Πέμπτη, 15 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: freepik.com

Το κακό με το να έχεις μνήμη χρυσόψαρου όπως εγώ, είναι ότι ενώ κατά τη διάρκεια της μέρας και σε ανύποπτη στιγμή, σου έρχεται μια ωραία ιδέα και λες "πρέπει να γράψω γι' αυτό οπωσδήποτε στο blog", 3 λεπτά μετά έχεις ξεχάσει αυτή την καταπληκτική ιδέα που σου ήρθε, γιατί δεν μπορούσες ή δεν προλάβαινες να το σημειώσεις επιτόπου στο τεφτεροσκονάκι σου στο κινητό... Το μεγαλύτερο ψέμα που λέω ποτέ στον εαυτό μου είναι το "Δεν χρειάζεται να το σημειώσω, θα το θυμηθώ!"

Κάπως έτσι πρέπει να έχουν πάει άκλαυτα τουλάχιστον μια δεκαριά θεματάκια για τα οποία θα μπορούσα να παραληρήσω εδώ μέσα. Έτσι, έχοντας φτάσει πρώτη φορά να μην έχω έτοιμα τουλάχιστον δύο θεματάκια σενιαρισμένα στα scheduled (=προς έκδοση) και άλλα τόσα στα drafts (=περιμένουν τη σειρά τους), άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα στο ιντερνέ οτιδήποτε θα μου κινούσε το ενδιαφέρον. Σκέφτηκα να γράψω για το τροχαίο στη Βουλή, αλλά σεβόμενη τον πόνο των γονιών και τη μνήμη του παιδιού, είπα να αφήσω το trashing προς τον τροχονόμο και την Τατιάνα, γιατί μου κλόνισαν τα νεύρα σε τέτοιο βαθμό που μόνο χυδαία θα μπορούσα να εκφραστώ για τα μούτρα και των δύο. Μετά σκέφτηκα να γράψω για τον Μένιο, τον οποίο σιχαίνομαι γιατί είναι η προσωποποίηση όσων σιχαίνομαι. Και δεν αναφέρομαι στις σεξουαλικές του προτιμήσεις, μη πάει εκεί το μυαλό σας. Έχω ξαναπεί ότι δεν με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, αρκεί να γίνεται ανάμεσα σε συναινούντες ενήλικες. Μετά όμως διάβασα την επιστολή που έστειλε η Νανά Παλαιτσάκη (εκδότρια της εφημερίδας "Αποκαλυπτικά" και παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του "Epsilon") και είπα "άσ' το λίγο ακόμη να δούμε πως θα εξελιχθεί το στόρι", γιατί τελικά ο μπαγλαμαδάκος έχει μυστικά και ντοκουμέντα και θα κάψει πολύ κόσμο.

Και εκεί που είχα απελπιστεί και λέω πάει, θα το κλείσω το μαγαζάκι, πέφτω πάνω σ' ένα άρθρο και παθαίνω σοκ! Αυτό, σκέφτηκα, πρέπει οπωσδήποτε να το μοιραστώ μαζί σας, να σοκαριστούμε παρέα! Αδερφάκι μου, έχουμε μείνει πολύ πίσω εδώ στο Ελλάντα! Σόδομα και Γόμορρα συμβαίνουν στα ξένα! Συγκεκριμένα, στη Νέα Ζηλανδία. Σας παραθέτω το κείμενο σε δική μου μετάφραση και σε δύο δόσεις, διότι ήδη έχω μακρηγορήσει στον πρόλογο και η τύπισσα είναι χείμαρρος αποκαλύψεων...

Το άρθρο που με άφησε με το στόμα ανοιχτό...

Photo: www.newsweek.com

“Γειά σου μαμά! Τα λέμε αύριο το πρωί!” Είναι 8 το πρωί μίας Τρίτης και η μέρα μου ξεκίνησε πάνω κάτω όπως και η δική σας: ετοιμάζοντας κολατσιό, ταΐζοντας τα παιδιά πρωινό, ψάχνοντας κάλτσες, παπούτσια και βιβλία. Αλλά όταν η 9χρονη κόρη μου με αποχαιρετά με ένα φιλί και φεύγει να προλάβει το σχολικό, ξέρει ότι θα γυρίσω σπίτι πολύ μετά από την ώρα που θα έχει πέσει για ύπνο. Γιατί είμαι νταβατζής. Πιο ευγενικά, είμαι η μαντάμ του The Bach, μίας υπηρεσίας συνοδών, της οποίας είμαι ιδιοκτήτρια.

