσφέρουν όλες οι κυρίες μας. Κυριαρχία, spanking, δεσίματα και λοιπές φαντασιώσεις - έχουν πολύ πλάκα αλλά σπάνια τα ζητάνε. Είναι τόσο σπάνια, που μερικές φορές οι γυναίκες μας βρίσκονται απροετοίμαστες. Μία φορά η Λούσι κατέβηκε από το ραντεβού της προβληματισμένη. “Ήθελε να τον κατουρήσω” είπε. “Είναι κάτι αυτό; Δηλαδή, οκ, δεν είχα πρόβλημα να το κάνω, αλλά δεν ήξερα ότι είναι κάτι που αρέσει στον κόσμο.” “Είναι κάτι” την διαβεβαίωσα. “Λέγεται ‘golden shower.’ Και την επόμενη φορά, πρέπει να τον χρεώσεις 50 επιπλέον.”

Έκτοτε τυπώσαμε ένα στάνταρ τιμοκατάλογο των έξτρα υπηρεσιών και η Λούσι δεν θα ξανά κατουρήσει κανέναν δωρεάν. Αργότερα, το ίδιο απόγευμα, έρχεται η Χλόη. Πάντα καταλαβαίνω όταν κάτι δεν πάει καλά, είναι εκνευρισμένη και φαίνεται σαν να έκλαιγε. Είναι εγγεγραμμένη νοσοκόμα το τοπικό νοσοκομείο, αλλά πληρώνοντας το φοιτητικό της δάνειο και φόρους, δεν της μένει τίποτα για να ζήσει. Ήρθε στο The Bach γιατί, όπως το θέτει, το έξτρα εισόδημα την “απελευθερώνει από το καθημερινό έρπειν.”

“Ο πρώην μου!” λέει θυμωμένη. “Είναι τόσο μαλάκας!”

Την ρωτώ τι συμβαίνει και μου εξηγεί ότι ο πρώην σύντροφός της έμαθε για την δουλειά της σ' εμάς και απειλεί να της πάρει το παιδί. Η Χλόη είναι μια έξυπνη επαγγελματίας, γεμάτη σιγουριά και δεν την είχα ξανά δει τόσο εκνευρισμένη. “Αυτό είναι αδύνατο,” την καθησυχάζω. “Οποιοσδήποτε δικαστής σ' αυτή τη χώρα θα πετάξει την αίτησή του έξω από το δικαστήριο.” Αυτό το γνωρίζω γιατί έχω συμβουλευτεί δικηγόρο. Η εργασία στο σεξ όχι μόνο δεν είναι παράνομη, έχει αποποινικοποιηθεί, και αυτές είναι δύο τελείως διαφορετικές έννοιες. Πάρτε για παράδειγμα το "Σκανδιναβικό" μοντέλο για την βιομηχανία του σεξ, που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, το να πουλάς σεξ είναι νόμιμο, αλλά να αγοράζεις παράνομο. Αν όμως κάποια σαν την Χλόη έχει έναν πρώην που θέλει να βγάλει βρώμα, σύμφωνα με το Σκανδιναβικό μοντέλο, μπορεί ακόμα να έχει προβλήματα σε μία αντιδικία επιμέλειας. Μπορεί να χάσει το σπίτι της γιατί ο ιδιοκτήτης μπορεί να ισχυριστεί ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα στο σπίτι. Αν επέλεγε να δουλέψει με άλλες γυναίκες για ασφάλεια, πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί επειδή θα λειτουργούσε μπουρδέλο. Το Σκανδιναβικό μοντέλο απομονώνει τις εργαζόμενες του κλάδου, αναγκάζοντάς τις να δουλεύουν κρυφά για να μην συλληφθούν οι πελάτες τους. Και το κρυφό είναι που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο γι' αυτές.

