Τρίτη, 10 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Σε συνέχεια της κουβέντας που κάναμε την προηγούμενη φορά για τα ζόρια που τραβάω με την κόρη μου που μπαίνει στην εφηβεία και έχει ερωτοχτυπηθεί, θέλω σήμερα να γκρινιάξω πιο γενικά για το πως ένα παιδί μπορεί να σε φέρει στα όριά σου! Ξέρω ότι δεν υπάρχει μάνα εκεί έξω που δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι εννοώ!

Φίλε, αν θέλει να σε νευριάσει, θα σε νευριάσει! Και αυτό είναι το πιο εξοργιστικό! Ότι το κάνουν επίτηδες! Το βλέπεις να κοιμάται, ή να έρχεται να σ' αγκαλιάζει και σκέφτεσαι "αχ μωρέ το αγγελούδι μου". Και μετά από λίγο το κοιτάς σοκαρισμένη να κάνει σαν το κοριτσάκι στον εξορκιστή και αναρωτιέσαι πως κρατιέσαι και δεν το σκοτώνεις και γιατί ήθελες εξ' αρχής να γίνεις μάνα... Και ξέρει ότι δεν θα τη σκαπουλάρει, το βλέπει ότι είσαι όριο, ότι όπου να' ναι θα αρχίσεις να ουρλιάζεις εσύ σαν δαιμονισμένη, το προειδοποιείς, αλλά συνεχίζει, εκεί, ακάθεκτη, κοιτώντας σε με μάτια που γελούν! Σαν να σκέφτεται "εδώ θα κάτσεις να φτύσεις το γάλα της μάνας σου, μάνα!".

Όπως είπα και την προηγούμενη φορά, σε γενικές γραμμές δεν έχω πρόβλημα μαζί της στο θέμα του διαβάσματος. Από την 3η δημοτικού διαβάζει τα πάντα μόνη της, εκτός από την ιστορία, για την οποία μέχρι και τα Χριστούγεννα του 2019 μπορούσε να με φτάσει στο φόνο. Μαθαίναμε μια πρόταση και μόλις πηγαίναμε στην επόμενη ξεχνούσαμε την προηγούμενη. Επειδή λοιπόν στις αρχές της περσινής σχολικής χρονιάς άρχισα να κάνω εικόνα ότι την κοπανάω στο κεφάλι με το βιβλίο μέχρι να γίνει φύλλο και φτερό (κι αυτή και το βιβλίο), της είπα ότι από το νέο έτος θα διαβάζει μόνη της και θα έρχεται μόνο να την ελέγχω ή να της εξηγώ καμία άγνωστη λέξη. Γκρίνιαξε στην αρχή, αλλά μόλις της εξήγησα ότι έχουν σπάσει τα νεύρα μου, ότι δεν γίνεται για την ιστορία εγώ να τελειώνω τις δουλειές του σπιτιού στις 11 το βράδυ και ότι είμαι ένα τσακ πριν την κάνω μαύρη στο ξύλο, συμφώνησε.

Δεν έχω συμβουλή να σου δώσω για το πως πρέπει να αντιμετωπίσεις το θέμα του διαβάσματος, αφού προφανώς όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια και κάποια χρειάζονται παραπάνω σπρώξιμο ή βοήθεια, ενώ άλλα όχι. Το μόνο που ξέρω με βεβαιότητα να πω, είναι ότι αν το παιδί δεν έχει κάποιο μαθησιακό πρόβλημα, καλό είναι από την 1η δημοτικού και κάθε χρόνο να το αφήνεις όλο και περισσότερο να τα κάνει μόνο του, για να μην καταλήξεις είτε με xanax είτε στη φυλακή για παιδοκτονία. Αυτό που πρέπει να καταφέρεις να κάνεις πολύ γρήγορα, είναι να "διαβάσεις" εσύ το παιδί σου, να καταλαβαίνεις αν δεν διαβάζει γιατί έχει κάποιο πρόβλημα, αν είναι από τεμπελιά ή αν το κάνει απλά για να του αφιερώνεις περισσότερο χρόνο. Μόλις καταλάβεις τι συμβαίνει, είναι εύκολο να αποφασίσεις μετά ποια γραμμή θα ακολουθήσεις.

