Δευτέρα, 12 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: www.solidaritynow.org

Όπως έχω αναφέρει και παλιότερα, γενικά δεν βλέπω τηλεόραση και ειδικά από το πρώτο lockdown όπου είδα ειδήσεις ένα απόγευμα, περιμένοντας να ακούσω τι θα γίνει με τα σχολεία, και μαύρισε η ψυχή μου με το δελτίο. Αναφερόταν σε μία γιαγιά που έχει θάψει σύζυγο, παιδιά και εγγονό, δεν ξέρω αν θυμάστε τη φάση. Τελευταία των Μοϊκανών η γιαγιάκα. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι προτιμώ να ζω στην άγνοια, δεν αντέχω άλλο να ακούω για τον κωλοκόσμο στον οποίο ζούμε. Έτσι, ότι μαθαίνω, το μαθαίνω είτε από συζητήσεις με γνωστούς, είτε από αναρτήσεις στα social.

Παλεύω μέσα μου βδομάδες, γράφω σβήνω, γράφω για άλλα πράγματα, μην ξέροντας αν θέλω να μιλήσω για την Καρολάιν και όλες τις Καρολάιν και τους Μπάμπηδες του κόσμου τούτου. Όχι, δεν είναι σωστό να κάνουμε την Καρολάιν σημαία του αγώνα μας για ισότητα, δεν κατέχει κάποια ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες που έχουν χάσει τη ζωή τους -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- στα χέρια ενός συντρόφου/συζύγου/αγνώστου. Και δεν είναι σωστό να κάνουμε σημαία ούτε τον Μπάμπη. Δεν είναι ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο καθίκι ο Μπάμπης από τον πακιστανό που βίασε και σακάτεψε την Μυρτώ μερικά χρόνια πίσω. Θα μου πεις, ήταν γυναίκα του και μάνα του παιδιού του. Περισσότερο όμως μετράει η αιτία όλου αυτού του κακού, γιατί είτε σε βρει από γνωστό, είτε από άγνωστο, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό.

Γονείς...

Photo: www.tanea.gr

Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πως είναι να χάνεις το παιδί σου και δεν είμαι υπέρ του να κρίνω γονείς αν δεν έχω βρεθεί στη θέση τους. Και επειδή η κόρη μου μόλις μπήκε στην εφηβεία, λέω συνέχεια "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις". Γιατί, κακά τα ψέματα, πριν γίνουμε γονείς, είναι πολύ εύκολο να πούμε "εγώ δε θα επέτρεπα ποτέ στο παιδί μου να κάνει αυτό κι εκείνο" και τελικά λουζόμαστε τα μεγάλα λόγια μας. Όμως, όσο και να μη θέλω, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πως επέτρεψαν αυτοί οι γονείς στο 15χρονο κορίτσι τους να έχει δεσμό μ' έναν 28χρονο. Όσο ανεπτυγμένο κι αν ήταν, όσο ξεπεταγμένο, όσο οτιδήποτε. Ένας 30αρης δεν έχει καμία δουλειά μ' ένα κοριτσάκι που πάει ακόμα γυμνάσιο. Δεν πα να είναι πλούσιος, όμορφος και πετυχημένος; Συζητώντας τα γεγονότα με την 12χρονη κόρη μου, της είπα "και δεν σε θάβω εδώ κάτω από τη λεμονιά, να σε κάνω λίπασμα καλύτερα;"

Δεν είναι ότι με σοκάρει περισσότερο τ' ότι το έκανε ένας Έλληνας, πλούσιος, γοητευτικός (;) και μορφωμένος. Το ίδιο με σοκάρει ο 74χρονος σάτυρος που έπαιζε το πουλάκι του -κυριολεκτικά- έξω από σχολείο εδώ στην γειτονιά μας μερικούς μήνες πριν, ο Βούλγαρος που βίαζε επί 9 ώρες την καθαρίστρια, και όλα αυτά τα ευχάριστα που ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις. Το ίδιο με στενοχωρεί κάθε τέτοιο νέο, ανεξαρτήτως καταγωγής και υποβάθρου θύτη και θύματος. Το κακό είναι ότι μεγαλώνουμε γιους που δεν θα θέλαμε να έχουμε ποτέ συντρόφους. Ακόμα και σήμερα, το 2021, βλέπεις εν δυνάμει Μπάμπηδες στα παιδιά φίλων και συγγενών, στους συμμαθητές του παιδιού σου, παντού. Και οι γονείς να εθελοτυφλούν, να κουκουλώνουν τις οποίες παραβατικές συμπεριφορές των αγοριών τους, να τις δικαιολογούν και να αλλάζουν συζήτηση. Κανένας γονιός δεν δέχεται εύκολα κριτική για το παιδί του, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω τα στραβά του παιδιού μου και δεν προσπαθώ να τα διορθώσω. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ναι, δεν γουστάρω να έρθεις να μου πεις εσύ ότι το παιδί μου είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, γιατί θα σου πω να κοιτάξεις τα δικά σου παιδιά και τη δική σου καμπούρα. Αλλά το βλέπω το πρόβλημα μόνη μου, δεν κλείνω αυτιά και μάτια.

