Δευτέρα, 12 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: www.solidaritynow.org

Όπως έχω αναφέρει και παλιότερα, γενικά δεν βλέπω τηλεόραση και ειδικά από το πρώτο lockdown όπου είδα ειδήσεις ένα απόγευμα, περιμένοντας να ακούσω τι θα γίνει με τα σχολεία, και μαύρισε η ψυχή μου με το δελτίο. Αναφερόταν σε μία γιαγιά που έχει θάψει σύζυγο, παιδιά και εγγονό, δεν ξέρω αν θυμάστε τη φάση. Τελευταία των Μοϊκανών η γιαγιάκα. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι προτιμώ να ζω στην άγνοια, δεν αντέχω άλλο να ακούω για τον κωλοκόσμο στον οποίο ζούμε. Έτσι, ότι μαθαίνω, το μαθαίνω είτε από συζητήσεις με γνωστούς, είτε από αναρτήσεις στα social.

Παλεύω μέσα μου βδομάδες, γράφω σβήνω, γράφω για άλλα πράγματα, μην ξέροντας αν θέλω να μιλήσω για την Καρολάιν και όλες τις Καρολάιν και τους Μπάμπηδες του κόσμου τούτου. Όχι, δεν είναι σωστό να κάνουμε την Καρολάιν σημαία του αγώνα μας για ισότητα, δεν κατέχει κάποια ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες που έχουν χάσει τη ζωή τους -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- στα χέρια ενός συντρόφου/συζύγου/αγνώστου. Και δεν είναι σωστό να κάνουμε σημαία ούτε τον Μπάμπη. Δεν είναι ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο καθίκι ο Μπάμπης από τον πακιστανό που βίασε και σακάτεψε την Μυρτώ μερικά χρόνια πίσω. Θα μου πεις, ήταν γυναίκα του και μάνα του παιδιού του. Περισσότερο όμως μετράει η αιτία όλου αυτού του κακού, γιατί είτε σε βρει από γνωστό, είτε από άγνωστο, το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό.

Γονείς...

Photo: www.tanea.gr

Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πως είναι να χάνεις το παιδί σου και δεν είμαι υπέρ του να κρίνω γονείς αν δεν έχω βρεθεί στη θέση τους. Και επειδή η κόρη μου μόλις μπήκε στην εφηβεία, λέω συνέχεια "μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις". Γιατί, κακά τα ψέματα, πριν γίνουμε γονείς, είναι πολύ εύκολο να πούμε "εγώ δε θα επέτρεπα ποτέ στο παιδί μου να κάνει αυτό κι εκείνο" και τελικά λουζόμαστε τα μεγάλα λόγια μας. Όμως, όσο και να μη θέλω, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι πως επέτρεψαν αυτοί οι γονείς στο 15χρονο κορίτσι τους να έχει δεσμό μ' έναν 28χρονο. Όσο ανεπτυγμένο κι αν ήταν, όσο ξεπεταγμένο, όσο οτιδήποτε. Ένας 30αρης δεν έχει καμία δουλειά μ' ένα κοριτσάκι που πάει ακόμα γυμνάσιο. Δεν πα να είναι πλούσιος, όμορφος και πετυχημένος; Συζητώντας τα γεγονότα με την 12χρονη κόρη μου, της είπα "και δεν σε θάβω εδώ κάτω από τη λεμονιά, να σε κάνω λίπασμα καλύτερα;"

