Δευτέρα, 24 Μαΐου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Έστω και ετεροχρονισμένα, θα διαβάσετε σήμερα το άρθρο που είχα ετοιμάσει για την Πρωτομαγιά. Μία φορά κι έναν καιρό, που λέτε, οι εργοδότες είχαν το ελεύθερο να απασχολούν το προσωπικό όπως τους βόλευε, όσες μέρες και ώρες ήθελαν την εβδομάδα. Την Πρωτομαγιά του 1886 τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ ξεκίνησαν απεργιακές κινητοποιήσεις για το οκτάωρο (με σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο"), με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων, ελπίζοντας να έχουν την ίδια επιτυχία με αυτή των Καναδών το 1872. Δύο μέρες αργότερα, έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ, έγινε συμπλοκή ανάμεσα σε απεργούς και απεργοσπάστες, όπου αστυνομικοί και μπράβοι της επιχείρησης σκότωσαν τέσσερις απεργούς. Την επομένη, στην Πλατεία Haymarket, έγινε ειρηνική συγκέντρωση για την καταδίκη της αστυνομικής βίας, όμως η αστυνομία είχε εντολή να διαλύσει δια της βίας τη συγκέντρωση. Οι διαδηλωτές πέταξαν χειροβομβίδα η οποία σκότωσε έναν αστυνομικό και τραυμάτισε δεκάδες. Τότε η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους.

Photo: sportime.gr

Οι οργανωτές της διαδήλωσης κατηγορήθηκαν για την χειροβομβίδα, με τον εισαγγελέα να ζητά την θανατική ποινή χωρίς κανένα στοιχείο, ισχυριζόμενος ότι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή. Παρ' ότι η υπεράσπιση συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το πρακτορείο «Πίνκερτον», που χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό, στις 20 Αυγούστου 1886 οι ένορκοι τους έκριναν ενόχους, καταδικάζοντας τους 7 σε θάνατο και τον 8ο σε κάθειρξη 15 ετών. Αργότερα, ο τότε κυβερνήτης του Ιλινόις μετέτρεψε τις θανατικές ποινές των 2 εκ των 7 σε ισόβια, ενώ ένας αυτοκτόνησε στο κελί του. Οι εναπομείναντες 4 οδηγήθηκαν στην αγχόνη στις 11 Νοεμβρίου 1887, τραγουδώντας τη "Μασσαλιώτιδα". Σήμερα, η δίκη αυτή θεωρείται ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ. Έξι χρόνια αργότερα, ο νέος κυβερνήτης του Ιλινόις παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης, έδωσε χάρη στους 3 εναπομείναντες φυλακισμένους, μία κίνηση που του κόστισε την καριέρα του ως πολιτικού.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Δεν μπορεί να μην σας θυμίζει καταστάσεις που ζούμε και σήμερα αυτή η ιστορία. Η ιστορία που επαναλαμβάνεται. Η ανθρωπότητα κάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Κάνουμε κύκλους κυνηγώντας την ουρά μας, σαν τα σκυλάκια που βλέπουμε στα αστεία βίντεο που κυκλοφορούν στο ίντερνετ. Γι' αυτό η ιστορία είναι σημαντικό μάθημα (αρκεί να διδάσκονται χρήσιμα και σημαντικά πράγματα). Δεν είναι σκοπός μου όμως να την πω στην κόρη μου, που βαριέται θανάσιμα την ιστορία, ούτε να γκρινιάξω πάλι για το πόσο ακαταλαβίστικο είναι το βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού. Αλλού θέλω να το πάω το θέμα! Bare with me...

Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα...

