Τετάρτη, 28 Ιουλίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Το απόλυτο κενό... Το κεφάλι μου εννοώ. Δεν ξέρω για τι θέλω να σας μιλήσω σήμερα. Είμαι σε διακοπές mode, τελευταία βδομάδα στη δουλειά, το Σάββατο την κάνουμε τάχιστα για δύο βδομάδες στο "χωριό". Να κάνουμε τα μπανάκια μας, να πιούμε τα κρασάκια μας, να διαβάσουμε τα βιβλία μας και να ξύσουμε τα τέτοια μας, με το σ'μπάθειο. Οπότε βαριέμαι που ζω. Βαριέμαι να σκεφτώ, βαριέμαι να σχολιάσω την επικαιρότητα, βαριέμαι ακόμα και να γκρινιάξω. Χάλι μαύρο! Λε καταστασιόν τρε τραζίκ!

Photo: fundcalibre.com

Οπότε θα σας μιλήσω για το μοναδικό πράγμα που δεν βαριέμαι. Τις διακοπές! Κατ' αρχάς, θέλω να σας διευκρινίσω γιατί βάζω το "χωριό" σε εισαγωγικά. Το "χωριό" λοιπόν, δεν είναι το χωριό μου, αφού δεν έχω χωριό (εδώ δεν ξέρω καλά καλά από ποια χώρα είμαι, σιγά μην κάτσω να ψάχνω χωριά). Το μοναδικό χωριό των προγόνων μου που γνωρίζω είναι τα Καλάτα στην Κεφαλονιά, απ' όπου ήταν ο παππούς μου, από τη μεριά της μαμάς μου. Το "χωριό" δεν είναι ούτε του άντρα μου, ουδεμία σχέση έχει. Το "χωριό" είναι το χωριό του άντρα της πεθεράς μου, στο οποίο έχουν σπίτι και στο οποίο, πλην μιας φοράς που πήγαμε στους Ωρεούς Ευβοίας (χάλια, μην πάτε) και μία φορά που πήγαμε Γύθειο, είναι ο μοναδικός προορισμός διακοπών μας την τελευταία δεκαετία που ήμαστε ζευγάρι. Ωραίο το χωριό, το έχουμε αγαπήσει, έχει γίνει και δικό μας χωριό πια. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το μαγικό, είναι ένα κλασσικό χωριό-κωμόπολη της Μεσσηνίας, όχι πολύ κοντά, ούτε πολύ μακριά από τη θάλασσα. Όμως σε 25 λεπτά είσαι στην πλησιέστερη παραλία, το Ντιβάρι, που είναι τέλεια γιατί είναι κόλπος και δεν πιάνει ποτέ κύμα, δε πα' να 'χουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου. Και σε απόσταση το πολύ μίας ώρας μπορείς να επισκεφτείς Φοινικούντα, Μεθώνη, Κυπαρισσία, Βοϊδοκοιλιά, Πετροχώρι και πάμπολλες ακόμη καταπληκτικές παραλίες. Εντάξει, η Βοϊδοκοιλιά δεν μ' αρέσει. Είναι ωραία να την βλέπεις μόνο αεροφωτογραφία τελικά. Ο δρόμος είναι δύσβατος, δεν υπάρχει ο παραμικρός ίσκιος, περιτριγυρίζεται από βάλτους (οπότε σε τρώνε τα κουνούπια και οι σφίγγες) και αν θες να πας να κάτσεις πιο 'κει, σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις τον κύκλο ποδαράτο, φορτωμένος μπαγκάζια προφανώς (ομπρέλες, καρέκλες, ψυγεία κλπ), ή να πας με μία πετσέτα μόνο, να κάνεις μια βουτιά και να φύγεις. Όλες οι υπόλοιπες παραλίες όμως, αν τις πετύχεις να μην φυσάει διαολεμένα, είναι καταπληκτικές!

