Κυριακή, 18 Απριλίου

Αγαπητοί αναγνώστες...

Photo: freepik.com

Δεν υπάρχει λόγος για πρόλογο! Είναι το Part2 του αποκαλυπτικού άρθρου που ξεκίνησε στο προηγούμενο ποστ, με την περιγραφή της δουλειάς της, μίας ιδιοκτήτριας γραφείου συνοδών στη Νέα Ζηλανδία! Συνεχάμε με τις εκμυστηρεύσεις της κυρίας:

“GFE” σημαίνει “Girlfriend Experience,” [Εμπειρία Φιλενάδας] που είναι η πρωταρχική υπηρεσία που προσφέρουμε στο The Bach. Δεν πουλάμε γυναίκες και δεν πουλάμε σεξ. Όπως κάθε έμπειρος επαγγελματίας, όπως ένας μασέρ ή φροντιστής, μία συνοδός πουλά τον χρόνο της. Στο Girlfriend Experience, προσφέρει την ευκαιρία για σεξ, αμοιβαίο στοματικό σεξ και φιλιά. Προσφέρει επίσης τη συντροφιά και την καλοσύνη της - υπηρεσίες που οι πελάτες μας συχνά εκτιμούν περισσότερο από την συνουσία. Υπάρχει λόγος που λέω "την ευκαιρία" για σεξ. Σύμφωνα με τους νόμους της χώρας, ένας εργαζόμενος στη βιομηχανία του σεξ έχει το δικαίωμα να αναιρέσει την συναίνεσή του οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και μετά που έχει ξεκινήσει ένα πληρωμένο ραντεβού. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την κάνει να αισθανθεί αηδία, ότι δεν την σέβονται ή υπό απειλή. Και γι' αυτό το λόγο πάντα ρωτάω τις συνοδούς μας αν θα ήθελαν να κλείσω ένα ραντεβού, δεν τις διατάζω να έρθουν να δουλέψουν. Είναι ανεξάρτητες, ελεύθερες επαγγελματίες και συναινούντες ενήλικοι, και είναι πάντα δική τους η απόφαση αν θα δεχτούν ή απορρίψουν έναν πελάτη. Πέρα από το GFE, η άλλη κύρια υπηρεσία που προσφέρουμε είναι το αισθησιακό μασάζ, που είναι ένα ερωτικό, γυμνό μασάζ που τελειώνει με "χειρωνακτική ικανοποίηση". Από την εμπειρία μου, τριών ειδών πελάτες κλείνουν ένα μασάζ: οι φτηνοί (στα $120 το μισάωρο και $160 την ώρα, είναι η πιο φτηνή υπηρεσία μας), παντρεμένοι που θεωρούν ότι δεν είναι κέρατο αφού δεν περιλαμβάνει σεξ και ο περιστασιακός, κουρασμένος αγρότης που στην ουσία θέλει μόνο να χαλαρώσει. Όμως το μασάζ στο The Bach δεν είναι πάντα φτηνό. Οτιδήποτε πέρα από την "χειρωνακτική ικανοποίηση" [σ.σ. δεν το λέει έτσι η κουκλίτσα, χύμα το λέει, αλλά είπα να είμαι κόσμια], κοστίζει παραπάνω. Αν θες να φιλήσεις την συνοδό, είναι επιπλέον $50. Αν θες στοματικό είναι επιπλέον $50. Και αυτά τα εξτρά πάνε απευθείας στην τσέπη της συνοδού, δεν μοιράζεται τίποτα από αυτά με το σπίτι. Η πιο ταλαντούχα πωλήτριά μας κάποτε έβγαλε $500 σε έξτρα, κατά τη διάρκεια ενός μασάζ και ο τύπος δεν πήδηξε καν.