Την Κυριακή 2 Μαΐου 1893 στις 5 το απόγευμα, συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι, οι οποίοι ενέκριναν το παρακάτω ψήφισμα:

«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν: Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται. Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν. Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των. Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»

Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη, ο οποίος περίμενε με ανυπομονησία, μάταια, από τον πρώτο να το εκφωνήσει. Όπως έγραψε στην εφημερίδα του "Σοσιαλιστής": Ο πρόεδρος κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων». Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε και ο Πρόεδρος διέταξε την σύλληψή του για διατάραξη! Οι στρατιώτες της φρουράς τον χτύπησαν και μετά τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για 2 μέρες. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών και κάπως έτσι, άδοξα, έληξε ο πρώτος, αλλά όχι τελευταίος, εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Photo: wikipedia.org

9 Μαΐου 1936: Η μητέρα του Τάσου Τούση θρηνεί τον γιο της, τον πρώτο νεκρό της αιματηρής καταστολής της διαδήλωσης των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης.

Τον Φεβρουάριο του 1936 γίνεται κατάληψη εργοστασίου στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια, οι οποίοι είχαν απέναντί τους αστυνομία και στρατό. Οι κινητοποιήσεις κορυφώνονται τον Μάιο, όπου η διαδήλωση των καπνεργατών πνίγεται στο αίμα. Ανάμεσα στα θύματα είναι και ο 25χρονος Τάσος Τούσης, με την φωτογραφία της μητέρας του που τον θρηνεί στη μέση του δρόμου να αποτελεί έμπνευση για την συγγραφή της συλλογής "Ο Επιτάφιος", του Γιάννη Ρίτσου. Το 1944, η Πρωτομαγιά συνέπεσε με την εκτέλεση 200 Ελλήνων στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, ως αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού στρατηγού και των τριών συνοδών του.

Σήμερα...

Και μετά από τόσους αγώνες, τόσες θυσίες, τόσες χαμένες ανθρώπινες ζωές για την κατάκτηση του 8ωρου και 5νθημέρου εργασίας, φτάνουμε σήμερα, στο 2021, για να ξαναπιάσουμε το παραμύθι από την αρχή. Διότι εμείς καραντινιαζόμαστε και η τύχη μας δουλεύει αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά... Το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας αλλάζει άρδην το σκηνικό. Αναλύοντας τα 129 άρθρα του, διαπιστώνονται σημεία που δημιουργούν παραθυράκια για τους υπέρμαχους του αθέμιτου ανταγωνισμού. Τροποποιήσεις στις υπερωρίες και στις απολύσεις, παρεμβάσεις στην κυριακάτικη αργία και πολλές ακόμα σαρωτικές αλλαγές. Για τις υπερωρίες, προβλέπεται αύξηση του ετήσιου αριθμού των νόμιμων υπερωριών από 96 (βιομηχανία) και 120 (υπηρεσίες), στις 150 για όλους. Αφού ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να εργάζεται 10ωρο, λιγότερες μέρες την εβδομάδα, χωρίς μισθολογική μεταβολή, τότε το κόστος υπερωριών για τις επιχειρήσεις θα μειωθεί σημαντικά, όπως όμως και το πρόσθετο έσοδο που έχει ο εργαζόμενος από τις υπερωρίες. Επίσης, θα μπορεί να χορηγείται στις επιχειρήσεις «ειδική άδεια» και οι υπερωρίες να υπερβαίνουν το επιτρεπόμενο ανώτατο όριο. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα υπάρχει ουσιαστική απελευθέρωση υπερωριών, χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Ας αναλογιστούμε πόσα σπίτια περιμένουν από αυτά τα εξτρά χρήματα να τα φέρουν βόλτα και τώρα όχι μόνο θα τα στερηθούν, αλλά με την απελευθέρωση του ωραρίου και των υπερωριών, δεν θα μπορούν καν να βρουν 2η δουλειά για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους.

