Τετάρτη, 18 Αυγούστου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Photo: www.nytimes.com

Δεν θέλω να σας/μας πω "καλό υπόλοιπο", "καλό φθινόπωρο" ή "καλό χειμώνα". Για να δώσει κανείς τέτοιες ευχές, πρέπει να έχεις περάσει καλά στις διακοπές που προηγήθηκαν. Και αυτό το καλοκαίρι καλύτερα να μην είχε έρθει ποτέ... Σε παγκόσμιο, πανελλήνιο και προσωπικό επίπεδο. Δεν θέλω να αναφερθώ εκτενέστερα στις πυρκαγιές, είτε στο εξωτερικό, είτε στην Ελλάδα. Ούτως ή άλλως το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου δεν είχαμε καμία άλλη συζήτηση, δεν βλέπαμε τίποτα άλλο στην τηλεόραση ή στα κινητά μας. Ούτε με ενδιαφέρει να ανοίξω συζήτηση για το αν φταίει η κλιματική αλλαγή, ο Τσίπρας, ο Κούλης, ο ανάδρομος Ερμής και ο Δίας που συνουσιάζεται. Όπως και με τα εμβόλια, η κάθε πλευρά έχει την άποψη και τα επιχειρήματά της και πρέπει εκατέρωθεν να είναι σεβαστή. Το να επιρρίπτουμε ευθύνες δεν βοηθάει ούτε τους πυρόπληκτους, ούτε τον πλανήτη μας. Το καλύτερο που έχει να κάνει ο καθένας μας είναι να γίνει μέλος σε εθελοντικές ομάδες αναδάσωσης και να κανονίσει τις επόμενες διακοπές του στην Βόρεια Εύβοια. Το μόνο που θέλω να πω είναι συλλυπητήρια στις οικογένειες όσων τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους, κουράγιο σε όσους έχασαν τις περιουσίες τους και ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ σε όλους πυροσβέστες (εθελοντές και μη, Έλληνες και ξένους) και σε όσους έμπρακτα στήριξαν και στηρίζουν τα θύματα, ανθρώπινα και μη. Είναι τρομερά παρήγορο και συγκινητικό, έστω και αν είναι μόνο σε τέτοιες τρομακτικές καταστάσεις, να βλέπεις την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά να θριαμβεύουν.

Σε προσωπικό επίπεδο...

Οι φωτιές στην Μεσσηνία δεν ήταν ούτε πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά από το δικό μας μικρό γαλατικό χωριό. Βλέπαμε τα καναντέρ και τα ελικόπτερα κάθε μέρα να γεμίζουν από την αγαπημένη μας παραλία. Βλέπαμε την μαυρίλα, μυρίζαμε τον καπνό... Δεν ήταν ωστόσο αυτός ο λόγος που λέω ότι δεν περάσαμε καλά σε προσωπικό επίπεδο. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το καλοκαίρι, σαν να προσπαθεί το σύμπαν να μας πει ότι δεν ήμαστε εμείς για διακοπές μάνα μου, ότι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Ο φίλος μου ο Μέρφι έχει επιλέξει εμάς για να αποδείξει την θεωρία του. Ένα μήνα πριν φύγουμε διακοπές το αμάξι έβγαλε ζημιά 300 ευρώ. Αντλία συμπλέκτη και δίσκο-πλατό, λέει. Μόλις φτάσαμε στο χωριό αποφάσισε να χαλάσει και το σασμάν. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να επιστρέψουμε άμεσα, αλλά ενώ είχα πείσει τον άντρα μου να κάνουμε ξανά tour τις τριγύρω περιοχές και παραλίες (Φοινικούντα, Μεθώνη, Βοϊδοκοιλιά, Κυπαρισσία), αναγκαστήκαμε να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας στο ελάχιστο, οπότε περιοριστήκαμε στις 3 κοντινότερες παραλίες μας και πάλι. Το αμάξι είναι συνεργείο από την Δευτέρα και ακόμα δεν ξέρουμε πόσο θα πάει το μαλλί...

Photo: freepik.com

Η ταλαιπωρία όμως δεν σταματά εδώ... Όχι, γατάκια! Ο άντρας μου έπρεπε να βάψει το σπίτι εξωτερικά γιατί είχε αρχίσει και έβγαζε μούχλες, οπότε ταλαιπωρήθηκε την πρώτη βδομάδα, δεν ξεκουράστηκε ούτε εκείνος, ούτε η ταλαιπωρημένη μέση του, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή που μιλάμε -και ενώ έχει επιστρέψει στην δουλειά- να πονάει ακόμα και καθιστός. Τον παρακαλάω 2 χρόνια να πάει σε γιατρό να δούμε τι γίνεται, αλλά παίρνω πάντα την ίδια απάντηση: "και να πάω, θα μου πει να ξεκουραστώ, θα μου γράψει άδεια και αν κάτσω θα χάσω μεροκάματα και δε μας παίρνει". Χτες βράδυ ήταν η πρώτη φορά που το είπε μόνος του, ότι μάλλον πρέπει να πάει να το κοιτάξει. Λογικά μέσα στα επόμενα 2 χρόνια θα το κάνει και πράξη...