Είκοσι λεπτά αργότερα μπαίνει μέσα η Γκρέις, στην πένα. Στα 20+ της, με μακριά μαύρα μαλλιά και μπράτσα γεμάτα τατουάζ Maori, η Γκρέις είναι μία μόνη μητέρα που πληρώνει την σχολή ξυλουργικής στην οποία φοιτά. Θα μπορούσε να παλεύει να τα φέρει βόλτα με τα γενναιόδωρα (για τα αμερικανικά δεδομένα) επιδόματα, αλλά δεν θέλει. Θέλει ένα ζεστό σπιτικό και καλά ρούχα για τον γιό της, όπως και ένα ζευγάρι καλά παπούτσια που και που για την ίδια, ή ένα δείπνο έξω με φίλους. Τυγχάνει επίσης να της αρέσει πολύ το σεξ. Η Γκρέις πάει στο δωμάτιο και την παρακολουθώ από την κάμερα ασφαλείας, απαντώντας παράλληλα σε μηνύματα και τηλέφωνα, ενώ βλέπω τον Μπεν να παρκάρει στην συμφωνημένη θέση στο πάρκινγκ. Όταν ένας πελάτης επικοινωνέι με το The Bach, του δίνονται συγκεκριμένες οδηγίες: πότε να φτάσει, που να παρκάρει και σε ποια πόρτα να χτυπήσει. Η κυρία κλειδώνεται στο δωμάτιο πίσω από φιμέ τζάμια. Εκείνη μπορεί να δει έξω, εκείνος όμως δεν μπορεί να δει μέσα, έτσι ώστε να τον δει καλά και να είναι σίγουρη ότι την κάνει να αισθάνεται άνετα πριν ανοίξει την πόρτα. Στην οθόνη, βλέπω την πόρτα να ανοίγει και τον Μπεν να μπαίνει μέσα. Βάζω το χρονόμετρο στη μία ώρα.

Ο “Ράβι Μαθαίνει Αγγλικά” είναι ένας νέος μετανάστης στη Νέα Ζηλανδία και η παραδοσιακή του οικογένεια περιμένει από εκείνον να παραμείνει παρθένος μέχρι να επιστρέψει στην Ινδία για έναν κανονισμένο γάμο. Τώρα που έχει φτάσει στα μισά της 3ης δεκαετίας της ζωής του, αποφάσισε να αποκτήσει λίγη σεξουαλική εμπειρία στο The Bach αντί να βασανίζεται με την ασκητική ζωή. Ο “Μάικλ Ευγενικός Ευσεβής και Ειλικρινής” είναι ένας πετυχημένος τοπικός πωλητής που τυγχάνει να έχει τεράστια σεξουαλική ορμή. Αγαπά τη γυναίκα του και θέλει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της, αλλά εκείνη δε θέλει σεξ δύο φορές τη μέρα. Οπότε κατέληξαν σε μία συμφωνία: Μπορεί να συναντά συνοδούς, αρκεί εκείνη να μην μαθαίνει λεπτομέρειες για τις περιπτύξεις τους. Ο “Προφέσορ Λέο” είναι ένας συνταξιούχος προφέσορας αγγλικής φιλολογίας. Είναι μόλις 60 χρονών, αλλά η σύζυγός του έχει πρόωρη άνοια και χρειάζεται την φροντίδα του συνεχώς. Η επίσκεψη σε συνοδούς είναι ο μοναδικός τρόπος να ικανοποιεί τις ανάγκες του και να παραμένει αφοσιωμένος στην γυναίκα του και την εξυπηρέτησή της. Δέχομαι και μία κλήση από την μητέρα του “Έρικ με Αυτισμό”, που ζει με τους γονείς του και φυλάει τα χρήματα από την αναπηρική του σύνταξη για εβδομάδες για να μας επισκεφθεί. Όταν έχει αρκετά, η μητέρα του τον φέρνει στα ραντεβού του.

Τα απαραίτητα σχόλια...