Το γεγονός ότι θα μπορεί ένας εργαζόμενος να διαλέξει να δουλεύει 10 ώρες την ημέρα, αλλά για τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και να έχει τρεις ημέρες ξεκούραση, θα ισχύει για 6 μήνες. Στη συνέχεια θα πρέπει η επιχείρηση να του δώσει την ευκαιρία να εργάζεται λιγότερο από το οκτάωρο, δηλαδή έξι ώρες, ώστε να εξισορροπείται το συνολικό ωράριο εργασίας. Και αν με τη λήξη της 10ωρης απασχόλησης ο εργαζόμενος απολυθεί; Η επιχείρηση θα έχει κάνει χρήση της υπερεργασίας του, αλλά εκείνος δεν θα έχει προλάβει να καρπωθεί το όφελος! Όλα για τον εργοδότη! Ο εργαζόμενος στα τέτοια μας... Αυξάνονται σημαντικά οι κλάδοι που θα μπορούν να δουλεύουν Κυριακή, θεσμοθετείται για πρώτη φορά άδεια άνευ αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα, η οποία μάλιστα θα προκύπτει έπειτα από συμφωνία εργοδότη - εργαζόμενου. Θα μπορεί να προτείνεται από τον εργοδότη, γεγονός που ενδέχεται να προκαλέσει την εφαρμογή μοντέλου αναγκαστικής άδειας. Σε περίπτωση απεργίας, θα πρέπει να υπάρχουν εργαζόμενοι που θα καλύπτουν το «1/3 παρεχόμενου έργου» και όχι το 1/3 του προσωπικού. Καθίσταται υποχρεωτικό το συνδικαλιστικό μητρώο, πράγμα που δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία των συνδικάτων, αφού είναι δύσκολο να υπάρχουν ψηφιακά βιβλία, να γίνει πληροφοριακή διασύνδεση, ή να υπάρχουν οικονομικές καταστάσεις μελών χωρίς την πρόσληψη δικηγόρων και λογιστών, με αποτέλεσμα ο ρόλος των συνδικάτων για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ή κήρυξης απεργιών να υποβαθμιστεί. Η Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας έχει στόχο να «βάλει τάξη» στο θολό τοπίο των ωραρίων και των υπερωριών, όμως η συγκεκριμένη διαδικασία θα πραγματοποιηθεί πιλοτικά, αρχίζοντας από τις μεγάλες επιχειρήσεις, με στόχο το 2022 να προχωρήσει η καθολική εφαρμογή της, εάν δεν υπάρξουν στο μεταξύ τυχόν αστοχίες και επαναπροσεγγίσεις.

Photo: sansimera.gr

Συμπέρασμα...

Ακούω και διαβάζω πολλές αντιπαραθέσεις σχετικά με τις αλλαγές στα εργασιακά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι όπως δουλεύουν τόσα μαγαζιά (βλέπε εστίαση) τις Κυριακές, δεν χάλασε ο κόσμος να δουλέψουμε και οι υπόλοιποι. Από τη μεριά των εργαζομένων σ' αυτούς τους τομείς, καταλαβαίνω την πικρία τους και ας ανήκει στην γενικότερη θεωρία "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα" που ανέκαθεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του λαού. Αν όμως δουλεύουμε όλοι τις Κυριακές, δεν θα μείνει κανείς να πηγαίνει για καφέ και φαγητό τις Κυριακές... Οι απόψεις διίστανται και απ' όποια μεριά και να το δεις, έχει ο καθένας τα δίκια του. Η ουσία είναι ότι κόσμος έχασε τη ζωή του για την Κυριακάτικη αργία και τώρα πάνε να την στερήσουν σε όλους! Τώρα μένει να δούμε στην πράξη πως θα τσουλήσει όλο αυτό.

Δευτέρα, 17 Μαΐου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: cartagenatravelservices.com

Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι, αλλά έχω βαρέσει εξαφάνιση από τις 21 Απριλίου, με εξαίρεση το ποστ στα social για τον διαγωνισμό. Είχα ετοιμάσει θεματάκια για την γιορτή της Πρωτομαγιάς, για το κέρατο μου το τράγιο, ούτε θυμάμαι, τσάμπα όλα...