Photo: www.espressonews.gr

Κόρες και γιοι...

Δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να μαθαίνουμε στα κορίτσια μας να φοβούνται, να κοιτούν συνέχεια πίσω τους, να κρατάνε τα κλειδιά στο χέρι, να βγάζουν φώτο τον αριθμό του ταξί και να το στέλνουν πριν μπουν, να προσέχουν τι φοράνε και που περπατάνε; Γιατί να μην μαθαίνουμε στ' αγόρια μας ότι όχι σημαίνει όχι, ότι η απόρριψη δεν είναι προσβολή, ότι το κορίτσι δεν είναι αντικείμενο και ότι δεν γίνεται να παίρνουν αυτό που θέλουν με το έτσι θέλω, σε κανέναν τομέα της ζωής τους; Θα μου πείτε και έτσι να γίνει, άρρωστα μυαλά θα υπάρχουν πάντα, ψυχοπαθής που δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι μέχρι να είναι αργά. Σαφώς και δεν μπορούμε να ζούμε σ' έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο. Μπορεί όμως ο καθένας μας να κάνει ότι μπορεί για να γίνει λίιιιγο καλύτερος. Και όπως πρέπει να μάθουμε στ' αγόρια μας να σέβονται τα κορίτσια -γιατί μανούλα τα γέννησε κι αυτά- έτσι πρέπει να μάθουμε στα κορίτσια μας να μην παρασέρνονται από το φαίνεσθαι, από τα χρήματα και τη μόστρα, αλλά να κοιτάνε το περιεχόμενο, την ουσία, το βάθος. Κι αν δεν μπορούν να το δουν, λόγω αφέλειας και απειρίας, ας τσακωθούμε, ας πούμε όχι, ας το κλείσουμε μέσα και ας το βάλουμε τιμωρία. Υπάρχουν καταστάσεις που πρέπει να φτάνεις στ' άκρα, όπου η συζήτηση και η υπομονή δεν φέρνουν αποτελέσματα, όπου δεν πειράζει να γίνεις κακός γονιός στα μάτια του παιδιού σου, αρκεί να το προστατέψεις από τον εαυτό του, τους κινδύνους που αγνοεί και τον κόσμο στον οποίο το έφερες.

Photo: www.kathimerini.gr

Όλα αυτά βέβαια, και για τα δύο φύλα, είναι βαθιά χαραγμένα στο dna μας. Ο άντρας-κυνηγός που κοπανάει το θηλυκό με το ρόπαλο στο κεφάλι και το σέρνει στη σπηλιά του. Η γυναίκα που αναζητά το αρσενικό που θα της παρέχει ασφάλεια και σιγουριά για εκείνη και τα παιδιά της. Δεν ζούμε όμως πια σε σπηλιές, το αρσενικό δεν έχει δικαίωμα να σε σύρει στη σπηλιά παρά τη θέλησή σου και εσύ, θηλυκό, δεν έχεις ανάγκη την ασφάλεια και τη σιγουριά που σου προσφέρει ένας τέτοιος αρσενικός, γιατί μπορείς -και πρέπει- να συντηρηθείς μόνη σου. Γιατί να στερηθείς την εφηβεία σου και τα νεανικά σου χρόνια, που θα έπρεπε να είσαι ανέμελη και να δημιουργείς αναμνήσεις, για να κλειστείς σπίτι και να γεννοβολάς παιδιά για έναν σατράπη; Ας είναι όμορφος, ευκατάστατος, πετυχημένος. Ένας άντρας που δεν σε αφήνει να βγεις, να έχεις φίλους, να σπουδάσεις, είναι σατράπης, όσο γοητευτικό και αν είναι το περίβλημα.

