Δευτέρα, 21 Ιουνίου 2021

Αγαπητοί αναγνώστες,

Η διαδικασία της μετακόμισης μπορεί να διαρκεί λίγες μέρες, όμως το να κάνεις ένα νέο χώρο σπίτι σου, είναι κάτι που παίρνει χρόνο και χρήματα. Και, όσο και αν προσπαθήσαμε να τα κάνουμε όλα μαζεμένα με το που ήρθαμε στο νέο σπίτι, δεν ήταν εφικτό, ούτε χρονικά, ούτε οικονομικά. Πέρα από την τακτοποίηση των πραγμάτων, τις καθημερινές δουλειές που έχει ένα σπίτι, προστέθηκε και η φροντίδα της αυλής, κάτι που δεν είχα ποτέ πριν. Τρομερό άγχος να πρέπει να θυμάσαι να φροντίζεις και να ποτίζεις κάτι που δεν μπορεί να κλάψει, γαβγίσει ή νιαουρίσει για να σου πει ότι θέλει την προσοχή σου! Αφού περάσαμε την περιπέτεια με την φιλοξενία του σκύλου, που για μια εβδομάδα δεν μου άφηνε καθόλου χρόνο να ασχοληθώ με το blog, μετά είχαμε και το πάρτι γενεθλίων της μικρής. Ευτυχώς είναι καμιά βδομάδα που έχει τελειώσει το αχαλίνωτο σεξ στη δουλειά και έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω το κείμενο για την μετατραυματική ανάπτυξη, που υποτίθεται ότι θα ανέβαζα μετά το Πάσχα, που ήμασταν ακόμα κλεισμένοι στα κλουβάκια μας. Σκέφτηκα να το πετάξω, ένιωθα ότι είναι οφ τόπικ πλέον, αλλά το είχα σχεδόν τελειώσει και δεν είχα χρόνο να γράψω οτιδήποτε άλλο, οπότε το ανέβασα, μην νομίζετε ότι πέθανα ή τα παράτησα.

Το σπίτι λοιπόν δεν έχει τελειώσει ακόμα το ευλογημένο, διότι ακόμα δεν έχουμε βρει τρόπο να βάλουμε πόρτα στο δωμάτιο του παιδιού, συν ότι η τηλεόραση κάηκε μέσα στο πρώτο 24ωρο που τη συνδέσαμε, συν το σταθερό που (αφού εδέησε ο οτες να μας μεταφέρει τη γραμμή) άρχισε να φτύνει παχύρρευστα υγρά από το μικρόφωνο και για να παραγγείλω σουβλάκια έπρεπε να ουρλιάζω τόσο που στο τέλος άκουγαν τη φωνή μου στο Καματερό κατευθείαν, και όχι από το τηλέφωνο... Ξέρω τι σκέφτεστε "ωραία αρχή κάναμε". Αφού έβρισα θεούς και δαίμονες, την πρώην σπιτονοικοκυρά μας που μας έφαγε, τον Τουτατί και τον Κοέλιο, το πήρα απόφαση, ότι σπίτι αλλάξαμε αλλά η τύχη μας παραμένει ίδια. Οπότε υπομονή, όλα θα γίνουν εν καιρώ, όταν βρούμε και όταν έχουμε μπικικίνια, είπα στον εαυτό μου και αποδέχτηκα την μοίρα μου. Πάντως, όσο μεγαλώνω, τόσο πείθομαι γι' αυτό που έλεγα στη μάνα μου από παιδί, μήπως με έχει βαφτίσει ο γουρλής ο Μητσοτάκης, ο αείμνηστος, και μου το κρατάνε κρυφό. Δεν το έχει επιβεβαιώσει, ούτε διαψεύσει ακόμα.

Το πάρτι...