Ωστόσο, όπως σας είχα πει, έψαχνα και σπίτι να μετακομίσω για να μη σκοτώσω τη γριά, την κόρη και το γκόμενο της κόρης. Στ' αναμεταξύ μας ζήτησε και εκείνη να φύγουμε, τάχα μου ότι θα μείνει στο δικό μας η κόρη και κάτω ο γιος με την κοπέλα του. Να κάνω μια παρένθεση εδώ να σας πω ότι ο γιος της βρίσκει γκόμενα κάθε φορά που θέλει να διώξει κάποιον η γριά, αλλά τέτοιος που είναι, στην καλύτερη να βρει μια φουσκωτή από sex shop, δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο... Η αλήθεια είναι ότι η γριά είχε βρει να νοικιάσει το κάτω, αν όχι πιο ακριβά, το ίδιο με αυτά που δίναμε εμείς και η κόρη της θα γυρνούσε επιτέλους στο δικό της διαμέρισμα και όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι.

Τέλος πάντων, ποσώς μ' ενδιαφέρει τι θα τα κάνει, αρκεί που δε θα μας τα κάνει εμάς ζέπελιν πλέον. Το κακό είναι ότι το σπίτι το βρήκαμε στις 21 Απριλίου και αν θέλαμε να μην πληρώσουμε ενοίκιο για το Μάιο στην τρελή, είχαμε ελάχιστες μέρες μπροστά μας και όχι όποιες και όποιες μέρες, αλλά τη μεγάλη εβδομάδα. Άντε να προλάβεις να τα πακετάρεις όλα, να βρεις μεταφορική και να βάψεις το καινούργιο πριν μπεις... Τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο απ' αυτός μου! Βδομάδα των παθών και για εμάς! Και το κερασάκι είναι ότι από 'κει που αμολάγαμε καλούμπα στη δουλειά και έλεγα να πάρω άδεια να μετακομίσω με την ησυχία μου, ανοίγουν εστίαση και τουρισμός και ξαφνικά σκεφτόμαστε να βάλουμε καθετήρα, να μη χάνουμε χρόνο πηγαινέλα στην τουαλέτα. Ο γ@μημένος ο Μέρφι (με τη βοήθεια των λοιμοξιολόγων) το έκανε το θαύμα του πάλι!

Photo: ehealthinsurance.com

Όπως αντιλαμβάνεστε, δούλευα, πήγαινα στο καινούργιο και καθάριζα, πήγαινα στο παλιό και πακετάριζα, έπεφτα για ύπνο στη 1, ποιος εγώ που στις 11 δεν βλέπω μπροστά μου από τη νύστα. Σκόνη και θρύψαλα η δικιά σου. Κανονίζω να έρθει και η μεταφορική Μεγάλη Παρασκευή να πάρει τα βαριά, 8 το πρωί, έχω στρώσει στη δουλειά μανάδες και πεθερές να καθαρίζουν, αδέρφια να πακετάρουν, χωσέ κουέρβο ολούθε. Και με παίρνει Μεγάλη Πέμπτη ο μεταφορέας και μου λέει "Κυρία Loco, αύριο είναι η αποκαθήλωση, το ξέχασα και η γυναίκα μου θέλει να πάμε εκκλησία το παιδί να κοινωνήσει... Σας πειράζει να έρθω μεσημέρι;" Αντί να απαντήσω "Κεριά και λιβάνια βλαμμένο, να πάει μόνη της το παιδί στην εκκλησία η κυρά σου, ψεκασμένοι που θέλετε να κοινωνήσετε εν μέσω πανδημίας, να τσακιστείς να είσαι εδώ 8 η ώρα να μη σε αποκαθηλώσω εγώ στο douleutaras.gr" είπα, στο πνεύμα της κατάνυξης και νηστείας των ημερών, να μην ανοίξω τον οχετό μου και τον άφησα να πάει εκκλησία και να έρθει μεσημέρι... Τελικά ήρθε στις 2 η ώρα ο δικός σου, από τα νεύρα μου εγώ τα είχα κατεβάσει όλα και τα είχα αραδιάσει στο πεζοδρόμιο να μη χάνουμε χρόνο και ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα. Βέβαια, μόλις διαπίστωσα ότι είχαν καταφέρει με το σύρσιμο να σκίσουν την ζελατίνα με την οποία είχα τυλίξει το ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ στρώμα μου, ξέχασα και την κατάνυξη και τις μέρες και τον σκυλόβριζα κανένα τέταρτο. Μόνη μου, αυτός είχε πάρει τα λεφτουδάκια και την είχε κάνει προ πολλού. Ενός μηνού στρώμα ρε φίλε! Η καλύτερη αγορά που έχω κάνει την τελευταία 10ετία το κέρατό μου το βερνικωμένο, το μπίχλιασαν!