Στη Νέα Ζηλανδία, κανείς δεν χρειάζεται να γνωρίζει ότι κάνεις αυτή τη δουλειά, εκτός αν επιλέξεις να τους το πεις. Η πώληση σεξ έχει την ίδια νομική ισχύ με το να πουλάς πίτσα ή πλυντήρια. Κανείς δεν σου παίρνει τα παιδιά γι' αυτό. Και αν προσπαθήσουν να σου πάρουν την αξιοπρέπεια, τότε, μπορείς απλά να γελάς σ' όλη τη διαδρομή προς την τράπεζα. Αργότερα εκείνο το βράδυ, καθώς οδηγώ σπίτι, σκέφτομαι την Μάγια, μία από τις πρώτες μας συνοδούς. Ήταν φοιτήτρια νοσοκόμα όταν ίδρυσα το The Bach και ο σύντροφός της την είχε μόλις εγκαταλείψει με ένα μωρό. Δουλεύοντας ως συνοδός κατάφερε να τελειώσει τη σχολή χωρίς φοιτητικά χρέη και μπορούσε να ψωνίζει δώρα τα Χριστούγεννα, όπως και να κάνει μερικές διακοπές. “Αυτή η δουλειά με έσωσε,” μου είπε μία φορά που είχαμε αράξει στο μπουντρούμι. “Θα είχα παρατήσει τις σπουδές μου και βρει μια δουλειά με τον κατώτατο μισθό απλά και μόνο για να έχω να φάω.” Υποθέτω ότι το The Bach έσωσε και μένα. Οι εργοδότες δεν κάνουν ουρά για να προσλάβουν μια χωρισμένη γυναίκα στα 40 της, που δεν εργαζόταν για 10 χρόνια. Η αποφυγή του κοινωνικού στιγματισμού, η εκμάθηση της διαχείρισης 2 επιχειρήσεων, η διαχείριση των προσωπικών δραμάτων των γυναικών και των πελατών μας - το The Bach είναι το σκληρότερο πράγμα που χρειάστηκε να κάνω, και σας το λέει αυτό μια γυναίκα που γέννησε ένα τεράστιο μωρό σε μπανιέρα, χωρίς μαία ή γυναικολόγο.

Οπότε γιατί αποκαλώ το The Bach μία φεμινιστική υπηρεσία συνοδών; Γιατί υποστηρίζουμε το δικαίωμα των γυναικών να κάνουν αυτή τη δουλειά και σεβόμαστε το δικαίωμά τους στη συναίνεση. Τους δίνουμε την ευκαιρία να βγάλουν καλά λεφτά και να έχουν εντελώς ευέλικτο ωράριο. Δεν έσωσα εγώ τη Μάγια, εκείνη έσωσε τον εαυτό της. Εγώ απλά της έδωσα το μέρος όπου μπορούσε να δουλέψει με ασφάλεια. Αποκαλέστε με νταβατζού αν γουστάρετε. Αλλά χρησιμοποιήστε και την λέξη από γ- επίσης. Γιατί αυτό είναι το κομμάτι για το οποίο είμαι πιο περήφανη.

Η Αντωνία Μέρφι είναι μια γυναίκα από το Σαν Φρανσίσκο που μετακόμισε μόνιμα

στη Νέα Ζηλανδία το 2008. Είναι η συγγραφέας πολλών άρθρων σε εφημερίδες,

όπως και του χιουμοριστικού “Dirty Chick” (Penguin Random House, 2015).

Το 2017 ίδρυσε το The Bach και γράφει ένα βιβλίο για τις περιπέτειές της ως μαντάμ.

Τέλος...