Για να επανέλθω στο δικό μου παιδί, είχαμε ΠΑΝΤΑ πρόβλημα με τ' αγγλικά... Ρε να μην τα θέλει για να κανένα λόγο; Τι να την δελεάζω με το ποσό ωραίο θα είναι να καταλαβαίνει τα τραγούδια και τις ταινίες χωρίς μετάφραση, τι για τα ταξίδια που θα κάνει στο εξωτερικό και θα μπορεί να συνεννοηθεί, τι να εξηγώ ότι δεν πας πουθενά πλέον χωρίς αγγλικά συν άλλη μια ξένη γλώσσα. Τίποτα! Στο βρόντο! Αλλάξαμε φροντιστήριο όταν τελειώσαμε τις junior, δεν άλλαξε όμως τίποτα στη διάθεσή μας να μάθουμε. Στα τεστ κάθε κεφαλαίου έπαιρνε σχεδόν άριστα, στα τρίμηνα έπαιρνε πολύ καλούς βαθμούς και στο εφ' όλης της ύλης στο τέλος της χρονιάς έπαιρνε βαθμολογία 65%. Τελειώνοντας η περσινή χρονιά, όπως τελείωσε (με τηλεκπαίδευση του κώλου), οι δάσκαλοι στο φροντιστήριο είπαν ότι δεδομένων των συνθηκών, καλά τα πήγε. Εγώ όμως έβλεπα ότι το παιδί στην Β' κανονική δεν ήξερε να σχηματίζει μια σωστή πρόταση, δεν καταλάβαινε σχεδόν τίποτα και είχε απαράδεκτη προφορά, κάτι το οποίο μπορεί να με αρρωστήσει! Όταν ακούω "Χάους", "Γουίντοου" κλπ βγάζω φλύκταινες!

Σαφώς και η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας δεν είναι εύκολο πράγμα, σαφώς και τα παιδιά πλέον έχουν πολύ βαρύ πρόγραμμα οπότε βλέπουν αγγαρεία την ξένη γλώσσα και σαφέστατα δεν φταίνε τα παιδιά που μιλάνε αγγλικά με ελληνική προφορά, αφού και οι περισσότεροι δάσκαλοι έχουν αυτήν ακριβώς την προφορά. Το καλύτερο είναι κατά τη γνώμη μου, να βρείτε δασκάλα native speaker, και το μάθημα να γίνεται αποκλειστικά στην γλώσσα που μαθαίνει. Μόνο έτσι το παιδί θα μάθει σωστά μια ξένη γλώσσα και θα έχει και σωστή προφορά.

Αφού λοιπόν με τα 2 φροντιστήρια δεν είδαμε προκοπή, βρήκαμε μια δασκάλα για ιδιαίτερα φέτος, μπας και βρούμε και την υγειά μας. Δεν την βρήκαμε native speaker βέβαια, καθ' ότι δεν νομίζω ότι διαθέτουμε τέτοια στην ευρύτερη περιοχή, αλλά το πρώτο που τέσταρα ήταν η προφορά! Η ουσία είναι ότι στο ιδιαίτερο, θέλει δε θέλει θα παρακολουθήσει και θα διαβάσει. Εξήγησα στη γυναίκα ότι δεν με ενδιαφέρει να βγαίνει η ύλη της χρονιάς εγκαίρως, αλλά να μάθει το παιδί αγγλικά και ας πάρει το lower στο λύκειο, αρκεί να μιλάει σωστά! Φυσικά στο διαγώνισμα που της έβαλε για να δει το επίπεδο, έφερε τα γνωστά 65%, οπότε αναγκαστήκαμε να επαναλάβουμε την Β' κανονική. Και δεν με νοιάζει καθόλου, μόνο τα λεφτά που δώσαμε πέρυσι κλαίω. Μέχρι στιγμής τα πάει πολύ καλά, είναι πιο ενθουσιασμένη και ορεξάτη και είναι και η δασκάλα ευχαριστημένη! Ελπίζω να συνεχίσει έτσι! Όπως και να 'χει, το αποτέλεσμα θα φανεί στην νεκροψία!