Δεν είναι ότι με σοκάρει περισσότερο τ' ότι το έκανε ένας Έλληνας, πλούσιος, γοητευτικός (;) και μορφωμένος. Το ίδιο με σοκάρει ο 74χρονος σάτυρος που έπαιζε το πουλάκι του -κυριολεκτικά- έξω από σχολείο εδώ στην γειτονιά μας μερικούς μήνες πριν, ο Βούλγαρος που βίαζε επί 9 ώρες την καθαρίστρια, και όλα αυτά τα ευχάριστα που ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις. Το ίδιο με στενοχωρεί κάθε τέτοιο νέο, ανεξαρτήτως καταγωγής και υποβάθρου θύτη και θύματος. Το κακό είναι ότι μεγαλώνουμε γιους που δεν θα θέλαμε να έχουμε ποτέ συντρόφους. Ακόμα και σήμερα, το 2021, βλέπεις εν δυνάμει Μπάμπηδες στα παιδιά φίλων και συγγενών, στους συμμαθητές του παιδιού σου, παντού. Και οι γονείς να εθελοτυφλούν, να κουκουλώνουν τις οποίες παραβατικές συμπεριφορές των αγοριών τους, να τις δικαιολογούν και να αλλάζουν συζήτηση. Κανένας γονιός δεν δέχεται εύκολα κριτική για το παιδί του, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω τα στραβά του παιδιού μου και δεν προσπαθώ να τα διορθώσω. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Ναι, δεν γουστάρω να έρθεις να μου πεις εσύ ότι το παιδί μου είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα, γιατί θα σου πω να κοιτάξεις τα δικά σου παιδιά και τη δική σου καμπούρα. Αλλά το βλέπω το πρόβλημα μόνη μου, δεν κλείνω αυτιά και μάτια.

Photo: www.espressonews.gr

Κόρες και γιοι...

Δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να μαθαίνουμε στα κορίτσια μας να φοβούνται, να κοιτούν συνέχεια πίσω τους, να κρατάνε τα κλειδιά στο χέρι, να βγάζουν φώτο τον αριθμό του ταξί και να το στέλνουν πριν μπουν, να προσέχουν τι φοράνε και που περπατάνε; Γιατί να μην μαθαίνουμε στ' αγόρια μας ότι όχι σημαίνει όχι, ότι η απόρριψη δεν είναι προσβολή, ότι το κορίτσι δεν είναι αντικείμενο και ότι δεν γίνεται να παίρνουν αυτό που θέλουν με το έτσι θέλω, σε κανέναν τομέα της ζωής τους; Θα μου πείτε και έτσι να γίνει, άρρωστα μυαλά θα υπάρχουν πάντα, ψυχοπαθής που δεν τους παίρνει κανείς χαμπάρι μέχρι να είναι αργά. Σαφώς και δεν μπορούμε να ζούμε σ' έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο. Μπορεί όμως ο καθένας μας να κάνει ότι μπορεί για να γίνει λίιιιγο καλύτερος. Και όπως πρέπει να μάθουμε στ' αγόρια μας να σέβονται τα κορίτσια -γιατί μανούλα τα γέννησε κι αυτά- έτσι πρέπει να μάθουμε στα κορίτσια μας να μην παρασέρνονται από το φαίνεσθαι, από τα χρήματα και τη μόστρα, αλλά να κοιτάνε το περιεχόμενο, την ουσία, το βάθος. Κι αν δεν μπορούν να το δουν, λόγω αφέλειας και απειρίας, ας τσακωθούμε, ας πούμε όχι, ας το κλείσουμε μέσα και ας το βάλουμε τιμωρία. Υπάρχουν καταστάσεις που πρέπει να φτάνεις στ' άκρα, όπου η συζήτηση και η υπομονή δεν φέρνουν αποτελέσματα, όπου δεν πειράζει να γίνεις κακός γονιός στα μάτια του παιδιού σου, αρκεί να το προστατέψεις από τον εαυτό του, τους κινδύνους που αγνοεί και τον κόσμο στον οποίο το έφερες.

Photo: www.kathimerini.gr

Όλα αυτά βέβαια, και για τα δύο φύλα, είναι βαθιά χαραγμένα στο dna μας. Ο άντρας-κυνηγός που κοπανάει το θηλυκό με το ρόπαλο στο κεφάλι και το σέρνει στη σπηλιά του. Η γυναίκα που αναζητά το αρσενικό που θα της παρέχει ασφάλεια και σιγουριά για εκείνη και τα παιδιά της. Δεν ζούμε όμως πια σε σπηλιές, το αρσενικό δεν έχει δικαίωμα να σε σύρει στη σπηλιά παρά τη θέλησή σου και εσύ, θηλυκό, δεν έχεις ανάγκη την ασφάλεια και τη σιγουριά που σου προσφέρει ένας τέτοιος αρσενικός, γιατί μπορείς -και πρέπει- να συντηρηθείς μόνη σου. Γιατί να στερηθείς την εφηβεία σου και τα νεανικά σου χρόνια, που θα έπρεπε να είσαι ανέμελη και να δημιουργείς αναμνήσεις, για να κλειστείς σπίτι και να γεννοβολάς παιδιά για έναν σατράπη; Ας είναι όμορφος, ευκατάστατος, πετυχημένος. Ένας άντρας που δεν σε αφήνει να βγεις, να έχεις φίλους, να σπουδάσεις, είναι σατράπης, όσο γοητευτικό και αν είναι το περίβλημα.