Ωστόσο, πρόλαβα κουτσά στραβά να σας πω για την περιπέτεια με το σκύλο που φιλοξενήσαμε και that's all folks! Μετά τρεχάτε ποδαράκια μου πάλι για το πάρτι. Που ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που είχα επιφοίτηση να τα κάνουμε στην αυλή. Διότι ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, όπως ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που αποφασίζω να τα κάνω έξω, ρίχνει το θεό με το θεό! Θα μου πεις, Ιούνιος είναι, ο μήνας των διδύμων. Και με μάνα, πατριό, αδερφή, κόρη, κουνιάδο και ανιψιά διδυμάκια, θα έπρεπε να έχεις μάθει πια! ΟΟΟΧΙ όμως, εγώ εκεί, πεισματικά αισιόδοξη παρά τις κατραπακιές. Όπως διαπιστώσατε και οι ίδιοι, το Σάββατο 12 του μηνού, δεν συνωμότησε το σύμπαν υπέρ μου, απλά εγαμέθεν. Το σύμπαν, ο Δίας, τα πάντα και τα κοάλα. Καθάριζα η παστρικιά όλο το Σάββατο (από τις 7) το σπίτι, μόλις σταματούσε η βροχή, έτρεχα να μαζέψω την αυλή, αναρωτώμενη παράλληλα τι θα κάνω τόσο κόσμο αν δεν σταματήσει. Εδέησε όμως να παρατήσει την φιλότιμη προσπάθεια να καταστρέψει το πάρτι μισή ώρα πριν έρθει ο κόσμος και κουτσά στραβά την βρήκαμε την άκρη. Ήρθαν τα παιδάκια, πήγαν στις κούνιες, πάτησαν τις λάσπες, μερικά σαβουριάστηκαν, μερικά κυλίστηκαν μάλλον επίτηδες ωσάν άλλα γουρουνάκια και επέστρεψαν σύσκατα. Και μετά άιντε μπες βγες να ουρήσουν, να πιούν νερό, να δουν το δωμάτιο της Νεφέλης, να ακούσουν μουσική... έβλεπα τις πατημασιές παντού και από τη μια σκεφτόμουν "ωραία θα τα περάσουμε αύριο καθαρίζοντας ΠΑΛΙ" κι απ' την άλλη παρηγοριόμουν ότι "τουλάχιστον είναι καλοκαίρι και δεν έχω στρωμένα χαλιά..."

Photo: flickr.com

Δεν ξέρω αν θυμάστε τον εαυτό σας στα 12, εγώ αμυδρά. Και αναρωτιέμαι, ήμασταν κι εμείς τόσο καπετάν φασαρίες; Ήμασταν τόσο γλωσσάδικα και ατίθασα; Νομίζω όχι. Όχι γιατί δεν θέλαμε, αλλά γιατί τρέμαμε τους γονείς μας, ήταν δεν ήταν παρόντες. Πάλευα κανένα 10λεπτο να τα μαντρώσω στην αυλή, λες και κυνηγούσα κουτάβια. Ρε καθίστε εδώ να συνεννοηθούμε τι πίτσα θέλετε, τίποτα αυτά. Τα μισά πήγαιναν μέσα, τ' άλλα μισά έβγαιναν έξω από την αυλή. ΉΡΩΕΣ οι δάσκαλοι, σκεφτόμουν καθ' όλη τη διάρκεια! Στο τέλος άρχισα να φωνάζω σαν λοχίας να σκάσουν τα σκασμένα γιατί θα τα κρεμάσω ανάποδα από τα κάγκελα και θα τ' αφήσω να τα φάνε οι καρακάξες. Αφού κατάφερα να τα ταΐσω, μετά μας πήρε άλλο ένα 10λεπτο να τα μαζέψω πάλι για την τούρτα. Φωνές, κακό, τσιρίδες, προστάγματα (που 'σαι φίλε Ηρώδη) ενώ από μέσα μου αναρωτιόμουν πόσο γρήγορα θα μαζέψει υπογραφές η γειτονιά να μας διώξει.

Κάπου στις 10 η ώρα τα είχα φτύσει πια, ήθελα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο με την φασαρία, τις πατημασιές, τα πεταμένα πιάτα και ποτήρια ολούθε, ωστόσο στην πρόσκληση είχα γράψει 7 με 11 τρομάρα να μου 'ρθει, οπότε έπρεπε να σκάσω και να κολυμπήσω. Τελικά έφυγαν τα περισσότερα ως τις 11, μείναμε λίγοι και καλοί ως τη μια, μάζευα ως τις 2 οπότε και έπαθα system breakdown. Τα παράτησα, έπεσα σε κώμα και την Κυριακή, φτου κι απ' την αρχή. Σκούπισε, σφουγγάρισε, πλύνε, μάζεψε. Που χρόνος και κουράγιο να κάτσεις να γράψεις στο μπλογκ, που μόλις τελείωσα το καθάρισμα, την έπεσα για μεσημεριανό υπνάκο, μετά έκατσα στην βεράντα σαν αποβλακωμένο, αφού ακόμα δεν είχα συνέλθει. Έσερνα άσκοπα το κουφάρι μου το απόγευμα πέρα δώθε, ίσα ίσα να μείνω ξύπνια ως τις 11, μην με κοροϊδεύει ο άντρας μου ότι έχω καταντήσει κωλόγρια και κοιμάμαι με τις κότες.

Το συμπέρασμα...

