Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Μιλώντας πριν λίγες μέρες για την γραφιστική, έκανα μια αναδρομή στα 23 χρόνια που κάνω αυτό το επάγγελμα και συνειδητοποίησα ότι ανεξάρτητα αν ήμουν σε περιοδικό, εκδοτικό οίκο ή τυπογραφείο, οι ώρες ήταν πάντα πολλές και τα χρήματά λίγα. Όμως θυμάμαι ότι κάποτε τα υπέμενα όλα αυτά πιο αβασάνιστα, και δεν νομίζω ότι αυτό οφειλόταν στο νεαρό της ηλικίας που συνεπάγεται περισσότερη υπομονή / θέληση για μάθηση ή οτιδήποτε τέτοιο. Νομίζω ότι ο κατήφορος ξεκίνησε όταν έγινα μητέρα...

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι μετάνιωσα που απέκτησα παιδί. Όσο δύσκολη και αν είναι η μητρότητα, όσο και αν σε δοκιμάζει σε πολλά επίπεδα η ανατροφή ενός παιδιού, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να το μετανιώσεις! Το θέμα είναι ότι ένα παιδί είναι μια ατελείωτη δοκιμασία αφ' εαυτού του. Όταν σε αυτό προσθέσεις το "εργαζόμενη / σύζυγος / νοικοκυρά", η κατάσταση γίνεται πραγματική κόλαση.

Προφανώς αυτό δεν ισχύει για όλες τις μητέρες, αφού κάποιοι άντρες συμμετέχουν και βοηθούν ουσιαστικά τόσο στην ανατροφή του παιδιού, όσο και στις υπόλοιπες δουλειές του σπιτιού. Όμως, ας μην γελιόμαστε, μιλάμε για μειονότητα! Και όσες έχουν βρει τέτοιον σύντροφο, ας ευχαριστούν την καλή τους τύχη!

Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι ότι, εγώ τουλάχιστον, νιώθω ότι τα κάνω όλα μισά. Που να δώσεις το 100% του εαυτού σου; Σε πόσα κομμάτια να κοπείς;

Βγαίνεις σε άδεια τοκετού και νιώθεις τύψεις, που άφησες το πόστο σου και φόβο ότι η θέση δεν θα σε περιμένει όταν γυρίσεις. Γυρνάς στη δουλειά σου μετά την άδεια και νιώθεις ενοχές που παράτησες το χρονιάρικο σε γιαγιάδες (αν είσαι τυχερή) ή σ' έναν παιδικό σταθμό με άγνωστους ανθρώπους. Κλαίει και σου απλώνει τα χεράκια και φεύγεις κλαμένη κι εσύ και γεμάτη τύψεις. Πως να συγκεντρωθείς στη δουλειά; Σιγά-σιγά ξανά μπαίνεις στο ρυθμό της δουλειάς και αποβάλλεις τις ενοχές (ως ένα βαθμό) που αφήνεις το μωρό σου σε ξένους. Γυρνάς όμως κουρασμένη και που να βρεις το κουράγιο και την υπομονή να ασχοληθείς ουσιαστικά με το παιδί, όταν πρέπει να μαγειρέψεις, να βάλεις πλυντήριο και να συμμαζέψεις λίγο το σπίτι; Ξεπετάς το παιδί και πλακώνεσαι στις δουλειές να προλάβεις, χάνεις την υπομονή σου μ' εκείνο που το 'χει πιάσει λογοδιάρροια και του βάζεις τις φωνές. Και ξανά οι τύψεις... Παρατάς τις δουλειές και ασχολείσαι με το παιδάκι σου. Για λίγο... Γιατί πρέπει να προλάβεις να μαγειρέψεις οπωσδήποτε. Και του υπόσχεσαι ότι το Σαββατοκύριακο θα περάσετε χρόνο μαζί, θα παίξετε, θα βγείτε βόλτα... Όταν έρχεται τελικά το ΣΚ είσαι τόσο κομμάτια, και υπάρχουν τόσες δουλειές να γίνουν στο σπίτι, που χρόνος για παιχνίδι. Άσε που υπάρχουν πάντα και οι κοινωνικές υποχρεώσεις, να βγεις για καφέ με φίλους που έχεις να δεις καιρό, να πας να δεις γονείς και πεθερικά...