Photo: Μπάλος, Κρήτη

Ευελπιστώ του χρόνου, να έχουν ηρεμήσει τα πράγματα με τον κορωνάτο φίλο που μας έχει μπαστακωθεί και να μπορέσουμε -με κοινωνικό τουρισμό- να επισκεφθούμε κανένα νησί, που το έχει καημό η κόρη μου. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ πεθύμησα νησάκι. Νομίζω ότι αν δεν μπεις καράβι, δεν καταλαβαίνεις πραγματικά διακοπές. Θα φανεί στην νεκροψία τι θα καταφέρουμε. Βέβαια, θα σκοτωθούμε για το που θα πάμε, το έχω δει το όνειρο, καθ' ότι ο άντρας μου θέλει να πάει σ' όλα τα νησιά που εγώ έχω ήδη πάει πριν γνωριστούμε και θα προτιμούσα να δω κάτι καινούργιο. Για πείτε καμία ιδέα, που είναι οικονομικά και όμορφα να πας; Μη μου αρχίσετε τίποτα παλαβά, να θυμάστε ότι έχετε να κάνετε με 44χρονους, δεν πάμε να ξεσαλώσουμε, αλλά να ξεκουραστούμε, να κάνουμε μπάνια και να δούμε όμορφα μέρη της Ελλάδας. Να έχει να πας καμιά βόλτα το απόγευμα, να πιείς ένα ποτό, να χαζέψεις κόσμο, να μην μας τα κάνει αερόστατα η μικρή "που με φέρατε εδώ με τα ΚΑΠΗ. Βαριέμαι. Πάλι μέσα θα κάτσουμε; Καλά δεν έχει τίποτα να κάνουμε εδώ; Μόνο παππούδες σαν εσάς έρχονται;" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Όπως ήταν στους Ωρεούς δηλαδή. Παναγία μου, τι κοψοφλεβιά ήταν τούτη; Οι παραλίες αδιάφορες, η περιοχή αδιάφορη, όλα βαρετά και αδιάφορα.

Βιβλία...

Πάμε παρακάτω όμως. Παρήγγειλα βιβλία για τις διακοπές, δυστυχώς μόνο 3, γιατί ήθελα να πάρω και τρία της μικρής, και δεν έβγαινα μάνα μου για παραπάνω. Περιττό να σας πω, ότι την επόμενη μέρα τα είχα παραλάβει! Απιστεύταμπλ μου φάνηκε. Τελικά ο κορωνοϊός μπορεί να μας έχει κάνει καλό σε κάνα-δύο τομείς. Τέλος πάντων, πήρα 3 βιβλία του Chris Carter, που είναι η νέα μου καψούρα από πέρυσι. Δύο στα ελληνικά ένα στ' αγγλικά. Κάθε χρόνο παίρνω τουλάχιστον ένα βιβλίο στ' αγγλικά, γιατί θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να εξασκείς τη γλώσσα και να μην "σκουριάζεις". Βέβαια, ήθελα διακαώς να πάρω το καινούργιο του John Grisham, το "A Time For Mercy", αλλά δεν ήταν άμεσα διαθέσιμο, μόνο κατόπιν παραγγελίας. Μου έχουν μείνει και 2-3 από πέρυσι που δεν πρόλαβα να διαβάσω, κατ' αρχάς γιατί πήρα πάρα πολλά και κατά δεύτερον γιατί είχαν έρθει στο "χωριό" και οι γονείς και τ' αδέρφια μου, οπότε δεν μπορούσα να την βγάζω μούγκα στην παραλία 8 ώρες με το βιβλίο μου. Δεν με άφηναν! Οπότε πιστεύω θα με φτάσουν για τις φετινές διακοπές. Της μικρής της πήρα 3 ακόμα βιβλία της σειράς "Ντετέκτιβ Κλουζ", αυτουνού του συγγραφέα, που στραμπουλάς την γλώσσα σου για να προφέρεις το όνομά του. Είναι τα μοναδικά βιβλία που την κατάφερα να διαβάσει ολόκληρα, έχει διαβάσει αισίως 13 της σειράς. Θα ήθελα να ξεκινούσε να διαβάζει κάτι λίγο πιο ουσιαστικό, κάτι εφηβικό, κάτι με περισσότερο βάθος και νόημα, αλλά μην είμαι αχάριστη. Θεωρώ ότι είναι κατόρθωμα που την έχω πείσει να διαβάζει οτιδήποτε εξωσχολικό και έχοντας αγοράσει πλέον 16, θα ήθελα να διαβάσει και να έχει όλη τη συλλογή. Πριν χρόνια της είχαν κάνει δώρο τον Μικρό Πρίγκιπα, τον οποίο ξεκίνησε να διαβάζει και τον παράτησε γιατί της φάνηκε τρομερά βαρετός. Αν την πείσω να το διαβάσει μέσα στα επόμενα 2 χρόνια, θα είμαι ευχαριστημένη. Όσο για τον άντρα μου, τον έχω στρώσει κι αυτόν, μην ανησυχείτε. Μιλάμε για άνθρωπο που δεν είχε ανοίξει βιβλίο στη ζωή του. Πλέον μπορεί να διαβάσει 2 βιβλία στις διακοπές, και αυτό για εμένα, είναι κατόρθωμα. Το καλό είναι ότι σπάνια χρειάζεται να του αγοράσω, αφού έχω τόσα βιβλία εγώ, που πάντα υπάρχει κάτι να διαβάσει. Εξάλλου, τον έχω κάνει φαν των Grisham & Carter!