Το ηθικό δίδαγμα είναι ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! Χίλιες φορές να πληρώσετε παραπάνω και να πάτε παιδότοπο αν είναι μικρά, ή να του δώσετε λεφτά να βγάλει τους φίλους του για κέρασμα αν είναι πιο μεγάλα. Οτιδήποτε, αρκεί να μην κάνετε πάρτι στο σπίτι. Η παιδοκτονία είναι ένα βήμα μακριά! Άκουσα από άλλους γονείς τέτοιες ιστορίες φρίκης σε παιδικά πάρτι στο σπίτι, που κατέληξα να κάνω και το σταυρό μου που το μόνο που είχα ήταν να καθαρίσω από την αρχή την επόμενη μέρα. Κάποιοι χρειάστηκαν ανακαίνιση μετά!

Δευτέρα, 14 Ιουνίου 2021

Photo: allaboutdog.gr

Αγαπητοί αναγνώστες,

Η πρώτη μας σκέψη μόλις νοικιάσαμε το νέο σπίτι με την αυλάρα, ήταν να πάρουμε επιτέλους σκύλο. Καθ' ότι πάντα θέλαμε σκύλο, αλλά ποτέ σε διαμέρισμα. Το έχω ζήσει και δεν παλεύεται, ούτε για το σκυλί, ούτε για σένα! Εδώ και μπορούσαμε στην αυλή και χρειάζεται ως φύλακας, αφού εκτός από μονοκατοικία, είναι και σχετικά αραιοκατοικημένη γειτονιά. Και μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα μαγευτικά Λιόσια με τα γυφτοπρέζονα μας και τα όλα μας...

Με τόσα αδέσποτα και πεταμένα σκυλάκια, είναι λίγο κουτό να πας να αγοράσεις σκύλο, οπότε μπήκαμε σ' όλες τις σχετικές ομάδες του φουμπου και αρχίσαμε να ψάχνουμε για ημίαιμα pitbull, αφού ο άντρας μου λύσσαξε ότι μόνο αυτό κάνει για φύλακας. Ο άντρας μου, που κατά τ' άλλα μουρμούραγε για τα έξοδα, τη δέσμευση, τα προβλήματα. Με τα πολλά, βρήκε ένα θηλυκό ενός έτους, εμβολιασμένο, στειρωμένο, τσιπαρισμένο, full extra και πήγαμε να το γνωρίσουμε. Παιχνιδιάρα και φιλική η Bella, την είχαν βρει παρατημένη στους δρόμους 7 μηνών, κυνηγημένη και χτυπημένη από αυτοκίνητο. Όπως έπαιζε ο σύζυγος μαζί της κι εμείς μιλούσαμε με τα κορίτσια της φιλοζωικής, του έκανε ένα ψιλό ντου, τον γρατζούνισε με το δόντι στο πλευρό, μόλις εκείνος προσπάθησε να τρέξει.

Bella...

Ωστόσο, αποφασίσαμε να την πάρουμε φιλοξενία λίγες μέρες να δούμε πως θα πάει η συμβίωση, γιατί είδαμε ότι δεν ήταν επιθετική με τα άλλα σκυλιά και τους περαστικούς. Ήρθε Κυριακή πρωί η Bella και για 2-3 μέρες έδειχνε απίστευτη διαγωγή, με εξαίρεση ότι τράβαγε στην βόλτα σαν τρελή, αλλά αναμενόμενο από ένα σκυλάκι που ήταν κλεισμένο σε αυλή το τελευταίο 3μηνο. Δεν έκανε ζημιές στην αυλή, δεν μας τρέλαινε στη ζητιανιά όταν τρώγαμε έξω, δεν έτρωγε σαν λαίμαργο γουρούνι. Μας έσκαγε να της βάλουμε τον οδηγό, είτε για βόλτα, είτε για να τη δέσουμε ώσπου να βγάλουμε τ' αυτοκίνητα. Μετά τις 3 μέρες που ξεθάρρεψε, άρχισε να ξεδιπλώνει τα ταλέντα της... Έφαγε παντόφλες, μπολάκια φαγητού, ηλιακά φαναράκια, σκούπες, φαράσια, γλάστρες. Ανέβαινε σε καρέκλες, τραπέζια, έσκιζε σίτες, έτρωγε σαν γουρούνι, ζητιάνευε όταν τρώγαμε... αναίρεσε όλη την καλή εικόνα που έχτισε τις πρώτες μέρες! Τη στιγμή που τη μαλώναμε, κατέβαζε το κεφάλι και έφευγε σαν βρεγμένη γάτα, όμως μόλις περνούσε λίγη ώρα και δεν της έδινες σημασία, έκανε την πάπια Πεκίνου και σου κωλοτριβόταν. Και εννοείται έκανε τα ίδια πάλι. Ούτε άνθρωπος ρε φίλε! Ήξερα ότι τα σκυλάκια είναι πανέξυπνα, ειδικά η συγκεκριμένη ράτσα, αλλά μου έκανε φοβερή εντύπωση τ' ότι είχε την πονηριά να δείξει τόσο καλή διαγωγή τις πρώτες μέρες, σαν γκόμενα που θέλει να ρίξει τον γαμπρό και μόλις μπει η κουλούρα του βγάζει τον αδόξαστο!