Και όπως υπάρχουν γονείς που εθελοτυφλούν στις λάθος συμπεριφορές των γιων τους, άλλοι τόσοι είναι οι γονείς κοριτσιών που τις παροτρύνουν να αναζητούν σύντροφο με βάσει την φορολογική δήλωση και το Ε9 του. Πουτάνες πολυτελείας αναθρέφεται, συγγνώμη που σας το λέω. Ένα 20χρονο δεν έχει καμία δουλειά με έναν 50χρονο, όσα μηδενικά και αν έχει το εισόδημά του. Μην τις μαθαίνετε να αρκούνται στα εξωτερικά τους κάλλη για να πιάσουν την καλή. Να μορφώνονται, να δουλεύουν, να είναι ανεξάρτητες. Το να ζεις σε υπερπολυτελείς βίλες, να οδηγείς super cars και να ταξιδεύεις first class, κάνοντας παράλληλα την γυναίκα - τρόπαιο ενός μεσήλικα, του οποίου πρέπει να ανέχεσαι τα χουφτώματα και τα φιλιά, δεν είναι ευτυχία, ούτε ασφάλεια. Είναι η θυσία των νιάτων σου στο βωμό των χρημάτων, που όσα και να αποκτήσεις, δεν θα σου αγοράσουν ποτέ τα χρόνια που έχασες πλάι σ' έναν άνθρωπο που δεν αγαπηθήκατε ποτέ. Αυτό δεν είναι γάμος, δεν είναι αγάπη, δεν είναι οικογένεια. Είναι εμπορική συναλλαγή. Εγώ σου προσφέρω οικονομική ασφάλεια και εσύ είσαι άλλο ένα πράγμα που μπορώ να δείχνω με καμάρι στους φίλους μου, όπως το αμάξι, το σπίτι, το εξοχικό και το κότερο.

Συμπέρασμα...

Photo: ww.in.gr

Μάθετε στα αγόρια σας να σέβονται τα κορίτσια. Μάθετε στα κορίτσια να σέβονται τον εαυτό τους. Και βγείτε έξω, διαμαρτυρηθείτε και φωνάξτε για τα δικαιώματα των γυναικών. Στους άντρες το λέω αυτό. Αύριο το θύμα μπορεί να είναι η μητέρα, η αδερφή, η σύζυγος ή η κόρη σας. Το χειρότερο έγκλημα το κάνουμε εμείς οι γονείς με τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και το αμέσως επόμενο η πολιτεία, που αφήνει ελεύθερους βιαστές μετά από 5 χρόνια μόλις, γιατί δεν φτάνουν οι φυλακές. Η παιδεραστία δεν είναι αποδεκτή σεξουαλική προτίμηση, όπως καμία σεξουαλική προτίμηση η οποία δεν είναι κοινή συναινέσει. Η γυναίκα δεν είναι σκεύος ηδονής. Ένας 28χρονος δεν έχει καμία δουλειά να κυνηγάει ένα 15χρονο. Ένας γονιός δεν έχει καμία δουλειά να αποδέχεται μία τέτοια σχέση. Δεν είναι η θέση μας ως γονείς να χαϊδεύουμε τ' αυτιά των παιδιών μας και να ήμαστε φιλαράκια. Δουλειά μας είναι να μάθουν το σωστό από το λάθος, και να τα προστατέψουμε, πολλές φορές από τον ίδιο τους τον εαυτό, με κάθε κόστος.