Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2021

Photo: azbilingual.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Πριν λίγο καιρό διάβασα ένα άρθρο, μιας κυρίας Dina Relles, δικηγόρος και συγγραφέας στο επάγγελμα, με θέμα "γιατί είναι υπέροχο να έχεις γιους". Σημείωσα να το συζητήσω μαζί σας κάποια στιγμή, γιατί ήταν το πολλοστό άρθρο που διάβασα τα τελευταία χρόνια με παρόμοια θεματολογία και κάθε φορά απορώ γιατί κάποιες αγορομάνες νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν και να υπερασπιστούν το γεγονός ότι έχουν κάνει γιους.

Η κυρά δικηγόρος / συγγραφεύς λοιπόν λέει στο άρθρο της ότι ακούει συχνά ατάκες όπως "Θέλω να κάνω μόνο κορίτσια γιατί τα αγόρια μια μέρα θα αφήσουν την μητέρα τους" και "Δεν θέλω να κάνω τρίτο παιδί επειδή μπορεί να είναι κι αυτό αγόρι". Δεν ξέρω τι κόσμο συναναστρέφεται η κυρία Relles, γιατί εγώ τουλάχιστον δεν έχω ακούσει μάνα να λέει καμία από τις παραπάνω μπουρδολογίες, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Ας υποθέσουμε όμως ότι υπάρχουν όντως τόσο πυροβολημένες γυναίκες που είτε πιστεύουν ότι οι κόρες δεν αφήνουν τις μητέρες, είτε φοβούνται να κάνουν μόνο γιους. Ένιωσε λοιπόν την ανάγκη αυτή η μάνα τριών γιων να υπερασπιστεί τις αγορομάνες απανταχώθεν.

Γραμμή υπεράσπισης...

Το πρώτο επιχείρημα της δικηγόρου είναι ότι "τα παιχνίδια των αγοριών είναι πιο διασκεδαστικά", συμπέρασμα το οποίο έβγαλε από μια σχολική εκδρομή όπου οι γονείς μιας συμμαθήτριας του γιου της μιλούσαν για πριγκίπισσες, κάστρα και νεράιδες, ενώ ο γιος της μετρούσε οχήματα στη διαδρομή τα οποία έχει σε παιχνίδια. Και αφού δεν συναντάμε στον δρόμο πριγκίπισσες και νεράιδες, τα παιχνίδια των αγοριών είναι πιο ρεαλιστικά και άρα πιο διασκεδαστικά. WTF?

Photo: freepik.com

Πόσο κόμπλεξ πρέπει να κουβαλάς για να κάθεσαι να γράφεις τέτοιες αρλούμπες κοτζάμ δικηγόρος / συγγραφέας; Πως τ' ότι είναι ρεαλιστικό ένα παιχνίδι σημαίνει αυτόματα ότι είναι πιο διασκεδαστικό; Εσύ δηλαδή μωρή χαρχάλω δεν διάβασες ποτέ παραμύθια στους γιους σου με δράκους, μάγους και πρίγκιπες; Δεν είδαν ποτέ παιδικό ή ταινία με σούπερ ήρωες και δεν έχεις ακούσει ποτέ σου ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να καλλιεργείς την φαντασία των παιδιών, ανεξαρτήτως φύλου;

Δεύτερο επιχείρημα: Είναι καλύτερο να έχεις γιους αφού δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη προετοιμασία για να βγεις από το σπίτι. Ούτε πλεξούδες στα μαλλιά, ούτε καλσόν με περίεργα σχέδια. Γιατί τ' αγόρια, λέει, δεν τα νοιάζει τι φοράνε και επίσης έχουν μόνο δύο ζευγάρια παπουτσιών έκαστο. Ότι δηλαδή όοολα τα κοριτσάκια, ανεξαρτήτως ανατροφής, οικονομικής κατάστασης και διαπαιδαγώγησης, κάνουν σαν κακομαθημένα σκατόπαιδα που θέλουν μια ώρα να ντυθούν, θέλουν οπωσδήποτε το μαλλί υπερπαραγωγή και κάνουν συλλογή από Louboutin από την κούνια. Στον κόσμο του Γκούφι η κυριούλα...