Photo: www.buzzfeed.com

Όπως και το crossdressing, θ' αφήσω τα kinky, τα fetish, τα spanking, τα golden showers κλπ για μια άλλη συζήτηση. Για τον τριπάπαρο που παράτησε την κοπέλα μ' ένα μωρό και έχει αξιώσεις να της πάρει το παιδί μόνο και μόνο επειδή ανακάλυψε τι χρειάστηκε να κάνει η κοπέλα για να τα φέρει βόλτα όσο αυτός έκανε τη ζωάρα του, δεν θέλω να μιλήσω. Χαίρομαι μόνο που τουλάχιστον στη Νέα Ζηλανδία, δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Πουθενά δεν θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει. Αν μία μάνα θέλει να κρατήσει το παιδί κοντά της, αν ο πατέρας επιλέγει να φύγει, τότε κανένας Θεός, κανένας νόμος και κανένας καριόλης δεν θα έπρεπε να μπορεί να της το πάρει! Αν και γενικά δε με λες πουριτανή, ούτε άβγαλτη, ούτε χτεσινή, ομολογώ ότι μ' έπιασε δέος και με το θάρρος αυτής της γυναίκας να επιλέξει να ξεκινήσει μια τέτοια επιχείρηση, και με το θάρρος της να βγαίνει και να το διατυμπανίζει έτσι. Δεν το λέω κακοπροαίρετα! Χίλια μπράβο της. Αυτό που πραγματικά με σόκαρε όμως είναι το γεγονός ότι υπάρχουν τόσο ανοιχτόμυαλοι λαοί, τόσο σύγχρονα μυαλά να νομοθετούν. Έχω συνηθίσει τόσο την ελληνική δυσκοιλιότητα και βραδυκινησία, που δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που εντοπίζουν το πρόβλημα και βρίσκουν μια πρακτική λύση, βασισμένη στη λογική και όχι στα δήθεν "ήθη" και τον πουριτανισμό. Νομίζω ότι ο κόσμος θα ήταν πιο ασφαλής αν το Prostitution Reform Act της Νέας Ζηλανδίας εφαρμοζόταν σ' όλο τον κόσμο. Το να στρουθοκαμηλίζουμε δεν θα λύσει το πρόβλημα. Το επάγγελμα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει. Το να το γίνεται παράνομα είναι το μόνο που το κάνει επικίνδυνο. Προστατέψτε τα ανήλικα, απαγορεύστε το trafficking, αλλά σε όσες το κάνουν με την θέλησή τους, μη στερείτε την ασφάλεια του νόμου.

Μπορείτε να βρείτε το πρωτότυπο άρθρο εδώ.

Πέμπτη, 15 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: freepik.com

Το κακό με το να έχεις μνήμη χρυσόψαρου όπως εγώ, είναι ότι ενώ κατά τη διάρκεια της μέρας και σε ανύποπτη στιγμή, σου έρχεται μια ωραία ιδέα και λες "πρέπει να γράψω γι' αυτό οπωσδήποτε στο blog", 3 λεπτά μετά έχεις ξεχάσει αυτή την καταπληκτική ιδέα που σου ήρθε, γιατί δεν μπορούσες ή δεν προλάβαινες να το σημειώσεις επιτόπου στο τεφτεροσκονάκι σου στο κινητό... Το μεγαλύτερο ψέμα που λέω ποτέ στον εαυτό μου είναι το "Δεν χρειάζεται να το σημειώσω, θα το θυμηθώ!"