Μεγάλο Σάββατο, που εσείς ήσασταν σημαιοστολισμένοι σαν λατέρνες με τις λαμπάδες στο χέρι περιμένοντας το Άγιο Φως, 3 ώρες νωρίτερα από το συνηθισμένο, εγώ ακόμα άνοιγα κούτες και τακτοποιούσα πράματα. Αν δεν ήταν και τα βεγγαλικά, χαμπάρι δεν θα 'παιρνα. Για να μη σας πω ότι όλη τη Μεγαλοβδομάδα τη βγάλαμε με σουβλάκια, ούτε νηστεία, ούτε τίποτα, αφού η πόντια είχα κρατήσει κατσαρόλες και είχα πακετάρει όλα τα τρόφιμα... Χαραμίζομαι, απορώ πως δεν μ έχει ζητήσει ακόμα η ΝΑΣΑ. Στο θέμα μας όμως. Μιας και μετακομίσαμε, μιας και συνέπεσε το δώρο Πάσχα, είπαμε να λυπηθούμε τους καναπέδες μας (που προϋπήρχαν του παιδιού) και που είχαν πάρει το σχήμα των πισινών μας πολύ προ covid, πόσο μάλλον το τελευταίο καραντινο-έτος και να τους πετάξουμε να πάρουμε καινούργιους. Περιττό να σας πω ότι ακόμα δεν έχουν έρθει. Βάλτε και βαψίματα, διάφορα που χρειαζόταν η αυλή (καθότι πήγαμε σε μονοκατοικία με αυλάρα), κουρτινόξυλα, κουρτίνες, ντουλαπάκια, μπιχλιμπίδια, σκατουλάκια, έφυγε το δώρο, έφυγε ο μισθός και μέχρι να ξανά πληρωθούμε θα τρώμε φακές και μακαρόνια με σάλτσα.

Το μεγάλο κλου όμως είναι ο ΟΤΕ. Που με το που έκλεισα το σπίτι ζήτησα μεταφορά γραμμής και 3 βδομάδες μετά ήμουν χωρίς τηλέφωνο. Ευτυχώς που τουλάχιστον από τις 11 Μαΐου έχω ίντερνετ και μπορώ να δουλέψω γιατί λίγο ακόμα και όλοι οι πελάτες μου θα έβρισκαν άλλο γραφίστα να κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί εννοείται ότι και οι δικοί μου πελάτες -εκτός από τους πελάτες στη δουλειά- τα θυμήθηκαν όλα προπαραμονές Ανάστασης. Φάκιν' Μέρφι! Ζήτησα που λέτε τη μεταφορά της γραμμής στη νέα διεύθυνση στις 22 Απρίλη, μου έκλεισαν ραντεβού στις 28 (Μεγάλη Τετάρτη), κουβάλησα τη μάνα μου να κάτσει να τους περιμένει, της έδειξα και τη πρίζα στο χολ, όλα καλά. Με παίρνει η μάνα 11.15 να μου πει ότι ήρθε ο τεχνικός, παρκαρισμένος απ' έξω 15 λεπτά μιλούσε στο τηλέφωνο, μπαίνει μέσα, κοιτάει τη πρίζα, φεύγει, ξανά 'ρχεται και της λέει "δεν έχει καλώδιο, πρέπει να φέρετε ηλεκτρολόγο και να κλείσετε νέο ραντεβού". Του λέει η φουκαριάρα "μισό να πάρω την κόρη μου, εγώ δε μένω εδώ", τίποτα αυτός, "δεν χρειάζεται, αφού θέλει ηλεκτρολόγο" και έγινε μπουχός μέσα σε 2 λεπτά όλα κι όλα.

