Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Τετάρτη, 18 Νοεμβρίου 2020

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο των προηγούμενων ημερών, μιας και το bullying είναι ένα θέμα με πολύ ψωμί, σήμερα θέλω να το δούμε πιο σφαιρικά και σε βάθος χρόνου.

Εδώ και κάποιους μήνες ακολουθώ στο Facebook την Μαρία Καλογεροπούλου, μια ακτιβίστρια που φωνάζει για τα δικαιώματα των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, και γενικά για κάθε αδικία και ανισότητα στον κόσμο, καθώς και για την σελίδα "Προχωράμε" απ' όπου και  ανακάλυψα την Μαρία. Συμφωνώ με τα περισσότερα που λέει η Μαρία και μου αρέσει και ο τρόπος που εκφράζεται. Σε κάποια θέματα ίσως το παρακάνει λίγο, αλλά είναι η προσωπική της άποψη και είναι σεβαστή, από εμένα τουλάχιστον, γιατί απ' ότι διαβάζω στα σχόλια, οι περισσότεροι ακόλουθοι της είναι haters που ότι και να πει θα την βρίσουν, αλλά μη τα ξανά λέμε, έλλειψη σωστής ανατροφής είναι αυτά!

Πριν μερικές εβδομάδες ανέβασε το εξής Post για τον Αντετονκούμπο:

"Αυτό το παιδί δεν σταματάει να μας κάνει υπερήφανους!!! Στέλνει βοήθεια στην Καρδίτσα που μετράει πληγές!!! Ποιον πολιτισμό φοβούνται οι Έλληνες ότι θα μας αλλοιώσουν οι ξένοι?? Ο σπουδαιότερος πολιτισμός είναι να είσαι άνθρωπος!!! Κι ο Γιάννης είναι πολιτισμένος!! Για εμάς πάλι νομίζω ότι τρώμε βελανίδια!!!" (Via: Royla Skourth).

Αυτό το post μου θύμισε την φράση των προγόνων μας: Πας μη Έλλην βάρβαρος. Μια φράση που αν την ψάξεις λίγο περισσότερο, δεν εννοούσε ότι όποιος δεν είναι Έλληνας είναι βάρβαρος, αλλά όποιος δεν μιλάει ελληνικά. Και ο Γιάννης μόνο περήφανους μας κάνει και μόνο βάρβαρος δεν είναι. Το όλο σκηνικό που επικρατεί με τον Γιάννη από τότε που επελέγη να παίξει στο NBA και έγινε διάσημος μου θύμισε έντονα τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη και το bullying που έφαγε εκείνος, όταν τον συμπεριέλαβαν στην εθνική ομάδα μπάσκετ λόγω του χρώματός του και ας έχει ένα εντελώς ελληνικό επίθετο το παιδί. Και κάθε αναφορά στο θέμα μ' έκανε να αναρωτιέμαι "πόσο γίδια είστε όλοι εσείς που κρίνετε αν ένας άνθρωπος πρέπει ή όχι να παίζει στην εθνική ομάδα βάσει μόνο του χρώματος της επιδερμίδας του;". Όσο βαφτίζαμε άλλους Έλληνες για να παίρνουμε διάφορες νίκες στους ολυμπιακούς αγώνες, δεν μιλούσε κανείς. Και ας μην ήξεραν να μιλάνε ελληνικά καλά καλά, αρκεί που δεν ήταν μαύροι! Τι μυαλά!