Κάπως έτσι πρέπει να έχουν πάει άκλαυτα τουλάχιστον μια δεκαριά θεματάκια για τα οποία θα μπορούσα να παραληρήσω εδώ μέσα. Έτσι, έχοντας φτάσει πρώτη φορά να μην έχω έτοιμα τουλάχιστον δύο θεματάκια σενιαρισμένα στα scheduled (=προς έκδοση) και άλλα τόσα στα drafts (=περιμένουν τη σειρά τους), άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα στο ιντερνέ οτιδήποτε θα μου κινούσε το ενδιαφέρον. Σκέφτηκα να γράψω για το τροχαίο στη Βουλή, αλλά σεβόμενη τον πόνο των γονιών και τη μνήμη του παιδιού, είπα να αφήσω το trashing προς τον τροχονόμο και την Τατιάνα, γιατί μου κλόνισαν τα νεύρα σε τέτοιο βαθμό που μόνο χυδαία θα μπορούσα να εκφραστώ για τα μούτρα και των δύο. Μετά σκέφτηκα να γράψω για τον Μένιο, τον οποίο σιχαίνομαι γιατί είναι η προσωποποίηση όσων σιχαίνομαι. Και δεν αναφέρομαι στις σεξουαλικές του προτιμήσεις, μη πάει εκεί το μυαλό σας. Έχω ξαναπεί ότι δεν με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να γίνεται ανάμεσα σε συναινούντες ενήλικες. Μετά όμως διάβασα την επιστολή που έστειλε η Νανά Παλαιτσάκη (εκδότρια της εφημερίδας "Αποκαλυπτικά" και παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του "Epsilon") και είπα "άσ' το λίγο ακόμη να δούμε πως θα εξελιχθεί το στόρι", γιατί τελικά ο μπαγλαμαδάκος έχει μυστικά και ντοκουμέντα και θα κάψει πολύ κόσμο.

Και εκεί που είχα απελπιστεί και λέω πάει, θα το κλείσω το μαγαζάκι, πέφτω πάνω σ' ένα άρθρο και παθαίνω σοκ! Αυτό, σκέφτηκα, πρέπει οπωσδήποτε να το μοιραστώ μαζί σας, να σοκαριστούμε παρέα! Αδερφάκι μου, έχουμε μείνει πολύ πίσω εδώ στο Ελλάντα! Σόδομα και Γόμορρα συμβαίνουν στα ξένα! Συγκεκριμένα, στη Νέα Ζηλανδία. Σας παραθέτω το κείμενο σε δική μου μετάφραση και σε δύο δόσεις, διότι ήδη έχω μακρηγορήσει στον πρόλογο και η τύπισσα είναι χείμαρρος αποκαλύψεων...

Το άρθρο που με άφησε με το στόμα ανοιχτό...

Photo: www.newsweek.com

“Γειά σου μαμά! Τα λέμε αύριο το πρωί!” Είναι 8 το πρωί μίας Τρίτης και η μέρα μου ξεκίνησε πάνω κάτω όπως και η δική σας: ετοιμάζοντας κολατσιό, ταΐζοντας τα παιδιά πρωινό, ψάχνοντας κάλτσες, παπούτσια και βιβλία. Αλλά όταν η 9χρονη κόρη μου με αποχαιρετά με ένα φιλί και φεύγει να προλάβει το σχολικό, ξέρει ότι θα γυρίσω σπίτι πολύ μετά από την ώρα που θα έχει πέσει για ύπνο. Γιατί είμαι νταβατζής. Πιο ευγενικά, είμαι η μαντάμ του The Bach, μίας υπηρεσίας συνοδών, της οποίας είμαι ιδιοκτήτρια.