Photo: freepik.com

Το τρίτο επιχείρημα της δικηγόρου υπεράσπισης στην δική "Γιοι εναντίον Κόρες", είναι ότι "τ' αγόρια μιλούν με το μυαλό τους". Τι θέλει να πει ο ποιητής; Συνεχίζει λοιπόν το άρθρο της λέγοντας ότι εκείνη πάντα προτιμούσε την παρέα των ανδρών, επειδή είναι πιο ειλικρινείς, οι κουβέντες τους είναι πιο καθαρές και βγάζουν μια ευαίσθητη πλευρά στις συζητήσεις τους. Μπορεί, λέει, όταν μεγαλώνουν τα αγόρια να μην παίρνουν κάθε μέρα την μαμά τους τηλέφωνο αλλά όταν το κάνουν, μπαίνουν κατευθείαν στην "καρδιά" του θέματος και έτσι η δόλια η μάνα δεν χρειάζεται να μυρίσει τα νύχια της για να καταλάβει τι εννοούν.

Ξανά βρίσκω τον εαυτό μου ν' αναρωτιέται από που το 'σκασε δαύτη. Συμφωνώ και επαυξάνω ότι είναι καλύτερη παρέα οι άντρες, το έχω πει κι εγώ άλλωστε αυτό, ωστόσο δεν έχει να κάνει με το θέμα της μητρότητας. Τ' ότι είναι ωραίο να κάνεις παρέα με άντρες δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι πιο ωραίο να κάνεις γιους. Αν νομίζει η ηλίθια ότι μεγαλώνοντας οι γιοι της θα κάνουν παρέα με την μανούλα, ή έχει παραισθήσεις ή είναι η κλασική αγορομάνα που καλλιεργεί οιδιπόδεια συμπλέγματα στους μονάκριβούς της. Και αν αυτή είναι τόσο διαταραγμένη που αυτές τις τσιριμόνιες που κάνουν κάποιες γυναίκες στους συντρόφους τους, τις κάνει στη μάνα της, ώστε να πρέπει "να μυρίζει τα νύχια της", πρόβλημα δικό της και της μανούλας της. Τις υπόλοιπες που δεν έχουμε τα δικά της ψυχολογικά προβλήματα, να μην μας βάζει στο ίδιο καζάνι!

Τελικές αγορεύσεις...

Photo: freepik.com

Η τελική αγόρευση της ανισόρροπης είναι η ακόλουθη: "οι γιοι αγαπούν τη μαμά τους με ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο. Είναι μια αγάπη απλούστερη και ενώ πραγματικά επιθυμώ να κάνω και μια κόρη, δεν αλλάζω με τίποτα την σχέση που έχω χτίσει με τα αγόρια μου! Είμαι τόσο περήφανη για τους μικρούς άντρες που μεγαλώνω! Και μπορεί όσο μεγαλώνουν να γίνονται απρόσιτοι, ξέρω όμως ότι τη μαμά τους πάντα θα την προστατεύουν! Καμιά φορά λυγίζουν και μου δίνουν και μια αγκαλιά εκεί που δεν το περιμένω!"

Η δική μου τελική αγόρευση έχει ως εξής: Δεν ξέρω αν η κυρία Relles έπεσε από την κούνια μικρή, αν δεν πήρε αρκετή αγάπη από τη μαμά της ή αν "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια", αλλά είναι ξεκάθαρο ότι έχει άλυτα θέματα. Κατ' αρχάς, κανείς στον κόσμο ποτέ δεν μπορούσε να επιλέξει αν θα κάνει γιο ή κόρη, το θέμα είναι να είσαι ευγνώμων γιατί κατάφερες να κάνεις παιδί(α), όταν άλλοι ταλαιπωρούνται χρόνια, πολλές φορές χωρίς επιτυχία. Αν ο κόσμος είχε το δικαίωμα επιλογής φύλου των παιδιών, τότε το ανθρώπινο γένος θα είχε εκλείψει χρόνια, αφού ως γνωστόν πολλοί, με τα δικά της μυαλά, δεν θεωρούσαν τις κόρες παιδιά αλλά βάρος. Οπότε αν δεν έβρισκαν τρόπο να γονιμοποιούνται μεταξύ τους οι άντρες, θα είχαμε σοβαρά προβλήματα.

Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και κάθε παιδί μπορεί να δώσει μεγάλη χαρά και μεγάλες λύπες στους γονείς του. Ανεξαρτήτως φύλου. Μπορεί οι γιοι σου τώρα που είναι μικροί ακόμα να είναι κολλημένοι στη φούστα σου, αν όμως θέλεις να βγάλεις στην κοινωνία σωστούς ανθρώπους, θα πρέπει να τα βοηθήσεις να ξεπεράσουν τον έρωτά τους με τη μαμά τους. Και αν δεν είχες εσύ προφανέστατα προβλήματα στη σχέση σου με τη δική σου μαμά, θα ήξερες ότι οι κόρες μπορεί να έχουν κόντρα με τη μάνα τους, η οποία όμως στην πορεία όχι μόνο ξεπερνιέται, αλλά μετατρέπεται σε μια απίστευτη αγάπη, έναν τρομερό δεσμό και μια όμορφη σχέση που κρατάει ως το τέλος.

Συμπέρασμα...

Photo: freepik.com

Τα παιδιά, για όλους εμάς τους "φυσιολογικούς γονείς" είναι ευλογία, ανεξαρτήτως φύλου και δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλές εκεί έξω που ένιωσαν την ανάγκη της Dina Relles να απολογηθούν για το φύλο των παιδιών τους. Ο μισογυνισμός και το κόμπλεξ κατωτερότητας που βγάζει το εν λόγω άρθρο, με προβληματίζει πραγματικά γιατί αναρωτιέμαι πως μεγάλωσε αυτή η γυναίκα και που στράβωσε το πράγμα. Εγώ έκανα μόνο ένα παιδί και αυτό έτυχε να είναι κορίτσι. Αν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές, θα ήθελα να είχα κάνει κι άλλο και σαφώς θα ήθελα να ήταν αγόρι, έτσι για την εμπειρία μόνο. Όχι γιατί θα το αγαπούσα περισσότερο, ούτε γιατί θα ήταν πιο ρεαλιστικά τα παιχνίδια του και λιγότερος ο χρόνος ετοιμασίας για μια έξοδο. Αν ήταν και το δεύτερο κορίτσι, δεν θα καθόμουν να γράψω άρθρο και προσπαθώ να πείσω οποιονδήποτε ότι είναι πιο ωραίο να έχεις κόρες...

Εσείς είστε όμως οι ένορκοι αυτής της δικής, εσείς πείτε μου αν έχω δίκιο

που θυμώνω με αυτό το άρθρο ή αν έχει δίκιο η κυρία Relles.

Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Μιας και έπιασα πάλι το θέμα των σχολείων, θέλω σήμερα να θίξω άλλο ένα πονεμένο ζήτημα για γονείς και μαθητές και αυτό δεν είναι άλλο από το ολοήμερο.

Απ' ότι έχω ακούσει από άλλους γονείς, σε πιο "αναβαθμισμένες" περιοχές, το ολοήμερο λειτουργεί όπως πρέπει. Δηλαδή τα παιδιά κάνουν τα μαθήματά τους και ασχολούνται με δραστηριότητες όπως η θεατρική αγωγή, οι υπολογιστές και αθλητικές δραστηριότητες. Προφανέστατα αυτό δεν ισχύει παντού. Διότι η κόρη μου έφτασε αισίως στην τελευταία τάξη του δημοτικού, μένει στο ολοήμερο από τότε που ήταν παιδικό σταθμό (αφού εγώ δουλεύω και δεν υπάρχουν γιαγιάδες κοντά να την παίρνουν νωρίτερα) και ούτε μια χρονιά δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω.

Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Ο μέσος εργαζόμενος δουλεύει 9 με 5. Το να τελειώνει το ολοήμερο στις 4 λοιπόν, δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους. Ας το προσπεράσουμε όμως κι αυτό, αφού και ως τις 4 που μένουν, χαμένος χρόνος είναι. Κάθε, μα κάθε χρόνο, στην αρχή της σχολικής χρονιάς, το παιδί μου φέρνει να συμπληρώσω έντυπο για το ολοήμερο στο οποίο πρέπει να επιλέξω αν θα φεύγει 3 ή 4, αν θα φεύγει μόνη ή θα συνοδεύεται και από ποιον και με τι δραστηριότητες θα ήθελα να ασχολείται. Γελοιότητες, για να μην εκφραστώ χειρότερα, αφού τσάμπα τα συμπληρώνουμε τα ρημάδια. Κατ' αρχάς, στις "άλλες", τις "καλές" περιοχές, όπως η Νέα Σμύρνη όπου μένει ακόμα η αδερφή μου, το ολοήμερο ξεκινάει από την 2η μέρα λειτουργίας του σχολείου. Εμάς, στην καλύτερη περίπτωση, να ξεκινήσει να λειτουργεί μετά από 3 εβδομάδες.