Όλα αυτά ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα και εγώ παρά την κούρασή μου, θα έκανα υπομονή ώσπου να τα διορθώσει όλα αυτά. Έβρισκα άκρως ψυχοθεραπευτική την ενασχόληση μαζί της, ακόμα και την πρωινή βόλτα με την τσίμπλα στο μάτι, το παιχνίδι στην αυλή και τη βόλτα μετά τη δουλειά, ανεξαρτήτως κούρασης και δουλειών που με περίμεναν στο σπίτι. Υπήρχε ένα κακό όμως, που έκανε έξαλλο τον άντρα μου και τρόμαζε εμένα και το παιδί. Σε τσάκωνε με τα δόντια απ' όπου έβρισκε όταν δεν ήθελε να φύγεις και σεληνιαζόταν όταν έτρεχες... Δεν ξέρω τι τραύματα μπορεί να κουβαλούσε η καημένη, τι σύνδρομο εγκατάλειψης και τι άγχος κουβαλούσε, όμως ήταν κάτι που μ' έβαζε σε σκέψεις, έχοντας ένα παιδί στο σπίτι, που έρχονται φίλοι και τρέχουν πέρα δώθε σαν λυσσασμένα τα χρυσούλια μας. Διότι ένα απόγευμα στη βόλτα που την κρατούσε ο άντρας μου, είπαμε να δοκιμάσουμε να τρέξουμε να δούμε τι θα κάνει, και έκανε πάλι το ίδιο. Μόλις με είδε να τρέχω, της γύρισε το μάτι, γρύλισε και όρμηξε κατά πάνω μου. Δεν ξέρω τι πρόθεση είχε, γιατί ο άντρας μου την τράβηξε πίσω, όμως είναι τρομακτικό!

Δέσμευση...

Μετά υπήρχε ο καβγάς των διακοπών... Πως θα το παίρνουμε το σκυλί μαζί, που θα το βάζουμε, που είναι ολόκληρο θηρίο, που μπορεί να κάνει εμετό, να σκίσει τα καθίσματα, να γεμίσει το σύμπαν τρίχες, να μυρίζει το αυτοκίνητο, να μη μας δέχονται σε αεροπλάνα, βαπόρια, ξενοδοχεία και οργανωμένες παραλίες. Δεν τον έπιανες πουθενά... Με μισή καρδιά κοίταζα για ξενοδοχεία σκύλων (αν και θεωρώ ότι είναι γαϊδουριά να μην το παίρνεις μαζί), για pet taxi, για κουτιά μεταφοράς. Τελικά συνειδητοποίησα, πως όσο και να το θέλουμε εγώ και το παιδί, εκείνος δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει τις όποιες παραχωρήσεις, οπότε ήταν άδικο για το ζωντανό να το κρατήσουμε. Ή το παίρνεις σαν μέλος της οικογένειας, ή δεν το παίρνεις καθόλου. Αλλιώς το αδικείς και δεν αξίζει αυτό σε καμία ψυχούλα. Τα κατοικίδια είναι σαν παιδιά. Έχουν μεγάλες ευθύνες, υποχρεώσεις και έξοδα. Αν δεν μπορείτε να τα φορτωθείτε όλα αυτά, να μην παίρνετε. Δεν τους αξίζει ούτε να μένουν όλη μέρα κλεισμένα σ' ένα σπίτι ή σε μία αυλή, δεμένα ή λυτά. Δεν τους αξίζει να μην τους αφιερώνετε χρόνο και δεν τους αξίζει να τα έχετε παρατημένα χωρίς εμβόλια, φροντίδα ή οτιδήποτε άλλο. Δεν αρκεί ένα πιάτο φαγητό και ένα μπολ νερό. Και σε καμία περίπτωση δεν τους αξίζει, μόλις τα βρείτε σκούρα, να τα πετάξετε στο δρόμο. Σκεφτείτε το σοβαρά πριν αγοράσετε ή υιοθετήσετε, δεν είναι μόνο αγκαλιές και παιχνίδι, είναι και ξεσκάτισμα και γιατροί και βόλτες για όσο ζήσουν. Η αγάπη που θα λάβετε θα είναι πολλαπλάσια όμως, όπως ένα παιδί, δεν σημαίνει ότι είναι πάντα γέλια και χαρές. Αν έχετε την οικονομική δυνατότητα και τον χρόνο, την υπομονή και τη θέληση, αξίζει να σώσετε μία ψυχούλα και είναι σίγουρο ότι θα ανταμειφθείτε από αυτό το πλάσμα για την καλοσύνη σας. Αν δεν, μην μπείτε στον κόπο, ούτε για να κάνετε το χατίρι του παιδιού σας, ούτε για κανέναν άλλο λόγο. Γιατί ξέρουμε ότι τα παιδιά, όσο και να ορκίζονται ότι θα ασχοληθούν και θα το αναλάβουν εξ' ολοκλήρου, δεν θα το κάνουν. Σ' εσάς θα πέσει όλο το βάρος.