Δεν είναι η καριέρα που περίμενα να κάνω. Έχοντας μεγαλώσει στο San Francisco, έχοντας πάει σε ιδιωτικό Γαλλικό σχολείο, έχοντας κάνει μαθήματα πιάνου, θα έπρεπε να είμαι μάλλον κάτι πιο "σεβαστό", όπως επιστήμονας ή δασκάλα. Αλλά η ζωή μπορεί να πάρει απροσδόκητες κατευθύνσεις. Πάντα με ενδιέφερε η εργασία στο σεξ - η ιδέα ότι οι γυναίκες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη σεξουαλικότητά μας για να βγάλουμε χρήματα - και αργότερα όταν πάλευα να τα φέρω βόλτα ως φοιτήτρια στη Νέα Υόρκη, έφτασα μέχρι να καλέσω μία από τις υπηρεσίες συνοδών που ήταν καταχωρημένες στα Yellow Pages [σ.σ.: κάτι σαν τον Χρυσό Οδηγό που είχαμε εδώ, παλιά, προ διαδικτύου]. Αλλά εντέλει, έχασα το κουράγιο μου. Δεν με τρόμαζε η δουλειά αυτή καθαυτή - ήταν το γεγονός ότι θα παράβαινα τον νόμο. Αν κάποιος με έδερνε ή με βίαζε; Ήξερα ότι αν καλούσα τους μπάτσους, εγώ θα ήμουν αυτή που θα συλλάμβαναν. Είκοσι χρόνια μετά, βρέθηκα να μεταναστεύω στη Νέα Ζηλανδία για το εθνικό σύστημα υγείας και τα απίστευτα τοπία. Αλλά η Νέα Ζηλανδία είχε κάτι ακόμα, το οποίο δεν γνώριζα εκείνη τη στιγμή: τους πιο φιλελεύθερους νόμους όσον αφορά την εργασία στο σεξ από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Για μία δεκαετία, ήμουν απασχολημένη μεγαλώνοντας παιδιά και φέρνοντας βόλτα ένα νοικοκυριό. Τότε ο γάμος μου έληξε και χρειαζόμουν εισόδημα - και γρήγορα. Έτσι ξεκίνησα την φεμινιστική υπηρεσία συνοδών.

Ώπα!..

Αντιλαμβάνεστε, βέβαια, ότι δεν μπορώ να σας παραθέσω έτσι απλά το κείμενο χωρίς να το σχολιάσω! Ως εδώ, το μόνο που με σόκαρε είναι το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα είναι μάνα, και μάλιστα έχει και κόρη! Φανταζόμουν πάντα, χωρίς κανέναν ρεαλιστικό λόγο, ότι οι μαντάμες που διαχειρίζονται μπουρδέλα, δεν έχουν οικογένεια. Μπράβο της για το θάρρος της να βγαίνει να λέει στα μούτρα μας τι επιχείρηση έχει στήσει, μπράβο της και για το κουράγιο της να την στήσει εξ' αρχής. Αλλά, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πως αισθάνεσαι ως γυναίκα και ως μητέρα κοριτσιού. Σαφώς και συμφωνούμε όλοι μαζί της ότι η ζωή μπορεί να πάρει απροσδόκητες κατευθύνσεις, και προφανώς ως μαντάμ (και όχι εργαζόμενη) τη βγάζει λάδι σε σχέση με τις υπόλοιπες, αλλά και πάλι, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι μπορείς να πεις στο παιδί σου αν αύριο - μεθαύριο σου πει ότι θέλει να έρθει να δουλέψει κι εκείνη εκεί!.. Το άλλο που μου έκανε εντύπωση, έχοντας διαβάσει ως εδώ, είναι οι φιλελεύθεροι νόμοι της Νέας Ζηλανδίας. Πάμε όμως παρακάτω να δούμε!

Συνέχεια αφήγησης...