Photos: globalnews.ca

Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως αντιδράει ο μέσος πελάτης στην περίπτωση που στα μισά του ραντεβού η κοπέλα αποφασίσει ότι δε θέλει να προχωρήσει... Σωστός ο νόμος, ναι μεν, αλλά πρακτικά, μάλλον πρέπει να πληρώνει και τίποτα μπράβους η μαντάμ για να συμμαζεύουν εξοργισμένους πελάτες που μένουν με το... πτηνό στο χέρι. Τ' ότι το φιλί και το στοματικό χρεώνεται το ίδιο, πάλι δεν το καταλαβαίνω, αλλά ότι πει τ' αφεντικό! Επίσης, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως αν θεωρεί τα $120 λίγα, να έρθει εδώ να ανοίξει μαγαζάκι η μαντάμ, να δει τι εστί βερίκοκο! Το σύστημα με τα φιμέ τζάμια "one way", όπου η κοπέλα μπορεί να δει τον πελάτη πριν ανοίξει, είναι ευφυές οφείλω να παραδεχτώ, αν και πάλι αναρωτιέμαι αν σε περίπτωση που αλλάξει γνώμη η κοπέλα, ο πελάτης απλά θα πάρει το αμάξι του και θα φύγει. Δεν ξέρω πόσο ψύχραιμοι είναι στη Νέα Ζηλανδία, εδώ, αν κρίνουμε από τους πελάτες που συναντάμε σε σούπερ μάρκετ, καφέ, καταστήματα κλπ, μάλλον θα αρχίσει να ουρλιάζει "τι λες μωρή που δε θες να με εξυπηρετήσεις. Εγώ είμαι πελάτης και πληρώνω και είσαι υποχρεωμένη! Φώναξέ μου τον προϊστάμενό σου! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; 15 χρόνια πελάτης! Θα πω στο αφεντικό σου να σ' απολύσει!". Για τον "Έρικ με Αυτισμό" και τον κάθε Έρικ, θα πω και πάλι, ότι αυτές οι γυναίκες επιτελούν κοινωνικό έργο και γι' αυτό αυτό το επάγγελμα θα έπρεπε να αποποινικοποιηθεί σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τέλος, δεν μου αρέσει να κοροιδεύω τα πιστεύω κανενός, όμως πραγματικά οι Ινδοί περιμένουν από έναν άντρα να παραμείνει παρθένος στα 35 του; Ρίλι; Δεν μπορώ να το φανταστώ για κανένα λόγο

Αποκαλύψεων συνέχεια...

Όταν μιλάω με όλους αυτούς τους τύπους, είναι δουλειά μου να βεβαιώνομαι ότι δεν είναι μεθυσμένοι και ότι θα δείξουν τον απαιτούμενο σεβασμό, όπως και να τους προτείνω την κυρία που πιστεύω ότι θα τους ταιριάζει περισσότερο. Συνήθως έχω 12 έως 15 γυναίκες να δουλεύουν στο The Bach, ηλικίας 18 έως 45. Κάποιες είναι Maori και κάποιες Νεοζηλανδές Ευρωπαίες, αλλά, ως προστιθέμενο μέτρο προστασίας ενάντια στο trafficking, όλες είναι μόνιμοι κάτοικοι - είναι παράνομο για οποιονδήποτε να δουλεύει στη βιομηχανία με τουριστική βίζα. Και αφού οι γυναίκες δουλεύουν μόνο όταν εκείνες θέλουν, σε κάθε δεδομένη στιγμή μπορεί να υπάρχουν μόνο 2 ή 3 διαθέσιμες. Κάποιες από τις κυρίες μας είναι διαθέσιμες κάθε μέρα, συνήθως όταν τα παιδιά είναι στο σχολείο. Άλλες έρχονται μόνο το βράδυ, έχοντας τελειώσει τις πρωινές δουλειές τους. Κάποιες από τις νεότερες θέλουν απλώς να ζήσουν μια σέξι περιπέτεια και να βγάλουν μερικά εξτρά χρήματα, οπότε μπορεί να έρθουν μόνο δύο φορές το μήνα. Και η πιο πετυχημένη συνοδός μας, που τυγχάνει να είναι μία 45χρονη, έρχεται μία μέρα την εβδομάδα και δουλεύει όλη μέρα. Έχει 3-4 τακτικούς πελάτες, όλοι στα 60-70 τους και όλοι την κλείνουν για 2-3 ώρες τη φορά. Την μέρα αυτή την αποκαλούμε την "μέρα της στο γραφείο", δουλεύει από τις 10 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα και φεύγει με $900.