Το κερασάκι στην τούρτα όλων αυτών, αφορά τους κατοίκους του μικρού μας γαλατικού χωριού. Όπως σας είπα και την προηγούμενη φορά, τόσα χρόνια έχουμε αγαπήσει το χωριό, τους χαλαρούς ρυθμούς, την απλότητα, την φύση. Πολλές φορές συζητούσαμε πως θα γίνει να φύγουμε από την Αθήνα και να μετακομίσουμε εκεί μόνιμα. Φυσικά δεν ήμασταν τυφλοί ή κουφοί στα αρνητικά, όπως είναι το κουτσομπολιό και στο ξεκατίνιασμα της πλειοψηφίας των κατοίκων, ωστόσο είναι κάτι αναμενόμενο και διαχειρίσιμο. Αυτό όμως που με σόκαρε είναι οι παλαιολιθικές αντιλήψεις τους σε σχέση με τις γυναίκες. Αφορμή για να ξεδιπλώσουν μπρος στα μάτια μας όλες τις μεσαιωνικές, φαλλοκρατικές, πατριαρχικές αντιλήψεις τους ήταν η συζήτηση για τις 9 γυναικοκτονίες που έχουν συμβεί στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες. Και ενώ την πρώτη φορά, στο πρώτο τραπέζωμα που το ανέφερε μια εκ της παρέας, ακούσαμε όλο το παπαρολόγιο από το στόμα του νεαρού γιού της οικοδέσποινας (παντρεμένος με δύο παιδιά, ένα εκ των οποίων κορίτσι), στο μισοαστεία - μισοσοβαρά, και χαμογελούσαμε αμήχανα ενώ εξιστορούσε για την γκόμενα που είχε παλιότερα και την "πελέκαγε" πρωί-μεσημέρι-βράδυ, για το πως οι γυναίκες θέλουν ξύλο και πως άμα χωρίσει θα πάρει μια Βουλγάρα ή Ρουμάνα, απορώντας πως δεν έχει βγει η γυναίκα του -που καθόταν μέσα και δεν γίνεται να μην τον άκουγε- να τον τουφεκίσει, δεν της έφτασε της προαναφερθείσας και το ανέφερε ξανά στο δεύτερο τραπέζωμα, με διαφορετικούς καλεσμένους, στο δικό μας σπίτι...

Και ενώ δύο βαρύμαγκες σερνικοί άρχισαν πάλι το γνωστό τροπάριο ότι καλά τους κάνουν και τις σκοτώνουν, ότι οι γυναίκες θέλουν ξύλο και κέρατο, ειδικά αν βγάζουν γλώσσα, εκείνη εκνευριζόταν και τους απαντούσε. Της έκανα νοήματα να σταματήσει να ασχολείται, μπας και αλλάξουν συζήτηση και αποφύγουμε το μακελειό, απαντούσε ωστόσο και η σύζυγος του νεαρότερου γαμίκουλα και έλεγε ότι φταίνε και οι γυναίκες και ότι θα έπρεπε να τους σκοτώνουμε εμείς αντί να ανεχόμαστε ξύλο και κέρατο, οπότε και την ειρωνευόταν ο δικός της "σιγά, να μαζέψω τα φυσίγγια". Ο μόνος άντρας της παρέας που υπερασπίστηκε τον γυναικείο πληθυσμό, ήταν ο δικός μου, οι υπόλοιποι έμειναν αμέτοχοι στη συζήτηση. Τους έλεγε ότι είναι ντροπή να έχουν τέτοια μυαλά, όταν έχουν μάλιστα και κόρες, στο οποίο απάντησε ο μεγαλύτερος γαμώ-και-δέρνω ότι και της κόρης του καλά θα της κάνει ο δικός της να την σκοτώσει αν του βγάζει γλώσσα! Εκεί κάπου άρχισα να χάνω την ψυχραιμία μου κι εγώ, και ο μόνος λόγος που δεν μιλούσα ήταν από σεβασμό προς τα πεθερικά μου, των οποίων ήταν καλεσμένοι οι νεάντερταλ. Συνεχίστηκε η συζήτηση με γραφικές ατάκες τύπου "τα θέλει ο κώλος τους που όλες κυκλοφορούν ξεβράκωτες πια", "ποτέ δεν φταίει ο βιαστής ή ο φονιάς" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Κάπου εκεί, όσοι με ξέρετε, αντιλαμβάνεστε ότι είχα χτυπήσει κόκκινο πλέον, οπότε ελπίζοντας να λήξω κόσμια τη συζήτηση τους απάντησα γελώντας "και εμάς μας ενοχλεί να σας βλέπουμε να βγαίνετε με τις μπυροκοιλιές τίγκα στην τρίχα και με το σώβρακο να πετάξετε τα σκουπίδια, αλλά δεν σας σκοτώνουμε. Αν θέλει κάθε μία να βγει με το βρακί της, είναι δικό της θέμα, δεν σας πέφτει λόγος, μπορείτε να βάλετε τις φαλλοκρατικές σας αντιλήψεις εκεί που ξέρετε και να λήξει εδώ η συζήτηση, τέλος!"