Για το άλλο θέμα για το οποίο μπορούμε να γίνουμε σώβρακο είναι, εννοείται, η καθαριότητα του δωματίου της. Αδερφάκι μου, μπορεί 9 χρόνια να λέω κάθε μέρα τα ίδια πράγματα και να μην μπορεί να τα χωνέψει με τίποτα. Βομβαρδισμένο τοπίο μονίμως, παπούτσια πεταμένα παντού, το κρεβάτι ανάστατο, ξύσματα μολυβιών και γόμας στο πάτωμα γύρω από το γραφείο, hoverboard παρατημένο στη μέση του δωματίου, όλα ανάστα! Και παντού, ΠΑΝΤΟΥ μπουκαλάκια νερού. Να έχουμε μείνει χωρίς νερό στο ψυγείο και η δικιά σου να έχει ένα στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, ένα στο κομοδίνο, ένα πάνω στην παπουτσοθήκη και ένα στο γραφείο! Εγώ φταίω το ξέρω, που δεν την έβαζα από μικρή να το συγυρίζει μόνη της, γιατί έλεγα παιδί είναι, άστο να παίξει μωρέ. Λούσου τα τώρα κοπελιά!

Ένας άλλος μόνιμος καβγάς, ο οποίος, ευτυχώς, φέτος έχει κάπως βελτιωθεί, είναι το θέμα της προσωπικής υγιεινής. Γκρίνια για να κάνουμε μπάνιο, γκρίνια να πλύνουμε δόντια, γκρίνια να πλύνουμε το πρόσωπο με το σαπούνι για την ακμή, γκρίνια να βάλουμε κρέμα στο πρόσωπο μετά το πλύσιμο, και κρέμα για την ατοπική δερματίτιδα στο σώμα. Φέτος γκρινιάζουμε μόνο για την κρέμα σώματος, τα άλλα τα κάνουμε χωρίς γκρίνια, αλλά 2 ώρες αφού το πει η μαμά (μην παίρνω και πολύ αέρα), και τα δόντια θα τα ξεπετάξουμε σε χρόνο dt... Να μείνει χωρίς δόντια το σκασμένο να δω τι θα καταλάβει!

Και τέλος, θέλω λίγο να σου πω για τα πράγματα που έχουμε ξεχάσει στο σχολείο όλα αυτά τα χρόνια... Νομίζω μόνο τον εαυτό της δεν έχει ξεχάσει εκεί. Μπουφάν, ζακέτες, κασετίνες, μολύβια, στυλό, γόμες, ολόκληρη την τσάντα, τη σακούλα με όλα τα συμπράκαλα για τα εικαστικά, ταπεράκια, παγούρια... Περιουσίες ολόκληρες! Εννοείται ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο σπίτι. Δέκα φορές να πω "έχεις εικαστικά σήμερα, μην ξεχάσεις την σακούλα με τα συμπράκαλα", τις μισές θα φύγουμε χωρίς τη σακούλα τελικά. Χωρίς τα μπουκάλια νερού, το κολατσιό, χωρίς κασετίνα γιατί "δε φταίω εγώ μαμά, την είχα στο γραφείο για το μάθημα των αγγλικών και ξέχασα να τη μαζέψω". Χωρίς μπουφάν, ομπρέλα, βιβλία... Ευτυχώς θυμάται να ντυθεί και να βάλει παπούτσια και δεν φεύγει με πιτζάμα και παντόφλα. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι πρέπει να αρχίσω να την ποτίζω καφέ, μήπως παίρνει μπρος ο εγκέφαλος πιο γρήγορα το πρωί!

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά όμως! Από 1η του μήνα ξεκίνησα να της δίνω σταθερό εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι. Της είπα όμως ότι κάθε φορά που θα ξεχνάει κάτι είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι, θα της αφαιρώ 1 ευρώ! Κι ο Άγιος φοβέρα θέλει!

Πείτε μου σας παρακαλώ ότι δεν είναι μόνο η δικιά μου έτσι, γιατί θα τρελαθώ!