Photo: amazon

Μαγιό...

Και τώρα πάμε στο αιώνιο βάσανό μου. Το μαγιό. Μακάριες οι μικρομεσαιόβυζες που μπορούν να ψωνίζουν 2-3 μαγιό των 10 ευρώ από τη λαϊκή για να κάνουν το κομμάτι τους κάθε καλοκαίρι, και κάθε χρόνο να τ' αλλάζουν. Οι κατάρα της μεγαλόβυζης είναι να τρέχει στις βιοτεχνίες να βρει κάτι που απλά να μπορεί να χωρέσει μέσα τον βύζο, δεν έχει σημασία αν της αρέσει, αν της πάει, αν έχει 50 ευρώ ή αν μοιάζει με τη θεία μου τη Νίτσα. Αρκεί να βρεις κάτι να μπορεί να το περικλύσει, να το κρατήσει, να το υποστηρίξει, χωρίς να φοβάσαι ότι θα κάνεις βουτιά και θα βρεθεί αλλού το βυζί, αλλού το σουτιέν. Μεγάλη κατάρα κορίτσια το μεγάλο στήθος! Να προσέχετε τι εύχεστε! Για να μην σας πω για τα υπόλοιπα προβλήματα, μέση, αυχενικά, καμπούρες, ρούχα που δεν μπορείς να φορέσεις, που δημιουργεί το βυζί που εύχεστε να είχατε. Το βυζί το σωστό πρέπει να χωράει στη χούφτα ακριβώς. Ούτε να περισσεύει χούφτα, ούτε να περισσεύει βυζί. Ωστόσο, χίλιες φορές να περισσεύει χούφτα, παρά βυζί. Δράμα! Πήγαμε πέρυσι και δώσαμε καμιά 40αριά ευρώ να πάρουμε μαγιό, λύσσαξε ο άντρας μου, επειδή αυτό που είχα πάρει 3 χρόνια πίσω είχε ξεφτίσει πλέον, πλύνε-βάλε. Πεταμένα λεφτά! Στις 2 βδομάδες έφυγαν μπανέλες, άρχισε να ξεφτίζει, όλα τα έπαθε. Παραιτήθηκε το μαγιό και αυτοκτόνησε. Φέτος είχα πάρει απόφαση να φορέσω το παλιό, το ξεφτισμένο, δεν ήμαστε να δίνουμε κάθε καλοκαίρι 50άρια για μαγιό και να τα πετάμε. Ο άντρας μου είχε λυσσάξει, μου έδωσε 50 ευρώ να πάω να πάρω, εγώ το έκανα βιβλία, αρνούμαι του λέω. "Κι εγώ αρνούμαι να σε πάω παραλία σαν τον λέτσο" να μου λέει. Δε με νοιάζει, ν' απαντώ, δεν κάνω και καθόλου μπάνιο, θα αράξω ξαπλώστρα με το βιβλίο και το φρέντο μου, θα πηγαίνω να βρέχω πατουσάκια όταν σκάω, σαν τις γιαγιάδες και τέλος. Λεφτά για μαγιό δεν δίνω!