Και όπως υπάρχουν γονείς που εθελοτυφλούν στις λάθος συμπεριφορές των γιων τους, άλλοι τόσοι είναι οι γονείς κοριτσιών που τις παροτρύνουν να αναζητούν σύντροφο με βάσει την φορολογική δήλωση και το Ε9 του. Πουτάνες πολυτελείας αναθρέφεται, συγγνώμη που σας το λέω. Ένα 20χρονο δεν έχει καμία δουλειά με έναν 50χρονο, όσα μηδενικά και αν έχει το εισόδημά του. Μην τις μαθαίνετε να αρκούνται στα εξωτερικά τους κάλλη για να πιάσουν την καλή. Να μορφώνονται, να δουλεύουν, να είναι ανεξάρτητες. Το να ζεις σε υπερπολυτελείς βίλες, να οδηγείς super cars και να ταξιδεύεις first class, κάνοντας παράλληλα την γυναίκα - τρόπαιο ενός μεσήλικα, του οποίου πρέπει να ανέχεσαι τα χουφτώματα και τα φιλιά, δεν είναι ευτυχία, ούτε ασφάλεια. Είναι η θυσία των νιάτων σου στο βωμό των χρημάτων, που όσα και να αποκτήσεις, δεν θα σου αγοράσουν ποτέ τα χρόνια που έχασες πλάι σ' έναν άνθρωπο που δεν αγαπηθήκατε ποτέ. Αυτό δεν είναι γάμος, δεν είναι αγάπη, δεν είναι οικογένεια. Είναι εμπορική συναλλαγή. Εγώ σου προσφέρω οικονομική ασφάλεια και εσύ είσαι άλλο ένα πράγμα που μπορώ να δείχνω με καμάρι στους φίλους μου, όπως το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό και το κότερο.

Συμπέρασμα...

Photo: ww.in.gr

Μάθετε στα αγόρια σας να σέβονται τα κορίτσια. Μάθετε στα κορίτσια να σέβονται τον εαυτό τους. Και βγείτε έξω, διαμαρτυρηθείτε και φωνάξτε για τα δικαιώματα των γυναικών. Στους άντρες το λέω αυτό. Αύριο το θύμα μπορεί να είναι η μητέρα, η αδερφή, η σύζυγος ή η κόρη σας. Το χειρότερο έγκλημα το κάνουμε εμείς οι γονείς με τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και το αμέσως επόμενο η πολιτεία, που αφήνει ελεύθερους βιαστές μετά από 5 χρόνια μόλις, γιατί δεν φτάνουν οι φυλακές. Η παιδεραστία δεν είναι αποδεκτή σεξουαλική προτίμηση, όπως καμία σεξουαλική προτίμηση η οποία δεν είναι κοινή συναινέσει. Η γυναίκα δεν είναι σκεύος ηδονής. Ένας 28χρονος δεν έχει καμία δουλειά να κυνηγάει ένα 15χρονο. Ένας γονιός δεν έχει καμία δουλειά να αποδέχεται μία τέτοια σχέση. Δεν είναι η θέση μας ως γονείς να χαϊδεύουμε τ' αυτιά των παιδιών μας και να ήμαστε φιλαράκια. Δουλειά μας είναι να μάθουν το σωστό από το λάθος, και να τα προστατέψουμε, πολλές φορές από τον ίδιο τους τον εαυτό, με κάθε κόστος.

Δευτέρα, 5 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: DearDiary

Κάπου στο ξεκίνημα αυτού του blog σας μίλησα για τον έρωτά μου με τα βιβλία. Αυτό που δεν θυμάμαι αν σας είπα, αν και το πιο πιθανό είναι όντως να το ανέφερα, είναι ότι αν και δεν ξανά διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο, δεν μου αρέσει να τα χαρίζω. Το αποτέλεσμα είναι να έχει γεμίσει η αποθήκη της μάνας κούτες με τα βιβλία μου και να μου γκρινιάζει κατά καιρούς ότι κάτι πρέπει να τα κάνω γιατί αν πουλήσουν το σπίτι, σίγουρα εκεί που θα πάνε, δεν θα έχουν τόσο αποθηκευτικό χώρο. Όταν μετακομίσαμε λοιπόν, της είπα να μου φέρει τις κούτες, να τα ξεσκαρτάρω, να δω τι θα κάνω. Εννοείται ότι πρώτα είχα συνεννοηθεί με την κουμπαρούλα μου, ότι δεν θέλω να δώσω, να το βάλω στην δική της αποθήκη.

