Δευτέρα, 28 Ιουνίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: Ο γατούλης μας

Μιλώντας την προηγούμενη φορά για το πάρτι γενεθλίων της κόρης μου, παρέλειψα επί τούτου δύο σημαντικά απρόοπτα που προέκυψαν, γιατί ήταν ένα κεφάλαιο από μόνα τους, συνδυάζονταν μαγικά με το προηγούμενο άρθρο περί κατοικίδιων και ήταν και μήνυμα από το σύμπαν (με αποστόμωσε ο Κοέλιο!)

Σχολώντας την Παρασκευή, ανοίγω την πόρτα να βγω από τα γραφεία και βλέπω δύο μικροσκοπικά γατάκια στο πατάκι. Πιάνω συζήτηση με την σύζυγο του αφεντικού -ας την πούμε Μ- και μου λέει ότι γεννήθηκαν πριν κανένα μήνα στην αυλή της μαμάς της, το τρίτο γατάκι πέθανε λίγο μετά τη γέννα και την τυφλή μαμά τους την πάτησε αμάξι μια βδομάδα αφότου γέννησε. Η μαμά της Μ έφυγε για το νησί της λίγες μέρες και δεν μπορούσε να τα αφήσει μόνα στην αυλή, οπότε η κόρη τα πήρε, τα έφερε στο εργοστάσιο, ωστόσο ούτε εδώ μπορούσαν να μείνουν μόνα ένα σκ. Στεκόμουν εκεί στο κατώφλι και είχα εκ δεξιών τα μικροσκοπικά γατάκια να με κοιτάνε και από αριστερά είχα την Μ να με κοιτάει απεγνωσμένα. "Πάρτε κι εσείς ένα γατάκι κορίτσια, αν πάω και τα δύο σπίτι θα με σκοτώσει ο Α (συζυγός της και αφεντικό μου).

Τι να κάνω, πείτε μου; Σου πάει καρδιά να πεις όχι; Από τη μια να σου κάνουν νάζια και τσαχπινιές τα μικρουλάκια, από την άλλη το βλέμμα απελπισίας σε μία γυναίκα, και μάλιστα σύζυγο του αφεντικού. Δε λες όχι! Κατ' αρχάς γιατί είναι μια αγωνιζόμενη συντρόφισσα, εργαζόμενη και μητέρα. Κατά δεύτερον γιατί είναι η σύζυγος του αφεντικού. Και τρίτον, ξέρεις ότι το αφεντικούλι θα θέλει να πνίξει κι εκείνη και τα γατιά, καθ' ότι φανατικός οπαδός της τάξης και της καθαριότητας (καμία σχέση με τον Ουδεπόποτα στο "Καφέ της Χαράς"). Μου τον έβαλε σε κουτάκι, κάναμε το σταυρό μας και οι δύο, ευχηθήκαμε καλή τύχη με τους συζύγους η μια στην άλλη και έφυγα. Μέχρι να φτάσω σπίτι είχε χεστεί -μετά συγχωρήσεως- και είχε κυλιστεί μέσα έτσι που ταρακουνιόταν στη διαδρομή το κακόμοιρο το γατί. Έφτασα σπίτι, έτρεχα πανικόβλητη να τον ψιλοκαθαρίσω πριν έρθει η κομμώτρια (για βαφή και ίσιωμα) και ο σύζυγος, δεν πρόλαβα να κάνω πολλά, τον παράτησα στη μάνα να τον κάνει μπάνιο και εκείνη την ώρα επέστρεψε ο σύζυγος από τη δουλειά...

Ο σύζυγος...

Ο σύζυγος, που λέτε, μισεί τα γατιά. Είναι ο τύπος που τους κάνει bullying όπου τα πετύχει, πεζός, με αμάξι, με μηχανή, από το μπαλκόνι... Αν δεν τα τρομοκρατήσει, θα σκάσει. Έχουμε τσακωθεί πολλάκις, αφού τα τρομάζει, εγώ φωνάζω κι εκείνος γελάει. Για να μην νομίζετε ότι είναι κανένα τέρας βέβαια, να σας πω ότι έχει ψυχολογικά τραύματα από τον παππού και τη γιαγιά του, που είχαν κάνει το σπίτι τους γατοξενοδοχείο, τρίχες παντού και κάνα δυο του είχαν επιτεθεί κιόλας. Μόνο έναν γάτο από τον συρφετό του παππού του συμπαθούσε και έναν που έχει ο πατέρας του.

Οπότε, όπως φαντάζεστε του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν είδε τον γατούλη. "Έλα μωρέ, για το σουκου το 'φερα το δόλιο, που δεν ήξερε τι να το κάνει η Μ, που έτσι κι έτσι, το καημένο το ορφανό"... Προσπαθούσα μάταια να τον κατευνάσω. Με αγριοκοίταζε με το ύφος αυτάείναιτουκώλουταεννιάμερα, αλλά το άφησε να περάσει. Στ' αναμεταξύ από όταν τα 'κανε στο κουτί κι έγινε σύχριστος, συνειδητοποίησα ότι κάνει διάρροια, το οποίο μας επιβεβαίωσε μέσα στην πρώτη ώρα, αφού το καημένο περπατούσε και του έφευγαν... To cut a long story short, που λένε και στο χωριό μου, μέσα σε όλη την ετοιμασία για το πάρτι την επόμενη μέρα, είχα και τον γατούλη να τα κάνει όλα σύσκατα, κυριολεκτικά. Άγχος, κακό, να ψάχνω στο Google πως να τον βοηθήσω, στο τηλέφωνο με την Μ να συζητάμε που και η δική της ψιψίνα έχει τα ίδια συμπτώματα, ο άντρας μου να με μουτζώνει, το γατί να τ' αμολάει, η βροχή να μη σταματάει... Όνειρο!

