Κυριακή, 7 Μαρτίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που γιορτάζεται αύριο, σήμερα σκέφτηκα να κάνω μια ιστορική ανασκόπηση σ' αυτό το κίνημα. Ξέρω ότι πολλά έχουν γραφτεί γι' αυτό και όλοι γνωρίζουμε πάνω κάτω τι και πως ξεκίνησε. Άλλωστε ακόμα κι εγώ έχω αναφερθεί στο παρελθόν στο συγκεκριμένο ζήτημα, εκθέτοντας τις απόψεις μου για το αν τελικά μας βγήκε σε καλό όλο αυτό ή βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας.

Η ιστορία...

Photo: news.wttw.com

Το 1900 έφερε μεγάλες αναταραχές στον βιομηχανικό κόσμο, αύξηση του πληθυσμού και άνοδο ριζοσπαστικών ιδεολογιών. Το 1908 η καταπίεση και η ανισότητα ώθησαν 15.000 γυναίκες να ενώσουν τις φωνές τους, διαδηλώνοντας στη Νέα Υόρκη για λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερη αμοιβή και δικαίωμα ψήφου. Η πρώτη Εθνική Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στην Αμερική στις 28 Φεβρουαρίου 1909 και έως το 1913, οι Αμερικανίδες συνέχιζαν να την γιορτάζουν την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου. Το 1910 πραγματοποιήθηκε ένα δεύτερο Διεθνές Συνέδριο Εργαζόμενων Γυναικών στην Κοπεγχάγη, στο οποίο η Clara Zetkin (Ηγέτης του «Γραφείου Γυναικών» για το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα στη Γερμανία) έριξε την ιδέα μιας Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Στο συνέδριο αυτό συμμετείχαν περισσότερες από 100 γυναίκες από 17 χώρες, εκπρόσωποι συνδικάτων, σοσιαλιστικών κομμάτων, γυναικείων εργατικών σωματείων - μεταξύ των οποίων ήταν και οι τρεις πρώτες γυναίκες που εκλέχθηκαν στο φινλανδικό κοινοβούλιο. Το συνέδριο ενέκρινε ομόφωνα την πρόταση της Zetkin και έτσι γεννήθηκε η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

1911...

Photo: Η φωτιά στο Triangle Shirtwaist που κόστισε τη ζωή σε 146 ανθρώπους,

κυρίως κορίτσια 16-23 ετών. medium.com/@washingtonpost

Μετά την απόφαση αυτή, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αυστρία, τη Δανία, τη Γερμανία και την Ελβετία στις 19 Μαρτίου 1911. Πάνω από ένα εκατομμύριο γυναίκες και άνδρες παρευρέθηκαν στις συγκεντρώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών στην εργασία, την ψηφοφορία, την κατάρτιση, το δημόσιο αξίωμα και τον τερματισμό των διακρίσεων. Ωστόσο, λιγότερο από μια εβδομάδα αργότερα στις 25 Μαρτίου, η φωτιά που ξέσπασε στο εργοστάσιο παραγωγής ενδυμάτων Triangle Shirtwaist στην Νέα Υόρκη είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 146 άνθρωποι, κυρίως Εβραίες και Ιταλίδες εργάτριες, ηλικίας από 16 έως 23 ετών που είχαν πρόσφατα μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. Πολλά από τα θύματα δεν μπόρεσαν να βγουν από το κτίριο καθώς μια πόρτα που οδηγούσε στις σκάλες ήταν κλειδωμένη από τους ιδιοκτήτες και δεν υπήρχαν επαρκείς έξοδοι κινδύνου. Η καταστροφή αυτή οδήγησε σε βελτίωση της νομοθεσίας σχετικά με τους όρους ασφαλείας στους χώρους εργασίας και στην ενίσχυση της Διεθνούς Ένωσης Εργαζόμενων Γυναικών στην Κλωστοϋφαντουργία, που αγωνίστηκε ιδιαίτερα για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Αυτό το καταστροφικό γεγονός επέστησε σημαντική προσοχή στις συνθήκες εργασίας και την εργατική νομοθεσία στις Ηνωμένες Πολιτείες που έγινε το επίκεντρο των επακόλουθων εκδηλώσεων της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας.