Είμαι σίγουρη, καλό μου ημερολόγιο, ότι έτσι νιώθουμε οι περισσότερες. Κομμένες σε χίλια κομμάτια και το μυαλό μας πάντα αλλού. Στη δουλειά το μυαλό σου είναι στο παιδί. Με το παιδί το μυαλό σου είναι στις δουλειές του σπιτιού. Και με τις δουλειές του σπιτιού, ο νους σου είναι στη δουλειά. Ενοχές παντού και πουθενά δεν δίνεις τον εαυτό σου ολοκληρωτικά. Απελπισία! Και ξαφνικά το παιδί σου μπαίνει στη εφηβεία, και νιώθεις ακόμα περισσότερες ενοχές που δεν έκανες όλα όσα ορκιζόσουν να κάνεις όταν ήσουν ακόμα έγκυος. Και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Δεν μπορείς να διορθώσεις τα κακώς κείμενα. Πόσο διαφορετικά θα τα είχες κάνει όμως αν είχες 2η ευκαιρία; Να σταματήσεις να δουλεύεις, ούτε λόγος. Κατ' αρχάς, δεν σε παίρνει οικονομικά και κατά δεύτερον, δεν θα ήθελες να μένεις σπίτι και να μην έχεις δικά σου χρήματα, να εξαρτάσαι από τον σύζυγο, που, κακά τα ψέματα, σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Να σταματήσεις να τρελαίνεσαι με τις δουλειές του σπιτιού; Πόσο να τις αγνοήσεις κι αυτές; Κάποια στιγμή πρέπει να καθαρίσεις για να μην πιάσεις κατσαρίδες κι αράχνες γλυκιά μου, πρέπει να μαγειρέψεις και πρέπει να σιδερώσεις όταν δεν έχει μείνει βρακί να φορέσεις...

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να υποτιμήσω τις μη εργαζόμενες συζύγους / μητέρες. Οι γυναίκες απανταχού ξέρουμε ότι το να είσαι νοικοκυρά και μάνα είναι full time απασχόληση. Απλά, το να μοιράζεσαι στα δύο είναι λίιιιγο ευκολότερο από το να μοιράζεσαι στα τρία. Σου λείπει βέβαια η οικονομική ανεξαρτησία, αλλά... You win some, you lose some.

Τελικά καταλήγεις να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς, σε κάθε τομέα, και να κάνεις την προσευχή σου να πάνε όλα καλά. Να μην κάνεις λάθη στη δουλειά και να είσαι παραγωγική, να έχεις την οικογένειά σου ταϊσμένη, πλυμένη και σιδερωμένη και να αφιερώνεις λίγο, αλλά κάποιες φορές ουσιαστικό, χρόνο με το παιδί σου. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, φυσικά, να παραμελείς τον εαυτό σου. Και από εκεί πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα θαρρώ. Αν δεν είσαι καλά κουκλίτσα μου, πως θα είσαι παραγωγική, σωστός γονιός και καλή νοικοκυρά; Βάζεις πάντα προτεραιότητα τους άλλους, να είναι όλοι ευχαριστημένοι, και καταλήγεις δυστυχισμένη. Γι' αυτό πρέπει να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Και ας σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμελήσεις κάτι, είτε είναι ο σύζυγος, είτε το παιδί, είτε το σπίτι. Δικαιούσαι να αφιερώνεις λίγο χρόνο την εβδομάδα στον εαυτό σου.

Πήγαινε για καφέ με μια φίλη, φτιάξε τα νύχια σου, διάβασε ένα βιβλίο, δες την γλυκανάλατη ταινία που αρνείται να δει ο άντρας σου, κάνε κάτι για σένα μόνο! Ξέρω, τα 'χουν πει κι άλλοι, δεν τ' ακούς πρώτη φορά! Είναι όμως μια μεγάλη αλήθεια, που θα τη συνειδητοποιήσεις μόνο αν αναγκαστείς να τα στερηθείς όλα αυτά. Θυμάσαι, την πρώτη φορά, που σου είπα για τα πολλά ναυάγια της ζωής μου; Όχι, δεν θα στα αναλύσω σήμερα, αλλά θα σου πω, ότι ένα από αυτά τα ναυάγια, με ανάγκασε να στερηθώ μανικιούρ, καφέδες, διάβασμα... Και τώρα, παρότι δεν επέστρεψα ποτέ στα παλιά μεγαλεία (ούτε πρόκειται), είμαι ευγνώμων που μπορώ να αγοράζω ένα βιβλίο μια στο τόσο, που έχω Netflix για καμιά ταινία, που μπορώ να κάνω έστω ένα ημιμόνιμο στο νύχι κλπ.

Άσε που υπάρχουν πολλές οικονομικές ή και δωρεάν προτάσεις για να αφιερώνεις τον χρόνο σου σε κάτι δημιουργικό, αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη φορά!

Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλες τις εργαζομενοπαντρεμενομανάδες!