Έφερε κάποια στιγμή λοιπόν η μάνα 3 κούτες, τις οποίες άφησα ως είχαν στη γωνία του δωματίου κανένα 15νθημερο γιατί δεν προλάβαινα να ασχοληθώ. Δεν μπορώ να ανοίξω καλά καλά το ντουλάπι με τα ρούχα μου γιατί μ' εμποδίζουν οι κούτες, αλλά εκεί εγώ δεν τις άνοιγα να τελειώνω, μάλλον γιατί υποσυνείδητα δεν θέλω να ξεσκαρτάρω και να χαρίσω. Τέλος πάντων, την Κυριακή πριν του Αγίου Πνεύματος, αντί να πέσω για ύπνο το μεσημέρι, άνοιξα το κουτί νούμερο 1... Και ένιωσα σαν να ανοίγω χρονοντούλαπο. Τι είχε κρατήσει αυτή η μάνα τόσα χρόνια! Γιατί εκτός από βιβλία, το κουτί νούμερο 1, είχε μέσα από σχολικές φωτογραφίες και ραβασάκια με τις φίλες μου, μέχρι τις ζωγραφιές μου και τις εργασίες μου από τη σχολή.

Flashback...

Ένιωθα ταυτόχρονα νοσταλγία, συγκίνηση και μελαγχολία. Οι φώτο δεν σε ταράζουν τόσο, γιατί όλο και κάπου έχεις πετύχει φώτο σου σε νεαρή ηλικία (στο σπίτι της μαμάς ντε). Οι καρτούλες, τα ραβασάκια, οι ζωγραφιές, είναι τρομερό flashback όμως! Διαβάζεις τα σημειώματα και ξαφνικά θυμάσαι τον εαυτό σου στο θρανίο, με την φίλη σου δίπλα, να κάνετε ολόκληρη συζήτηση σε μία κόλα χαρτί. Θυμάσαι τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς, τα καρδιοχτύπια, τα πάντα! Βλέπεις τις ζωγραφιές σου και ξαφνικά είσαι πάλι εκείνο το έφηβο κορίτσι που στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε μετά μανίας όλους τους χαρακτήρες των καρτούν που έβλεπε και ονειρευόταν να γίνει 3d animator και να δουλεύει για την Disney. Βλέπεις τις εργασίες της σχολής και θυμάσαι τον ενθουσιασμό σου για το επάγγελμα που επέλεξες να σπουδάσεις, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι που πήγε αυτός ο ενθουσιασμός 23 χρόνια μετά...

Είχα και μια κάρτα από την πρώτη μου μακροχρόνια σχέση, τον Β. Που χωρίσαμε μετά από 7 χρόνια και έκανα καιρό να το ξεπεράσω, και όταν τελικά τα κατάφερα, θύμωνα μαζί του για το πως μου φέρθηκε και με τον εαυτό μου που, όχι μόνο τα ανέχτηκα, αλλά καθόμουν και περίμενα να τα ξανά βρούμε το βούρλο. Ωστόσο, βλέποντας αυτή την ευχετήρια κάρτα για κάποια επέτειο, δεν θυμήθηκα πικρίες, προδοσίες, αγάπες και λουλούδια. Χαμογέλασα στην γενικότερη ανάμνηση της ανέμελης εποχής που ήμουν μαζί του, ευχήθηκα να είναι καλά όπου είναι και γέλασα στο πόσο τραγικός μας φαίνεται ένας χωρισμός όταν ήμαστε νέοι, έχοντας πλήρη άγνοια για τα χαστούκια που μας περιμένουν καθ' οδόν...