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος...

Photo: Η σύλληψη της Sylvia Pankhurst. Pinterest

Τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Ρωσίδες που διαδήλωναν για παγκόσμια ειρήνη, συμμετείχαν στην πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 23 Φεβρουαρίου 1913. Το 1914, περισσότερες γυναίκες σε ολόκληρη την Ευρώπη πραγματοποίησαν διαδηλώσεις για την εκστρατεία κατά του πολέμου και για να εκφράσουν την αλληλεγγύη των γυναικών. Στο Λονδίνο πραγματοποιήθηκε πορεία προς την Trafalgar Square για την υποστήριξη του δικαιώματος ψήφου των γυναικών, στην οποία η Sylvia Pankhurst συνελήφθη. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1917, οι Ρωσίδες ξεκίνησαν απεργία με το σύνθημα "Ψωμί και Ειρήνη", διαμαρτυρόμενες για τον θάνατο 2 εκατομμυρίων Ρώσων στρατιωτών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αντίθεση με πολιτικούς ηγέτες, οι γυναίκες συνέχισαν να απεργούν, ώσπου τέσσερις ημέρες αργότερα ανάγκασαν τον Τσάρο σε παραίτηση και η προσωρινή κυβέρνηση παραχώρησε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου. Η ημερομηνία που ξεκίνησε η απεργία των γυναικών ήταν η Κυριακή 23 Φεβρουαρίου σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, που είναι η 8η Μαρτίου κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο που χρησιμοποιείται παγκοσμίως. Παρ' όλες αυτές τις επιτυχίες των γυναικών, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν γιορτάστηκε παρά το 1975 από τα Ηνωμένα Έθνη. Στη συνέχεια, τον Δεκέμβριο του 1977, η Γενική Συνέλευση εξέδωσε ψήφισμα με το οποίο κηρύσσει ότι η Ημέρα των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και η Διεθνής Ειρήνη μπορεί να γιορτάζεται οποιαδήποτε ημέρα του έτους από τα κράτη μέλη, σύμφωνα με τις ιστορικές και εθνικές παραδόσεις τους.

Η νέα χιλιετία...

Photo: feministcurrent.com

Το 1996 ο ΟΗΕ ανακοίνωσε το πρώτο ετήσιο θέμα για την Ημέρα της Γυναίκας με τίτλο "Celebrating the past, Planning for the Future". Ακολούθησε το "Women at the Peace table" την επόμενη χρονιά, "Women and Human Rights" το 1998, "World Free of Violence Against Women" το 1999, και πάει λέγοντας μέχρι σήμερα, με το φετινό θέμα να είναι "Choose to Challenge". Μέχρι τον ερχομό της νέας χιλιετίας στις περισσότερες χώρες υπήρχε μικρή δραστηριότητα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ο κόσμος είχε προχωρήσει και, σε πολλούς τομείς, ο φεμινισμός δεν ήταν δημοφιλές θέμα. Κάτι χρειαζόταν για να αναδειχθεί εκ νέου η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, δίνοντάς της το σεβασμό που της αξίζει, αφού οι μάχες δεν είχαν κερδηθεί και η ισότητα των φύλων δεν είχε ακόμη επιτευχθεί. Έτσι, το 2001 δημιουργήθηκε η πλατφόρμα internationalwomensday.com με σκοπό την αναζωογόνηση της ημέρας, γιορτάζοντας και κάνοντας γνωστά τα επιτεύγματα των γυναικών, ενώ συνεχίζει το κάλεσμα για επιτάχυνση προς την πραγματική ισότητα των φύλων. Ο ιστότοπος χρησιμεύει επίσης ως σημαντικό μέσον για φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπως είναι η Παγκόσμια Ένωση Κοινωνικών Οδηγών και Προσκόπων (WAGGGS) και η Catalyst Inc., η παγκόσμια οργάνωση εργαζόμενων γυναικών.