Κυριακή, 8 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Καλημέρες όμορφες, που λέει και το παιδί μου! Και αναφέρομαι στο παιδί μου, γιατί την προηγούμενη φορά συζητούσαμε για τα καλά της τηλεργασίας, και πόσο με εξυπηρετεί να μην είναι το παιδί μου αριστερά δεξιά σαν αδέσποτο μέχρι να σχολάσω. Όλες αυτές τις μέρες λοιπόν, είχα μαζί με την δουλειά, να χωνέψω ότι το κοριτσάκι μου μεγάλωσε και μπήκε στην εφηβεία για τα καλά... Πόσο δύσκολο είναι μανούλα μου! Μανούλα μου καλή, που έλεγες "θα μεγαλώσετε, θα γίνετε μανάδες και τότε θα με καταλάβετε!". Πόσο δίκιο είχες! Το κοριτσάκι μου που λες, αγαπημένο ημερολόγιο, ερωτεύτηκε... Μεγάλο το σοκ και ακόμα μεγαλύτερη η δυσκολία να αντιμετωπίσω όλη την κατάσταση με ψυχραιμία, ώστε να μου έχει εμπιστοσύνη και να νιώθει άνετα να τα συζητάει μαζί μου. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου, μην πληγωθεί, μην την εκβιάσουν ψυχολογικά να κάνει κάτι που δε θέλει, μην, μην, μην... Όμως νομίζω ότι τα πάω πολύ καλά! Ίσως γιατί υπήρχαν σωστές βάσεις και ήξερε ότι μπορεί να συζητάει μαζί μου. Ίσως γιατί όλες τις ως τώρα κρίσεις τις αντιμετώπισα ψύχραιμα και με συζήτηση. Πίστεψε με, οι αρχικές μου σκέψεις δεν συμπεριλάμβαναν ούτε ψυχραιμία, ούτε συζήτηση! Ξέρω ότι δεν μου τα λέει όλα, αλίμονο κάποια πράγματα ντρέπεται ένα παιδί να τα συζητήσει με τους γονείς του! Αρχικά, έχω να πω ότι αυτό που με συγκράτησε κάθε φορά από το να αντιδράσω λάθος, ήταν ότι προσπαθώ πάντα να θυμηθώ πως ένιωθα στην ηλικία της και πως αντιδρούσα εγώ στις υστερίες κ.λπ. των δικών μου γονιών. Γιατί τότε ο κανόνας ήταν ότι πρώτον δεν τα συζητάμε αυτά, και δεύτερον αν έπαιρναν κάτι χαμπάρι οι γονείς μας, η αντίδραση ήταν πάντα φωνές, τιμωρίες και μονόλογοι που σε γέμιζαν ενοχές για τις σχέσεις και το σεξ. Και δεν τους κατηγορώ γι΄αυτό. Ζούμε σε μία χώρα με χιλιάδες ταμπού σε ότι αφορά το σεξ, την παρθενιά, το ότι κορίτσια/γυναίκες είναι "πουτάνες" ενώ οι άντρες μάγκες. Το αποτέλεσμα αυτών των πολύ δικαιολογημένων αντιδράσεων ήταν εμείς να λέμε ψέματα προκειμένου να κάνουμε αυτό που θέλουμε, να μπλέκουμε με αγόρια και να μην ξέρουμε πως να διαχειριστούμε τις ορμές τους και την περιέργειά μας και να νιώθουμε ενοχές για κάθε βήμα που κάναμε, από το φιλί μέχρι το σεξ. Τελικά όταν σου έχουν πιπιλήσει το μυαλό τόσο πολύ ότι το σεξ είναι κάτι κακό και