Μέχρι να τελειώσει το ραντεβού της Γκρέις, έχω 4 ακόμα κλεισμένα ραντεβού και το ημερήσιο πλάνο γεμίζει. Κατεβαίνει χαμογελαστή και μου δίνει $240, το κόστος για μία ώρα GFE. “Πως ήταν ο Μπεν; Ήταν φρόνιμος;” ρωτάω. “Πάντα είναι. Είναι γλύκας.” απαντάει καθώς σωριάζεται στον καναπέ, βγάζοντας το κινητό της. “Θες να πληρωθείς και να φύγεις ή θα μείνεις; Έχεις μερικές ώρες μπροστά σου ως τις 3 που πρέπει να φύγεις.” ρωτάω. “Θα μείνω. Μπορεί να κάνω ακόμα ένα.” απαντά. Από τα $240 του ραντεβού της, η Γκρέις θα πάρει τα $120 κι εγώ θα κρατήσω τα υπόλοιπα $120. Κάποιοι μου κουνούν το δάχτυλο γι' αυτό και με κατηγορούν για εκμετάλλευση, αλλά μάλλον αυτοί οι τύποι δεν έχουν διευθύνει ποτέ μία επιχείρηση. Από αυτά τα μισά μου, πληρώνω το νοίκι, την ασφάλεια, τους φόρους, νερό, διαφήμιση, παροχές και μισθούς δύο μάνατζερ που επίσης δουλεύουν για την υπηρεσία. Πιστέψτε με, τα δικά μου $120 δεν πάνε σε ναρκωτικά και τσάντες. Στο τέλος, μου μένουν στην τσέπη περίπου $20.

Η Γκρέις έχει άλλο ένα ραντεβού και ανεβαίνει να δει τον "Αμφιλεγόμενο Ντέιβ", έναν γοητευτικό επιχειρηματία. Αυτός ο πελάτης μου δημιουργεί ανησυχία. Δεν είναι ότι αποτελεί θέμα ασφάλειας, είναι πάντα πολύ ευγενικός. Όμως ξοδεύει πάρα πολλά λεφτά στο The Bach. Μέσα στα τόσα χρόνια, έχει σπαταλήσει περίπου $50,000 σε συνοδούς, και ξέρω πως είναι παντρεμένος. Η γυναίκα του γνωρίζει για όλα αυτά τα χρήματα που σπαταλάει; Μήπως θα μπορούσε να σπουδάζει τα εγγόνια του μ' αυτά;

Από την άλλη, το The Bach έχει απασχολήσει δεκάδες γυναίκες, βοηθώντας τις να ξεφύγουν από την φτώχια. Προσφέρουμε μακράν την πιο καλοπληρωμένη εργασία διαθέσιμη σε νεαρές γυναίκες στην πόλη μας. Ακόμα και με τον μίνιμουμ μισθό των $17.70 την ώρα, είναι δύσκολο να τα φέρεις βόλτα: Δουλειές πλήρους απασχόλησης δεν βρίσκονται εύκολα, ειδικά για νεαρές μητέρες. Αν τα χρήματα του Ντέιβ αναδιανέμονται σε μόνες μητέρες και φοιτήτριες, τότε είμαι ΟΚ με αυτό. Επιμένω οι πελάτες μας να φέρονται σαν κύριοι, να σέβονται τα όρια των γυναικών και να χρησιμοποιούν προφυλακτικά. Πέρα από αυτά, οι επιλογές τους στη ζωή δεν με αφορούν. Εκείνο το απόγευμα η Γκρέις είχε να πάρει το παιδί της από τον παιδικό σταθμό και εγώ συνεχίζω να δέχομαι τηλεφωνήματα. Μιλάω για λίγο με τον “Σαμ τον Μονόχειρα Cross Dresser.” Έχασε το ένα του χέρι πριν χρόνια σε ένα εργοστασιακό ατύχημα και νιώθει πολύ αμήχανα με την αναπηρία του. Επίσης, εξερευνά την περιέργειά του να φορά γυναικεία ρούχα, οπότε χρειάζεται μια ευγενική γυναίκα που θα τον βοηθήσει να βάλει το makeup του χωρίς να τον κοροϊδεύει ή να τον κρίνει. Είναι μια υπηρεσία που παρέχουμε. Νομίζω πως είναι ο λόγος που οι περισσότερες συνοδοί μας έχουν εμπειρία σαν νοσοκόμες ή φροντιστές. Ως επί το πλείστον είναι γυναίκες που χαίρονται να φροντίζουν άλλους και δεν απωθούνται από φυσικές ή σεξουαλικές διαφορές.