100 χρόνια...

Photo: 8 Μαρτίου 2011. Η Annie Lennox οδηγεί την πορεία στο London Bridge.

sheknows.com

Το 2011 γιορτάστηκαν τα 100 χρόνια της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα διακήρυξε τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς ως «Μήνας Ιστορίας των Γυναικών», καλώντας τους Αμερικανούς να σηματοδοτήσουν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αντανακλώντας τα «εξαιρετικά επιτεύγματα των γυναικών» στη διαμόρφωση της ιστορίας της χώρας. Η τότε υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον ξεκίνησε την «Πρωτοβουλία 100 Γυναικών: Ενδυνάμωση γυναικών και κοριτσιών μέσω διεθνών ανταλλαγών». Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η διάσημη ακτιβίστρια Annie Lennox (Eurythmics) οδηγεί μια πορεία σε μια από τις εμβληματικές γέφυρες του Λονδίνου, προσδοκώντας στην αύξηση της υποστήριξης του φιλανθρωπικού οργανισμού Women for Women International.

Σήμερα...

Photo: washingtonpost.com

Ο κόσμος έχει γνωρίσει πλέον μια σημαντική αλλαγή τόσο στις σκέψεις των γυναικών όσο και στην κοινωνία για την ισότητα και τη χειραφέτηση των γυναικών. Η νέα γενιά μπορεί να αισθάνεται ότι όλες οι μάχες έχουν κερδηθεί, όμως οι φεμινίστριες των 70s γνωρίζουν καλύτερα τη μακροζωία και πολυπλοκότητα της πατριαρχίας. Με περισσότερες γυναίκες στις αίθουσες συνεδριάσεων, μεγαλύτερη ισότητα στα νομοθετικά δικαιώματα και αυξημένη αναγνώριση των γυναικών ως εντυπωσιακά πρότυπα σε κάθε πτυχή της ζωής, θα μπορούσε κανείς να πιστεύει ότι οι γυναίκες έχουν αποκτήσει πραγματική ισότητα. Το ατυχές γεγονός είναι ότι οι γυναίκες εξακολουθούν να μην πληρώνονται τους ίδιους μισθούς με τους άντρες στις αντίστοιχες θέσεις, οι γυναίκες εξακολουθούν να μην είναι ίσες σε επιχειρήσεις ή στην πολιτική και η εκπαίδευση, υγεία και βία κατά των γυναικών είναι χειρότερη από εκείνη των ανδρών. Ωστόσο, έχουν γίνει μεγάλες βελτιώσεις. Έχουμε γυναίκες αστροναύτες και πρωθυπουργούς, κορίτσια στο πανεπιστήμιο, γυναίκες μπορούν να εργαστούν και να έχουν οικογένεια. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι επίσημη αργία σε πολλές χώρες (Αφγανιστάν, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Μπουρκίνα Φάσο, Καμπότζη, Κούβα, Γεωργία, Γουινέα-Μπισάου, Ερυθραία, Καζακστάν, Κιργιστάν, Λάος, Μολδαβία, Μογγολία, Μαυροβούνιο, Ρωσία, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουγκάντα, Ουκρανία, Ουζμπεκιστάν, Βιετνάμ και Ζάμπια). Μάλιστα σε Κίνα, Μαδαγασκάρη και Νεπάλ είναι αργία μόνο για τις γυναίκες! Η παράδοση αυτής της ημέρας θέλει τους άντρες να τιμούν μητέρες, συζύγους, φίλες και συναδέλφους με λουλούδια και μικρά δώρα.

Το μήνυμα αυτής της μέρας είναι πάντα το ίδιο: Διασφαλίσετε ένα λαμπερό, ίσο, ασφαλές και ικανοποιητικό μέλλον για τα κορίτσια!