Για τις γυναίκες και την άνιση αντιμετώπιση που έχουμε σε όλους τους τομείς, έχω μιλήσει ξανά και είναι ένα θέμα πραγματικά ανεξάντλητο. Και το στενάχωρο είναι ότι την μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε οι ίδιες. Όσο εμείς νιώθουμε υποχρέωσή μας να υπηρετούμε τον άντρα αφέντη μας, όσο θέλουμε να έχουμε τους γιους μας πασάδες στα Γιάννενα, αρνούμενες να δούμε ότι μεγαλώνουμε έναν άντρα που δεν θα θέλαμε ποτέ να έχουμε για σύντροφο, όσο έχουμε ενοχές για την σεξουαλική μας ζωή και επιτρέπουμε να μας επηρεάζουν ταμπέλες όπως "πουτάνα" και γεμίζουμε ενοχές τις κόρες μας, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Η γνώμη μου για την γυναικεία χειραφέτηση είναι μπερδεμένη. Όλες εκείνες οι γυναίκες που "έκαιγαν τα σουτιέν τους" σε ένδειξη διαμαρτυρίας, σίγουρα είχαν τις καλύτερες προθέσεις και σίγουρα σ' αυτές οφείλονται πολλά από τα δικαιώματα που έχουμε σήμερα. Όμως τελικά, έχει δίκιο ο λαός όταν λέει "ουδέν κακόν αμιγές καλού". Γιατί καταλήξαμε να επωμιστούμε και την εργασία μέσα σε όλα τα άλλα που είχαμε ήδη: ανατροφή των παιδιών και νοικοκυριό. Μην παρεξηγηθώ, θεωρώ ότι η γυναίκα πρέπει να δουλεύει και να είναι οικονομικά ανεξάρτητη, γιατί ο σύζυγος σήμερα είναι αύριο δεν είναι κορίτσια, κακά τα ψέματα. Έπρεπε όμως να μοιραστούν και οι υπόλοιπες δουλειές αντί να καταλήξουμε να τρέχουμε σαν τις τρελές και να μην προλαβαίνουμε. Τα πάμε αυτά, μη τα ξανά λέμε. Εύχομαι κάποια στιγμή οι άντρες να κατανοήσουν ότι δεν θίγεται ο ανδρισμός τους αν αναλάβουν κάποια καθήκοντα στο σπίτι και πάρουν και οι γυναίκες μια ανάσα. Στην τελική, αγόρια, για να σας το πω και πιο χύμα, αν δεν θέλετε να έχει κάθε βράδυ "πονοκέφαλο" το κορίτσι, πρέπει να συνεισφέρετε στο σπίτι, ώστε α) να μην τελειώνει στις 11 το βράδυ τις δουλειές, β) να της δείξετε έμπρακτα ότι την νοιάζεστε, και γ) να όρεξη και κουράγιο για παιχνίδια. Δοκιμάστε το!

Ας μιλήσουμε τώρα για την ξενοφοβία, ένα φλέγον ζήτημα στις εποχές που ζούμε. Είχα πει την προηγούμενη φορά, ότι ως έναν βαθμό την κατανοώ. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η Ελλάδα πλέον έχει περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες απ' ότι μπορεί να διαχειριστεί και ότι αυτή η κατάσταση είναι και τρομακτική και μη βιώσιμη. Θεωρώ όμως ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις που το έχουν επιτρέψει όλο αυτό. Με κάνει και απορώ το πόσο κοντή μνήμη έχουμε μερικές φορές και θεωρούμε πως όλο το κακό ξεκίνησε με τον Τσίπρα και τον Ερντογάν, και συνεχίζεται τώρα με τον Μητσοτάκη. Όχι, το πρόβλημα ξεκίνησε πολλά περισσότερα χρόνια πριν (1989), όταν ο Σαμαράς ως υπουργός άνοιξε τα σύνορα και επέτρεψε στην γείτονα Αλβανία να αδειάσει τις φυλακές της στην Ελλάδα.

Σαν παιδί θυμάμαι ότι από τις μικρές τάξεις του δημοτικού πηγαίναμε μόνοι στο σχολείο, παίζαμε όλη μέρα στους δρόμους και κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά, ή ακόμα και έξω, σε αυλές και μπαλκόνια. Όλο αυτό άλλαξε όταν ήρθε στην Ελλάδα η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα. Τώρα φοβόμαστε να αφήσουμε τα παιδιά μας να πάνε μόνα στο σχολείο ακόμα και όταν έχουν φτάσει γυμνάσιο ή λύκειο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τσουβαλιάζουμε κανέναν λαό, δεν είναι όλοι οι Αλβανοί, Πακιστανοί, Σύριοι κ.λπ. κακοί. Αν εκείνοι παίρνουν περισσότερα επιδόματα, δεν είναι δικό τους το λάθος. Ειδικά οι Έλληνες θα έπρεπε να είμαστε πιο δεκτικοί, αν αναλογιστεί κανείς πως έχουμε μεταναστεύσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όλοι έχουμε συγγενείς στο εξωτερικό, δεν θα μας άρεσε να τους φέρονται όπως φερόμαστε εμείς στους ξένους...