Δεν είναι η καριέρα που περίμενα να κάνω. Έχοντας μεγαλώσει στο San Francisco, έχοντας πάει σε ιδιωτικό Γαλλικό σχολείο, έχοντας κάνει μαθήματα πιάνου, θα έπρεπε να είμαι μάλλον κάτι πιο "σεβαστό", όπως επιστήμονας ή δασκάλα. Αλλά η ζωή μπορεί να πάρει απροσδόκητες κατευθύνσεις. Πάντα με ενδιέφερε η εργασία στο σεξ - η ιδέα ότι οι γυναίκες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη σεξουαλικότητά μας για να βγάλουμε χρήματα - και αργότερα όταν πάλευα να τα φέρω βόλτα ως φοιτήτρια στη Νέα Υόρκη, έφτασα μέχρι να καλέσω μία από τις υπηρεσίες συνοδών που ήταν καταχωρημένες στα Yellow Pages [σ.σ.: κάτι σαν τον Χρυσό Οδηγό που είχαμε εδώ, παλιά, προ διαδικτύου]. Αλλά εντέλει, έχασα το κουράγιο μου. Δεν με τρόμαζε η δουλειά αυτή καθαυτή - ήταν το γεγονός ότι θα παράβαινα τον νόμο. Αν κάποιος με έδερνε ή με βίαζε; Ήξερα ότι αν καλούσα τους μπάτσους, εγώ θα ήμουν αυτή που θα συλλάμβαναν. Είκοσι χρόνια μετά, βρέθηκα να μεταναστεύω στη Νέα Ζηλανδία για το εθνικό σύστημα υγείας και τα απίστευτα τοπία. Αλλά η Νέα Ζηλανδία είχε κάτι ακόμα, το οποίο δεν γνώριζα εκείνη τη στιγμή: τους πιο φιλελεύθερους νόμους όσον αφορά την εργασία στο σεξ από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Για μία δεκαετία, ήμουν απασχολημένη μεγαλώνοντας παιδιά και φέρνοντας βόλτα ένα νοικοκυριό. Τότε ο γάμος μου έληξε και χρειαζόμουν εισόδημα - και γρήγορα. Έτσι ξεκίνησα την φεμινιστική υπηρεσία συνοδών.

Ώπα!..

Αντιλαμβάνεστε, βέβαια, ότι δεν μπορώ να σας παραθέσω έτσι απλά το κείμενο χωρίς να το σχολιάσω! Ως εδώ, το μόνο που με σόκαρε είναι το γεγονός ότι αυτή η γυναίκα είναι μάνα, και μάλιστα έχει και κόρη! Φανταζόμουν πάντα, χωρίς κανέναν ρεαλιστικό λόγο, ότι οι μαντάμες που διαχειρίζονται μπουρδέλα, δεν έχουν οικογένεια. Μπράβο της για το θάρρος της να βγαίνει να λέει στα μούτρα μας τι επιχείρηση έχει στήσει, μπράβο της και για το κουράγιο της να την στήσει εξ' αρχής. Αλλά, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πως αισθάνεσαι ως γυναίκα και ως μητέρα κοριτσιού. Σαφώς και συμφωνούμε όλοι μαζί της ότι η ζωή μπορεί να πάρει απροσδόκητες κατευθύνσεις, και προφανώς ως μαντάμ (και όχι εργαζόμενη) τη βγάζει λάδι σε σχέση με τις υπόλοιπες, αλλά και πάλι, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι μπορείς να πεις στο παιδί σου αν αύριο - μεθαύριο σου πει ότι θέλει να έρθει να δουλέψει κι εκείνη εκεί!.. Το άλλο που μου έκανε εντύπωση, έχοντας διαβάσει ως εδώ, είναι οι φιλελεύθεροι νόμοι της Νέας Ζηλανδίας. Πάμε όμως παρακάτω να δούμε!

Συνέχεια αφήγησης...