Πέμπτη, 4 Μαρτίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Μετά την παρένθεση για την ανακοίνωση του νικητή για τον διαγωνισμό με τις προσκλήσεις για παιδικό πάρτι, επιστρέφουμε στο θέμα που είχαμε ξεκινήσει, που ήταν η μόδα και γιατί τα plus size ρούχα είναι πιο ακριβά.

Έκανα την έρευνά μου επί του θέματος και συνάντησα αρκετές διαφορετικές απόψεις. Κάποιοι, μάλιστα μία εκ των οποίων φτιάχνει και παιδικά ρούχα, είπε ότι όσο μεγαλύτερο είναι ένα ρούχο, τόσο περισσότερο πρέπει να κοστίζουν, καθώς χρειάζονται κυρίως παραπάνω ύφασμα και όχι τόσο παραπάνω κλωστή και δουλειά, για να κατασκευαστούν. Το οποίο έχει μία λογική, αφού όπως λέει και η συγκεκριμένη, με ένα μέτρο ύφασμα μπορεί να φτιάξει 8 παντελόνια για νεογέννητα, ενώ μόλις ένα για ένα παιδί 9-10 χρονών. Και αφού είναι μία μικρή βιοτεχνία ρούχων και όχι μια τεράστια αλυσίδα, δεν έχει την πολυτέλεια να ισομοιράσει το κόστος ανάμεσα στα ρούχα που διαθέτει. Λογικό; Απόλυτα!

Δικαιολογημένο κόστος ή fat tax;

Ισχύει όμως το ίδιο και για τα ρούχα ενηλίκων ή απλά το επιπλέον κόστος είναι ρατσιστικής φύσης, το λεγόμενο "fat tax"; Η Ari Bines, που αρθρογραφεί στο babe.net, αναφέρει: Πριν γίνει μέλος της "χοντρής αδελφότητας", ψώνιζε ρούχα από οποιοδήποτε μαγαζί. Στην μετάβασή της από κανονικό σε plus size, παρατήρησε την διαφορά κόστους στα ρούχα.

Photo: www.dailymail.co.uk

Συνεχίζει το άρθρο της λέγοντας πως πολλές γυναίκες κανονικού μεγέθους υποστηρίζουν ότι τα μεγαλύτερα μεγέθη πρέπει να είναι ακριβότερα, όπως είναι ακριβότερο ένα μπουκάλι άρωμα με περισσότερα ml ή μία μεγαλύτερη μερίδα φαγητού. Η αλήθεια είναι, όπως έδειξε η έρευνά της, ότι τα μεγαλύτερα μεγέθη πληρώνονται ακριβότερα, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με αστείες ποσότητες υφάσματος έτσι και αλλιώς. Όπως παραδείγματος χάριν, στα μαγιό. Ένα μαγιό σε μέγεθος small μπορεί να κοστίζει 16 ευρώ και το ακριβώς ίδιο σε XL να κοστίζει 23... Τουλάχιστον γελοίο, αν αναλογιστούμε ότι η διαφορά στην ποσότητα ενός ούτω ή άλλως ελαστικού υφάσματος, είναι μερικά εκατοστά. Την ίδια διαφορά τιμών έχω παρατηρήσει και εγώ στα εσώρουχα. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να χρυσοπληρώσω ένα σουτιέν Ε ενώ μια κοπέλα που φοράει Β μπορεί να ψωνίσει από τη λαϊκή ακόμα (όπως και μαγιό) με 5 ευρώ. Δεν είναι τόσο παραπάνω το ύφασμα. Και αν το Ε θέλει μπανέλα πχ για να κρατήσει, το Β θέλει ενίσχυση. Είναι τόσο πυρηνική φυσική να φτιάξεις ένα σουτιέν που να προσφέρει σωστή στήριξη και εφαρμογή σε μεγάλο στήθος; Δεν ξέρω...