Το σπίτι έχει άλλες δύο τηλεφωνικές πρίζες που δουλεύουν μια χαρά... Παίρνω τον ΟΤΕ εν εξάλλω, άστραψα και βρόντηξα για την αντί επαγγελματική στάση του τεχνικού, που δεν μπήκε στον κόπο να δει μόνος του αν μπορούσε να κάνει τη σύνδεση αλλού, που δεν περίμενε 1 λεπτό να με πάρει η μάνα μου να της πω για τις άλλες 2 πρίζες και που θα μείνω χωρίς ίντερνετ, ένας θεός ξέρει μέχρι πότε αφού είχαμε 5νθημερο αργιών μπροστά μας... Μάταια! Μου έκλεισαν το επόμενο ραντεβού 11 Μαΐου. Ξανά κουβάλησα τη μάνα, ήρθε, το συνέδεσε, μου είπε μάλιστα ότι πιάνουμε μέχρι 92 mbps και να αναβαθμίσω τη γραμμή από 50αρα σε 100αρα, ότι όλα καλά και σε μια ώρα θα λειτουργεί και το σταθερό. Χαρά κακό εγώ, γυρνάω 6 η ώρα, δουλεύει το ίντερνετ, "ελέγξτε την τηλεφωνική γραμμή" το σταθερό... Το σβήνω, το ανάβω τίποτα... Ξανά τηλέφωνο στον 5ψηφιο από το κινητό, ξανά αναμονή να βρεθεί εκπρόσωπος, βρίσκεται τελικά μια ταλαίπωρη, που προφανώς δούλευε από το σπίτι, αφού άκουγα μωρά να κλαίνε και σκυλιά να γαβγίζουν, τρώμε μια ώρα στο τηλέφωνο, επανεκκινήσεις, reset, βγάλε-βάλε, τίποτα το σταθερό. Ξανάμανα αναμονή να έρθει ο τεχνικός να δει γιατί... Εντάξει, σκασίλα μου για το σταθερό, η μόνη μαμακία είναι που παίρνω από το κινητό για delivery, αλλά ευτυχώς υπάρχει το efood κι έφαγες!

Photo: redbubble.com

Το ρεζουμέ είναι ότι ακόμα πήζω στη δουλειά, ακόμα δεν έχουμε τακτοποιηθεί στο σπίτι, βάλε και τα καθαρίσματα, μαγειρέματα, πλυντήρια, συν τους δικούς μου πελάτες που τρέχω να προλάβω τώρα που έχω ίντερνετ, είμαι ένα κουρέλι. Θέλω επειγόντως διακοπές! Και μέσα σε όλον αυτόν τον πανζουρλισμό, το DearDiary μπήκε σε δεύτερη μοίρα, δεν μπορούσα ούτε να ανεβάσω τα θέματα που είχα έτοιμα, ούτε να γράψω καινούργια, ούτε τίπτα! Ξέρω ότι δεν σας έλειψα καθόλου, μου λείψατε όμως εμένα πολύ! Μέχρι να τακτοποιηθούμε, δε ξέρω πόσο συχνά θα τα λέμε, θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ!

Έως τότε να προσέχετε και φιλιά στα μούτρα σας!

