Παρασκευή, 30 Απριλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: freepik.com

Είχα άλλο θέμα έτοιμο για σήμερα και μετά συνειδητοποίησα ότι είναι Μεγάλη Παρασκευή και ότι μάλλον θα πρέπει να γράψω κάτι σχετικό με την ημέρα, την εβδομάδα ή το Πάσχα γενικότερα, οπότε το άφησα για την επόμενη φορά. Έσπασα το κεφάλι μου για το τι θα ταίριαζε να αναφέρω σήμερα. Σκέφτηκα να μιλήσω γενικά για τα έθιμα της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα, αλλά νταξ' όποιος έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα τα γνωρίζει πάνω κάτω. Σκέφτηκα να μιλήσω για τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, τον 11ο γιό του Πατριάρχη Ιακώβ, στον οποίο αναφέρεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας, αλλά θυμήθηκα πόσο βαριόμουν τα θρησκευτικά σαν μαθήτρια και εγκατέλειψα την ιδέα. Μετά σκέφτηκα να αναφερθώ στην Μεγάλη Τετάρτη και την Κασσιανή, την "...εν πoλλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή...", που ταιριάζει και περισσότερο με τα μυαλά που κουβαλάω (από τα ωραιότερα παιδικά της pixar, να το δείτε αν δεν το έχετε κάνει ήδη), αλλά σκέφτηκα ότι θα είναι ασέβεια προς τους βαθιά πιστούς. Τέλος σκέφτηκα να μιλήσω για την νηστεία των 40 ημερών και της Μεγάλης Εβδομάδας. Όμως τελικά, τίποτα δεν μου έκανε κλικ.

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό που ήθελα εξ' αρχής να κάνω είναι να πω την δική μου γνώμη για την θρησκεία, τον Χριστιανισμό και οποιαδήποτε άλλη. Όλοι γνωρίζουμε ότι η θρησκεία μας έρχεται σε απευθείας αντιπαράθεση με όσα έχει ισχυριστεί ο Δαρβίνος και έχει αποδείξει η επιστήμη. Οπότε, όπως κάθε λογικός και σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν μπορώ παρά να έχω αμφιβολίες. Από την άλλη, όταν πας στο πλανητάριο και βλέπεις τον γαλαξία μας, όταν είσαι ξαπλωμένος ένα καλοκαιρινό βράδυ στην παραλία και χαζεύεις τον έναστρο ουρανό, όταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο, δεν μπορείς παρά να πιστέψεις ότι όλα αυτά είναι ένα θαύμα που δεν μπορεί παρά να δημιουργήθηκε από κάποιο ανώτερο ον. Ναι το γνωρίζω ότι όλα αυτά έχουν εξηγηθεί επιστημονικά, αλλά το δέος που σε πιάνει μπροστά στα συναισθήματα που σε κατακλύζουν τέτοιες στιγμές, σε κάνει να πιστεύεις ότι πίσω απ' όλες αυτές τις επιστημονικές διαδικασίες, κρύβεται μία θεία δύναμη. Κάπως έτσι βλέπω εγώ όλες τις θρησκείες: Η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, για να μην μας τρομάζει το άγνωστο, το άπιαστο, το μετά. Και γι' αυτό σέβομαι την πίστη κάθε ανθρώπου, χριστιανός, μουσουλμάνος, βουδιστής, δεν έχει σημασία. Δεν μπορώ να κοροϊδέψω κανενός την πίστη, γιατί καμία δεν είναι bullet proof.