Photo: news12.gr

Σ' αυτό το σημείο ήταν που εξερράγη ο άντρας μου, σαν να τον τσίμπησε μύγα. Αργότερα έμαθα πως η μύγα που τον τσίμπησε ήταν ότι ενόσω εγώ έλεγα ότι έλεγα, ο γηραιότερος της φυλής των Ουγκ, γύρισε και είπε στον άντρα της πεθεράς μου "τι λέει αυτή ρε; έχει πιει; μεθυσμένη είναι;" Οπότε σ' εκείνο το σημείο, ο άντρας μου ουρλιάζοντας πλέον τους είπε ότι βαρέθηκε να ακούει τις μαλακίες τους μία ώρα, ότι όπως και να κυκλοφορεί μία γυναίκα, δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να τη βιάσει ή να τη σκοτώσει και ότι θα έπρεπε να ντρέπονται που έχουν κόρες και κάθονται και λένε αυτές τις παπαριές. Και επειδή εκείνοι αντί να το βουλώσουν συνέχισαν, φωνάζοντας επίσης, να υπερασπίζονται τα πιστεύω τους, ο άντρας μου σηκώθηκε και προτού μου πει να φύγουμε για να πάμε να πάρουμε το παιδί από την πλατεία που έπαιζε, τους είπε μαλάκες, τους είπε να πα' να γαμηθούνε και τους είπε και υπανάπτυκτα ζώα... Το δυστύχημα είναι ότι όταν επιστρέψαμε από την πλατεία, ο γαμίκουλας του χωριού, εν αντιθέσει με τον νεαρότερο που πήρε τη σύζυγό του και έφυγαν κακήν κακώς, όχι μόνο παρέμεινε στο τραπέζι, αλλά του ζήτησε και τον λόγο που τους έβρισε... To cut a long story short, γίναμε μαλλιοκούβαρα όλοι με όλους, φτάσαμε στο σημείο να πακετάρουμε να φύγουμε επιτόπου και καταλήξαμε να την τρέχουμε την δόλια την πεθερά μου στα νοσοκομεία ως τις 3 το πρωί, αφού της ανέβηκε η πίεση στο θεό και φοβηθήκαμε μην πάθει έμφραγμα και τη στείλουμε μια ώρα αρχύτερα.

Συμπέρασμα...

Δε με νοιάζει που δεν πέρασα καλά. Μην ήμαστε αχάριστοι. Κάποιοι από εμάς ξέφυγαν, έστω για λίγο, από τη ρουτίνα, έκαναν μπάνιο σε καθαρά νερά, ανέπνευσαν καθαρό οξυγόνο, ενόσω άλλοι έχαναν τους ανθρώπους και το βιός τους. Χαίρομαι που η πεθερά μου δεν έπαθε τίποτα σοβαρό. Το κυριότερο όμως είναι ότι λυπάμαι. Λυπάμαι που στον 21ο αιώνα υπάρχουν άντρες που όχι μόνο είναι υπέρ της βίας κατά των γυναικών, αλλά που δεν έχουν έστω την τσίπα να το κρατήσουν για τον εαυτό τους. Λυπάμαι που και τα τρία αυτά κατακάθια που συναντήσαμε σε μία κωμόπολη 2500 κατοίκων, έχουν πάρει γυναίκες μάλαμα, που τους ανέχονται αντί να τους τον έχουν κόψει από τη ρίζα, να τον έχουν βαλσαμώσει και να τους τον έχουν βάλει στον πισινό. Μάλαμα, όχι γιατί τους ανέχονται, αυτό είναι βλακεία. Όμως καλές γυναίκες, σοβαρές, μετρημένες, καλές μανούλες, καλοί άνθρωποι. Κρίμα! Κρίμα που συνεχίζουμε και μεγαλώνουμε, αναθρέφουμε και ανεχόμαστε τέτοια κατακάθια. Το σύνθημα της Βέλης από την "Μουρμούρα", δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφητικό: Κάτω η πατριαρχία και όλα τα κοκτέιλ 5 ευρώ! Ζήτω η Φ.Α.ΠΑ! Αυτά! Καλή μας επιστροφή!

#femicide #women #equal #rights #freedom #respect

Τετάρτη, 28 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Το απόλυτο κενό... Το κεφάλι μου εννοώ. Δεν ξέρω για τι θέλω να σας μιλήσω σήμερα. Είμαι σε διακοπές mode, τελευταία βδομάδα στη δουλειά, το Σάββατο την κάνουμε τάχιστα για δύο βδομάδες στο "χωριό". Να κάνουμε τα μπανάκια μας, να πιούμε τα κρασάκια μας, να διαβάσουμε τα βιβλία μας και να ξύσουμε τα τέτοια μας, με το σ'μπάθειο. Οπότε βαριέμαι που ζω. Βαριέμαι να σκεφτώ, βαριέμαι να σχολιάσω την επικαιρότητα, βαριέμαι ακόμα και να γκρινιάξω. Χάλι μαύρο! Λε καταστασιόν τρε τραζίκ!