Photo: freepik.com

Δεύτερον, ποτέ δεν έκαναν καμία δραστηριότητα και σπάνια γυρνάει διαβασμένη, με αποτέλεσμα να πηγαίνει 10 το βράδυ για να τελειώσει. Όταν αναρωτιέμαι τι διάολο κάνουν από τη 1.15 που φεύγουν οι υπόλοιποι μαθητές, έως τις 4, η απάντησή της είναι πάντα: διάλειμμα, τρώμε μεσημεριανό, ξανά διάλειμμα και μετά μας βάζουν να κάνουμε ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ τα μαθήματά μας, αν δεν θέλουμε μας αφήνουν να καθόμαστε να συζητάμε ήσυχα. Όταν ρωτάω "μα καλά πόση ώρα διάλειμμα πια;" μου λέει ότι τα έχουν αμολημένα πολύ ώρα και κάθονται στα παγκάκια οι δάσκαλοι, πίνοντας καφέ και συζητώντας. Προφανώς βαριούνται να ασχοληθούν, οπότε τ' αφήνουν να παίζουν και έχουν και εκείνοι χρόνο για τα κουτσομπολιά και κυρίως, την ηρεμία τους.

Παιδεία δύο ταχυτήτων...

Το πρόβλημα λοιπόν με την παιδεία σ' αυτή τη χώρα, δεν είναι οι μαθητές/πολίτες β' κατηγορίας (βλέπε ιδιωτικά vs δημόσια σχολεία), αλλά και γ' (βλέπε κάτοικοι "πλούσιων" περιοχών έναντι "υποβαθμισμένων") μη σου πω και δ'...

Έχω αναφερθεί και παλιότερα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι κάτοικοι των Άνω Λιοσίων, όπως είναι η χωματερή, τα γκέτο των γύφτων και η διακίνηση ναρκωτικών. Σαν χώρα ήμαστε γενικά πολύ πίσω σε θέματα παιδείας, αφού διαβάζεις για σχολεία στο εξωτερικό, για εκπαιδευτικά συστήματα και μεθόδους διδασκαλίας και σου φεύγει το κεφάλι. Το να κάτσουμε να αναλύσουμε όλα τα προβλήματα της παιδείας, δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει σ' ένα άρθρο. Η ουσία είναι όμως ότι φταίμε όλοι. Φταίει το σάπιο σύστημα που δεν διευκολύνει παρεμβάσεις και αλλαγές αλλά αντιθέτως παγιώνει καταστάσεις και ανθρώπους, φταίνε οι συνδικαλιστές που προκειμένου να μην χάσουν την βολή τους προτιμούν να υποστηρίζουν λάθος ανθρώπους και καταστάσεις, φταίμε και οι γονείς που είτε βαριόμαστε, είτε φοβόμαστε, είτε απογοητευόμαστε και δεν φωνάζουμε για τ' αυτονόητα.

Ακατάλληλοι...

Είναι όμως πολύ στενάχωρο να βλέπεις ότι άνθρωποι εμφανέστατα ακατάλληλοι για να διδάσκουν παιδιά, μένουν αλώβητοι παρά τις διαμαρτυρίες κάποιων λίγων τολμηρών γονέων που σηκώνουν το ανάστημα. Στη χειρότερη περίπτωση να μετατεθούν σε άλλο σχολείο. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, σαν να λέμε. Δεν λύνουμε το πρόβλημα, το μετατοπίζουμε. Καμία αξιολόγηση, κανένας έλεγχος, κανένα ενδιαφέρον. Άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα που χτυπούν, προσβάλουν και ουρλιάζουν στα παιδιά. Άνθρωποι ύποπτοι για παιδοφιλία και ασέλγεια. Άνθρωποι που βαριούνται να δουλέψουν. Όλοι αυτοί, αντί να αξιολογηθούν και να μπουν στο μικροσκόπιο, ώστε στο επόμενο παράπτωμα να απολυθούν, απλά μεταφέρονται σε άλλη περιοχή και βρίσκουν καινούργιες ψυχές να βγάλουν τον οποιοδήποτε σαδισμό τους.