Επίλογος...

Από την ημέρα που μπήκα σε όλες τις φιλοζωικές ομάδες του facebook, έχει μαυρίσει η ψυχή μου με αυτά που βλέπω. Σκυλιά κακοποιημένα ή παρατημένα, κουταβάκια νεογέννητα κλεισμένα σε κούτες ή πεταμένα στα σκουπίδια. Χαίρομαι που η νομοθεσία έχει γίνει αυστηρότερη στο θέμα των κατοικίδιων, γιατί για μένα είναι εξίσου μεγάλη απόφαση, όσο το να κάνεις ένα παιδί. Και όπως σε μερικούς δεν αξίζει να γίνονται γονείς, έτσι και σε άλλους δεν αξίζει να έχουν κατοικίδιο. Μπορεί να χρησιμεύει ως φύλακας, μπορεί να χρησιμεύει ως άσκηση, μπορεί ως ψυχοθεραπεία. Όμως αν δεν μπορείτε να το έχετε σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας, μην το πάρετε καθόλου! Κάπου εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους των φιλοζωικών, για την αφοσίωση, την αγάπη και την ακούραστη προσπάθειά τους να βοηθήσουν όλα αυτά τα πλάσματα, που κάποιοι αλήτες κακομεταχειρίστηκαν ή πέταξαν. Ζητώ συγνώμη που απογοήτευσα την κοπέλα από την φιλοζωική που μας έφερε την Bella, ξέρω πόσο ήλπιζε ότι βρήκε ένα σπίτι για το κορίτσι. Ελπίζω πως θα βρεθεί κάποιος με την υπομονή και τον χρόνο να την βοηθήσει να ξεπεράσει τα όποια τραύματα απέκτησε με την εγκατάλειψή της και ζώντας στους δρόμους. Οπότε το συμπέρασμα είναι ένα: Υιοθετήστε υπεύθυνα!

Video: MuyLoca

Η αυλάρα και η Bella... Τις πρώτες μέρες! Που ήταν ακόμα φρόνιμο κορίτσι...

Τρίτη, 8 Ιουνίου 2021

Photo: freepik.com

Αγαπητοί αναγνώστες,

Για κάποιους ανθρώπους, ένα σοβαρό ψυχολογικό τραύμα μπορεί να κρύβει μία έκπληξη: θετική προσωπική ανάπτυξη. Έρευνες δείχνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι αναπτύσσουν μια μεγαλύτερη εκτίμηση για την ζωή, για τις σχέσεις τους, αισιοδοξία για νέες δυνατότητες, αυξημένη αίσθηση δύναμης και ψυχικές αλλαγές. Μελέτες εκτιμούν ότι περίπου οι μισοί άνθρωποι που επηρεάζονται από τραύματα, στην συνέχεια περνούν στο στάδιο της μετατραυματικής ανάπτυξης. Μία μεγάλη έρευνα που έγινε τον τελευταίο χρόνο υπονοεί ότι αυτό συμβαίνει σ' όσους βίωσαν τραυματικό στρες εξαιτίας της πανδημίας. Η έρευνα αυτή ανακάλυψε ότι υπάρχει μετατραυματική ανάπτυξη σε πάνω από το 40%, ανάμεσα στους 3.000 ανθρώπους που συμμετείχαν. Με αρχηγό τους τον Dr. Robert H. Pietrzak (καθηγητή ψυχιατρικής του Yale School of Medicine) οι ερευνητές έκαναν σε χιλιάδες στρατιωτικούς βετεράνους μια σειρά ερωτήσεων για την προσωπική αλλαγή που έχουν βιώσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όπως αν πλέον εκτιμούν περισσότερο τη ζωή, αν ήρθαν πιο κοντά με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, αν ανέπτυξαν μία καλύτερη κατανόηση των "ψυχικών θεμάτων" και αν ένιωθαν πλέον πιο ικανοί να πετύχουν "καλύτερα πράγματα" στην ζωή τους.