Η μοναδική στιγμή που βούρκωσα μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, ήταν όταν είδα ένα σκίτσο/προσωπογραφία που είχε κάνει ένας συμφοιτητής μου, για έναν άλλο συμφοιτητή μας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια. Ήμασταν αυτοκόλλητοι στη σχολή, μία παρέα 6-7 παιδιά, όμως σκορπίσαμε λίγα χρόνια μετά, έτσι όπως καταφέρνει η ζωή να σε απομακρύνει από ανθρώπους που θεωρούσες αδέρφια. Ξανά βρεθήκαμε τυχαία πριν καμιά 10ετια, να είναι καλά το Facebook και μια συμφοιτήτριά μας που έψαξε και μας βρήκε. Βγήκαμε κανένα δύο φορές για ποτό οι δύο μας και είπαμε τα νέα μας, όμως λίγους μήνες μετά γνώρισα τον σύζυγο και χαθήκαμε πάλι, πέρα από καμιά κουβέντα στο messenger. Ώσπου έσκασε σαν βόμβα η είδηση του θανάτου του, μέσω ανακοίνωσης στη σελίδα του στο Facebook. Ακόμα δεν το έχω χωνέψει. Τον θυμάμαι συχνά πυκνά όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που βλέπω σκίτσα από τρομακτικά τέρατα, ακούω για comic con ή για κάποιο death metal συγκρότημα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάει αυτή η μάνα. Διάβασα όλα τα ποστ στον τοίχο του την ημέρα της ανακοίνωσης, όμως έκτοτε δεν έχω μαζέψει το κουράγιο να ξανά μπω. Ίσως κάποια στιγμή ανεβάσω το σκίτσο, να το έχουν οι δικοί του άνθρωποι.

Συμπέρασμα...

Συμπέρασμα δεν υπάρχει σ' αυτό το άρθρο. Η μόνη συμβουλή που έχω να σας δώσω, είναι ότι επειδή τα χρόνια περνάνε γρήγορα, ζούμε μόνο μια φορά και ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, μάθετε από τα παιδιά και από τους τετράποδους φίλους μας: • Όταν οι αγαπημένοι σας επιστρέφουν σπίτι, τρέξτε να τους υποδεχτείτε. • Μην χάνετε την ευκαιρία για βόλτα στη φύση. • Τρέξτε, παίξτε και χορέψτε όσο πιο συχνά μπορείτε. • Να θυμάστε ότι πολλές φορές το γρύλισμα μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται να φτάνετε πάντα στο δάγκωμα. • Ξαπλώστε και κυλιστείτε στο γρασίδι ή στην άμμο σαν μικρά παιδιά.

Αγάπη, καλοσύνη και υπομονή!

Δευτέρα, 28 Ιουνίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: Ο γατούλης μας

Μιλώντας την προηγούμενη φορά για το πάρτι γενεθλίων της κόρης μου, παρέλειψα επί τούτου δύο σημαντικά απρόοπτα που προέκυψαν, γιατί ήταν ένα κεφάλαιο από μόνα τους, συνδυάζονταν μαγικά με το προηγούμενο άρθρο περί κατοικίδιων και ήταν και μήνυμα από το σύμπαν (με αποστόμωσε ο Κοέλιο!)

Σχολώντας την Παρασκευή, ανοίγω την πόρτα να βγω από τα γραφεία και βλέπω δύο μικροσκοπικά γατάκια στο πατάκι. Πιάνω συζήτηση με την σύζυγο του αφεντικού -ας την πούμε Μ- και μου λέει ότι γεννήθηκαν πριν κανένα μήνα στην αυλή της μαμάς της, το τρίτο γατάκι πέθανε λίγο μετά τη γέννα και την τυφλή μαμά τους την πάτησε αμάξι μια βδομάδα αφότου γέννησε. Η μαμά της Μ έφυγε για το νησί της λίγες μέρες και δεν μπορούσε να τα αφήσει μόνα στην αυλή, οπότε η κόρη τα πήρε, τα έφερε στο εργοστάσιο, ωστόσο ούτε εδώ μπορούσαν να μείνουν μόνα ένα σκ. Στεκόμουν εκεί στο κατώφλι και είχα εκ δεξιών τα μικροσκοπικά γατάκια να με κοιτάνε και από αριστερά είχα την Μ να με κοιτάει απεγνωσμένα. "Πάρτε κι εσείς ένα γατάκι κορίτσια, αν πάω και τα δύο σπίτι θα με σκοτώσει ο Α (συζυγός της και αφεντικό μου).