Photo: www.cwsdefense.com

Όταν η κόρη μου με ρωτά τι κάνουμε στο "The Bach", της εξηγώ με λόγια που μπορεί να κατανοήσει: "Κυρίες φοράνε τα καλά τους και δίνουν αγκαλίτσες και φιλάκια σε άντρες και βγάζουν πολλά λεφτά." Και αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά θέλω να εξηγήσω σ' εσάς πως είναι πραγματικά, ειδικά αφού το θέμα της νομιμοποίησης του επαγγέλματος έχει γίνει φλέγον ζήτημα τα τελευταία χρόνια. Όπως η Διεθνής Αμνηστία και ο Π.Ο.Υ., καθώς και οποιοσδήποτε κάνει αυτή τη δουλειά, πιστεύω ότι η πλήρης αποποινικοποίηση είναι το ασφαλέστερο μοντέλο για τους εργαζόμενους στον κλάδο. Στην Αμερική ο κόσμος αρέσκεται να φωνάζει τις εφιαλτικές προβλέψεις του για την χαλάρωση τον ποινών της πορνείας: Θα κάνουν "πεζοδρόμιο" παντού! Παιδιά θα απάγονται και θα εκπορνεύονται! Άντρες θα φέρονται στις γυναίκες σαν αντικείμενα και θα τις πετούν! Δεν χρειάζεται να πλάθουμε ιστορίες τρόμου. Το πείραμα έχει ήδη γίνει. Το 2003, στη Νέα Ζηλανδία ψηφίστηκε το Prostitution Reform Act, που αποποινικοποίησε την πορνεία μεταξύ συναινούντων ενηλίκων - όμως το sex trafficking, η μη χρήση προφυλακτικών και η παιδική πορνεία εξακολουθούν να είναι εγκλήματα. Μία πενταετία μετά η κυβέρνηση ζήτησε μία follow-up έρευνα, η οποία αποκάλυψε ότι "η βιομηχανία του σεξ δεν μεγάλωσε και η πλειοψηφία των ατόμων που εργάζονται σ' αυτή, βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα απ' ότι πριν.” Οπότε, πως είναι η δουλειά μου ως νταβατζού; Περνάω όλη μου τη μέρα σνιφάροντας κόκα από τα στήθη εφήβων που έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης; Ούτε καν.

Κατ' αρχάς, το The Bach δεν είναι το φαντασμαγορικό παλάτι του σεξ που μπορεί να φαντάζεστε. Λειτουργώ την υπηρεσία μου από ένα οικονομικό μοτέλ. Δεν ήταν η αρχική μου επιλογή, όμως παρά την αποποινικοποίηση, υπάρχει ακόμα πολύς στιγματισμός. Όταν προσπάθησα να νοικιάσω χώρο, κάθε ιδιοκτήτης με απέρριπτε. Δεν είχαν ακούσει ξανά για "φεμινιστική υπηρεσία συνοδών" και υπέθεταν ότι θα κουβαλούσα ένα σωρό συμμορίτικες δραστηριότητες, ναρκωτικά και έγκλημα. Τελικά όμως, έχει βολέψει μια χαρά το μοτέλ. Είναι αρκετά διακριτικό για τους πελάτες μας και τα δωμάτια είναι εξοπλισμένα με δικές τους τουαλέτες. Το συγκεκριμένο μοτέλ διαθέτει 8 μονάδες απλωμένες σε δύο αδιάφορα κτίρια. Τις 6 μονάδες τις χρησιμοποιώ ως κανονικό μοτέλ και οι περισσότεροι επισκέπτες μας (στην πλειονότητά τους επιχειρηματίες και οικογένειες) δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ότι λειτουργεί υπηρεσία συνοδών στα ίδια κτίρια. Τα άλλα δύο δωμάτια έχουν διακοσμηθεί εκ νέου: Το ένα έχει καλοκαιρινό στυλ, ενώ το άλλο είναι βαμμένο σε μπορντό και αποχρώσεις του ελαιόμαυρου με γιαπωνέζικους ερωτικούς πίνακες στους τοίχους. Έχει κι άλλες πινελιές που δεν θα βρεις σ' ένα συνηθισμένο φτηνό μοτέλ: φρέσκα λουλούδια, ένα μπουκάλι ζεστό καρυδέλαιο για μασάζ και μια ποικιλία προφυλακτικών και λιπαντικών.