Συμμετέχοντες που βρέθηκαν θετικοί σε συμπτώματα μετατραυματικού στρες λόγω COVID-19, ήταν πιο πιθανό να πουν ότι έχουν βιώσει όλη την γκάμα αλλαγών που σχετίζονται με την μετατραυματική ανάπτυξη, απ' όσους δεν έπαθαν μετατραυματικό στρες λόγω της κατάστασης. Αυτή η διαπίστωση (που συμφωνεί απόλυτα με προηγούμενες έρευνες σχετικές με την ψυχική υγεία των βετεράνων) δεν εξέπληξε τον Pietrzak. "Ο αγώνας βοηθά στην ανάπτυξη" είπε. "Πρέπει να βιώσεις ως κάποιο βαθμό αυτά τα τραύματα, για να αναπτυχθείς μετά." Ισχυρίζεται ότι η βίωση συμπτωμάτων διαταραχής μετατραυματικού στρες σχετιζόμενων με την πανδημία μπορούν να εκκινήσουν "διαδικασίες αναλογισμού" που με τη σειρά τους οδηγούν σε θετικές ψυχολογικές αλλαγές. Συνήθως, οι άνθρωποι που βιώνουν αυτή την αλλαγή έχουν διεισδυτικές, ενοχλητικές σκέψεις, αλλά με τον καιρό αναπτύσσουν δεξιότητες που τους καθιστούν ικανούς να τις αντιμετωπίσουν με μία στάση οργανωτική, με μεγαλύτερη αίσθηση ελέγχου. Άλλοι μπορεί να τις αναμασάνε ή να προσπαθήσουν να αποφύγουν όλους διόλου τις αρνητικές σκέψεις, στρατηγικές που στο τέλος μπορούν να χειροτερέψουν τη διάθεσή τους. Όσοι βιώνουν την ανάπτυξη μπορούν παράλληλα να νιώθουν άγχος, αλλά βρίσκουν τρόπους να το αντιμετωπίσουν και να πάνε παρακάτω. Τεχνικές όπως να δημιουργείς μία περίληψη της εμπειρίας, να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου γι' αυτήν και να μαθαίνεις να ελέγχεις τα συναισθήματά σου, μπορούν να βοηθήσουν. Ο Pietrzak λέει ότι η μετατραυματική ανάπτυξη συχνά υποκινείται από ισχυρή συναισθηματική υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της ψυχοθεραπείας. Η έρευνα συσχετίζει την μετατραυματική ανάπτυξη με προσωπικά χαρακτηριστικά όπως είναι η εξωστρέφεια, η θετική στάση απέναντι σε νέες εμπειρίες, η σοφία που έρχεται με την ηλικία, η ικανότητα να ψάχνεις για κάτι θετικό μέσα σε κατά τ' άλλα αγχωτικές καταστάσεις. "Δεν προσπαθούμε να σας πείσουμε ότι είναι ουράνια τόξα και ήλιος... αυτά τα πράγματα μπορούν να συνυπάρχουν", λέει ο Pietrzak, περιγράφοντας την διπλή εμπειρία τραύματος/ανάπτυξης. Παρομοιάζει την μετατραυματική ανάπτυξη με μία "ψυχολογική ασπίδα" που βοηθά τους ανθρώπους να προστατευθούν από μελλοντικά τραυματικά γεγονότα.