Τι να κάνω, πείτε μου; Σου πάει καρδιά να πεις όχι; Από τη μια να σου κάνουν νάζια και τσαχπινιές τα μικρουλάκια, από την άλλη το βλέμμα απελπισίας σε μία γυναίκα, και μάλιστα σύζυγο του αφεντικού. Δε λες όχι! Κατ' αρχάς γιατί είναι μια αγωνιζόμενη συντρόφισσα, εργαζόμενη και μητέρα. Κατά δεύτερον γιατί είναι η σύζυγος του αφεντικού. Και τρίτον, ξέρεις ότι το αφεντικούλι θα θέλει να πνίξει κι εκείνη και τα γατιά, καθ' ότι φανατικός οπαδός της τάξης και της καθαριότητας (καμία σχέση με τον Ουδεπόποτα στο "Καφέ της Χαράς"). Μου τον έβαλε σε κουτάκι, κάναμε το σταυρό μας και οι δύο, ευχηθήκαμε καλή τύχη με τους συζύγους η μια στην άλλη και έφυγα. Μέχρι να φτάσω σπίτι είχε χεστεί -μετά συγχωρήσεως- και είχε κυλιστεί μέσα έτσι που ταρακουνιόταν στη διαδρομή το κακόμοιρο το γατί. Έφτασα σπίτι, έτρεχα πανικόβλητη να τον ψιλοκαθαρίσω πριν έρθει η κομμώτρια (για βαφή και ίσιωμα) και ο σύζυγος, δεν πρόλαβα να κάνω πολλά, τον παράτησα στη μάνα να τον κάνει μπάνιο και εκείνη την ώρα επέστρεψε ο σύζυγος από τη δουλειά...

Ο σύζυγος...

Ο σύζυγος, που λέτε, μισεί τα γατιά. Είναι ο τύπος που τους κάνει bullying όπου τα πετύχει, πεζός, με αμάξι, με μηχανή, από το μπαλκόνι... Αν δεν τα τρομοκρατήσει, θα σκάσει. Έχουμε τσακωθεί πολλάκις, αφού τα τρομάζει, εγώ φωνάζω κι εκείνος γελάει. Για να μην νομίζετε ότι είναι κανένα τέρας βέβαια, να σας πω ότι έχει ψυχολογικά τραύματα από τον παππού και τη γιαγιά του, που είχαν κάνει το σπίτι τους γατοξενοδοχείο, τρίχες παντού και κάνα δυο του είχαν επιτεθεί κιόλας. Μόνο έναν γάτο από τον συρφετό του παππού του συμπαθούσε και έναν που έχει ο πατέρας του.

Οπότε, όπως φαντάζεστε του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν είδε τον γατούλη. "Έλα μωρέ, για το σουκου το 'φερα το δόλιο, που δεν ήξερε τι να το κάνει η Μ, που έτσι κι έτσι, το καημένο το ορφανό"... Προσπαθούσα μάταια να τον κατευνάσω. Με αγριοκοίταζε με το ύφος αυτάείναιτουκώλουταεννιάμερα, αλλά το άφησε να περάσει. Στ' αναμεταξύ από όταν τα 'κανε στο κουτί κι έγινε σύχριστος, συνειδητοποίησα ότι κάνει διάρροια, το οποίο μας επιβεβαίωσε μέσα στην πρώτη ώρα, αφού το καημένο περπατούσε και του έφευγαν... To cut a long story short, που λένε και στο χωριό μου, μέσα σε όλη την ετοιμασία για το πάρτι την επόμενη μέρα, είχα και τον γατούλη να τα κάνει όλα σύσκατα, κυριολεκτικά. Άγχος, κακό, να ψάχνω στο Google πως να τον βοηθήσω, στο τηλέφωνο με την Μ να συζητάμε που και η δική της ψιψίνα έχει τα ίδια συμπτώματα, ο άντρας μου να με μουτζώνει, το γατί να τ' αμολάει, η βροχή να μη σταματάει... Όνειρο!

Το κουταβάκι...