Παρασκευή, 30 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: freepik.com

Είχα άλλο θέμα έτοιμο για σήμερα και μετά συνειδητοποίησα ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή και ότι μάλλον θα πρέπει να γράψω κάτι σχετικό με την ημέρα, την εβδομάδα ή το Πάσχα γενικότερα, οπότε το άφησα για την επόμενη φορά. Έσπασα το κεφάλι μου για το τι θα ταίριαζε να αναφέρω σήμερα. Σκέφτηκα να μιλήσω γενικά για τα έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα, αλλά νταξ' όποιος έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα τα γνωρίζει πάνω κάτω. Σκέφτηκα να μιλήσω για τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, τον 11ο γιό του Πατριάρχη Ιακώβ, στον οποίο αναφέρεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας, αλλά θυμήθηκα πόσο βαριόμουν τα θρησκευτικά σαν μαθήτρια και εγκατέλειψα την ιδέα. Μετά σκέφτηκα να αναφερθώ στην Μεγάλη Τετάρτη και την Κασσιανή, την "...εν πoλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...", που ταιριάζει και περισσότερο με τα μυαλά που κουβαλάω (από τα ωραιότερα παιδικά της pixar, να το δείτε αν δεν το έχετε κάνει ήδη), αλλά σκέφτηκα ότι θα είναι ασέβεια προς τους βαθιά πιστούς. Τέλος σκέφτηκα να μιλήσω για την νηστεία των 40 ημερών και της Μεγάλης Εβδομάδας. Όμως τελικά, τίποτα δεν μου έκανε κλικ.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό που ήθελα εξ' αρχής να κάνω είναι να πω την δική μου γνώμη για την θρησκεία, τον Χριστιανισμό και οποιαδήποτε άλλη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η θρησκεία μας έρχεται σε απευθείας αντιπαράθεση με όσα έχει ισχυριστεί ο Δαρβίνος και έχει αποδείξει η επιστήμη. Οπότε, όπως κάθε λογικός και σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν μπορώ παρά να έχω αμφιβολίες. Από την άλλη, όταν πας στο πλανητάριο και βλέπεις τον γαλαξία μας, όταν είσαι ξαπλωμένος ένα καλοκαιρινό βράδυ στην παραλία και χαζεύεις τον έναστρο ουρανό, όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, δεν μπορείς παρά να πιστέψεις ότι όλα αυτά είναι ένα θαύμα που δεν μπορεί παρά να δημιουργήθηκε από κάποιο ανώτερο ον. Ναι το γνωρίζω ότι όλα αυτά έχουν εξηγηθεί επιστημονικά, αλλά το δέος που σε πιάνει μπροστά στα συναισθήματα που σε κατακλύζουν τέτοιες στιγμές, σε κάνει να πιστεύεις ότι πίσω απ' όλες αυτές τις επιστημονικές διαδικασίες, κρύβεται μία θεία δύναμη. Κάπως έτσι βλέπω εγώ όλες τις θρησκείες: Η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, για να μην μας τρομάζει το άγνωστο, το άπιαστο, το μετά. Και γι' αυτό σέβομαι την πίστη κάθε ανθρώπου, χριστιανός, μουσουλμάνος, βουδιστής, δεν έχει σημασία. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω κανενός την πίστη, γιατί καμία δεν είναι bullet proof.

Photo: freepik.com

Έχω ξαναπεί παλιότερα, πως όσο και να πιστεύω, σε οποιοδήποτε βαθμό επιλέγω να διατηρώ την πίστη μου, αυτό που σιχαίνομαι και θα σιχαίνομαι είναι οι αντιπρόσωποί της. Γι' αυτό και δεν πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία, αντιπαθώ τους παπάδες, δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να τους φιλάω τα χέρια ή να κοινωνώ και να νηστεύω, πόσο μάλλον να εξομολογούμαι. Δεν θεωρώ αμαρτία το φαγητό, το σεξ, δεν θεωρώ άγιους τους παπάδες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και η αλήθεια είναι ότι βρίσκω το περιβάλλον και τις διαδικασίες της ορθόδοξης εκκλησίας, καταθλιπτικές, ψυχοπλακωτικές και μουντές. Βρίσκω πολύ πιο ευχάριστες τις καθολικές εκκλησίες, πολύ πιο όμορφες τις δικές τους διαδικασίες (βλέπε τους γάμους π.χ., όπου κατ' αρχάς μπορείς να τους κάνεις σε ανοιχτούς χώρους και κατά δεύτερον, συμμετέχεις κι εσύ ενεργά στον γάμο σου!). Δεν είναι σκοπός όμως αυτού του κειμένου να πετάξω λάσπη στους παπάδες και στην εκκλησία. Τι είναι; θα μου πείτε. Είναι ότι τελικά η πίστη είναι μέσα μας και ο τρόπος να την εκφράζουμε είναι με πράξεις ουσιαστικές και όχι με δηθενιές. Ξέρω πως δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούτε/διαβάζετε αυτό. Ξέρω ότι το έχουν πει πολλοί πριν από μένα και ξέρω ότι πολλοί από εσάς συμφωνείτε μαζί μου, και άλλοι τόσοι ίσως διαφωνείτε. Μπορεί κάποιοι αυτή τη στιγμή να μουντζώνετε τις οθόνες του κινητού σας και να με σκυλοβρίζετε, γιατί κάπως μπορεί να έθιξα, άθελά μου, τα πιστεύω σας. Its' OK. Δεν γίνεται να συμφωνούμε σε όλα, ούτε να αρέσουμε σε όλους.