Photo: freepik.com

Έχω ξαναπεί παλιότερα, πως όσο και να πιστεύω, σε οποιοδήποτε βαθμό επιλέγω να διατηρώ την πίστη μου, αυτό που σιχαίνομαι και θα σιχαίνομαι είναι οι αντιπρόσωποί της. Γι' αυτό και δεν πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία, αντιπαθώ τους παπάδες, δεν βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να τους φιλάω τα χέρια ή να κοινωνώ και να νηστεύω, πόσο μάλλον να εξομολογούμαι. Δεν θεωρώ αμαρτία το φαγητό, το σεξ, δεν θεωρώ άγιους τους παπάδες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και η αλήθεια είναι ότι βρίσκω το περιβάλλον και τις διαδικασίες της ορθόδοξης εκκλησίας, καταθλιπτικές, ψυχοπλακωτικές και μουντές. Βρίσκω πολύ πιο ευχάριστες τις καθολικές εκκλησίες, πολύ πιο όμορφες τις δικές τους διαδικασίες (βλέπε τους γάμους π.χ., όπου κατ' αρχάς μπορείς να τους κάνεις σε ανοιχτούς χώρους και κατά δεύτερον, συμμετέχεις κι εσύ ενεργά στον γάμο σου!). Δεν είναι σκοπός όμως αυτού του κειμένου να πετάξω λάσπη στους παπάδες και στην εκκλησία. Τι είναι; θα μου πείτε. Είναι ότι τελικά η πίστη είναι μέσα μας και ο τρόπος να την εκφράζουμε είναι με πράξεις ουσιαστικές και όχι με δηθενιές. Ξέρω πως δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούτε/διαβάζετε αυτό. Ξέρω ότι το έχουν πει πολλοί πριν από μένα και ξέρω ότι πολλοί από εσάς συμφωνείτε μαζί μου, και άλλοι τόσοι ίσως διαφωνείτε. Μπορεί κάποιοι αυτή τη στιγμή να μουντζώνετε τις οθόνες του κινητού σας και να με σκυλοβρίζετε, γιατί κάπως μπορεί να έθιξα, άθελά μου, τα πιστεύω σας. Its' OK. Δεν γίνεται να συμφωνούμε σε όλα, ούτε να αρέσουμε σε όλους.

Όμως, θεωρώ πολύ καλύτερο άνθρωπο και/ή Χριστιανό, κάποιον που μπορεί να μην νηστεύει ούτε τη Μεγάλη Βδομάδα, αλλά θα ταΐσει ένα αδέσποτο, κάποιον που δεν πατάει ποτέ στην εκκλησία, αλλά θα ψωνίσει μία κονσέρβα σε κάποιον που ζητιανεύει έξω από το σούπερ μάρκετ, κάποιον που δεν φιλάει τα χέρια των παπάδων, αλλά δεν ξεκατινιάζεται για το τι κάνει η γειτόνισσα, με ποιον, πόσους και σε πόσες μέρες, if you know what I mean. Ο Χριστός ούτε μας ζήτησε να λιμοκτονήσουμε, ούτε τίποτα. Μας ζήτησε να αγαπάμε και να βοηθάμε αλλήλους. Δεν θα πάμε στον παράδεισο επειδή νηστέψαμε το κρέας και το γάλα για 40 μέρες, όταν το μόνο που έχουμε να δείξουμε είναι κακία προς τον γείτονά μας. Δεν είμαι σίγουρη καν ότι υπάρχει παράδεισος και κόλαση μετά θάνατον. Η δική μου γνώμη είναι πως όλα εδώ είναι, όπως όλα εδώ πληρώνονται. Μετά δεν υπάρχει τίποτα (ίσως μετενσάρκωση, ο φίλος μου ο Κοέλιο μου τις έβαλε αυτές τις ιδέες... Αλλά μάλλον τίποτα απολύτως). Και γι' αυτό ακριβώς, επειδή πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά, δεν είμαι υπέρ του φαίνεσθαι, προκειμένου να μην έχει να πει ο γείτονας ή να μην πάμε στην κόλαση. Μια ζωή την έχουμε, κι αν δε την γλεντήσουμε, τί θα καταλάβουμε, τι θα καζαντήσουμε; Το να ζήσεις μια ζωή στερημένη απ' όλες τις χαρές που έχει να σου προσφέρει, φοβούμενος την μετά θάνατον αιώνια τιμωρία, είναι αστείο τουλάχιστον. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η ζωή που ζούμε δεν είναι πρόβα τζενεράλε για να έλθουμε στην επόμενη να τα κάνουμε καλύτερα. Αυτή είναι, με τα καλά και τα κακά της, με τα γέλια και τις χαρές, με την ευτυχία και την δυστυχία της. Μετά τους τίτλους τέλους, δεν πας στο καμαρίνι να ξεβαφτείς να πας σπίτι σου. Πας στον αγύριστο. Γελάστε, κλάψτε, ερωτευτείτε, κάντε έρωτα, πανικοβληθείτε, τρέξτε, αράξτε, γκρινιάξτε, αγχωθείτε, κάντε τα όλα τώρα που μπορείτε και όσο προλαβαίνετε. Αφήστε τον κόσμο να λέει (έτσι κι αλλιώς θα βρει να πει), αφήστε τους να κριτικάρουν και να κάνουν τα ίδια και χειρότερα στα κρυφά!

Καλή Ανάσταση!

Αυτή είναι η απλή πίστη μου. Δεν χρειάζεται ναούς, δεν χρειάζεται

πολύπλοκη φιλοσοφία. Ο εγκέφαλος και η καρδιά μας είναι οι ναοί μας.

Η φιλοσοφία είναι η καλοσύνη.

Dalai Lama