Ας πάμε όμως και στα ρούχα. Αν υποθέσουμε ότι μεγαλύτερο μέγεθος, σημαίνει περισσότερο ύφασμα και άρα περισσότερο κόστος παραγωγής, τότε δεν θα έπρεπε η τιμή να διαφέρει και ανάμεσα σ' ένα extra small, ένα small, ένα medium και ένα large; Στις περισσότερες περιπτώσεις κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ένα τζιν στα παραπάνω μεγέθη κοστίζει το ίδιο. Ένα τζιν σε μέγεθος μεγαλύτερο από την "κανονική σειρά" είναι πιο ακριβό... Ένα παπούτσι κοστίζει το ίδιο, ανεξαρτήτως μεγέθους. Δεν πληρώνω λιγότερα εγώ που φοράω 36 από εσένα που φοράς 39... Δεν χρειάζονται παραπάνω υλικά για να φτιαχτεί το δικό σου παπούτσι απ' ότι το δικό μου; Ας είναι και ελάχιστη η διαφορά, όπως είναι για το ύφασμα του μαγιό. Το ίδιο δεν είναι; Και ενώ τα επιχειρήματα της Ari Bines, ακούγονται απόλυτα λογικά και τεκμηριωμένα, στην αντίπερα όχθη η Kathleen Fasanella, που γράφει στο fashion-incubator.com, δίνει την δική της ανάλυση του πως κοστολογούνται τα ρούχα και οφείλω να παραδεχτώ ότι, αν και όχι προς το συμφέρον μου, τείνω να συμφωνήσω μαζί της.

Τι λένε οι ειδικοί...

Η Fasanella λοιπόν, που είναι και από τις πλέον ειδικούς στην εν λόγω βιομηχανία, μας εξηγεί ότι η κατασκευή και κατ' επέκταση το κόστος των ρούχων βασίζεται στο μέγεθος Medium. Όταν μια σειρά ρούχων απευθύνεται περισσότερο σε λεπτούς ανθρώπους, προσαρμόζει ανάλογα το medium της, όπως αντίστοιχα και μία σειρά που προορίζεται για πιο εύσωμους. Γι' αυτό και το medium μπορεί να διαφέρει τόσο από εταιρία σε εταιρία. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το medium είναι το νούμερο 10, τότε το Large είναι το 12 και το Extra Large το 14. Αντίστοιχα το 8 είναι το Small και το 6 είναι το Extra Small και πάει λέγοντας. Αν για να φτιάξεις π.χ. 2 medium μπλούζες χρειάζεσαι ένα κομμάτι ύφασμα χωρίς να έχεις φύρα, για κάθε Large κομμάτι πρέπει με το υπόλοιπο ύφασμα να φτιάξεις ένα Small και για κάθε Extra Large, ένα Extra Small, ώστε να μην πετάς ύφασμα. Τί γίνεται όμως αν δεν κάνεις πωλήσεις σε Extra Small; Αν δεν υπάρχει κοινό. Δεν έχει νόημα να μπεις στα επιπλέον έξοδα, όσα και αν είναι, να κατασκευάσεις ένα ρούχο το οποίο θα πουλήσει ελάχιστα έως καθόλου, μόνο και μόνο για να μην σου περισσέψει το ύφασμα. Φανταστείτε τι γίνεται με τα ακόμα μεγαλύτερα ή μικρότερα μεγέθη αντίστοιχα. Αν για κάθε 16 νούμερο (ΧΧL) πρέπει να φτιάξεις ένα 4 (XXS) με το υπολειπόμενο ύφασμα. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αγορά για XXS, δεν γίνεται να είναι σε αντιστοιχία με τα XXL. Το εργοστάσιο μπορεί για κάθε 10 τεμάχια XXL που πουλάει, να δίνει μόλις ένα XXS. Οπότε για τα υπόλοιπα 9 που θα φτιάξει θα έχει φύρα.