Photo: freepik.com

Μια στάση εδώ...

Να σταματήσω θέλω την κυκλοφορία... $900 για μία μέρα δουλειά; Μήπως να μετοικίσω στη Νέα Ζηλανδία και να αφήσω το μπλόγκινγκ; Θα μπορούσα να το σκεφτώ. Αν δεν ήμουν μάνα, αν δεν ήμουν παντρεμένη, αν δεν ήμουν 43 και αν δεν ήμουν επιλεκτική. Για τ' ότι το "μαγαζί" κρατάει τα μισά από το κόστος της "κλεισμένης" υπηρεσίας, δεν έχω να πω τίποτα. Την πιστεύω τη γυναίκα, τα έξοδα μιας επιχείρησης δεν είναι λίγα. Εμείς με το καφέ 2 χρόνια, δεν βάλαμε ευρώ στη τσέπη, όλα πήγαιναν στα έξοδα. Κι αφού τα εξτραδάκια τα κρατάνε τα κορίτσια, που κάνουν και όλη τη δύσκολη δουλειά στην τελική, μια χαρά δίκαιο μου φαίνεται! Τώρα για τον κυριούλη που τους τα ακουμπάει χοντρά, αν και παντρεμένος, ε τι να κάνουμε; Να κάτσουμε να σκάσουμε; Αν δεν αναρωτιέται η γυναίκα του, σιγά μη χάσει τον ύπνο της η μαντάμ. Τέλος, τον Cross Dresser θα τον αφήσω ασχολίαστο. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε ξανά ακούσει τον όρο, αλλά είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση όλο αυτό και δεν είναι της παρούσης. Θα τα πούμε άλλη φορά!

Συνεχίζει η μαντάμ...

Εύχομαι να είχαμε περισσότερα kinky και fetish ραντεβού στην επαρχιακή πόλη μας. Όμως οι περισσότεροι πελάτες επιλέγουν την GFE εμπειρία ή το αισθησιακό μασάζ και αρέσκονται με το σεξ ή το στοματικό. Η πιο περιζήτητη εξτρά υπηρεσία μας είναι το πρωκτικό, που κοστίζει επιπλέον $100 — και δεν το προσφέρουν όλες οι κυρίες μας. Κυριαρχία, spanking, δεσίματα και λοιπές φαντασιώσεις - έχουν πολύ πλάκα αλλά σπάνια τα ζητάνε. Είναι τόσο σπάνια, που μερικές φορές οι γυναίκες μας βρίσκονται απροετοίμαστες. Μία φορά η Λούσι κατέβηκε από το ραντεβού της προβληματισμένη. “Ήθελε να τον κατουρήσω” είπε. “Είναι κάτι αυτό; Δηλαδή, οκ, δεν είχα πρόβλημα να το κάνω, αλλά δεν ήξερα ότι είναι κάτι που αρέσει στον κόσμο.” “Είναι κάτι” την διαβεβαίωσα. “Λέγεται ‘golden shower.’ Και την επόμενη φορά, πρέπει να τον χρεώσεις 50 επιπλέον.”

Έκτοτε τυπώσαμε ένα στάνταρ τιμοκατάλογο των έξτρα υπηρεσιών και η Λούσι δεν θα ξανά κατουρήσει κανέναν δωρεάν. Αργότερα, το ίδιο απόγευμα, έρχεται η Χλόη. Πάντα καταλαβαίνω όταν κάτι δεν πάει καλά, είναι εκνευρισμένη και φαίνεται σαν να έκλαιγε. Είναι εγγεγραμμένη νοσοκόμα το τοπικό νοσοκομείο, αλλά πληρώνοντας το φοιτητικό της δάνειο και φόρους, δεν της μένει τίποτα για να ζήσει. Ήρθε στο The Bach γιατί, όπως το θέτει, το έξτρα εισόδημα την “απελευθερώνει από το καθημερινό έρπειν.”

“Ο πρώην μου!” λέει θυμωμένη. “Είναι τόσο μαλάκας!”