Photo: fundcalibre.com

Οπότε θα σας μιλήσω για το μοναδικό πράγμα που δεν βαριέμαι. Τις διακοπές! Κατ' αρχάς, θέλω να σας διευκρινίσω γιατί βάζω το "χωριό" σε εισαγωγικά. Το "χωριό" λοιπόν, δεν είναι το χωριό μου, αφού δεν έχω χωριό (εδώ δεν ξέρω καλά καλά από ποια χώρα είμαι, σιγά μην κάτσω να ψάχνω χωριά). Το μοναδικό χωριό των προγόνων μου που γνωρίζω είναι τα Καλάτα στην Κεφαλονιά, απ' όπου ήταν ο παππούς μου, από τη μεριά της μαμάς μου. Το "χωριό" δεν είναι ούτε του άντρα μου, ουδεμία σχέση έχει. Το "χωριό" είναι το χωριό του άντρα της πεθεράς μου, στο οποίο έχουν σπίτι και στο οποίο, πλην μιας φοράς που πήγαμε στους Ωρεούς Ευβοίας (χάλια, μην πάτε) και μία φορά που πήγαμε Γύθειο, είναι ο μοναδικός προορισμός διακοπών μας την τελευταία δεκαετία που ήμαστε ζευγάρι. Ωραίο το χωριό, το έχουμε αγαπήσει, έχει γίνει και δικό μας χωριό πια. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το μαγικό, είναι ένα κλασσικό χωριό-κωμόπολη της Μεσσηνίας, όχι πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά από τη θάλασσα. Όμως σε 25 λεπτά είσαι στην πλησιέστερη παραλία, το Ντιβάρι, που είναι τέλεια γιατί είναι κόλπος και δεν πιάνει ποτέ κύμα, δε πα' να 'χουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου. Και σε απόσταση το πολύ μίας ώρας μπορείς να επισκεφτείς Φοινικούντα, Μεθώνη, Κυπαρισσία, Βοϊδοκοιλιά, Πετροχώρι και πάμπολλες ακόμη καταπληκτικές παραλίες. Εντάξει, η Βοϊδοκοιλιά δεν μ' αρέσει. Είναι ωραία να την βλέπεις μόνο αεροφωτογραφία τελικά. Ο δρόμος είναι δύσβατος, δεν υπάρχει ο παραμικρός ίσκιος, περιτριγυρίζεται από βάλτους (οπότε σε τρώνε τα κουνούπια και οι σφίγγες) και αν θες να πας να κάτσεις πιο 'κει, σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις τον κύκλο ποδαράτο, φορτωμένος μπαγκάζια προφανώς (ομπρέλες, καρέκλες, ψυγεία κλπ), ή να πας με μία πετσέτα μόνο, να κάνεις μια βουτιά και να φύγεις. Όλες οι υπόλοιπες παραλίες όμως, αν τις πετύχεις να μην φυσάει διαολεμένα, είναι καταπληκτικές!

Photo: Μπάλος, Κρήτη

Ευελπιστώ του χρόνου, να έχουν ηρεμήσει τα πράγματα με τον κορωνάτο φίλο που μας έχει μπαστακωθεί και να μπορέσουμε -με κοινωνικό τουρισμό- να επισκεφθούμε κανένα νησί, που το έχει καημό η κόρη μου. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ πεθύμησα νησάκι. Νομίζω ότι αν δεν μπεις καράβι, δεν καταλαβαίνεις πραγματικά διακοπές. Θα φανεί στην νεκροψία τι θα καταφέρουμε. Βέβαια, θα σκοτωθούμε για το που θα πάμε, το έχω δει το όνειρο, καθ' ότι ο άντρας μου θέλει να πάει σ' όλα τα νησιά που εγώ έχω ήδη πάει πριν γνωριστούμε και θα προτιμούσα να δω κάτι καινούργιο. Για πείτε καμία ιδέα, που είναι οικονομικά και όμορφα να πας; Μη μου αρχίσετε τίποτα παλαβά, να θυμάστε ότι έχετε να κάνετε με 44χρονους, δεν πάμε να ξεσαλώσουμε, αλλά να ξεκουραστούμε, να κάνουμε μπάνια και να δούμε όμορφα μέρη της Ελλάδας. Να έχει να πας καμιά βόλτα το απόγευμα, να πιείς ένα ποτό, να χαζέψεις κόσμο, να μην μας τα κάνει αερόστατα η μικρή "που με φέρατε εδώ με τα ΚΑΠΗ. Βαριέμαι. Πάλι μέσα θα κάτσουμε; Καλά δεν έχει τίποτα να κάνουμε εδώ; Μόνο παππούδες σαν εσάς έρχονται;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όπως ήταν στους Ωρεούς δηλαδή. Παναγία μου, τι κοψοφλεβιά ήταν τούτη; Οι παραλίες αδιάφορες, η περιοχή αδιάφορη, όλα βαρετά και αδιάφορα.

Βιβλία...

Πάμε παρακάτω όμως. Παρήγγειλα βιβλία για τις διακοπές, δυστυχώς μόνο 3, γιατί ήθελα να πάρω και τρία της μικρής, και δεν έβγαινα μάνα μου για παραπάνω. Περιττό να σας πω, ότι την επόμενη μέρα τα είχα παραλάβει! Απιστεύταμπλ μου φάνηκε. Τελικά ο κορωνοϊός μπορεί να μας έχει κάνει καλό σε κάνα-δύο τομείς. Τέλος πάντων, πήρα 3 βιβλία του Chris Carter, που είναι η νέα μου καψούρα από πέρυσι. Δύο στα ελληνικά ένα στ' αγγλικά. Κάθε χρόνο παίρνω τουλάχιστον ένα βιβλίο στ' αγγλικά, γιατί θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να εξασκείς τη γλώσσα και να μην "σκουριάζεις". Βέβαια, ήθελα διακαώς να πάρω το καινούργιο του John Grisham, το "A Time For Mercy", αλλά δεν ήταν άμεσα διαθέσιμο, μόνο κατόπιν παραγγελίας. Μου έχουν μείνει και 2-3 από πέρυσι που δεν πρόλαβα να διαβάσω, κατ' αρχάς γιατί πήρα πάρα πολλά και κατά δεύτερον γιατί είχαν έρθει στο "χωριό" και οι γονείς και τ' αδέρφια μου, οπότε δεν μπορούσα να την βγάζω μούγκα στην παραλία 8 ώρες με το βιβλίο μου. Δεν με άφηναν! Οπότε πιστεύω θα με φτάσουν για τις φετινές διακοπές. Της μικρής της πήρα 3 ακόμα βιβλία της σειράς "Ντετέκτιβ Κλουζ", αυτουνού του συγγραφέα, που στραμπουλάς την γλώσσα σου για να προφέρεις το όνομά του. Είναι τα μοναδικά βιβλία που την κατάφερα να διαβάσει ολόκληρα, έχει διαβάσει αισίως 13 της σειράς. Θα ήθελα να ξεκινούσε να διαβάζει κάτι λίγο πιο ουσιαστικό, κάτι εφηβικό, κάτι με περισσότερο βάθος και νόημα, αλλά μην είμαι αχάριστη. Θεωρώ ότι είναι κατόρθωμα που την έχω πείσει να διαβάζει οτιδήποτε εξωσχολικό και έχοντας αγοράσει πλέον 16, θα ήθελα να διαβάσει και να έχει όλη τη συλλογή. Πριν χρόνια της είχαν κάνει δώρο τον Μικρό Πρίγκιπα, τον οποίο ξεκίνησε να διαβάζει και τον παράτησε γιατί της φάνηκε τρομερά βαρετός. Αν την πείσω να το διαβάσει μέσα στα επόμενα 2 χρόνια, θα είμαι ευχαριστημένη. Όσο για τον άντρα μου, τον έχω στρώσει κι αυτόν, μην ανησυχείτε. Μιλάμε για άνθρωπο που δεν είχε ανοίξει βιβλίο στη ζωή του. Πλέον μπορεί να διαβάσει 2 βιβλία στις διακοπές, και αυτό για εμένα, είναι κατόρθωμα. Το καλό είναι ότι σπάνια χρειάζεται να του αγοράσω, αφού έχω τόσα βιβλία εγώ, που πάντα υπάρχει κάτι να διαβάσει. Εξάλλου, τον έχω κάνει φαν των Grisham & Carter!