Όμως, θεωρώ πολύ καλύτερο άνθρωπο και/ή Χριστιανό, κάποιον που μπορεί να μην νηστεύει ούτε τη Μεγάλη Βδομάδα, αλλά θα ταΐσει ένα αδέσποτο, κάποιον που δεν πατάει ποτέ στην εκκλησία, αλλά θα ψωνίσει μία κονσέρβα σε κάποιον που ζητιανεύει έξω από το σούπερ μάρκετ, κάποιον που δεν φιλάει τα χέρια των παπάδων, αλλά δεν ξεκατινιάζεται για το τι κάνει η γειτόνισσα, με ποιον, πόσους και σε πόσες μέρες, if you know what I mean. Ο Χριστός ούτε μας ζήτησε να λιμοκτονήσουμε, ούτε τίποτα. Μας ζήτησε να αγαπάμε και να βοηθάμε αλλήλους. Δεν θα πάμε στον παράδεισο επειδή νηστέψαμε το κρέας και το γάλα για 40 μέρες, όταν το μόνο που έχουμε να δείξουμε είναι κακία προς τον γείτονά μας. Δεν είμαι σίγουρη καν ότι υπάρχει παράδεισος και κόλαση μετά θάνατον. Η δική μου γνώμη είναι πως όλα εδώ είναι, όπως όλα εδώ πληρώνονται. Μετά δεν υπάρχει τίποτα (ίσως μετενσάρκωση, ο φίλος μου ο Κοέλιο μου τις έβαλε αυτές τις ιδέες... Αλλά μάλλον τίποτα απολύτως). Και γι' αυτό ακριβώς, επειδή πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά, δεν είμαι υπέρ του φαίνεσθαι, προκειμένου να μην έχει να πει ο γείτονας ή να μην πάμε στην κόλαση. Μια ζωή την έχουμε, κι αν δε την γλεντήσουμε, τί θα καταλάβουμε, τι θα καζαντήσουμε; Το να ζήσεις μια ζωή στερημένη απ' όλες τις χαρές που έχει να σου προσφέρει, φοβούμενος την μετά θάνατον αιώνια τιμωρία, είναι αστείο τουλάχιστον. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η ζωή που ζούμε δεν είναι πρόβα τζενεράλε για να έλθουμε στην επόμενη να τα κάνουμε καλύτερα. Αυτή είναι, με τα καλά και τα κακά της, με τα γέλια και τις χαρές, με την ευτυχία και την δυστυχία της. Μετά τους τίτλους τέλους, δεν πας στο καμαρίνι να ξεβαφτείς να πας σπίτι σου. Πας στον αγύριστο. Γελάστε, κλάψτε, ερωτευτείτε, κάντε έρωτα, πανικοβληθείτε, τρέξτε, αράξτε, γκρινιάξτε, αγχωθείτε, κάντε τα όλα τώρα που μπορείτε και όσο προλαβαίνετε. Αφήστε τον κόσμο να λέει (έτσι κι αλλιώς θα βρει να πει), αφήστε τους να κριτικάρουν και να κάνουν τα ίδια και χειρότερα στα κρυφά!

Καλή Ανάσταση!

Αυτή είναι η απλή πίστη μου. Δεν χρειάζεται ναούς, δεν χρειάζεται

πολύπλοκη φιλοσοφία. Ο εγκέφαλος και η καρδιά μας είναι οι ναοί μας.

Η φιλοσοφία είναι η καλοσύνη.

Dalai Lama