Θυμάμαι ότι κάπου είχα διαβάσει ότι στην Αμερική πολλά εστιατόρια είχαν απ' έξω ταμπέλα που έγραφε: "All American. No Rats. No Greeks". Στη Γερμανία αντίστοιχα "Απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους και Έλληνες". Όχι, μην απατάσαι, οι Έλληνες δεν ήταν καλύτεροι και πιο ποιοτικοί μετανάστες... Κάνε μια έρευνα και θα δεις ότι όπου πήγαν, οι εγκληματικότητα αυξήθηκε. Όταν πείνας και όταν πεινάει το παιδί σου, θα κλέψεις. Το ίδιο γίνεται και στην Ελλάδα σήμερα... Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ας κοιτάξουμε τις καμπούρες μας πρώτα και μετά ας κρίνουμε τους άλλους!

Last, but not least, που λένε και στο χωριό μου, θέλω λίγο να μιλήσουμε για το bullying της θρησκείας προς τις γυναίκες, της οποιαδήποτε θρησκείας. Δεν είναι πρόθεσή μου να θίξω τα πιστεύω κανενός, όμως αυτό το πράγμα που συμβαίνει σε όλες τις θρησκείες εναντίον των γυναικών είναι απερίγραπτο! Διάβαζα πρόσφατα στην Μηχανή του Χρόνου για μια γυναίκα που ένιωσε πως αμάρτησε επειδή βρέθηκε με τους αντάρτες το '48 στο άβατο του Αγίου Όρους. Έξαλλη έγινα! Να είσαι σε πόλεμο, να παλεύεις να επιβιώσεις και να νιώθεις ενοχές επειδή μπήκες κάπου που η εκκλησία όρισε ότι δεν πρέπει να μπαίνουν γυναίκες. Μη συζητήσουμε για τις υπόλοιπες θρησκείες όπου η γυναίκα δεν θεωρείται απλώς βρώμικη όπως στον χριστιανισμό, αλλά ξεκάθαρα κατώτερο πλάσμα με ελάχιστα δικαιώματα. Και προφανώς δεν φταίνε οι θρησκείες και οι Θεοί τους γι' αυτό, αλλά οι άντρες ιερείς-κήρυκες που τα μαγείρεψαν και τα παρουσίασαν όπως τους εξυπηρετεί. Που στο "Ιησούς από τη Ναζαρέτ" είδατε τον Χριστό να υποβιβάζει τις γυναίκες; Για να μην αναλύσουμε τώρα το πόσο βάση έχουν οι θεωρίες τύπου "Κώδικα DaVinci" για την Μαρία Μαγδαληνή και ξεφύγουμε από το θέμα μας.

Αγαπητοί άντρες, στο μόνο που υπερτερείτε είναι η σωματική δύναμη. Πνευματικά ήμαστε ίσοι. Δεν αιμορραγούμε γιατί είμαστε κατώτερες ή βρώμικες, αλλά γιατί έχουμε το θαύμα μέσα μας. Το θαύμα της ζωής. Γυναίκα σας έθρεψε στο σώμα της 9 μήνες και πόνεσε για να σας φέρει στον κόσμο. Σε κάθε πολιτισμό όπου οι γυναίκες είχαν τον πρώτο λόγο, όλα ήταν καλύτερα. Σε όλο τον σύγχρονο πολιτισμό εσείς κάνετε κουμάντο και βλέπουμε τα αποτελέσματα... Ίσως είναι καιρός να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, να δώσετε την ευκαιρία στις γυναίκες να αποδείξουν αν μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα. Δείτε για παράδειγμα την Νέα Ζηλανδία, που τόλμησε να βγάλει μια 38χρονη γυναίκα πρωθυπουργό, την Τζασίντα Άρντερν. Ή, ακόμα καλύτερα, την 34χρονη πρωθυπουργό Σάνα Μάριν της Φιλανδίας.

Κάντε μια αναζήτηση να δείτε πόσο καλύτερα

έχουν διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις τα κορίτσια!

Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου 2020

Photo: freepik.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Πριν λίγες μέρες μιλούσαμε για το bullying και σου 'λεγα τον πόνο μου για τα δικά μου παιδικά και εφηβικά τραύματα. Σήμερα θα σου μιλήσω για άλλο ένα τραύμα! Πως μας έντυναν έτσι οι γονείς μας!?!?