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν φτάνω στη δουλειά είναι να ανοίξω αυτά τα δύο δωμάτια, να τσεκάρω ότι έχουν όλα τα απαραίτητα (πολλά σεντόνια, ποτά, προφυλακτικά) και να ανάψω τις συσκευές που θερμαίνουν τα λάδια για μασάζ. Μετά πάω στο γραφείο μου, στο ισόγειο, το οποίο έχουμε ονομάσει "Dungeon" [μπουντρούμι]. Εκεί τσεκάρω το Batphone (το παρατσούκλι μας για το κινητό της υπηρεσίας) για μηνύματα που μπορεί να στάλθηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κάποια μηνύματα είναι από ευγενικούς κυρίους που δεν γνωρίζουν ότι κλείνουμε στις 10 το βράδυ, ενώ άλλα είναι από μεθυσμένους ηλίθιους ("Είστε ανοιχτά; Πρωκτικό;", είναι από τα συνηθισμένα χαριτωμένα, μεταμεσονύκτια μηνύματα που λαμβάνουμε). Μετά από λίγο το τηλέφωνό μου αρχίζει να δονείται. Ένας άντρας που εγώ αποκαλώ "Μπεν - ο Ντροπαλός Αγρότης" θέλει να δει την Γκρέις, και είναι η μοναδική συνοδός με την οποία αισθάνεται άνετα. Ο Μπεν είναι ένας 60χρονος χήρος που πέρασε όλη τη ζωή του στη φάρμα με τα πρόβατά του. Είναι απελπιστικά ντροπαλός και έχει κάποια δυσκολία στην ομιλία. Στέλνω μήνυμα στην Γκρέις: "Θα ήθελες να δεις τον Μπεν στις 11 για μία ώρα GFE?". "Βέβαια!" απαντάει. "Τα λέμε σύντομα!"

Και πάλι... Ώπα!

Photo: freepik.com

Μπράβο και πάλι στο θράσος της να περιγράφει την δουλειά της έτσι στην κόρη της, όμως ακόμα ανησυχώ για το θα γίνει στο μέλλον (το άρθρο γράφτηκε το 2019), όταν η κόρη της δεν θα είναι πια 9 χρονών, όταν καταλάβει τι σημαίνει "υπηρεσία συνοδών" και τι ακριβώς κάνουν οι υπάλληλοι της μαμάς... Συμφωνώ, ωστόσο, και με το ότι η πλήρης αποποινικοποίηση είναι πιο ασφαλής για τις εργαζόμενες του κλάδου, και ενώ κατανοώ τις ανησυχίες του κόσμου, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας! Μιλάμε για το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, και είτε νόμιμα είτε παράνομα, θα συνεχίσει να υπάρχει. Κατ' εμέ, τα κορίτσια αυτά κάνουν κοινωνικό έργο, Κύριος οίδε τι θα γινόταν από βιασμούς κλπ αν δεν υπήρχαν κι αυτές να ξεχαρμανιάζουν οι γαμίκουλες του κόσμου τούτου. Διότι οι γαμίκουλες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Οπότε είναι πολύ καλύτερα να γίνεται με διαφάνεια, όπως σε κάθε τομέα, παρά να γίνεται παράνομα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εξάλλου, ο διαχωρισμός ανάμεσα στην συγκεκριμένη εργασία και το trafficking και την παιδική πορνεία είναι ακριβώς αυτό που διασφαλίζει ότι δεν θα γίνουν πραγματικότητα όλα τα σενάρια τρόμου που φτιάχνουμε στο κεφάλι μας σκεπτόμενοι την απελευθέρωση του κλάδου. Όσο αυτά θεωρούνται παράνομα, δεν νομίζω ότι συντρέχει λόγος ανησυχίας. Όσο για τα μεταμεσονύκτια μηνύματα που λαμβάνει στο "εταιρικό" κινητό, εντάξει, όλες έχουμε λάβει τα γνωστά "booty calls" κάποια στιγμή, πόσο μάλλον ένα τέτοιο γραφείο!

Κάπου εδώ θα κόψω το κείμενο, γιατί έχει πολλά ακόμα να πει η μαντάμ-Αντωνία

και θα συνεχίσω την επόμενη φορά. Να σας αφήσω λίγο να επεξεργαστείτε

ότι διαβάσατε, να τα χωνέψετε και επανέρχομαι με τη συνέχεια

και το τέλος της αφήγησής της!