Αξεσουάρ παραλίας...

Έλα όμως που τα πεθερικά μας ενημέρωσαν ότι ο τυπάς στην αγαπημένη μας παραλία, που είχε τις ξαπλώστρες δωρεάν με ότι πάρεις, πήρε πόδι γιατί τα έχει πάρει όλα σβάρνα ο γνωστός επιχειρηματίας της ευρύτερης περιοχής, και τέρμα οι τσάμπα ξαπλώστρες, 10 ευρώ το σετάκι λέει! Οπότε σιγά μη δώσουμε 150 ευρώ μόνο για ξαπλώστρες. Πήγαμε και ψωνίσαμε ομπρέλες και καρεκλάκια. Βέβαια, είναι το χειρότερό μας, shoot me now η κατάσταση. Κουβάλα το πρωί, στήσε, έχε το νου σου μην πάρει ο αέρας την ομπρέλα και σκοτώσει κανέναν άνθρωπο ή βρεθεί ξαφνικά μεσοπέλαγα καθ' οδόν για Ζάκυνθο, ξέστησε το μεσημέρι -που έχεις γίνει κουνουπίδι μετά από 8 ώρες ήλιο και θάλασσα- ξανά κουβάλα στο αμάξι. Μιλάμε για βασανιστήρια, τύφλα να 'χουν οι ιερείς του Μεσαίωνα. Αλλά 150 ευρώ, φιλαράκι, είναι μάνι-μάνι οι βενζίνες μας να πάμε και να έρθουμε στο χωριό. Τώρα θα μου πεις, δώσαμε ένα 80άρι για να πάρουμε όλα τα συμπράκαλα, αλλά μακροπρόθεσμα, θα γίνει απόσβεση και θα βγούμε κερδισμένοι. Αν υποθέσουμε ότι δεν διαλύσουν μέσα στο καλοκαίρι και χρειαστούμε άλλα του χρόνου. Γιατί το έχουμε πάθει κι αυτό παλαιότερα...