Όποτε εγώ και τ' αδέρφια μου βλέπουμε παιδικές μας φωτογραφίες καταλήγουμε πάντα στην ίδια κουβέντα: "μάνα, καψ' τις!" Στην πορεία καταλάβαμε ότι το ίδιο λέει όλη η γενιά μας, δεν ήμαστε μόνο εμείς! Αδερφάκι μου, τι συνολάκια είναι τούτα; Τι μαλλί; Που με πας έτσι κουκλίτσα μου και με βγάζεις και φώτο να υπάρχουν τεκμήρια; Οι μανούλες μας βέβαια οδύρονται ότι μας έντυναν με την τελευταία λέξη της μόδας και ότι και τα δικά μας παιδιά θα μας λένε το ίδιο όταν μεγαλώσουν. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο, θα φανεί στη νεκροψία!

Μεγαλώνοντας στη Νέα Σμύρνη στο πατρικό μας, είχαμε το wall of shame στο σαλόνι. Όταν ήμασταν μικρά τα τρία παιδάκια, μας έβαλαν αυτά τα "τελευταία λέξη της μόδας" συνολάκια και μας πήγαν να μας φωτογραφίσει επαγγελματίας φωτογράφος, κάτι που απ' ότι αντιλαμβάνομαι ήταν must τότε. Τις φώτο αυτές λοιπόν τις τύπωσαν σε γιγαντοαφίσα-παρά-κάτι, τις έβαλαν σε πανάκριβες σκαλιστές κορνίζες και τις κρέμασαν στον τοίχο... Που να φέρεις άνθρωπο στο σπίτι να σε δει έτσι; Το μαλλί αφάνα καθότι είμεθα και "αφρικανάκια" όπως λέει και ο σύζυγος, τα συνολάκια - εφιάλτης και οι πόζες... Άλλο να στο περιγράφω και άλλο να το βλέπεις! Εγώ, καθ' ότι και πρωτότοκη είχα την τιμητική, μεγαλύτερη κορνίζα και στο κέντρο, μην τυχόν και δε με δεις μπαίνοντας στο σπίτι! Φοράω ένα άσπρο πλεκτό μπλουζάκι με ένα παπί ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων στο κέντρο και μπλε σορτσάκι... Σαν αγοράκι! Και μ' έχουν στήσει σε πόζα τύφλα να 'χει ο Marlon Brando στον "Νονό". Από που να το πιάσεις δηλαδή... Όταν μετακόμισαν σε νέο σπίτι, απείλησα την μάνα ότι αν την ξανά κρεμάσει δεν θα έρχομαι ποτέ και έτσι εγώ έχω γλιτώσει την ξεφτίλα τα τελευταία χρόνια. Τ' αδέρφια μου είναι ακόμα εκεί "κρεμασμένα" στον τοίχο, τα δόλια!

Παρόμοιες συζητήσεις εκτυλίσσονται και στο σπίτι της πεθεράς μου όταν βλέπουμε παιδικές φωτογραφίες του κανακάρη της. Σαν τον Γερμανό τουρίστα ο δόλιος μικρός, με κάλτσα και πέδιλο! Να σου ζητάει το δικό σου παιδί να του δείξεις πως ήσουν μικρό και να μη βρίσκεις μια της προκοπής! ΜΙΑ! Και από πάνω να 'χεις και μαλλί κουρεμένο "κατσαρόλα". Αυτά και αν είναι παιδικά τραύματα! Μέσα σ' όλα, κυκλοφόρησε και πριν μερικούς μήνες αυτό το trend στο facebook, που ανέβαζαν όλοι παιδικές τους φωτογραφίες, έκανες το λάθος να πατήσεις "like" και σου έλεγαν ότι τώρα πρέπει να ανεβάσεις και εσύ! Ρεζίλι!

Εμ, το άλλο που έκαναν; "Να το πάρουμε λίγο μεγαλύτερο, να σου κάνει και του χρόνου", σου έλεγαν. Λίγο μεγαλύτερο ήταν ευφημισμός βέβαια. Διότι σου έπαιρναν το μπουφάν π.χ., 10 νούμερα μεγαλύτερο και κατέληγες να βγάζεις όλο το σχολείο με το ίδιο μπουφάν, το οποίο τα πρώτα 5 χρόνια φιλοξενούσε άνετα 4μελη οικογένεια με το σκυλάκι τους...

Εντάξει μανούλες, ως έναν βαθμό να δικαιολογήσω και την μόδα της εποχής (βλέπε κουρέματα των 80's - 90's), αλλά για τα υπόλοιπα ξεφτιλίκια μας, έχετε ευθύνη!

