Δευτέρα, 5 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: DearDiary

Κάπου στο ξεκίνημα αυτού του blog σας μίλησα για τον έρωτά μου με τα βιβλία. Αυτό που δεν θυμάμαι αν σας είπα, αν και το πιο πιθανό είναι όντως να το ανέφερα, είναι ότι αν και δεν ξανά διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο, δεν μου αρέσει να τα χαρίζω. Το αποτέλεσμα είναι να έχει γεμίσει η αποθήκη της μάνας κούτες με τα βιβλία μου και να μου γκρινιάζει κατά καιρούς ότι κάτι πρέπει να τα κάνω γιατί αν πουλήσουν το σπίτι, σίγουρα εκεί που θα πάνε, δεν θα έχουν τόσο αποθηκευτικό χώρο. Όταν μετακομίσαμε λοιπόν, της είπα να μου φέρει τις κούτες, να τα ξεσκαρτάρω, να δω τι θα κάνω. Εννοείται ότι πρώτα είχα συνεννοηθεί με την κουμπαρούλα μου, ότι δεν θέλω να δώσω, να το βάλω στην δική της αποθήκη.

Έφερε κάποια στιγμή λοιπόν η μάνα 3 κούτες, τις οποίες άφησα ως είχαν στη γωνία του δωματίου κανένα 15νθημερο γιατί δεν προλάβαινα να ασχοληθώ. Δεν μπορώ να ανοίξω καλά καλά το ντουλάπι με τα ρούχα μου γιατί μ' εμποδίζουν οι κούτες, αλλά εκεί εγώ δεν τις άνοιγα να τελειώνω, μάλλον γιατί υποσυνείδητα δεν θέλω να ξεσκαρτάρω και να χαρίσω. Τέλος πάντων, την Κυριακή πριν του Αγίου Πνεύματος, αντί να πέσω για ύπνο το μεσημέρι, άνοιξα το κουτί νούμερο 1... Και ένιωσα σαν να ανοίγω χρονοντούλαπο. Τι είχε κρατήσει αυτή η μάνα τόσα χρόνια! Γιατί εκτός από βιβλία, το κουτί νούμερο 1, είχε μέσα από σχολικές φωτογραφίες και ραβασάκια με τις φίλες μου, μέχρι τις ζωγραφιές μου και τις εργασίες μου από τη σχολή.

Flashback...

Ένιωθα ταυτόχρονα νοσταλγία, συγκίνηση και μελαγχολία. Οι φώτο δεν σε ταράζουν τόσο, γιατί όλο και κάπου έχεις πετύχει φώτο σου σε νεαρή ηλικία (στο σπίτι της μαμάς ντε). Οι καρτούλες, τα ραβασάκια, οι ζωγραφιές, είναι τρομερό flashback όμως! Διαβάζεις τα σημειώματα και ξαφνικά θυμάσαι τον εαυτό σου στο θρανίο, με την φίλη σου δίπλα, να κάνετε ολόκληρη συζήτηση σε μία κόλα χαρτί. Θυμάσαι τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς, τα καρδιοχτύπια, τα πάντα! Βλέπεις τις ζωγραφιές σου και ξαφνικά είσαι πάλι εκείνο το έφηβο κορίτσι που στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε μετά μανίας όλους τους χαρακτήρες των καρτούν που έβλεπε και ονειρευόταν να γίνει 3d animator και να δουλεύει για την Disney. Βλέπεις τις εργασίες της σχολής και θυμάσαι τον ενθουσιασμό σου για το επάγγελμα που επέλεξες να σπουδάσεις, ενώ παράλληλα αναρωτιέσαι που πήγε αυτός ο ενθουσιασμός 23 χρόνια μετά...

Είχα και μια κάρτα από την πρώτη μου μακροχρόνια σχέση, τον Β. Που χωρίσαμε μετά από 7 χρόνια και έκανα καιρό να το ξεπεράσω, και όταν τελικά τα κατάφερα, θύμωνα μαζί του για το πως μου φέρθηκε και με τον εαυτό μου που, όχι μόνο τα ανέχτηκα, αλλά καθόμουν και περίμενα να τα ξανά βρούμε το βούρλο. Ωστόσο, βλέποντας αυτή την ευχετήρια κάρτα για κάποια επέτειο, δεν θυμήθηκα πικρίες, προδοσίες, αγάπες και λουλούδια. Χαμογέλασα στην γενικότερη ανάμνηση της ανέμελης εποχής που ήμουν μαζί του, ευχήθηκα να είναι καλά όπου είναι και γέλασα στο πόσο τραγικός μας φαίνεται ένας χωρισμός όταν ήμαστε νέοι, έχοντας πλήρη άγνοια για τα χαστούκια που μας περιμένουν καθ' οδόν...

Η μοναδική στιγμή που βούρκωσα μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, ήταν όταν είδα ένα σκίτσο/προσωπογραφία που είχε κάνει ένας συμφοιτητής μου, για έναν άλλο συμφοιτητή μας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια. Ήμασταν αυτοκόλλητοι στη σχολή, μία παρέα 6-7 παιδιά, όμως σκορπίσαμε λίγα χρόνια μετά, έτσι όπως καταφέρνει η ζωή να σε απομακρύνει από ανθρώπους που θεωρούσες αδέρφια. Ξανά βρεθήκαμε τυχαία πριν καμιά 10ετια, να είναι καλά το Facebook και μια συμφοιτήτριά μας που έψαξε και μας βρήκε. Βγήκαμε κανένα δύο φορές για ποτό οι δύο μας και είπαμε τα νέα μας, όμως λίγους μήνες μετά γνώρισα τον σύζυγο και χαθήκαμε πάλι, πέρα από καμιά κουβέντα στο messenger. Ώσπου έσκασε σαν βόμβα η είδηση του θανάτου του, μέσω ανακοίνωσης στη σελίδα του στο Facebook. Ακόμα δεν το έχω χωνέψει. Τον θυμάμαι συχνά πυκνά όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που βλέπω σκίτσα από τρομακτικά τέρατα, ακούω για comic con ή για κάποιο death metal συγκρότημα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάει αυτή η μάνα. Διάβασα όλα τα ποστ στον τοίχο του την ημέρα της ανακοίνωσης, όμως έκτοτε δεν έχω μαζέψει το κουράγιο να ξανά μπω. Ίσως κάποια στιγμή ανεβάσω το σκίτσο, να το έχουν οι δικοί του άνθρωποι.

Συμπέρασμα...

Συμπέρασμα δεν υπάρχει σ' αυτό το άρθρο. Η μόνη συμβουλή που έχω να σας δώσω, είναι ότι επειδή τα χρόνια περνάνε γρήγορα, ζούμε μόνο μια φορά και ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, μάθετε από τα παιδιά και από τους τετράποδους φίλους μας: • Όταν οι αγαπημένοι σας επιστρέφουν σπίτι, τρέξτε να τους υποδεχτείτε. • Μην χάνετε την ευκαιρία για βόλτα στη φύση. • Τρέξτε, παίξτε και χορέψτε όσο πιο συχνά μπορείτε. • Να θυμάστε ότι πολλές φορές το γρύλισμα μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται να φτάνετε πάντα στο δάγκωμα. • Ξαπλώστε και κυλιστείτε στο γρασίδι ή στην άμμο σαν μικρά παιδιά.

Αγάπη, καλοσύνη και υπομονή!