Το κουταβάκι...

Το clue είναι ότι ήρθαν οι 2 κολλητές της μικρής νωρίτερα, να βοηθήσουν, τάχα μου, με τις ετοιμασίες του πάρτι. Και μέσα στη βροχή έκοβαν βόλτες στη γειτονιά, ώσπου γυρνάνε παλαβωμένες να μου πουν ότι ακούν ένα γατάκι να κλαίει και αν μπορούν να πάνε να το πάρουν από εκεί να μην βρέχεται. Τους έδωσα μια πατσαβούρα και τους είπαν να το πάνε στην οικοδομή απέναντι. Έλα όμως που δεν ήταν γατί, αλλά ένα κουταβάκι μια σταλιά κεφτεδάκι... Μούσκεμα από τη βροχή, ούτε έκλαιγε, ούτε τίποτα το ταλαίπωρο, απλά με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τους είπα να το φέρουν μέσα, το στεγνώσαμε, του βάλαμε νερό αλλά ήταν τόσο μικρό που δεν ήξερε να πιει, οπότε του δώσαμε με σύριγγα ελάχιστο γάλα γνωρίζοντας ότι δεν κάνει το αγελαδινό. Μέχρι και ο άντρας μου λύγισε με την χνουδόμπαλα και είπε ότι με τόσα αδέσποτα που μαζέψαμε, κάτι προσπαθεί να μας πει το σύμπαν...

Τελικά το κουτάβι δε μας το άφησαν, το πήρε η φίλη της κόρης μου που έκλαιγε κι οδυρόταν ότι το θέλει εκείνη και δεν άκουγε κουβέντα από κανέναν. Τι να της εξηγώ ότι θα γίνει μεγαλόσωμο και δεν κάνει για διαμέρισμα (έκανε μπαμ ότι είναι λυκάκι), τι να της εξηγώ ότι έχουν ήδη σκύλο, γάτα, παπαγάλο και χάμστερ και είναι και αυτά 3 παιδιά ζωή να 'χουν, ανένδοτη. Σπάραξε η καρδιά μου όταν μου το πήραν στο τέλος του πάρτι, είχε ψηθεί μέχρι και ο άντρας μου να το κρατήσουμε. Ωστόσο, όσο περνούσαν οι μέρες, με αλλαγή στην τροφή, με φάρμακο για ενδοπαράσιτα, ο γατούλης καλυτέρευε κάθε μέρα. Με τις τσαχπινιές, τα παιχνίδια και τα καραγκιοζιλίκια του κατάφερε να γίνει επίσημα ο τρίτος γάτος που έχει συμπαθήσει ποτέ ο άντρας μου κι έτσι μας έμεινε τουλάχιστον το γατί.

Τώρα, όχι μόνο δε με βρίζει ο άντρας μου που τον έφερα σπίτι, αλλά κάθεται και παίζει μαζί του καμιά ώρα κάθε απόγευμα μόλις γυρίσει από τη δουλειά κι εγώ κάθομαι και τους χαζεύω, απορώντας πως κατάφερε ένα πλάσμα, παρότι μισεί το είδος του ο άντρας μου, να τον μαλακώσει τόσο και να εκδηλώνει τόση τρυφερότητα ο στρίγγλος. Μαντήλι να κλάψουμε δεν έχουμε, άλλα αφήσαμε ένα 50αρι στα τζάμπο να του πάρουμε κρεβάτι, κουβέρτα, παιχνίδια, λουριά, γάντι για χτένισμα, κουτί για την άμμο του, τα πάντα όλα. Μένει να τον πάμε κτηνίατρο, να μάθουμε την ηλικία του και πως να το φροντίσουμε, μη κολλήσει ψύλλους κλπ. Μόλις πληρωθώ αυτά όμως, τώρα δεν βγαίνω μάνα μου.

Συμπέρασμα...

Αυτές ήταν οι γατοσκυλοπεριπέτειές μας! Το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος... Αφού συζητούσαμε μια βδομάδα πως θα τον πούμε, και αφού εν τω μεταξύ χέστη τον ανεβοκατεβάζαμε (εκτός από όλη την αυλή και το εξωτερικό μπάνιο όπου τον κλειδώνουμε όταν λείπουμε και τη νύχτα, τα είχε κάνει πάνω σ' εμένα, στο παιδί και σε έναν καημένο φίλο της) τελικά αποφάσισα πως το καλύτερο όνομα για το νέο μέλος της οικογένειας είναι το "Poo"! Και το ηθικό δίδαγμα είναι ότι τελικά ο Κοέλιο δεν έχει και τόσο άδικο. Όταν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά πρέπει. Δεν αποκτήσαμε σκυλάκι που θέλαμε, αλλά γατάκι. Που απ' όλα τα γατιά της γης, πέσαμε σ' εκείνο που έκανε την καρδιά του άντρα μου να λιώσει. Και δεν χρειάζεται να τσακωθούμε πως θα το πάρουμε στις διακοπές!

Photo: Το κουταβάκι...