Photo: amazon

Μαγιό...

Και τώρα πάμε στο αιώνιο βάσανό μου. Το μαγιό. Μακάριες οι μικρομεσαιόβυζες που μπορούν να ψωνίζουν 2-3 μαγιό των 10 ευρώ από τη λαϊκή για να κάνουν το κομμάτι τους κάθε καλοκαίρι, και κάθε χρόνο να τ' αλλάζουν. Οι κατάρα της μεγαλόβυζης είναι να τρέχει στις βιοτεχνίες να βρει κάτι που απλά να μπορεί να χωρέσει μέσα τον βύζο, δεν έχει σημασία αν της αρέσει, αν της πάει, αν έχει 50 ευρώ ή αν μοιάζει με τη θεία μου τη Νίτσα. Αρκεί να βρεις κάτι να μπορεί να το περικλύσει, να το κρατήσει, να το υποστηρίξει, χωρίς να φοβάσαι ότι θα κάνεις βουτιά και θα βρεθεί αλλού το βυζί, αλλού το σουτιέν. Μεγάλη κατάρα κορίτσια το μεγάλο στήθος! Να προσέχετε τι εύχεστε! Για να μην σας πω για τα υπόλοιπα προβλήματα, μέση, αυχενικά, καμπούρες, ρούχα που δεν μπορείς να φορέσεις, που δημιουργεί το βυζί που εύχεστε να είχατε. Το βυζί το σωστό πρέπει να χωράει στη χούφτα ακριβώς. Ούτε να περισσεύει χούφτα, ούτε να περισσεύει βυζί. Ωστόσο, χίλιες φορές να περισσεύει χούφτα, παρά βυζί. Δράμα! Πήγαμε πέρυσι και δώσαμε καμιά 40αριά ευρώ να πάρουμε μαγιό, λύσσαξε ο άντρας μου, επειδή αυτό που είχα πάρει 3 χρόνια πίσω είχε ξεφτίσει πλέον, πλύνε-βάλε. Πεταμένα λεφτά! Στις 2 βδομάδες έφυγαν μπανέλες, άρχισε να ξεφτίζει, όλα τα έπαθε. Παραιτήθηκε το μαγιό και αυτοκτόνησε. Φέτος είχα πάρει απόφαση να φορέσω το παλιό, το ξεφτισμένο, δεν ήμαστε να δίνουμε κάθε καλοκαίρι 50άρια για μαγιό και να τα πετάμε. Ο άντρας μου είχε λυσσάξει, μου έδωσε 50 ευρώ να πάω να πάρω, εγώ το έκανα βιβλία, αρνούμαι του λέω. "Κι εγώ αρνούμαι να σε πάω παραλία σαν τον λέτσο" να μου λέει. Δε με νοιάζει, ν' απαντώ, δεν κάνω και καθόλου μπάνιο, θα αράξω ξαπλώστρα με το βιβλίο και το φρέντο μου, θα πηγαίνω να βρέχω πατουσάκια όταν σκάω, σαν τις γιαγιάδες και τέλος. Λεφτά για μαγιό δεν δίνω!

Αξεσουάρ παραλίας...

Έλα όμως που τα πεθερικά μας ενημέρωσαν ότι ο τυπάς στην αγαπημένη μας παραλία, που είχε τις ξαπλώστρες δωρεάν με ότι πάρεις, πήρε πόδι γιατί τα έχει πάρει όλα σβάρνα ο γνωστός επιχειρηματίας της ευρύτερης περιοχής, και τέρμα οι τσάμπα ξαπλώστρες, 10 ευρώ το σετάκι λέει! Οπότε σιγά μη δώσουμε 150 ευρώ μόνο για ξαπλώστρες. Πήγαμε και ψωνίσαμε ομπρέλες και καρεκλάκια. Βέβαια, είναι το χειρότερό μας, shoot me now η κατάσταση. Κουβάλα το πρωί, στήσε, έχε το νου σου μην πάρει ο αέρας την ομπρέλα και σκοτώσει κανέναν άνθρωπο ή βρεθεί ξαφνικά μεσοπέλαγα καθ' οδόν για Ζάκυνθο, ξέστησε το μεσημέρι -που έχεις γίνει κουνουπίδι μετά από 8 ώρες ήλιο και θάλασσα- ξανά κουβάλα στο αμάξι. Μιλάμε για βασανιστήρια, τύφλα να 'χουν οι ιερείς του Μεσαίωνα. Αλλά 150 ευρώ, φιλαράκι, είναι μάνι-μάνι οι βενζίνες μας να πάμε και να έρθουμε στο χωριό. Τώρα θα μου πεις, δώσαμε ένα 80άρι για να πάρουμε όλα τα συμπράκαλα, αλλά μακροπρόθεσμα, θα γίνει απόσβεση και θα βγούμε κερδισμένοι. Αν υποθέσουμε ότι δεν διαλύσουν μέσα στο καλοκαίρι και χρειαστούμε άλλα του χρόνου. Γιατί το έχουμε πάθει κι αυτό παλαιότερα...