Photo: freepik.com

Διότι όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σ' αυτή τη χώρα, όταν ξέρεις ότι άπαξ και μπήκες δεν σε κουνάει τίποτα, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να γίνουν εκπαιδευτικοί, όχι γιατί τους αρέσει, αλλά γιατί σκέφτονται πολύ ορθά "θα αράζω 3 μήνες το καλοκαίρι, 15 μέρες Χριστούγεννα και Πάσχα, βάλε αργίες, γιορτές, απεργίες, καταλήψεις, άδειες... Ζωάρα". Γίνονται λοιπόν δάσκαλοι και καθηγητές, χωρίς να τους έχει ελέγξει ποτέ κανείς αν είναι κατάλληλοι γι' αυτή τη θέση, χωρίς να διδαχθούν ποτέ έστω βασική παιδοψυχολογία ώστε να ξέρουν πως να διαχειριστούν 25 παιδιά και γνωρίζοντας ότι δεν θα τους κουνήσει κανείς ότι κι αν κάνουν. Κάποιοι ίσως σκεφτούν διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, ότι "σιγά, και εμείς που είχαμε δασκάλους και καθηγητές που μας φώναζαν, μας έβριζαν, μας χτυπούσαν με τη βέργα, τι πάθαμε; Δεν παθαίνουν τίποτα, κάποιος πρέπει να τα μάθει πειθαρχία τέλος πάντων!" Αυτούς τους γονείς τους βάζω στην ίδια κατηγορία με τους ανθρώπους που χτυπούν τα παιδιά τους και λένε "και εμείς που φάγαμε ξύλο τι πάθαμε; μια χαρά άνθρωποι βγήκαμε". Όχι φίλη/φίλε, δεν βγήκαμε μια χαρά άνθρωποι, διότι στο ξύλο που φάγαμε οφείλεται η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ο φόβος να υπερασπιστούμε το δίκιο μας απέναντι σ' έναν εργοδότη ή σ' έναν σύντροφο, η επιλογή λάθος συντρόφου και η κακή μας συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Αντίστοιχες ζημιές έχουν οι "κακοί" εκπαιδευτικοί στον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά μας. Δεν είναι δουλειά του εκπαιδευτικού να μάθει στο παιδί σου πειθαρχία αν εσύ το έχεις "ξέφραγο αμπέλι". Δουλειά του εκπαιδευτικού είναι να του μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του, να το μάθει να λειτουργεί με κανόνες μέσα σε μία ομάδα και να το βοηθήσει να εξελιχτεί σ' έναν σωστό και χρήσιμο πολίτη. Τις βάσεις τις βάζουμε εμείς οι γονείς στο σπίτι. Αν εμείς δεν τα διδάξουμε τον σεβασμό προς τον εαυτό τους πρώτα και μετά προς τους γύρω τους, ο δάσκαλος/καθηγητής τι θα κάνει;

Προφανώς, όλα αυτά τα καρκινώματα καταλήγουν σε υποβαθμισμένες περιοχές

όπως είναι τα Άνω Λιόσια, γιατί όπως έχω ξανά πει, ήμαστε η χωματερή

του λεκανοπεδίου. Χωματερή σκουπιδιών και ανθρώπων.

Σάββατο, 6 Φεβρουαρίου 2021

Photo: Το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Μιας και πιάσαμε τ' αγγλικά την προηγούμενη φορά, ας επιστρέψουμε στα παιδάκια μας και στα σχολεία, γιατί είναι ένα θέμα για το οποίο κάθε μέρα θα βρίσκω κάτι καινούργιο να γκρινιάξω κατά πως φαίνεται! Θέλω να συζητήσουμε για τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδούς Σωτηρίου και την "προαιρετική διδασκαλία" του στους μαθητές της ΣΤ' Δημοτικού.

Οι ανεύθυνοι - υπεύθυνοι...