Το clue είναι ότι ήρθαν οι 2 κολλητές της μικρής νωρίτερα, να βοηθήσουν, τάχα μου, με τις ετοιμασίες του πάρτι. Και μέσα στη βροχή έκοβαν βόλτες στη γειτονιά, ώσπου γυρνάνε παλαβωμένες να μου πουν ότι ακούν ένα γατάκι να κλαίει και αν μπορούν να πάνε να το πάρουν από εκεί να μην βρέχεται. Τους έδωσα μια πατσαβούρα και τους είπαν να το πάνε στην οικοδομή απέναντι. Έλα όμως που δεν ήταν γατί, αλλά ένα κουταβάκι μια σταλιά κεφτεδάκι... Μούσκεμα από τη βροχή, ούτε έκλαιγε, ούτε τίποτα το ταλαίπωρο, απλά με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τους είπα να το φέρουν μέσα, το στεγνώσαμε, του βάλαμε νερό αλλά ήταν τόσο μικρό που δεν ήξερε να πιει, οπότε του δώσαμε με σύριγγα ελάχιστο γάλα γνωρίζοντας ότι δεν κάνει το αγελαδινό. Μέχρι και ο άντρας μου λύγισε με την χνουδόμπαλα και είπε ότι με τόσα αδέσποτα που μαζέψαμε, κάτι προσπαθεί να μας πει το σύμπαν...

Τελικά το κουτάβι δε μας το άφησαν, το πήρε η φίλη της κόρης μου που έκλαιγε κι οδυρόταν ότι το θέλει εκείνη και δεν άκουγε κουβέντα από κανέναν. Τι να της εξηγώ ότι θα γίνει μεγαλόσωμο και δεν κάνει για διαμέρισμα (έκανε μπαμ ότι είναι λυκάκι), τι να της εξηγώ ότι έχουν ήδη σκύλο, γάτα, παπαγάλο και χάμστερ και είναι και αυτά 3 παιδιά ζωή να 'χουν, ανένδοτη. Σπάραξε η καρδιά μου όταν μου το πήραν στο τέλος του πάρτι, είχε ψηθεί μέχρι και ο άντρας μου να το κρατήσουμε. Ωστόσο, όσο περνούσαν οι μέρες, με αλλαγή στην τροφή, με φάρμακο για ενδοπαράσιτα, ο γατούλης καλυτέρευε κάθε μέρα. Με τις τσαχπινιές, τα παιχνίδια και τα καραγκιοζιλίκια του κατάφερε να γίνει επίσημα ο τρίτος γάτος που έχει συμπαθήσει ποτέ ο άντρας μου κι έτσι μας έμεινε τουλάχιστον το γατί.

Τώρα, όχι μόνο δε με βρίζει ο άντρας μου που τον έφερα σπίτι, αλλά κάθεται και παίζει μαζί του καμιά ώρα κάθε απόγευμα μόλις γυρίσει από τη δουλειά κι εγώ κάθομαι και τους χαζεύω, απορώντας πως κατάφερε ένα πλάσμα, παρότι μισεί το είδος του ο άντρας μου, να τον μαλακώσει τόσο και να εκδηλώνει τόση τρυφερότητα ο στρίγγλος. Μαντήλι να κλάψουμε δεν έχουμε, άλλα αφήσαμε ένα 50αρι στα τζάμπο να του πάρουμε κρεβάτι, κουβέρτα, παιχνίδια, λουριά, γάντι για χτένισμα, κουτί για την άμμο του, τα πάντα όλα. Μένει να τον πάμε κτηνίατρο, να μάθουμε την ηλικία του και πως να το φροντίσουμε, μη κολλήσει ψύλλους κλπ. Μόλις πληρωθώ αυτά όμως, τώρα δεν βγαίνω μάνα μου.

Συμπέρασμα...

Αυτές ήταν οι γατοσκυλοπεριπέτειές μας! Το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος... Αφού συζητούσαμε μια βδομάδα πως θα τον πούμε, και αφού εν τω μεταξύ χέστη τον ανεβοκατεβάζαμε (εκτός από όλη την αυλή και το εξωτερικό μπάνιο όπου τον κλειδώνουμε όταν λείπουμε και τη νύχτα, τα είχε κάνει πάνω σ' εμένα, στο παιδί και σε έναν καημένο φίλο της) τελικά αποφάσισα πως το καλύτερο όνομα για το νέο μέλος της οικογένειας είναι το "Poo"! Και το ηθικό δίδαγμα είναι ότι τελικά ο Κοέλιο δεν έχει και τόσο άδικο. Όταν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά πρέπει. Δεν αποκτήσαμε σκυλάκι που θέλαμε, αλλά γατάκι. Που απ' όλα τα γατιά της γης, πέσαμε σ' εκείνο που έκανε την καρδιά του άντρα μου να λιώσει. Και δεν χρειάζεται να τσακωθούμε πως θα το πάρουμε στις διακοπές!

Photo: Το κουταβάκι...