Photo: www.cwsdefense.com

Όταν η κόρη μου με ρωτά τι κάνουμε στο "The Bach", της εξηγώ με λόγια που μπορεί να κατανοήσει: "Κυρίες φοράνε τα καλά τους και δίνουν αγκαλίτσες και φιλάκια σε άντρες και βγάζουν πολλά λεφτά." Και αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά θέλω να εξηγήσω σ' εσάς πως είναι πραγματικά, ειδικά αφού το θέμα της νομιμοποίησης του επαγγέλματος έχει γίνει φλέγον ζήτημα τα τελευταία χρόνια. Όπως η Διεθνής Αμνηστία και ο Π.Ο.Υ., καθώς και οποιοσδήποτε κάνει αυτή τη δουλειά, πιστεύω ότι η πλήρης αποποινικοποίηση είναι το ασφαλέστερο μοντέλο για τους εργαζόμενους στον κλάδο. Στην Αμερική ο κόσμος αρέσκεται να φωνάζει τις εφιαλτικές προβλέψεις του για την χαλάρωση τον ποινών της πορνείας: Θα κάνουν "πεζοδρόμιο" παντού! Παιδιά θα απάγονται και θα εκπορνεύονται! Άντρες θα φέρονται στις γυναίκες σαν αντικείμενα και θα τις πετούν! Δεν χρειάζεται να πλάθουμε ιστορίες τρόμου. Το πείραμα έχει ήδη γίνει. Το 2003, στη Νέα Ζηλανδία ψηφίστηκε το Prostitution Reform Act, που αποποινικοποίησε την πορνεία μεταξύ συναινούντων ενηλίκων - όμως το sex trafficking, η μη χρήση προφυλακτικών και η παιδική πορνεία εξακολουθούν να είναι εγκλήματα. Μία πενταετία μετά η κυβέρνηση ζήτησε μία follow-up έρευνα, η οποία αποκάλυψε ότι "η βιομηχανία του σεξ δεν μεγάλωσε και η πλειοψηφία των ατόμων που εργάζονται σ' αυτή, βρίσκονται σε πολύ καλύτερη μοίρα απ' ότι πριν.” Οπότε, πως είναι η δουλειά μου ως νταβατζού; Περνάω όλη μου τη μέρα σνιφάροντας κόκα από τα στήθη εφήβων που έχουν πέσει θύματα εκμετάλλευσης; Ούτε καν.

Κατ' αρχάς, το The Bach δεν είναι το φαντασμαγορικό παλάτι του σεξ που μπορεί να φαντάζεστε. Λειτουργώ την υπηρεσία μου από ένα οικονομικό μοτέλ. Δεν ήταν η αρχική μου επιλογή, όμως παρά την αποποινικοποίηση, υπάρχει ακόμα πολύς στιγματισμός. Όταν προσπάθησα να νοικιάσω χώρο, κάθε ιδιοκτήτης με απέρριπτε. Δεν είχαν ακούσει ξανά για "φεμινιστική υπηρεσία συνοδών" και υπέθεταν ότι θα κουβαλούσα ένα σωρό συμμορίτικες δραστηριότητες, ναρκωτικά και έγκλημα. Τελικά όμως, έχει βολέψει μια χαρά το μοτέλ. Είναι αρκετά διακριτικό για τους πελάτες μας και τα δωμάτια είναι εξοπλισμένα με δικές τους τουαλέτες. Το συγκεκριμένο μοτέλ διαθέτει 8 μονάδες απλωμένες σε δύο αδιάφορα κτίρια. Τις 6 μονάδες τις χρησιμοποιώ ως κανονικό μοτέλ και οι περισσότεροι επισκέπτες μας (στην πλειονότητά τους επιχειρηματίες και οικογένειες) δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ότι λειτουργεί υπηρεσία συνοδών στα ίδια κτίρια. Τα άλλα δύο δωμάτια έχουν διακοσμηθεί εκ νέου: Το ένα έχει καλοκαιρινό στυλ, ενώ το άλλο είναι βαμμένο σε μπορντό και αποχρώσεις του ελαιόμαυρου με γιαπωνέζικους ερωτικούς πίνακες στους τοίχους. Έχει κι άλλες πινελιές που δεν θα βρεις σ' ένα συνηθισμένο φτηνό μοτέλ: φρέσκα λουλούδια, ένα μπουκάλι ζεστό καρυδέλαιο για μασάζ και μια ποικιλία προφυλακτικών και λιπαντικών.