Την ρωτώ τι συμβαίνει και μου εξηγεί ότι ο πρώην σύντροφός της έμαθε για την δουλειά της σ' εμάς και απειλεί να της πάρει το παιδί. Η Χλόη είναι μια έξυπνη επαγγελματίας, γεμάτη σιγουριά και δεν την είχα ξανά δει τόσο εκνευρισμένη. “Αυτό είναι αδύνατο,” την καθησυχάζω. “Οποιοσδήποτε δικαστής σ' αυτή τη χώρα θα πετάξει την αίτησή του έξω από το δικαστήριο.” Αυτό το γνωρίζω γιατί έχω συμβουλευτεί δικηγόρο. Η εργασία στο σεξ όχι μόνο δεν είναι παράνομη, έχει αποποινικοποιηθεί, και αυτές είναι δύο τελείως διαφορετικές έννοιες. Πάρτε για παράδειγμα το "Σκανδιναβικό" μοντέλο για την βιομηχανία του σεξ, που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, το να πουλάς σεξ είναι νόμιμο, αλλά να αγοράζεις παράνομο. Αν όμως κάποια σαν την Χλόη έχει έναν πρώην που θέλει να βγάλει βρώμα, σύμφωνα με το Σκανδιναβικό μοντέλο, μπορεί ακόμα να έχει προβλήματα σε μία αντιδικία επιμέλειας. Μπορεί να χάσει το σπίτι της γιατί ο ιδιοκτήτης μπορεί να ισχυριστεί ότι διαπράχθηκαν εγκλήματα στο σπίτι. Αν επέλεγε να δουλέψει με άλλες γυναίκες για ασφάλεια, πάλι θα μπορούσε να κατηγορηθεί επειδή θα λειτουργούσε μπουρδέλο. Το Σκανδιναβικό μοντέλο απομονώνει τις εργαζόμενες του κλάδου, αναγκάζοντάς τις να δουλεύουν κρυφά για να μην συλληφθούν οι πελάτες τους. Και το κρυφό είναι που αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο γι' αυτές.

Στη Νέα Ζηλανδία, κανείς δεν χρειάζεται να γνωρίζει ότι κάνεις αυτή τη δουλειά, εκτός αν επιλέξεις να τους το πεις. Η πώληση σεξ έχει την ίδια νομική ισχύ με το να πουλάς πίτσα ή πλυντήρια. Κανείς δεν σου παίρνει τα παιδιά γι' αυτό. Και αν προσπαθήσουν να σου πάρουν την αξιοπρέπεια, τότε, μπορείς απλά να γελάς σ' όλη τη διαδρομή προς την τράπεζα. Αργότερα εκείνο το βράδυ, καθώς οδηγώ σπίτι, σκέφτομαι την Μάγια, μία από τις πρώτες μας συνοδούς. Ήταν φοιτήτρια νοσοκόμα όταν ίδρυσα το The Bach και ο σύντροφός της την είχε μόλις εγκαταλείψει με ένα μωρό. Δουλεύοντας ως συνοδός κατάφερε να τελειώσει τη σχολή χωρίς φοιτητικά χρέη και μπορούσε να ψωνίζει δώρα τα Χριστούγεννα, όπως και να κάνει μερικές διακοπές. “Αυτή η δουλειά με έσωσε,” μου είπε μία φορά που είχαμε αράξει στο μπουντρούμι. “Θα είχα παρατήσει τις σπουδές μου και βρει μια δουλειά με τον κατώτατο μισθό απλά και μόνο για να έχω να φάω.” Υποθέτω ότι το The Bach έσωσε και μένα. Οι εργοδότες δεν κάνουν ουρά για να προσλάβουν μια χωρισμένη γυναίκα στα 40 της, που δεν εργαζόταν για 10 χρόνια. Η αποφυγή του κοινωνικού στιγματισμού, η εκμάθηση της διαχείρισης 2 επιχειρήσεων, η διαχείριση των προσωπικών δραμάτων των γυναικών και των πελατών μας - το The Bach είναι το σκληρότερο πράγμα που χρειάστηκε να κάνω, και σας το λέει αυτό μια γυναίκα που γέννησε ένα τεράστιο μωρό σε μπανιέρα, χωρίς μαία ή γυναικολόγο.