η παρθενιά κάτι ιερό, αλλά δεν σου έχουν πει τίποτα χρήσιμο, δεν σου έχουν εξηγήσει τίποτα για την όλη διαδικασία, με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξεις να το κάνεις με τον απολύτως λάθος άνθρωπο και την τελείως λάθος στιγμή. Κατ' αρχάς θεωρώ ότι όλα ξεκινάνε από το να έχεις μεγαλώσει το παιδί με αυτοπεποίθηση, ώστε να μην νιώθει ότι για να κερδίσει ή να κρατήσει ένα αγόρι, πρέπει να υποχωρεί στα θέλω του χωρίς να είναι ψυχολογικά έτοιμο ή σίγουρο. Και αυτό πρέπει να γίνει από την αρχή, όχι στην εφηβεία, τότε είναι αργά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να κάνεις το παιδί μετρημένο και προσγειωμένο και δεν ξέρω 'γω τι άλλο. Διαφωνώ. Πρέπει να κάνεις το παιδί σου να πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει ότι βάλει στο νου του. Ότι είναι όμορφο, έξυπνο και ταλαντούχο. Καλύτερα να ξεκινήσει την ζωή του με μεγάλη σιγουριά, αφού έτσι και αλλιώς η ζωή θα το προσγειώσει απότομα, παρά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και με τα χαστούκια που θα φάει, να πέσει στα τάρταρα. Απλά το μαθαίνεις να μην τα παρατάει στην αποτυχία, να μην απογοητεύεται και να συνεχίζει να προσπαθεί μέχρι να πετυχαίνει τους στόχους του. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Το παιδί ήταν παιδί με όλη την έννοια της λέξεως, μέχρι τη καραντίνα. Στη διάρκεια της καραντίνας μεγάλωσε απότομα. Ξαφνικά άρχισε να προσέχει πως ντύνεται, να τρωγόμαστε για τα σορτσάκια και τα κοντά μπλουζάκια... Μετά ξεκίνησε το δράμα των social media. Η δικιά μας δεν έχει ακόμα αριθμό κινητού, αλλά στην καραντίνα της έδωσα την παλιά συσκευή για να μπορεί να επικοινωνεί με τους συμμαθητές της, οπότε αναγκαστικά απέκτησε Facebook και messenger. Όλα έβαιναν καλώς. Μέχρι που ερωτεύτηκε φέτος... Και ενώ γενικά είναι πολύ καλή μαθήτρια και συνεπείς, είχαμε κάτι ξεστρατίσματα, να διαβάζουμε ως τις 11 το βράδυ γιατί κάθε τρεις και λίγο μιλούσαμε με το αγόρι μας που είχαμε καβγαδίσει... Η αρχική μου σκέψη ήταν να της πάρω το ρημάδι και να της το επιστρέψω όταν κλείσουν τα σχολεία. Κρατήθηκα όμως και της εξήγησα όμορφα κι ωραία ότι αν δεν συγκεντρώνετε στα μαθήματά της και χαζολογάει και πάει 11 για να τελειώσει, θα της το πάρω. Μετά είχαμε κάτι ξενύχτια, ενώ υποτίθεται ότι κοιμόταν. Οπότε πλέον το μαντζαφλάρι έρχεται μαζί μου όταν την πάω για ύπνο.