Το 2007, η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου και το επιτελείο της, αποφάσισαν να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία και έγινε σαματάς, αν θυμάστε, για την παραποίηση της ιστορίας μας σε σχέση με τα γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής. Αφού οι συγγραφείς του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού τελικά παραδέχθηκαν ότι υπήρχαν ιστορικά ατοπήματα, λάθη, κενά και αβλεψίες, συμφώνησαν να προβούν στις αναγκαίες διορθώσεις. Η κα. Γιαννάκου, λοιπόν, ζήτησε την επιστημονική κρίση της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία με τη σειρά της, έστειλε στο υπουργείο τις επισημάνσεις και τις προτάσεις της, οι οποίες τέθηκαν υπ' όψιν της συγγραφικής ομάδας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Όταν ολοκληρώθηκε η εργασία τους, το διορθωμένο εγχειρίδιο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, όπως και όλα τα σχολικά βιβλία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, τέθηκαν υπό την κρίση της διδακτικής πράξης.

Photo: Εξώφυλλο & οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος "Ματωμένα Χώματα"

Συγκεκριμένα, κάθε βιβλίο θα αξιολογούνταν σε 200 σχολεία και οι εκπαιδευτικοί που θα το δίδασκαν έπρεπε μετά να υποβάλουν τις κρίσεις και τις προτάσεις τους. Η υπουργός είχε δηλώσει τότε, μεταξύ άλλων: "Επειδή - ιδιαίτερα για τη δραματική περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής υπήρξαν πολλές αιτιάσεις - το υπουργείο αποφάσισε να προσφέρει σε όλα τα παιδιά της ΣΤ’ δημοτικού κλασικό λογοτεχνικό και ιστορικό βιβλίο, που θα τα εφοδιάσει με περαιτέρω γνώση της πραγματικότητας της εποχής. Αυτό το βιβλίο είναι τα “Ματωμένα Χώματα” της Διδούς Σωτηρίου, το οποίο κατά γενική ομολογία αποτυπώνει τις δραματικές στιγμές που έζησε ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας και θα βοηθήσει τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν περισσότερο τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνισμού της εποχής".

Το 2009, λοιπόν, το μυθιστόρημα μοιράστηκε στα σχολεία για να καλύψει τα κενά του βιβλίου της ιστορίας. Ωστόσο και αυτή η πρωτοβουλία της κυρίας Γιαννάκου, όπως και εκείνη της διόρθωσης αντί της απόσυρσης του βιβλίου που συγκέντρωσε τόσα «πυρά», προκάλεσε αντικρουόμενες απόψεις, αφού οι εκπαιδευτικοί σημείωναν ότι η υπουργός κινήθηκε με δική της πρωτοβουλία, χωρίς να ζητήσει τη γνώμη των αρμοδίων. Εκπαιδευτικοί, ιστορικοί αλλά και πανεπιστημιακοί, είχαν δηλώσει ότι οι σκηνές βίας που περιέχονται μέσα στο βιβλίο δεν ενδείκνυνται για παιδιά 12 ετών. Άλλοι πάλι, εύλογα, διατηρούσαν επιφυλάξεις στο κατά πόσον το μυθιστόρημα θα αξιοποιούνταν, αφού οι δάσκαλοι μονίμως τρέχουν για να καλύψουν την ύλη.

Photo: Μαριέττα Γιαννάκου & Μαρία Ρεπούση

Κατά το στάδιο των διορθώσεων του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, η συγγραφική ομάδα αφαίρεσε μία φωτογραφία με Έλληνες στρατιώτες που παρελαύνουν στην προκυμαία και στη θέση της τοποθέτησε ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Διδώς Σωτηρίου, που αναφερόταν σε έναν διάλογο μεταξύ των Ελλήνων, δευτερόλεπτα πριν από τη σφαγή: "Αποκλείεται να κάψουν ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιο συμφέρον έχουν; Αφού έγινε πια δική τους". "Ποιο συμφέρον είχαμε εμείς που καίγαμε τα τουρκοχώρια στην υποχώρηση;» Όταν η αλλαγή τέθηκε υπόψη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου υπήρξαν αντιδράσεις καθώς, αμέσως μετά το απόσπασμα που παρέθετε η συγγραφική ομάδα, υπάρχει στα «Ματωμένα Χώματα» η έκφραση: "Σφαγή, σφαγή, βοήθεια σώστε μας", την οποία στελέχη του Ινστιτούτου θεώρησαν κατατοπιστική για τα γεγονότα αλλά "προκλητικά το απόσπασμα δεν την περιελάμβανε", όπως ανέφεραν ορισμένοι. Έτσι, θεώρησαν ότι το μεμονωμένο απόσπασμα αποπροσανατολίζει τους μαθητές και ζήτησαν είτε να αφαιρεθεί είτε να δοθεί διαφορετικά. Τελικά, το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να διατηρήσει και το πετσοκομμένο και παραπλανητικό απόσπασμα στο σχολικό βιβλίο και να μοιράσουν στους μαθητές "δώρο" το έργο της Διδούς Σωτηρίου.