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν φτάνω στη δουλειά είναι να ανοίξω αυτά τα δύο δωμάτια, να τσεκάρω ότι έχουν όλα τα απαραίτητα (πολλά σεντόνια, ποτά, προφυλακτικά) και να ανάψω τις συσκευές που θερμαίνουν τα λάδια για μασάζ. Μετά πάω στο γραφείο μου, στο ισόγειο, το οποίο έχουμε ονομάσει "Dungeon" [μπουντρούμι]. Εκεί τσεκάρω το Batphone (το παρατσούκλι μας για το κινητό της υπηρεσίας) για μηνύματα που μπορεί να στάλθηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κάποια μηνύματα είναι από ευγενικούς κυρίους που δεν γνωρίζουν ότι κλείνουμε στις 10 το βράδυ, ενώ άλλα είναι από μεθυσμένους ηλίθιους ("Είστε ανοιχτά; Πρωκτικό;", είναι από τα συνηθισμένα χαριτωμένα, μεταμεσονύκτια μηνύματα που λαμβάνουμε). Μετά από λίγο το τηλέφωνό μου αρχίζει να δονείται. Ένας άντρας που εγώ αποκαλώ "Μπεν - ο Ντροπαλός Αγρότης" θέλει να δει την Γκρέις, και είναι η μοναδική συνοδός με την οποία αισθάνεται άνετα. Ο Μπεν είναι ένας 60χρονος χήρος που πέρασε όλη τη ζωή του στη φάρμα με τα πρόβατά του. Είναι απελπιστικά ντροπαλός και έχει κάποια δυσκολία στην ομιλία. Στέλνω μήνυμα στην Γκρέις: "Θα ήθελες να δεις τον Μπεν στις 11 για μία ώρα GFE?". "Βέβαια!" απαντάει. "Τα λέμε σύντομα!"

Και πάλι... Ώπα!

Photo: freepik.com

Μπράβο και πάλι στο θράσος της να περιγράφει την δουλειά της έτσι στην κόρη της, όμως ακόμα ανησυχώ για το θα γίνει στο μέλλον (το άρθρο γράφτηκε το 2019), όταν η κόρη της δεν θα είναι πια 9 χρονών, όταν καταλάβει τι σημαίνει "υπηρεσία συνοδών" και τι ακριβώς κάνουν οι υπάλληλοι της μαμάς... Συμφωνώ, ωστόσο, και με το ότι η πλήρης αποποινικοποίηση είναι πιο ασφαλής για τις εργαζόμενες του κλάδου, και ενώ κατανοώ τις ανησυχίες του κόσμου, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας! Μιλάμε για το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, και είτε νόμιμα είτε παράνομα, θα συνεχίσει να υπάρχει. Κατ' εμέ, τα κορίτσια αυτά κάνουν κοινωνικό έργο, Κύριος οίδε τι θα γινόταν από βιασμούς κλπ αν δεν υπήρχαν κι αυτές να ξεχαρμανιάζουν οι γαμίκουλες του κόσμου τούτου. Διότι οι γαμίκουλες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Οπότε είναι πολύ καλύτερα να γίνεται με διαφάνεια, όπως σε κάθε τομέα, παρά να γίνεται παράνομα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εξάλλου, ο διαχωρισμός ανάμεσα στην συγκεκριμένη εργασία και το trafficking και την παιδική πορνεία είναι ακριβώς αυτό που διασφαλίζει ότι δεν θα γίνουν πραγματικότητα όλα τα σενάρια τρόμου που φτιάχνουμε στο κεφάλι μας σκεπτόμενοι την απελευθέρωση του κλάδου. Όσο αυτά θεωρούνται παράνομα, δεν νομίζω ότι συντρέχει λόγος ανησυχίας. Όσο για τα μεταμεσονύκτια μηνύματα που λαμβάνει στο "εταιρικό" κινητό, εντάξει, όλες έχουμε λάβει τα γνωστά "booty calls" κάποια στιγμή, πόσο μάλλον ένα τέτοιο γραφείο!

Κάπου εδώ θα κόψω το κείμενο, γιατί έχει πολλά ακόμα να πει η μαντάμ-Αντωνία

και θα συνεχίσω την επόμενη φορά. Να σας αφήσω λίγο να επεξεργαστείτε

ότι διαβάσατε, να τα χωνέψετε και επανέρχομαι με τη συνέχεια

και το τέλος της αφήγησής της!