Κι εκεί που ήμασταν στο εμπορικό να πάρουμε τα κλαμπατσίμπαλα της παραλίας, μπαίνουμε και σε γνωστή αλυσίδα με αθλητικά και ρούχα και μαγιό και τα πάντα όλα, γιατί δεν βρήκαμε καρεκλάκια θαλάσσης στην γνωστή αλυσίδα παιχνιδοκαταστημάτων, και βλέπουμε και έχει τα μαγιό με τρελή έκπτωση, τέλος Ιουλίου γαρ. Βρίσκει τ' αγόρι μου ένα καταπληκτικό για πάρτι του με 13 ευρώ και με απειλεί ότι αν δεν πάρω κι εγώ, δεν θα το πάρει ούτε εκείνος. Και κάπου εκεί αρχίζει το μαρτύριό μου. Ξέρω ότι στο μεγαλύτερο μερίδιο γυναικών, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το shopping. Μπες-βγες στα μαγαζιά, μπες-βγες στα αποδυτήρια, βάλε-βγάλε ρούχα, πέρα-δώθε, μέσα-έξω κλπ. Εγώ όμως το σιχαίνομαι. Σκότωσέ με καλύτερα. Προτιμώ να κυκλοφορώ ρακένδυτη, παρά να μπω στην διαδικασία αυτή. Στ' αναμεταξύ, καταλαβαίνετε ότι τέλος Ιουλίου, ναι μεν είναι σούπερ οι τιμές, αλλά μιλάμε για ότι έχει ξεμείνει από τις ορδές λυσσασμένων shoppers κατά τις εκπτώσεις. Και ενώ θα έλεγες ότι οκ, θα έχουν φύγει τα small, medium και θα βρεις κάτι σε large, extra large, να μπεις κι εσύ μέσα, "think again" σου λέει χαμογελώντας σαρδόνια το σύμπαν και ο Κοέλιο. Βρίσκω small, extra small, medium, large (αλλά δεν χωράνε μάνα μου). Το μοναδικό xlarge μαγιό που υπήρχε σε ολάκερο το κατάστημα ήταν ένα μαύρο με άσπρες βούλες ολόσωμο. Το κοιτάω απογοητευμένη, τραγουδώντας μέσα μου "it was an itsy bitsy teenie weenie yellow polkadot bikini" και σκεπτόμενη ότι τελίκα δεν το γλιτώνω, θα πηγαίνω παραλία σαν τη θεία μου τη Νίτσα. Ο καλός μου, απτόητος, να μου βρίσκει όλα τα large να δοκιμάσω, κάτι αθλητικά του πανακρίβου "δε με νοιάζει πόσο κάνει, αν σου κάνει και σ' αρέσει, θα το πάρεις". Αλλά δεν μου έκανε τίποτα. Πήρα να δοκιμάσω και το μαγιό της θείας Νίτσας, ελπίζοντας να το πάρει απόφαση ότι θα πάρει μόνο εκείνος μαγιό -προτιμότερο να μείνω με το περσινό από το να κυκλοφορώ σαν 70χρονη- και κοίτα να δεις! Του αρέσει και μου ψιλο-αρέσει πάνω μου. Είναι λίγο θεία-Νίτσα, αλλά όχι τελείως. Αλλά χωράει το βυζί, χωράει το κωλί, χωράει γενικώς. Αρχίζω απευθείας τη μουρμούρα ότι γιατί να δώσουμε 40 ευρώ για κάτι που είναι κομψι-κομψα, δεν άκουγε κουβέντα ο άνθρωπος. Πάμε ταμείο με βαριά καρδιά και μας λέει το μαγικό ποσό 27,48! Προφανώς το ταμπελάκι ανέφερε την αρχική τιμή και όχι την έκπτωση! Και κάπως έτσι, κονόμησα μαγιό με 14 ευρώ, και καθόλου δεν με νοιάζει που θα Νιτσίζω!

Επίλογος...

Ήθελα να σας πω κι άλλα πράγματα, αλλά παλεύω τρεις μέρες να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο και τελειωμό δεν έχει. Οπότε, κάπου εδώ τελειώνει το παραλήρημά μου. Σας εύχομαι να περάσετε καλά ότι και αν κάνετε, όπου και αν πάτε, ή δεν πάτε. Σημασία έχει να ξεκουραστείτε και να γεμίσετε μπαταρίες, γιατί μας περιμένει άλλη μία δύσκολη χρονιά, πολύ φοβάμαι! Τρέξτε να δημιουργήσετε αναμνήσεις, είτε είναι στην Αθήνα, είτε είναι στο χωριό, είτε είναι σ' έναν νέο προορισμό! Εμείς θα τα ξανά πούμε προς τα τέλη Αυγούστου! Να προσέχετε τους εαυτούς σας!

«Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… Αλλά λίγοι το θυμούνται»

"Ο μικρός Πρίγκιπας"

Antoine de Saint-Exupery

Δευτέρα, 19 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, πιθανόν όσοι δεν έχετε παιδιά στο σχολείο να μην έχετε πάρει χαμπάρι, όμως τώρα τελευταία όλο ανακοινώνονται νέες αποφάσεις της Κεραμέως για την παιδεία, που ως επί το πλείστον κάνουν έξαλλους γονείς και εκπαιδευτικούς, όχι άδικα πολλές φορές. Δεν έχω καμία πρόθεση να το παίξω έξυπνη ή να το αναλύσω σε βάθος, δεν είμαι ειδική, δεν έχω τις γνώσεις και δεν ξέρω πως λειτουργεί το σύστημα, τι χρειάζεται για να λειτουργεί και τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί. Όπως όλοι, κρίνω εκ του αποτελέσματος και το συμπέρασμα όλων μας είναι ότι η παιδεία σ' αυτή τη χώρα έχει μείνει αιώνες πίσω και είναι αναποτελεσματική τελικά.

Ξέρω ότι έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν στην παιδεία και ότι επαναλαμβάνομαι, όμως βλέπω να γίνεται τόσος ντόρος στην σελίδα του φούμπου της ένωσης συλλογών γονέων της περιοχής μας με κάθε ανακοίνωση του υπουργείου, με τις αντιδράσεις κάθε φορά να είναι αρνητικές, που δεν μπορώ παρά να μην το σχολιάσω. Στο θέμα της θητείας των διευθυντών ήμουν κι εγώ αρνητική, καθ' ότι 6 χρόνια δημοτικό ήταν παρ' τον έναν και χτύπα τον άλλον. Λυσσάξαμε να φύγει ο πρώτος και τελικά πέσαμε σε χειρότερη, τεμπέλα, χειριστική και παρλαπίπω. Είχα κουραστεί πια να τσακώνομαι, τον τελευταίο χρόνο έλεγα "δε βαριέσαι, τελευταία χρονιά, άντε να φύγουμε να ησυχάσουμε" και τα πέρασα όλα αβαβά, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές άκουγα ιστορίες που μ' έκαναν να βλέπω κόκκινο. Το να επεκτείνεις την θητεία και τις αρμοδιότητες ενός ατόμου που δεν ελέγχεται από πουθενά για την ικανότητά του, ούτε καν σαν δασκάλου, πόσο μάλλον σαν διευθυντή, είναι επιεικώς γελοίο, επικίνδυνο και ανάρμοστο. "Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεβάτι". Αυτό συμβαίνει όταν κάνεις κάποιον ξαφνικά απόλυτο άρχοντα, με υπερβολικές εξουσίες και ελευθερίες. Είναι δυνατόν να αξιολογεί ο διευθυντής τους εκπαιδευτικούς; Είναι δυνατόν ο διευθυντής να αξιολογεί και να κατατάσσει τους μαθητές; Ποιος εγγυάται σε δασκάλους και μαθητές ότι αυτό θα γίνεται αξιοκρατικά και όχι ρουσφετολογικά, με μόνο κριτήριο τις συμπάθειες ή αντιπάθειες του εκάστοτε διευθυντή, είτε μιλάμε για τους δασκάλους, είτε για τους μαθητές και τους γονείς τους;

Μαθητές δύο ταχυτήτων...

Photo: freepik.com

Πρόσφατα όμως διάβασα την ανακοίνωση ότι πλέον τα παιδιά δεν θα μοιράζονται αλφαβητικά σε τμήματα, αλλά σε ομάδες "δυνατοτήτων" ας το πούμε. Συγκεκριμένα λέει ότι ο Σύλλογος Διδασκόντων δύναται να καθορίζει κριτήρια με τα οποία θα κατανέμονται οι μαθητές σε τμήματα, όπως είναι η ποσοτική αναλογία μαθητών, οι μαθησιακές ανάγκες τους και η διαμόρφωση ομάδων με στόχο την μαθησιακή πρόοδο και κοινωνική ένταξή τους. Δεν είδα ούτε ένα θετικό σχόλιο στην δημοσίευση αυτή, όλοι μιλούσαν για διαχωρισμό, διχόνοια και ταμπέλες. Και αναρωτήθηκα γιατί όλοι αντιδρούν έτσι, αφού εγώ το βρήκα πολύ σωστό. Τόσα χρόνια λέμε ότι δεν γίνεται όλα τα παιδιά να είναι ίδια, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες δυνατότητες και ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν το σχολείο προσπαθούσε να ανακαλύψει το ταλέντο και την κλίση του κάθε παιδιού και να το βοηθήσει να το αναπτύξει, παρά να τα βάζουμε όλα στο ίδιο καζάνι και να απαιτούμε από ένα ψάρι να μάθει να σκαρφαλώνει ένα δέντρο και από μια μαϊμού να αναπνέει μέσα στο νερό. Η δική μου σκέψη ήταν ότι είναι προτιμότερο τα παιδιά να είναι χωρισμένα σε τμήματα διαφορετικών ταχυτήτων ανάλογα με τις δυνατότητές τους, παρά να είναι ανάκατα σ' ένα τμήμα όπου ο δάσκαλος θα αναγκάζεται να ρίχνει μία εκ των δύο "ομάδων", είτε προχωρώντας με τον ρυθμό των πιο "γρήγορων", αφήνοντας κενά στους μεν, είτε με τον ρυθμό των πιο "δύσκολων", κρατώντας πίσω τους δε.