Photo: freepik.com

Πριν την πανδημία, ο Pietrzak ήδη έκανε την έρευνά του σε μια μεγάλη ομάδα βετεράνων για τις τραυματικές τους εμπειρίες και αποφάσισε να τους ρωτήσει για την μετατραυματική ανάπτυξη σε σχέση με τον COVID-19. Στην έρευνα που δημοσιεύθηκε εκ νέου, άνθρωποι βρέθηκαν θετικοί σε μετατραυματικά συμπτώματα βάσει των απαντήσεών τους σε ερωτήσεις για την αντιμετώπιση "συνεχόμενων, ενοχλητικών και ανεπιθύμητων αναμνήσεων" της πανδημίας, αποφυγή όσων τους θυμίζουν τον COVID-19, η αίσθηση ότι είναι "στην τσίτα" ή τρομάζουν με το παραμικρό και οι ισχυρές αρνητικές πεποιθήσεις τους για τον εαυτό τους, τους άλλους, ή τον κόσμο. Οι ερευνητές συμπεριέλαβαν στην έρευνα παράγοντες ρίσκου τραύματος, συμπεριλαμβανομένων του κινδύνου να νοσήσουν οι συμμετέχοντες ή αγαπημένα τους πρόσωπα από τον COVID, η υπέρ-πληροφόρηση των ΜΜΕ, η κοινωνική απομόνωση και οι οικονομικές & συναισθηματικές δυσκολίες. Η κα. Mary C. Waters, (καθηγήτρια Σοσιολογίας στο Harvard University) είπε πως η μελέτη ήταν καλά σχεδιασμένη. Η ίδια, ως επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης για τους επιζήσαντες του τυφώνα Κατρίνα, περιέγραψε τα ευρήματα του Pietrzak ως παρόμοια με αυτά από άλλες μελέτες για την μετατραυματική ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένης και της δικής της. Αν και κάποιοι ανησύχησαν ότι η πανδημία ενδέχεται να αυξήσει τις αυτοκτονίες, ο Pietrzak και οι συνεργάτες του βρήκαν μία συσχέτιση μεταξύ της μετατραυματικής ανάπτυξης και της μειωμένης τάσης για αυτοκτονία. Οι συμμετέχοντες που δήλωσαν πως η εκτίμησή τους για την ζωή αυξήθηκε και οι κοινωνικές τους σχέσεις βελτιώθηκαν, είδαν επίσης σημαντική μείωση στην πιθανότητα να σκεφτούν την αυτοκτονία. "Αυτή η έρευνα δίνει έμφαση στο γεγονός ότι ένα τραύμα μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη δέσμευση και σύνδεση, δύο παράγοντες ανατρεπτικοί για την αυτοκτονία. Αν και ένα τραύμα είναι επώδυνο, είναι επίσης ευκαιρία για ανάπτυξη και αλλαγή." έγραψε σ' ένα email της η Dr. Jill Harkavy-Friedman (κλινική ψυχολόγος και αντιπρόεδρος του American Foundation for Suicide Prevention).

Μια μικρή έρευνα που διεξήχθη από Αμερικανούς ερευνητές και εκδόθηκε μερικούς μήνες πριν στο Journal of Health Psychology, αποκάλυψε έναν συσχετισμό μεταξύ της επαναξιολόγησης αρνητικών εμπειριών υπό ένα θετικό πρίσμα και της μετατραυματικής ανάπτυξης. Μία έρευνα στη Νέα Ζηλανδία, βρήκε ότι τα δύο τρίτα όσων ανταποκρίθηκαν, αναγνώριζαν θετικά στοιχεία στα πρώτα στάδια της πανδημίας, όπως αυξημένη καλοσύνη και καλή γειτνίαση, βελτιωμένες προσωπικές σχέσεις και χρόνος για να αναλογιστούν τι πραγματικά είναι σημαντικό για εκείνους. Οι συγγραφείς δεν παρέλειψαν να σημειώσουν ότι η απόφαση της κυβέρνησης να υποστηρίξει οικονομικά τον πληθυσμό κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μπορεί να έχει μειώσει την αίσθηση άγχους των συμμετεχόντων. Κινέζοι ερευνητές διεξήγαγαν έρευνα σε πάνω από 400 άτομα για την μετατραυματική ανάπτυξη σε σχέση με την πανδημία και βρήκαν ότι η έννοια της "συναισθηματικής δημιουργίας" - η δυνατότητα να νιώθεις και να εκφράζεις αισθήματα - έπαιξε σημαντικό ρόλο στη θετική αλλαγή. Ο Pietrzak δήλωσε ότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι τέτοιες αλλαγές δεν δίνουν ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα για την εμπειρία ενός ατόμου με τραύμα. "Η μετατραυματική ανάπτυξη δεν είναι μία κατάληξη αλλά μία διαδικασία", είπε.

Photo: freepik.com

Επίλογος...