Photo: freepik.com

Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου, έξω από το χορό όμως, σκέφτηκα πως σίγουρα το περισσευούμενο ύφασμα δεν πετιέται, ότι κάτι βρίσκουν να το κάνουν, ένα αξεσουάρ, ένα μπάλωμα, ένα μπεμπέ ρούχο, κάτι βρε αδερφέ. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ρωτήσω την αδερφή μου που δουλεύει σε μία μικρή βιοτεχνία ρούχων, όχι τόσο στην παραγωγή, όσο στην παράδοση, ωστόσο κάτι γνωρίζει παραπάνω από εμένα. Η συγκεκριμένη βιοτεχνία, βγάζει μόνο one-size ρούχα (περίπου medium). Όταν, όπως με ενημέρωσε η αδερφή μου, επιχείρησε να φτιάχνει ρούχα σε μεγέθη, χάθηκε η μπάλα με την κοστολόγηση και τελικά μπήκε μέσα, οπότε δεν το επιχείρησε ποτέ ξανά. Η αλήθεια είναι ότι όσα άρθρα διάβασα, έλεγαν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ότι η κοστολόγηση είναι ένα χάος στον συγκεκριμένο κλάδο, ότι δεν είναι πολύ εύκολο να καθορίσεις πόσο ακριβώς σου κοστίζει η κατασκευή ενός ρούχου. Σε γενικές γραμμές μου επιβεβαίωσε ότι όντως έχεις περισσότερη φύρα με τα μεγαλύτερα μεγέθη και περισσότερη κατανάλωση υφάσματος. Μου επιβεβαίωσε όμως, ότι όντως μικρομεσαίες επιχειρήσεις όπως η συγκεκριμένη, προσπαθούν να εκμεταλλεύονται όλα τα περισσευούμενα κομμάτια υφάσματος και να μην τα πετάνε. Τα χρησιμοποιούν σαν "ανταλλακτικά", σε περίπτωση που χαλάσει ας πούμε ένα μανίκι, για τα ρέλια, για τις "μπάσκες" (το τελείωμα μιας μπλούζας, το κομμάτι με το λάστιχο, ας το πούμε, όπου αυτό υπάρχει), ή ακόμα και για να προσθέσουν ένα σχέδιο - μπάλωμα σε επόμενη σειρά ρούχων. Κάτι ραφτά κομμάτια σε σχήμα καρδιάς, αστεράκι ή δεν ξέρω 'γω τι άλλο, από διαφορετικό ύφασμα; Ε, αυτά! Επίσης, μου επιβεβαίωσε πως όντως με κάποια περισσεύματα φτιάχνει μπεμπέ ή παιδικά, τα οποία αφού δεν τα εμπορεύεται, τα κρατάει για τα παιδιά της ή τα χαρίζει στο προσωπικό. Πράγμα που επιβεβαιώνει την υποψία μου, ότι αν θέλουν, δεν υπάρχει φύρα, κάτι θα βρουν να τα κάνουν. Μπορεί η συγκεκριμένη βιοτεχνία να μην έχει ουσιαστικό κέρδος απ' όλα αυτά, όμως μια μεγάλη αλυσίδα;

Μπορεί οι μεγάλες βιομηχανίες να μην θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο ή τον χρόνο να αξιοποιείς κάπως το περισσευούμενο ύφασμα από ένα 3xl ρούχο και να τους είναι πιο εύκολο να το πετάνε, όμως είναι αυτό ένα κόστος που πρέπει να μεταφέρεται στον τελικό καταναλωτή; Δεν είμαι ιδιαίτερα σίγουρη ακόμα, διχάζομαι.

Συμπέρασμα...