Το ίδιο βράδυ το συζήτησα με την κουμπάρα (πίνοντας βότκες, γιατί έτσι γίνονται όλες οι σοβαρές συζητήσεις, όλοι το ξέρουμε αυτό) και μου εξήγησε, ότι το θέμα δεν είναι ο διαχωρισμός αυτός καθαυτός, αλλά το ποιος θα τον κάνει και με τι κριτήρια. Όπως επίσης, το θέμα είναι με τι γνώσεις και προσόντα θα αναλαμβάνει ο κάθε δάσκαλος το κάθε τμήμα. Γιατί κανείς δεν θα θέλει το τμήμα με τους μέτριους ή "κακούς" μαθητές. Φυσικά, έχει δίκιο. Όλο αυτό είναι πολύ σωστό, αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο υπόβαθρο να το υποστηρίξει. Έτσι άρπα κόλα που γίνονται όλα σ' αυτή τη χώρα, που η όλη προετοιμασία των δασκάλων θα είναι μερικά ταχύρρυθμα σεμινάρια, βοήθειά μας. Αν έλεγε το υπουργείο ότι όλο αυτό θα ξεκινήσει για τους μαθητές που θα πάνε φέτος 1η δημοτικού και 1η γυμνασίου ίσως, όπου και αυτή η χρονιά θα ήταν χρονιά αξιολόγησης των παιδιών, ενώ παράλληλα θα προετοιμάζονταν καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου οι εκπαιδευτικοί, ώστε να μπορεί να γίνει αυτός ο διαχωρισμός από την 2η τάξη του δημοτικού/γυμνασίου, τότε ίσως θα ήταν πιο εύκολα αποδεκτό από τους γονείς. Το ν' αποφασίζεις κάτι τέτοιο ξαφνικά μέσα στο καλοκαίρι και να περιμένεις να δουλέψει από Σεπτέμβρη, χωρίς καμία προετοιμασία, είναι όπως και να το δεις, χαζομάρα. Οι πιο έμπειροι δάσκαλοι/καθηγητές θα προτιμούν να παίρνουν τα εύκολα τμήματα, με τους "καλούς" μαθητές, ώστε να βγαίνει η δουλειά τους αβασάνιστα και τα υπόλοιπα παιδιά θα ξεμένουν είτε με άπειρους και απροετοίμαστους δασκάλους, είτε με όλους τους ακατάλληλους, με ψυχολογικά προβλήματα και θέματα συμπεριφοράς, που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, και οι μεν γονείς δεν μπορούν να τους ξεφορτωθούν, το δε σύστημα τους προστατεύει, παρά τα όποια παράπονα και καταγγελίες έχουν γίνει.

Συμπέρασμα...

Παρά τις όποιες καλές προθέσεις του υπουργείου να εξευρωπαΐσει τα σχολεία, το να το κάνεις πρόχειρα και μπακαλίστικα, θα έχει τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα με το ως τώρα καθεστώς. Τα παιδιά μας είναι το μέλλον αυτής της χώρας και το να τα κάνουμε πειραματόζωα δεν χτίζει κανένα μέλλον ούτε για τα παιδιά, ούτε για τη χώρα. Όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα βήμα μπροστά και να εκσυγχρονίσεις ένα τριτοκοσμικό σύστημα, πρέπει να το κάνεις αργά, σταδιακά, ξεκινώντας να διορθώνεις την κατάσταση από τα σαθρά θεμέλια. Τα πασαλείμματα καλύπτουν επιφανειακά το πρόβλημα, η μούχλα θα ξανά βγει στην επιφάνεια, ενδεχομένως σε πολύ χειρότερη μορφή από την υπάρχουσα. Κυρία Κεραμέως, μπορεί να βιάζεστε να κάνετε όσα περισσότερα μπορείτε εντός της θητείας σας, αλλά τα κάνετε με τόσο λάθος τρόπο, που αργά ή γρήγορα όλο το κτίσμα θα πέσει στο κεφάλι σας να σας πλακώσει. Όσο για τους γονείς που μιλούν για ταμπέλες και διχόνοιες, αν νομίζουν ότι αυτά δεν συμβαίνουν και στο τωρινό σύστημα, μάλλον κοιμούνται όρθιοι. Οι δάσκαλοι δεν είναι χαζοί... Μπορεί να είναι ακατάλληλοι, να βαριούνται, να έχουν ψυχολογικά, αλλά χαζοί δεν είναι. Μέσα στο πρώτο 2μηνο (το πολύ) έχουν καταλάβει ποιοι μαθητές έρχονται για να μάθουν, ποιοι θα ήθελαν αλλά δυσκολεύονται και ποιοι είναι τουρίστες. Το ίδιο και οι ίδιοι οι μαθητές. Οι ταμπέλες κολλιούνται για πλάκα στο πιτς φυτίλι. "Φυτό", "Σπασικλάκι", "Κουλ", "Βλάκας", "Στόκος", "Ρουφιάνος", "Γλείφτης"... Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, πριν κρίνουμε ας κάτσουμε να σκεφτούμε αντικειμενικά. Γιατί το πρόβλημα εκεί είναι, στην αντικειμενικότητα, επειδή αρνούμαστε να παραδεχτούμε, ακόμα και στον εαυτό μας, ότι το παιδί μας ίσως έχει κάποιες μαθησιακές δυσκολίες ή ότι το έχουμε αφήσει τόσο αμολητό, που πηγαινοέρχεται στο σχολείο άπρακτο.