Τώρα θα αναρωτιέστε τι μ' έπιασε και σας τα λέω όλα αυτά. Εμένα η κλεισούρα δεν με επηρέασε ιδιαίτερα, αφού είμαι έτσι κι αλλιώς σπιτόγατος τα τελευταία χρόνια. Έχω επίσης την τύχη να εργάζομαι σε μία εταιρία και για έναν εργοδότη που σου παρέχει ασφάλεια, υπό την έννοια ότι δεν φοβάσαι μην χάσεις τη δουλειά σου ή μείνεις απλήρωτος κ.λπ. Επίσης, δόξα τω Θεώ, δεν νόσησε κανείς συγγενείς και φίλος, δεν έχασα δικό μου άνθρωπο. Στεναχωρήθηκα λίγο το πρώτο Πάσχα που δεν μπορούσαμε να ήμαστε με κόσμο, ωστόσο από την αρχή του lockdown προσπαθούσα να κρατάω το ηθικό ακμαίο στο σπίτι, γιατί έτρεμα για την ψυχική υγεία του παιδιού και το άγχος του συζύγου, ο οποίος γενικά δεν φημίζεται για την αισιοδοξία του και γίνεται ανυπόφορος όταν τον παίρνει από κάτω. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι βίωσα μετατραυματικό στρες και άρα δεν βίωσα μετατραυματική ανάπτυξη. Όπως είπε και ο γιατρός, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι αποτυχημένη. Έχω βιώσει αρκετές τραυματικές εμπειρίες στο παρελθόν, με όλα τα προαναφερθέντα συνεπακόλουθα, οπότε ήμουν ήδη θωρακισμένη όταν μας βρήκε αυτό το κακό. Αυτό που θέλω τελικά να πω, είναι ότι όλη αυτή η έρευνα μου επιβεβαίωσε την πεποίθηση που είχα πως "ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Αρκεί να προσπαθείς να βλέπεις τη ζωή με αισιοδοξία και να λειτουργείς με τη σκέψη "κάθε εμπόδιο για καλό". Δεν ήμουν πάντα έτσι. Ήμουν τόσο χάλια εκείνα τα χρόνια μετά το άνοιγμα/κλείσιμο του μαγαζιού, όταν έπρεπε να ζούμε με 600 ευρώ και ο άντρας μου ήταν άνεργος, που μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι η μιζέρια μου δεν διορθώνει την κατάσταση, ίσα-ίσα την επιδεινώνει, και ότι είχαμε καταντήσει κουραστικοί για τους γύρω μας με την μαυρίλα μας.

Συμπέρασμα...

Photo: freepik.com

Δεν είναι εύκολο να προσπαθείς να βρεις κάτι θετικό μέσα σε στενάχωρες καταστάσεις, ούτε να αντιληφθείς ότι μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα. Δεν ξέρω να σας πω τι ήταν αυτό που οδήγησε στη μεταστροφή μου. Βλέπω όμως ανθρώπους γύρω μου που αυτή η κατάσταση που ζούμε τους έχει οδηγήσει στην απελπισία ή, ακόμα χειρότερα, στην παραίτηση. Ξέρω πως ακούγονται πολύ τετριμμένα τα "θα έρθουν καλύτερες μέρες", "η αρνητική ενέργεια έχει αρνητικές επιπτώσεις", "σκέψου θετικά", "όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις" (π*στη Κοέλιο, μας κατέστρεψες). Πλέον όμως, έχοντας βγει από την άβυσσο που με είχε ρουφήξει για πολλά χρόνια, μπορώ να σας πω ότι είναι αλήθεια. Μη σας παίρνει από κάτω, μην παραιτείστε, μην απελπίζεστε. Πάντα υπάρχει ένας λόγος να συνεχίσετε να αγωνίζεστε. Κάντε focus σ' αυτόν, σφίξτε τα δόντια και παλέψτε να βγείτε από το σκοτάδι που σας καταπίνει. Εμένα αυτή η άβυσσος μου στέρησε την ευκαιρία να γίνω η μητέρα που ονειρευόμουν. Ήμουν τόσο απορροφημένη στα προβλήματά μου, που δεν αφιέρωνα τον χρόνο που έπρεπε στο παιδί μου, δεν έδειξα την υπομονή που είχα της υποσχεθεί όταν ακόμα την κουβαλούσα μέσα μου, δεν έκανα ούτε τα μισά απ' όσα ήθελα. Κι αυτό δεν μπορώ να το πάρω πίσω ποτέ. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να παλεύω κάθε μέρα να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο, να δείξω διπλάσια υπομονή, να της ζητώ συγνώμη για την κακή μου συμπεριφορά στα τρυφερά πρώτα της χρόνια, να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να διορθώσω τη ζημιά που έκανα και να εύχομαι να με συγχωρήσει εκείνη, γιατί εγώ θα έχω τύψεις μέχρι να πεθάνω και δεν θα με συγχωρήσω ποτέ. Μην τα παρατάτε παιδιά! Παλέψτε, γιατί... la vie est belle! Κι αν δεν έχετε δει την ταινία, να τη δείτε!