Οπότε γιατί αποκαλώ το The Bach μία φεμινιστική υπηρεσία συνοδών; Γιατί υποστηρίζουμε το δικαίωμα των γυναικών να κάνουν αυτή τη δουλειά και σεβόμαστε το δικαίωμά τους στη συναίνεση. Τους δίνουμε την ευκαιρία να βγάλουν καλά λεφτά και να έχουν εντελώς ευέλικτο ωράριο. Δεν έσωσα εγώ τη Μάγια, εκείνη έσωσε τον εαυτό της. Εγώ απλά της έδωσα το μέρος όπου μπορούσε να δουλέψει με ασφάλεια. Αποκαλέστε με νταβατζού αν γουστάρετε. Αλλά χρησιμοποιήστε και την λέξη από γ- επίσης. Γιατί αυτό είναι το κομμάτι για το οποίο είμαι πιο περήφανη.

Η Αντωνία Μέρφι είναι μια γυναίκα από το Σαν Φρανσίσκο που μετακόμισε μόνιμα

στη Νέα Ζηλανδία το 2008. Είναι η συγγραφέας πολλών άρθρων σε εφημερίδες,

όπως και του χιουμοριστικού “Dirty Chick” (Penguin Random House, 2015).

Το 2017 ίδρυσε το The Bach και γράφει ένα βιβλίο για τις περιπέτειές της ως μαντάμ.

Τέλος...

Photo: www.buzzfeed.com

Όπως και το crossdressing, θ' αφήσω τα kinky, τα fetish, τα spanking, τα golden showers κλπ για μια άλλη συζήτηση. Για τον τριπάπαρο που παράτησε την κοπέλα μ' ένα μωρό και έχει αξιώσεις να της πάρει το παιδί μόνο και μόνο επειδή ανακάλυψε τι χρειάστηκε να κάνει η κοπέλα για να τα φέρει βόλτα όσο αυτός έκανε τη ζωάρα του, δεν θέλω να μιλήσω. Χαίρομαι μόνο που τουλάχιστον στη Νέα Ζηλανδία, δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Πουθενά δεν θα έπρεπε να μπορεί να το κάνει. Αν μία μάνα θέλει να κρατήσει το παιδί κοντά της, αν ο πατέρας επιλέγει να φύγει, τότε κανένας Θεός, κανένας νόμος και κανένας καριόλης δεν θα έπρεπε να μπορεί να της το πάρει! Αν και γενικά δε με λες πουριτανή, ούτε άβγαλτη, ούτε χτεσινή, ομολογώ ότι μ' έπιασε δέος και με το θάρρος αυτής της γυναίκας να επιλέξει να ξεκινήσει μια τέτοια επιχείρηση, και με το θάρρος της να βγαίνει και να το διατυμπανίζει έτσι. Δεν το λέω κακοπροαίρετα! Χίλια μπράβο της. Αυτό που πραγματικά με σόκαρε όμως είναι το γεγονός ότι υπάρχουν τόσο ανοιχτόμυαλοι λαοί, τόσο σύγχρονα μυαλά να νομοθετούν. Έχω συνηθίσει τόσο την ελληνική δυσκοιλιότητα και βραδυκινησία, που δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που εντοπίζουν το πρόβλημα και βρίσκουν μια πρακτική λύση, βασισμένη στη λογική και όχι στα δήθεν "ήθη" και τον πουριτανισμό. Νομίζω ότι ο κόσμος θα ήταν πιο ασφαλής αν το Prostitution Reform Act της Νέας Ζηλανδίας εφαρμοζόταν σ' όλο τον κόσμο. Το να στρουθοκαμηλίζουμε δεν θα λύσει το πρόβλημα. Το επάγγελμα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει. Το να το γίνεται παράνομα είναι το μόνο που το κάνει επικίνδυνο. Προστατέψτε τα ανήλικα, απαγορεύστε το trafficking, αλλά σε όσες το κάνουν με την θέλησή τους, μη στερείτε την ασφάλεια του νόμου.

Μπορείτε να βρείτε το πρωτότυπο άρθρο εδώ.