Κι εκεί που ήμασταν στο εμπορικό να πάρουμε τα κλαμπατσίμπαλα της παραλίας, μπαίνουμε και σε γνωστή αλυσίδα με αθλητικά και ρούχα και μαγιό και τα πάντα όλα, γιατί δεν βρήκαμε καρεκλάκια θαλάσσης στην γνωστή αλυσίδα παιχνιδοκαταστημάτων, και βλέπουμε και έχει τα μαγιό με τρελή έκπτωση, τέλος Ιουλίου γαρ. Βρίσκει τ' αγόρι μου ένα καταπληκτικό για πάρτι του με 13 ευρώ και με απειλεί ότι αν δεν πάρω κι εγώ, δεν θα το πάρει ούτε εκείνος. Και κάπου εκεί αρχίζει το μαρτύριό μου. Ξέρω ότι στο μεγαλύτερο μερίδιο γυναικών, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από το shopping. Μπες-βγες στα μαγαζιά, μπες-βγες στα αποδυτήρια, βάλε-βγάλε ρούχα, πέρα-δώθε, μέσα-έξω κλπ. Εγώ όμως το σιχαίνομαι. Σκότωσέ με καλύτερα. Προτιμώ να κυκλοφορώ ρακένδυτη, παρά να μπω στην διαδικασία αυτή. Στ' αναμεταξύ, καταλαβαίνετε ότι τέλος Ιουλίου, ναι μεν είναι σούπερ οι τιμές, αλλά μιλάμε για ότι έχει ξεμείνει από τις ορδές λυσσασμένων shoppers κατά τις εκπτώσεις. Και ενώ θα έλεγες ότι οκ, θα έχουν φύγει τα small, medium και θα βρεις κάτι σε large, extra large, να μπεις κι εσύ μέσα, "think again" σου λέει χαμογελώντας σαρδόνια το σύμπαν και ο Κοέλιο. Βρίσκω small, extra small, medium, large (αλλά δεν χωράνε μάνα μου). Το μοναδικό xlarge μαγιό που υπήρχε σε ολάκερο το κατάστημα ήταν ένα μαύρο με άσπρες βούλες ολόσωμο. Το κοιτάω απογοητευμένη, τραγουδώντας μέσα μου "it was an itsy bitsy teenie weenie yellow polkadot bikini" και σκεπτόμενη ότι τελίκα δεν το γλιτώνω, θα πηγαίνω παραλία σαν τη θεία μου τη Νίτσα. Ο καλός μου, απτόητος, να μου βρίσκει όλα τα large να δοκιμάσω, κάτι αθλητικά του πανακρίβου "δε με νοιάζει πόσο κάνει, αν σου κάνει και σ' αρέσει, θα το πάρεις". Αλλά δεν μου έκανε τίποτα. Πήρα να δοκιμάσω και το μαγιό της θείας Νίτσας, ελπίζοντας να το πάρει απόφαση ότι θα πάρει μόνο εκείνος μαγιό -προτιμότερο να μείνω με το περσινό από το να κυκλοφορώ σαν 70χρονη- και κοίτα να δεις! Του αρέσει και μου ψιλο-αρέσει πάνω μου. Είναι λίγο θεία-Νίτσα, αλλά όχι τελείως. Αλλά χωράει το βυζί, χωράει το κωλί, χωράει γενικώς. Αρχίζω απευθείας τη μουρμούρα ότι γιατί να δώσουμε 40 ευρώ για κάτι που είναι κομψι-κομψα, δεν άκουγε κουβέντα ο άνθρωπος. Πάμε ταμείο με βαριά καρδιά και μας λέει το μαγικό ποσό 27,48! Προφανώς το ταμπελάκι ανέφερε την αρχική τιμή και όχι την έκπτωση! Και κάπως έτσι, κονόμησα μαγιό με 14 ευρώ, και καθόλου δεν με νοιάζει που θα Νιτσίζω!

Επίλογος...

Ήθελα να σας πω κι άλλα πράγματα, αλλά παλεύω τρεις μέρες να ολοκληρώσω αυτό το άρθρο και τελειωμό δεν έχει. Οπότε, κάπου εδώ τελειώνει το παραλήρημά μου. Σας εύχομαι να περάσετε καλά ότι και αν κάνετε, όπου και αν πάτε, ή δεν πάτε. Σημασία έχει να ξεκουραστείτε και να γεμίσετε μπαταρίες, γιατί μας περιμένει άλλη μία δύσκολη χρονιά, πολύ φοβάμαι! Τρέξτε να δημιουργήσετε αναμνήσεις, είτε είναι στην Αθήνα, είτε είναι στο χωριό, είτε είναι σ' έναν νέο προορισμό! Εμείς θα τα ξανά πούμε προς τα τέλη Αυγούστου! Να προσέχετε τους εαυτούς σας!

«Όλοι οι μεγάλοι ήταν παιδιά πρώτα… Αλλά λίγοι το θυμούνται»

"Ο μικρός Πρίγκιπας"

Antoine de Saint-Exupery