Η ουσία είναι να λες ξανά και ξανά, μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα σου, ότι όλα αυτά που νιώθει είναι πολύ φυσιολογικά, ότι είναι πολύ όμορφο και γλυκό, ότι είναι λογικό να ανακαλύπτουν την σεξουαλικότητά τους, ότι το σεξ είναι πολύ ωραίο, αρκεί να γίνει την σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο... Ότι δεν πρέπει να προχωράει παραπάνω από εκεί που θέλει γιατί κάποιο αγόρι θα της πει ότι αν αυτή δεν θέλει θα πάει σε άλλη που θέλει. Ότι πρέπει να βάζει τα όρια της, να λέει όχι και να μην αφήνει κανέναν να την κάνει να νιώσει άσχημα ή αμήχανα. Ότι πρέπει να προσέχει γιατί με τις ορμές που έχουν τα αγόρια στην εφηβεία, αν προχωρήσει πολύ, ενδεχομένως εκείνος να μην έχει την ψυχραιμία να κρατήσει τον εαυτό του. Εξίσου σημαντικό όμως είναι να εξηγήσεις και στο κορίτσι ότι και το ίδιο δεν έχει λόγο να βιάζεται, έχει πολλά χρόνια μπροστά της να ανακαλύψει όλα αυτά για τα οποία την τρώει η περιέργεια τώρα, να κάνει "baby steps" και να μην βιάζεται να τα νιώσει, ανακαλύψει και ζήσει όλα με το πρώτο καρδιοχτύπι. Ότι είσαι εκεί για εκείνη, ότι και αν συμβεί, ότι απορία και αν έχει, ότι δεν θα της πάρεις το κεφάλι, ότι μπορεί να συζητήσει τα πάντα μαζί σου, γιατί έχεις την εμπειρία να την συμβουλέψεις σωστά. Ότι καταλαβαίνεις ότι κάποια πράγματα ντρέπεται να στα πει, αλλά από την άλλη, οι φίλες της σίγουρα δεν θα ξέρουν να της λύσουν απορίες. Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν κινητά από μια ηλικία και έπειτα. Ξέρω ότι τους δίνει μια επικίνδυνη ελευθερία στην επικοινωνία, όμως είναι ο καλύτερος τρόπος να μπορείς να τα ελέγξεις, να ξέρεις με ποιον μιλάνε και τι λένε και κυρίως, που βρίσκονται. Ξέρω, θα μου πεις, σιγά το πράγμα, μπορεί να σβήνει τις συνομιλίες και να μην παίρνεις χαμπάρι. Χα! Γατάκι! Προγράμματα γονικού ελέγχου, you know? Αν όχι, ψάξου λίγο, έχει πολλά στο Google PLAY! Θα μου πεις, εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς social και κινητά τι πάθαμε. Τίποτα δεν πάθαμε, πολύ ωραία μεγαλώσαμε, αλλά για ρώτα τους γονείς σου πως ένιωθαν εκείνοι κάθε φορά που έβγαινες και αργούσες να γυρίσεις; Τώρα το παίρνεις ένα τηλέφωνο και του λες να τσακιστεί να γυρίσει! Η ουσία είναι, συναγωνίστρια μάνα, είτε έχεις αγόρι είτε έχεις κορίτσι, ΣΥΖΗΤΑ μαζί του. Μην κάνεις τον μπαμπούλα, αλλά θα βάλεις την φωνή, θα τα πεις ωμά-κοφτά όταν πρέπει, θα το προσγειώσεις στην πραγματικότητα που ζούμε. Και η πραγματικότητα που ζούμε είναι πολύ επικίνδυνη. Δεν προστατεύεις το παιδί με το να του τα παρουσιάζεις όλα ρόδινα από φόβο μην το πονηρέψεις πριν την ώρα του. Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και της υπερ-πληροφόρησης και παραπληροφόρησης. Αν δεν τα μάθει από εσένα, θα τα μάθει από το internet. Αφύπνισέ το σχετικά με τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω, στην ανάγκη τρόμαξέ το, για να μάθει να φυλάγεται. Μίλα πολύ, λέγε τα ίδια ξανά και ξανά μέχρι να τα εμπεδώσει. Κάνε την προσευχή σου σε όποιο Θεό πιστεύεις, να πάνε όλα καλά. Μην ενοχοποιείς το σεξ, εξήγησε στο παιδί τα πάντα και μάθε το σαν αγόρι να σέβεται τα κορίτσια (δεν έπεσαν από δέντρο, μανούλα τις γέννησε), και αν είναι κορίτσι, να έχει αξιοπρέπεια και να υπερασπίζεται τα θέλω και τα όριά του. Και είτε είναι αγόρι, είτε είναι κορίτσι, εξήγησέ του ότι δεν χρειάζεται να βιάζεται να μεγαλώσει πριν την ώρα του, έχει πολλά χρόνια μπροστά του να ανακαλύψει τον έρωτα, το αντίθετο φύλο, το σεξ και πάει λέγοντας. Ότι λέω δεν το λέω με βεβαιότητα, δεν είμαι ούτε παιδοψυχολόγος, ούτε ειδική. Τα λέω από προσωπική εμπειρία. Και δεν ξέρω αν θα πετύχω τον στόχο μου με αυτή την προσέγγιση, εξάλλου είμαστε μόλις στην αρχή. Απλά προσπαθώ να το χειρίζομαι όπως θα ήθελα να είχαν χειριστεί και την δική μου εφηβεία.