Φτάνοντας στο σήμερα...

Η δασκάλα μας λοιπόν, είναι από τους εκπαιδευτικούς που επέλεξαν να βάλουν τα παιδιά να το διαβάσουν. Συγκεκριμένα ζήτησε από τα παιδιά να το ξεκινήσουν και τελειώσουν κατά τη διάρκεια του lockdown. Το βιβλίο, επειδή το διάβασα μαζί με το παιδί, είναι καταπληκτικό, δεν μπορεί νομίζω κανείς να το αμφισβητήσει αυτό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κάνει για 12χρονα. Κατ' αρχάς χρησιμοποιεί πολύ δύσκολες λέξεις, λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται πια, τούρκικες εκφράσεις ή και τουρκικής προέλευσης. Το παιδί δεν καταλάβαινε γρι, πολλές φορές δεν καταλάβαινα ούτε εγώ καλά-καλά. Όσοι ισχυρίστηκαν ότι τα 12χρονα είναι έτσι και αλλιώς μαθημένα στη βία από την τηλεόραση και το διαδίκτυο και άρα δεν θα είχαν πρόβλημα με το βιβλίο, κάνουν λάθος. Δεν ξέρω τι βλέπουν τα δικά τους παιδιά, αλλά η περιγραφή του ξεκοιλιασμένου που περπατούσε κρατώντας τα εντόσθιά του είναι too much ακόμα και για έναν ενήλικα. Χώρια που διαφωνώ με το σκεπτικό ορισμένων, ότι η ανάγνωση μιας σκηνής βίας δεν είναι τόσο έντονη όσο το να την δεις σε ταινία. Για εμένα, που διαβάζω φανατικά, ένα βιβλίο είναι πολύ πιο γλαφυρό και τρομακτικό από μία ταινία, γιατί η φαντασία σου μπορεί να οργιάσει!

Photo: freepik.com

Εκτός των σκηνών βίας όμως, γιατί πρέπει το παιδί να διαβάσει για το μπουρδέλο που πήγε ο Μανώλης, για την τσατσά και για τις σεξουαλικές περιπτύξεις όλων των ηρώων του βιβλίου; Ζούμε σε μια εποχή όπου το σεξ κυριαρχεί σε στίχους τραγουδιών και ταινίες, στο internet και παντού γύρω μας. Προσπαθούμε, όσο μπορούμε, κάποιοι γονείς, να παρατείνουμε την παιδική αθωότητα και να μην τα πονηρέψουμε παραπάνω απ' όσο χρειάζεται πριν την ώρα τους. Και έρχεστε εσείς του υπουργείου παιδείας και με αναγκάζετε να κάτσω να εξηγήσω στο 12χρονο τι είναι το μπουρδέλο και τι η τσατσά...

Λυπάμαι που άνθρωποι σαν την κυρία Ρεπούση -που θεωρεί την Μικρασιατική καταστροφή και τον διωγμό των Ελλήνων "έναν συνωστισμό στο λιμάνι"- φτάνουν να αποφασίζουν για την διδακτική ύλη στα σχολεία. Λυπάμαι που άνθρωποι σαν την κα. Γιαννάκου, αντί να στείλουν πίσω ένα κακογραμμένο βιβλίο, επιλέγουν πρόχειρες λύσεις και μπαλώματα, μην δίνοντας ουσιαστική λύση σ' ένα πρόβλημα τόσο σημαντικό όσο η αλλοίωση της ιστορίας μας. Και λυπάμαι που τόσα χρόνια μετά δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος να διορθώσει αυτή την κατάσταση και να απορήσει, όπως κάθε γονιός, πως είναι δυνατόν να διαβάζουν τέτοια πράγματα τα παιδιά μας.

Το μόνο που έχω να πω σε όλους αυτούς που αποφάσιζαν και αποφασίζουν

για την παιδεία είναι ότι ντρέπομαι για λογαριασμό τους.