Παραδεχτείτε το!

Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου 2020

Photo: cheqdin.com

Λατρεμένο μου ημερολόγιο,

Μιας και πιάσαμε τη συζήτηση για τα παιδιά εδώ και μέρες, θέλω να μιλήσουμε για το bullying ή "εκφοβισμό", που υπάρχει από αμνημονεύτων ετών, απλά τα τελευταία χρόνια απέκτησε όνομα και φήμη.

Σύμφωνα με το Wikipedia λοιπόν, ο εκφοβισμός αναφέρεται στη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ασθενέστερων ατόμων. Παρά την εντύπωση ορισμένων ότι αποτελεί σχολικό φαινόμενο, στην πραγματικότητα εμφανίζεται σε όλες τις ηλικίες και κοινωνικές ομάδες. Μπορεί να συναντηθεί σε οποιοδήποτε τύπο σχολείων, στον στρατό, σε αθλητικά σωματεία, στη φυλακή, αλλά και στην οικογένεια ή στο χώρο εργασίας.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας έχει αποκαλέσει τον εκφοβισμό «μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας» και ιδιαίτερα εκεί που απαντούν μειονότητες ατόμων με διαφορετικούς προσανατολισμούς, πολιτικές τάξεις, τρόπο ζωής, σεξουαλικότητα κ.ά. Οι μειονότητες και οι άνθρωποι με σωματικές αναπηρίες ή πνευματικές υστερήσεις πέφτουν συχνά θύματα επανειλημμένου εκφοβισμού, απομόνωσης και άλλων κακοποιήσεων.

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά, αφού εκφράζονται αφιλτράριστα. Έχω δει πολλά "πειράματα" που έχουν γίνει και αποδεικνύουν ότι τα παιδιά δεν γεννιούνται ρατσιστές, φαλλοκράτες κλπ. Που μας γυρνάει σ' αυτό που λέγαμε τις προάλλες περί κοινωνικής παιδείας... Κατανοώ, ως έναν βαθμό την ξενοφοβία, τον φόβο για οτιδήποτε δεν μας είναι οικείο, όπως και το άγχος των γονιών να μην γίνουν gay π.χ. τα παιδιά τους. Όμως, ενώ σαφώς και θα πρέπει να τα αφυπνίζουμε σχετικά με τους κινδύνους που τα περιμένουν εκεί έξω, δεν θεωρώ ότι είναι σωστό καλλιεργούμε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού που θα τα οδηγήσει σε κακές συμπεριφορές.

Θυμάμαι πριν χρόνια σε μια ουρά, μια κυρία έλεγε στο εγγόνι της "κάτσε φρόνιμα γιατί θα έρθει ο μαύρος εκεί μπροστά να σε φάει"... Ο "μαύρος" την άκουσε και της απάντησε πολύ ευγενικά και σε άπταιστα ελληνικά "γιατί κυρία μου λέτε έτσι στο παιδί και το τρομάζετε; Τ' ότι είμαι μαύρος δεν σημαίνει ότι τρώω ανθρώπους". Αυτό το εγγονάκι πως θα μεγαλώσει θεωρώντας ότι δεν πρέπει να κρίνουμε έναν άνθρωπο από την εμφάνισή του; Όταν οι γονείς κάθονται και σχολιάζουν με λύπηση ένα ΑμΕΑ, πως το παιδί που ακούει θα θεωρήσει ίσο του τον ΑμΕΑ; Όταν ο μπαμπάς προσβάλει ή μειώνει την μαμά συνεχώς, πως ο γιος θα σέβεται τις γυναίκες και πως η κόρη θα έχει καλύτερο πρότυπο άντρα ώστε να κάνει σωστή επιλογή συντρόφου όταν έρθει η ώρα; Πως το κορίτσι σου θα μάθει να σέβεται τον εαυτό του και να απαιτεί το σέβονται, αν δεν της δώσεις εσύ το καλό παράδειγμα; Πως το παιδί σου θα σέβεται την προσωπική ζωή του καθένα, όταν σ' ακούει να κοροϊδεύεις "κοίτα την πουστάρα" ή "ω ρε! αυτή είναι σίγουρα λεσβία"; Ούτε εγώ συμφωνώ με την προκλητικότητα, όπως και εγώ δεν μπορώ να βγω και να γλωσσοφιλιέμαι καταμεσής του δρόμου ημίγυμνη με τον άντρα μου, έτσι δεν έχει δικαίωμα ο/η gay να κάνει τέτοια (αναφέρομαι στα ευτράπελα που βλέπουμε στις παρελάσεις pride). Το τι κάνεις στο κρεβάτι σου δεν αφορά κανέναν, οπότε μη το διατυμπανίζεις για να το σεβαστεί και ο άλλος.