Αν όμως έχεις κάτι καλύτερο να προτείνεις, θέλω πολύ να ακούσω, να μάθω κάτι καινούριο και, ίσως, πιο αποτελεσματικό!

Εις το επανιδείν!

Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Μιλώντας πριν λίγες μέρες για την γραφιστική, έκανα μια αναδρομή στα 23 χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα και συνειδητοποίησα ότι ανεξάρτητα αν ήμουν σε περιοδικό, εκδοτικό οίκο ή τυπογραφείο, οι ώρες ήταν πάντα πολλές και τα χρήματά λίγα. Όμως θυμάμαι ότι κάποτε τα υπέμενα όλα αυτά πιο αβασάνιστα, και δεν νομίζω ότι αυτό οφειλόταν στο νεαρό της ηλικίας που συνεπάγεται περισσότερη υπομονή / θέληση για μάθηση ή οτιδήποτε τέτοιο. Νομίζω ότι ο κατήφορος ξεκίνησε όταν έγινα μητέρα...

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι μετάνιωσα που απέκτησα παιδί. Όσο δύσκολη και αν είναι η μητρότητα, όσο και αν σε δοκιμάζει σε πολλά επίπεδα η ανατροφή ενός παιδιού, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να το μετανιώσεις! Το θέμα είναι ότι ένα παιδί είναι μια ατελείωτη δοκιμασία αφ' εαυτού του. Όταν σε αυτό προσθέσεις το "εργαζόμενη / σύζυγος / νοικοκυρά", η κατάσταση γίνεται πραγματική κόλαση.

Προφανώς αυτό δεν ισχύει για όλες τις μητέρες, αφού κάποιοι άντρες συμμετέχουν και βοηθούν ουσιαστικά τόσο στην ανατροφή του παιδιού, όσο και στις υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού. Όμως, ας μην γελιόμαστε, μιλάμε για μειονότητα! Και όσες έχουν βρει τέτοιον σύντροφο, ας ευχαριστούν την καλή τους τύχη!

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι ότι, εγώ τουλάχιστον, νιώθω ότι τα κάνω όλα μισά. Που να δώσεις το 100% του εαυτού σου; Σε πόσα κομμάτια να κοπείς;

Βγαίνεις σε άδεια τοκετού και νιώθεις τύψεις, που άφησες το πόστο σου και φόβο ότι η θέση δεν θα σε περιμένει όταν γυρίσεις. Γυρνάς στη δουλειά σου μετά την άδεια και νιώθεις ενοχές που παράτησες το χρονιάρικο σε γιαγιάδες (αν είσαι τυχερή) ή σ' έναν παιδικό σταθμό με άγνωστους ανθρώπους. Κλαίει και σου απλώνει τα χεράκια και φεύγεις κλαμένη κι εσύ και γεμάτη τύψεις. Πως να συγκεντρωθείς στη δουλειά; Σιγά-σιγά ξανά μπαίνεις στο ρυθμό της δουλειάς και αποβάλλεις τις ενοχές (ως ένα βαθμό) που αφήνεις το μωρό σου σε ξένους. Γυρνάς όμως κουρασμένη και που να βρεις το κουράγιο και την υπομονή να ασχοληθείς ουσιαστικά με το παιδί, όταν πρέπει να μαγειρέψεις, να βάλεις πλυντήριο και να συμμαζέψεις λίγο το σπίτι; Ξεπετάς το παιδί και πλακώνεσαι στις δουλειές να προλάβεις, χάνεις την υπομονή σου μ' εκείνο που το 'χει πιάσει λογοδιάρροια και του βάζεις τις φωνές. Και ξανά οι τύψεις... Παρατάς τις δουλειές και ασχολείσαι με το παιδάκι σου. Για λίγο... Γιατί πρέπει να προλάβεις να μαγειρέψεις οπωσδήποτε. Και του υπόσχεσαι ότι το Σαββατοκύριακο θα περάσετε χρόνο μαζί, θα παίξετε, θα βγείτε βόλτα... Όταν έρχεται τελικά το ΣΚ είσαι τόσο κομμάτια, και υπάρχουν τόσες δουλειές να γίνουν στο σπίτι, που χρόνος για παιχνίδι. Άσε που υπάρχουν πάντα και οι κοινωνικές υποχρεώσεις, να βγεις για καφέ με φίλους που έχεις να δεις καιρό, να πας να δεις γονείς και πεθερικά...