Κάθε άνθρωπος έχει τον σωματότυπό του και καλό θα ήταν να το αποδεχτούμε αυτό. Ναι, εμείς με τα παραπανίσια κιλά θα μπορούσαμε απλώς να χάσουμε κιλά για να ήμαστε κοινωνικά αποδεκτοί, αλλά αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο καθένας μας για τον εαυτό του και δεν θα μας το επιβάλλει κανείς. Θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος ρατσισμός στο όλο θέμα, ειδικά αν λάβουμε ως βάση το παράδειγμα με τα μαγιό, όπως επίσης θεωρώ ότι οι μεγάλες αλυσίδες μαζικής παραγωγής μπορούν να εξομαλύνουν το κόστος ανεβάζοντας λίγο κάποια και μειώνοντας λίγος άλλα, ώστε ένα ρούχο να κοστίζει το ίδιο ανεξαρτήτως μεγέθους. Για τις μικρές βιοτεχνίες σαφώς και κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, όπως απέδειξε η έρευνά μου. Το χειρότερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οι plus size, είναι ότι τα περισσότερα ρούχα είναι άχαρα, κακοραμμένα και δεν στέκονται καλά πάνω μας. Δηλαδή και παραπάνω τα πληρώνουμε, και άνετα δεν νιώθουμε. Μερικά είναι τόσο περίεργα που ειλικρινά απορώ τι είχαν στο μυαλό τους όσοι τα έφτιαξαν. Αν φτιάχνεις μια μπλούζα ή ένα παντελόνι XL, αυτονόητο δεν είναι ότι αυτός ο άνθρωπος, έχοντας παραπάνω κιλά, θα έχει πχ και μεγαλύτερα μπράτσα ή οπίσθια; Γιατί να φτιάχνεις τη μπλούζα μπόλικη και τα μανίκια να μπαίνουν με το ζόρι ή να φτιάξεις ένα παντελόνι το οποίο πρέπει να τσακωθώ μαζί του για να περάσει από τον πισινό μου και μετά να κουμπώνει μια χαρά στη μέση;

Πολύ μετά που έγραψα αυτό το άρθρο και μπήκε στη σειρά του προς έκδοση, έπεσα τυχαία σε μία διαφήμιση ενός καταστήματος στη Νέα Ιωνία με την επωνυμία XXLove. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τα ρούχα που είδα, φωτογραφημένα πάνω σε XL μοντέλα, φαίνονται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περιέγραψα πιο πάνω! Βέβαια και οι τιμές είναι ακριβώς ότι περιέγραψα ακόμα πιο πάνω, αλλά you win some, you lose some που λένε και στο χωριό μου. Πάντως έχω ενθουσιαστεί με τα ρούχα που έχω δει και ζήτησα από τ' αγόρι μου να πάμε εκεί να μου πάρει δώρο για τα γενέθλιά μου που κοντοζυγώνουν! Αν το αποφασίσω να πάω με click in shop, θα σας πω εντυπώσεις!

Photo: bershka.com / Φούτερ Oversized από 12.99 έκπτωση 40%, στα 7.99

Πρόσφατα, βλέποντας στο site της Bershka τα ρούχα με έκπτωση που ήθελε η κόρη μου να της ψωνίσω, μου γεννήθηκε και μια άλλη απορία. Έχουν γίνει της μόδας τελευταία τα oversize για τα "κανονικά" κορίτσια. Φοράνε μια φούτερ και μπορούν κάλλιστα να φοράνε μόνο το βρακί τους από κάτω. Πολύ όμορφο και χαριτωμένο, δεν το συζητώ, τους πάνε πάρα πολύ. Ωστόσο γιατί το oversized φούτερ για το αδύνατο κορίτσι να κοστίζει μόλις 8 ευρώ; Ε;;;

Εσείς τι γνώμη έχετε για όλα αυτά;;;

Δευτέρα, 1 Μαρτίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί ψυχολόγοι μου,

Το 3ο giveaway του DearDiary έφτασε στο τέλος του! Κλείνουμε αισίως 5 μήνες ύπαρξης. Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει από το μυαλό μου κανένα δύο φορές να τα παρατήσω, απογοητευμένη από την έλλειψη ενδιαφέροντος και συμμετοχής σε οποιοδήποτε άρθρο, πέραν των διαγωνισμών. Και αυτός ο διαγωνισμός, που περίμενα να έχει πολύ περισσότερες συμμετοχές, πήγε επίσης άπατος. Ωστόσο, πεισμώνω και πείθω τον εαυτό μου να δώσει τουλάχιστον 1 χρόνο ζωής πριν πάρω οποιαδήποτε απόφαση.

And the winner is...

Νικήτρια είναι φυσικά η Αιμιλία Μπουρδάκη, που ήταν και η μοναδική που έλαβε μέρος στον διαγωνισμό!