Σαν παιδί και έφηβη δέχτηκα τρομερό bullying για το χρώμα του δέρματός μου, για το ξένο επίθετο και για τα παραπανίσια κιλά μου. Τόσες πολλές προσβολές που για χρόνια μισούσα τον εαυτό μου και τους γονείς μου. Πολύ κλάμα! Υπήρξαν στιγμές που ευχήθηκα απλά να ανοίξει η γη να με καταπιεί και αναμνήσεις που ακόμα και σήμερα ντρέπομαι να μοιραστώ, λες και ευθύνομαι εγώ για την συμπεριφορά του κόσμου! Δεν ξέρω αν οι τότε συνομήλικοι τα θυμούνται ή έχουν ίχνος μετάνοιας γι' αυτά που έκαναν, εγώ πάντως ντρέπομαι για λογαριασμό τους.

Φυσικά όλο αυτό μεγαλώνοντας μου βγήκε σε συσσωρευμένο θυμό. Κάπως έτσι εξηγείται και γιατί είμαι νευρόσπασμα! Όσο και αν έχω προσπαθήσει να το λύσω όλο αυτό, δεν είναι εύκολο, ειδικά όταν βλέπεις την ιστορία να επαναλαμβάνεται στο παιδί σου και όταν περιστοιχίζεσαι από αλήτες γονείς και τα τσογλανάκια που μεγαλώνουν. Φυσικά και δεν φταίνε τα παιδιά, αλλά αυτό δεν τα κάνει λιγότερο τσογλανάκια! Και ναι, πολλές φορές οι αντιδράσεις μου ήταν λάθος, έπρεπε να έχω διατηρήσει την ψυχραιμία μου και να επικρατήσει η λογική, αλλά αυτό δεν κάνει λιγότερο λάθος την ανατροφή που δίνουν ορισμένοι στα παιδιά τους.

Οι δικοί μας γονείς μας έμαθαν να αγνοούμε τις άδικες επιθέσεις, να είμαστε υπεράνω και να δίνουμε τόπο στην οργή. Όμως τελικά τον υπεράνω τον λένε και μαλάκα. Δεν γυρνάς και το άλλο μάγουλο, δεν αγνοείς τίποτα, γιατί αυτή η στάση δείχνει ανοχή. Δεν φτάνεις στη βία σαφώς, αλλά πέφτεις στο επίπεδο του κάθε καραγκιόζη και του απαντάς στο ίδιο ύφος. Εγώ πάντα αυτό λέω στην κόρη μου. Δεν θα ξεκινάς ποτέ φασαρία, αλλά αν σε βρίσουν θα βρίσεις, αν σε σπρώξουν θα σπρώξεις και αν σε χτυπήσουν θα χτυπήσεις. Ελπίζω και εύχομαι ότι πιάνουν τόπο τα λόγια μου και δεν θα χρειαστεί ποτέ να πάω να απολογηθώ γιατί το παιδί μου φέρθηκε άσχημα σε κάποιον χωρίς λόγο και αιτία.