Είμαι σίγουρη, καλό μου ημερολόγιο, ότι έτσι νιώθουμε οι περισσότερες. Κομμένες σε χίλια κομμάτια και το μυαλό μας πάντα αλλού. Στη δουλειά το μυαλό σου είναι στο παιδί. Με το παιδί το μυαλό σου είναι στις δουλειές του σπιτιού. Και με τις δουλειές του σπιτιού, ο νους σου είναι στη δουλειά. Ενοχές παντού και πουθενά δεν δίνεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά. Απελπισία! Και ξαφνικά το παιδί σου μπαίνει στη εφηβεία, και νιώθεις ακόμα περισσότερες ενοχές που δεν έκανες όλα όσα ορκιζόσουν να κάνεις όταν ήσουν ακόμα έγκυος. Και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δεν μπορείς να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Πόσο διαφορετικά θα τα είχες κάνει όμως αν είχες 2η ευκαιρία; Να σταματήσεις να δουλεύεις, ούτε λόγος. Κατ' αρχάς, δεν σε παίρνει οικονομικά και κατά δεύτερον, δεν θα ήθελες να μένεις σπίτι και να μην έχεις δικά σου χρήματα, να εξαρτάσαι από τον σύζυγο, που, κακά τα ψέματα, σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Να σταματήσεις να τρελαίνεσαι με τις δουλειές του σπιτιού; Πόσο να τις αγνοήσεις κι αυτές; Κάποια στιγμή πρέπει να καθαρίσεις για να μην πιάσεις κατσαρίδες κι αράχνες γλυκιά μου, πρέπει να μαγειρέψεις και πρέπει να σιδερώσεις όταν δεν έχει μείνει βρακί να φορέσεις...

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υποτιμήσω τις μη εργαζόμενες συζύγους / μητέρες. Οι γυναίκες απανταχού ξέρουμε ότι το να είσαι νοικοκυρά και μάνα είναι full time απασχόληση. Απλά, το να μοιράζεσαι στα δύο είναι λίιιιγο ευκολότερο από το να μοιράζεσαι στα τρία. Σου λείπει βέβαια η οικονομική ανεξαρτησία, αλλά... You win some, you lose some.

Τελικά καταλήγεις να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς, σε κάθε τομέα, και να κάνεις την προσευχή σου να πάνε όλα καλά. Να μην κάνεις λάθη στη δουλειά και να είσαι παραγωγική, να έχεις την οικογένειά σου ταϊσμένη, πλυμένη και σιδερωμένη και να αφιερώνεις λίγο, αλλά κάποιες φορές ουσιαστικό, χρόνο με το παιδί σου. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, φυσικά, να παραμελείς τον εαυτό σου. Και από εκεί πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα θαρρώ. Αν δεν είσαι καλά κουκλίτσα μου, πως θα είσαι παραγωγική, σωστός γονιός και καλή νοικοκυρά; Βάζεις πάντα προτεραιότητα τους άλλους, να είναι όλοι ευχαριστημένοι, και καταλήγεις δυστυχισμένη. Γι' αυτό πρέπει να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Και ας σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμελήσεις κάτι, είτε είναι ο σύζυγος, είτε το παιδί, είτε το σπίτι. Δικαιούσαι να αφιερώνεις λίγο χρόνο την εβδομάδα στον εαυτό σου.

Πήγαινε για καφέ με μια φίλη, φτιάξε τα νύχια σου, διάβασε ένα βιβλίο, δες την γλυκανάλατη ταινία που αρνείται να δει ο άντρας σου, κάνε κάτι για σένα μόνο! Ξέρω, τα 'χουν πει κι άλλοι, δεν τ' ακούς πρώτη φορά! Είναι όμως μια μεγάλη αλήθεια, που θα τη συνειδητοποιήσεις μόνο αν αναγκαστείς να τα στερηθείς όλα αυτά. Θυμάσαι, την πρώτη φορά, που σου είπα για τα πολλά ναυάγια της ζωής μου; Όχι, δεν θα στα αναλύσω σήμερα, αλλά θα σου πω, ότι ένα από αυτά τα ναυάγια, με ανάγκασε να στερηθώ μανικιούρ, καφέδες, διάβασμα... Και τώρα, παρότι δεν επέστρεψα ποτέ στα παλιά μεγαλεία (ούτε πρόκειται), είμαι ευγνώμων που μπορώ να αγοράζω ένα βιβλίο μια στο τόσο, που έχω Netflix για καμιά ταινία, που μπορώ να κάνω έστω ένα ημιμόνιμο στο νύχι κλπ.

Άσε που υπάρχουν πολλές οικονομικές ή και δωρεάν προτάσεις για να αφιερώνεις τον χρόνο σου σε κάτι δημιουργικό, αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη φορά!

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλες τις εργαζομενοπαντρεμενομανάδες!