Το καλό με την δική μας γενιά, όπως έχω ξανά πει, είναι ότι σεβόμασταν τους μεγαλύτερους, πράγμα που δεν ισχύει πια. Εγώ, όσο άσχημα και να μου είχε φερθεί κάποιος δεν έπαιζε ποτέ να τον βρίσω στους γονείς του, και νομίζω κανείς στο ευρύτερο περιβάλλον μου. Τώρα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, όπου ευθαρσώς βρίζουν και κάνουν bullying σε άλλο παιδί, μην υπολογίζοντας καν όχι μόνο ότι υπάρχει κόσμος που τους βλέπει, αλλά ακόμα και τους ίδιους τους γονείς του θύματος. Να σου γυρνάει το κεφάλι δηλαδή! Όσο και να προσπαθείς να διαχειριστείς τα ξεσπάσματά σου, όταν ένα παιδί δεν ντρέπεται να σε κοιτάει στα μάτια και να αποκαλεί το παιδί σου πουτάνα, πρέπει να έχεις κάνει 7 χρόνια στο Θιβέτ για να μη σου γυρίσει το μάτι και του απαντήσεις ανάλογα. Φυσικά και εκ των υστέρων κατάλαβα ότι έπρεπε να πάω και να κάνω ξεφτίλα τους γονείς, γιατί είναι ξεκάθαρα δικό τους το φταίξιμο, αλλά όταν δεν τους έχεις μπροστά σου και το μπουμπούκι τους σου βρίζει το παιδί σου ουρλιάζοντας μάλιστα, άντε κράτα την ψυχραιμία σου! Θα ζητούσα ακόμα και συγνώμη αν εκείνοι έβαζαν πρώτα το δικό τους παιδί να ζητήσει συγνώμη και από το παιδί και από εμένα. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι γονείς που θίγονται επειδή σημαιοστόλισες το παιδί τους, είναι οι γονείς που αν δουν άλλο παιδί να βρίζει το δικό τους, θα κάνουν χειρότερα από αυτά που έκανα εγώ.

Όταν κάποια κορίτσια την κορόιδευαν για το χρώμα της στην ρυθμική γυμναστική παλιότερα, πήγα και έπιασα τη δασκάλα και της είπα να τα μαζέψει για να μην τα πάρει και τα σηκώσει. Και όταν κάποια παιδάκια στο χωριό έκαναν το ίδιο, της είπα να τα κοροϊδέψει και εκείνη. Δεν τσακώθηκα, δεν απευθύνθηκα στα παιδιά. Γιατί δεν είχαν το θράσος να πουν οτιδήποτε σ' εμένα. Όταν ένα παιδάκι, μικρότερο σε ηλικία την αποκάλεσε "πλυντήριο για πούτσες" και "μαύρη" (πολλά συγχαρητήρια στους γονείς!) μου ήρθε να το φυτέψω εκεί στην πλατεία του χωριού. Πήγα και του ζήτησα το λόγο χωρίς φωνές ή οτιδήποτε. Εκείνο φυσικά άρχισε να ουρλιάζει και να βρίζει και να κλαίει ταυτόχρονα, όπως και όλοι αυτοί οι ψευτόμαγκες χωρίς ανατροφή, που δεν τα μαθαίνουν οι γονείς τους να σέβονται τις γυναίκες. Σηκώθηκε ένας θείος του, ο οποίος ευτυχώς ήταν ευγενικός, αλλά τον υπερασπίστηκε και τον δικαιολόγησε πάρα ταύτα, ότι τάχα μου όλα τα παιδιά μιλάνε έτσι! Του εξήγησα ότι το παιδί μου δεν ξέρει καν τέτοιες εκφράσεις, ότι θα έπρεπε να ντρέπονται για την ανατροφή που του έχουν δώσει και ότι εν πάσει περιπτώσει να μην την πλησιάζει, να μην της απευθύνει το λόγο και να αλλάζει πεζοδρόμιο όταν τη βλέπει για να μη τους πάρει ο διάολος όλους οικογενειακώς.

Εν κατακλείδι, κάνω όλα όσα ήθελα να κάνω σαν παιδί, αλλά δεν τολμούσα. Μαθαίνω στο παιδί μου να βλέπει όλους (σχεδόν, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε άλλη φορά) τους ανθρώπους ίσους, να μην κοροϊδεύει ποτέ κανέναν, αλλά να μην δέχεται εκφοβισμό είτε για το φύλο, είτε για το χρώμα της. Της δημιούργησα ένα σωρό ενοχές ώστε να προσέχει τα κιλά της και να μην πάθει αυτά που έπαθα εγώ και την προτρέπω να γίνει το καλύτερο που μπορεί να γίνει σαν άνθρωπος, σαν μαθήτρια, σαν γυναίκα. Να μην αφήνει κανέναν να την μειώνει και να ορθώνει το ανάστημα όταν βλέπει το στραβό, ακόμα και προς κάποιον άλλο. Σαφώς δεν είναι ούτε Παναγία ούτε υπόδειγμα το δικό μου παιδί, είμαι σίγουρη ότι παρασέρνεται, αλλά τα 'παμε:

Λέγε εσύ ξανά και ξανά μέχρι να τα εμπεδώσει!