Everyday thoughts and struggles of a working wife & mum

Everyday thoughts and struggles of a working wife and mum

Τρίτη, 27 Οκτωβρίου 2020

Muy Loco
27 Οκτ 2020
διαβάστηκε 4 λεπτά

Photo: dumbrunner.com

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα έχω την διάθεση να συνεχίσω τον μονόλογο που ξεκίνησα προχτές. Αυτό με την παιδεία και τις συμπεριφορές ντε, καθόλου δεν με προσέχεις, μόνη μου μιλάω! Κυριολεκτικά! Θυμήσου λίγο, που σου έλεγα για αυτούς που πλακώνονται στα λεωφορεία, για τις μάσκες και στα σχολεία για τις καταλήψεις. Θυμήθηκες; Ωραία! Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι μακάρι το πρόβλημα να ήταν προσωρινό και σχετικό με τον κορωνοϊό. Αλλά, αλίμονο, κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια! Την αγένεια δυστυχώς τη συναντάς παντού πιά, αλλά κυρίως στους δρόμους! Καθημερινά αναρωτιέμαι πως ζούμε ακόμα και δεν έχουμε πεθάνει όλοι στην άσφαλτο, έτσι όπως οδηγούμε! Θυμάμαι όταν ήμουν έγκυος, έμενα Καισαριανή και είχα κοντά έναν Σκλαβενίτη, οπότε πήγαινα με τα πόδια καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ρε φίλε, ήμουν με την κοιλιά τούρλα, φορτωμένη σαν το γαϊδούρι σακούλες και είχα να διασχίσω έναν κεντρικό δρόμο διπλής κατεύθυνσης. 19 στις 20 φορές δεν σταματούσε κανείς για να με αφήσει να περάσω. Στο ίδιο το supermarket, όπως και οπουδήποτε σχηματίζονται ουρές (π.χ. δημόσιες υπηρεσίες) αν κάποιος μου παραχωρούσε προτεραιότητα, είτε πελάτης, είτε εργαζόμενος (γιατί ποτέ δεν το ζήτησα εκμεταλλευόμενη την κατάστασή μου), πάντα υπήρχε κάποιος/κάποια που θα διαμαρτυρόταν. Στα ΜΜΜ σπάνια κάποιος μου πρόσφερε τη θέση του. Και δεν είναι ότι το είχα ανάγκη, πάντα έλεγα ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια, αλλά εγώ πάντα παραχωρούσα προτεραιότητα ή θέση και μου φαινόταν περίεργο που δεν κάνουν κι άλλοι το ίδιο. Ας φύγουμε όμως από μένα και το θέμα της εγκυμοσύνης γενικότερα. Βλέπεις ηλικιωμένους να απαιτούν με αγένεια να τους παραχωρηθεί προτεραιότητα στις ουρές και κάθισμα στα λεωφορεία ή να προσβάλλουν νέους γιατί ακούνε δυνατά μουσική, έχουν σκουλαρίκι στη μύτη, τατουάζ στο μπράτσο, ξυρισμένο κεφάλι ή απλά τους ζηλεύουν γιατί είναι νέοι. Βλέπεις παιδιά να αδιαφορούν αν υπάρχει κάποιος με κινητικά προβλήματα και άλλα να πηγαίνουν το πρωί σχολείο περπατώντας κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, κοιτάζοντάς σε με τσαμπουκά ενώ περιμένεις υπομονετικά να κάνουν στην άκρη να περάσεις. Και άντε εγώ περιμένω και αγνοώ το υφάκι του βαρύμαγκα... Αύριο-μεθαύριο θα πετύχεις κάποιον ανισόρροπο που θα κατέβει να σε πλακώσει στις φάπες, ή ακόμα χειρότερα κάποιον που θα έρχεται πιωμένος/μαστουρωμένος/κοιμισμένος και θα σε χτυπήσει. Να δω τότε τι θα την κάνεις την δήθεν μαγκιά σου, πιτσιρίκο! Και αυτό με ξανά γυρίζει σ' αυτό που είπα εξ' αρχής, περί οδικής παιδείας. Ανύπαρκτης σ' αυτήν τη χώρα και δυστυχώς δεν βλέπω και φως στο τούνελ. Κάθε επόμενη γενιά είναι, αν όχι χειρότερη, τουλάχιστον τα ίδια χάλια με την προηγούμενη. Πάντα έλεγα ότι δυστυχώς οι άντρες, σ' ένα μεγάλο ποσοστό, θεωρούν το αμάξι προέκταση του ελλιπούς ανδρισμού τους. Μα τον Τουτατί, δεν καταλαβαίνω τι μαγκιά είναι αυτή που θεωρείς ότι μπορείς να κάνεις ότι μαλακία (σ'χώρα τα γαλλικά μου, καλό μου ημερολόγιο) σου κατέβει στο κεφάλι επειδή ο οδηγός στον οποίο την κάνεις, είναι γυναίκα ή το αυτοκίνητο στο οποίο την κάνεις είναι μικρό και δε σου γεμίζει το μάτι. Ναι, υπάρχουν και πολλές γυναίκες επικίνδυνες εκεί έξω, αλλά πες μου, είναι τυχαίο που στα περισσότερα θανατηφόρα δεν εμπλέκονται γυναίκες, αλλά άνδρες οδηγοί; (https://www.statistics.gr/el/statistics/-/publication/SDT04/-) Όχι, φίλε οδηγέ (ανεξαρτήτως φύλου), δεν έχεις προτεραιότητα γιατί έχεις πιο ακριβό αμάξι, ούτε γιατί είσαι άντρας ή κακομαθημένη κορούλα/σύζυγος κάποιου ευκατάστατου, γιατί είσαι πιο μεγαλόσωμος ή γιατί για κάποιον λόγο νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ότι σου γουστάρει τέλος πάντων. Δεν μπορείς να μπαίνεις ανάποδα σε μονόδρομο και να ζητάς τα ρέστα, να περνάς stop και κόκκινα φανάρια γιατί βαριέσαι να περιμένεις, να παρκάρεις όπου σε βολεύει γιατί βαριόσουν να περπατήσεις λίγο, να σταματάς στη μέση του δρόμου για να πιάσεις ψιλή κουβέντα, να ξεπαρκάρεις χωρίς να ελέγχεις, να μην περιμένεις όταν έχεις εμπόδιο στο δικό σου ρεύμα και να βγαίνεις τσαμπουκά στο αντίθετο και ούτω καθ' εξής. Ένα πρωινό πήγαινα σ' ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης, όπου υπήρχαν παρκαρισμένα αυτοκίνητα και στα 2 ρεύματα, οπότε δεν χωρούσαμε 2 αυτοκίνητα δίπλα-δίπλα. Βλέπω ότι έρχεται φορτηγό, κάνω στην άκρη πίσω από τα παρκαρισμένα και περιμένω. Περνάει το φορτηγό και από πίσω 4-5 αυτοκίνητα. Ξεκινάω λοιπόν και βλέπω και έρχεται μια κλώσα με BMW. Δεν σταματάει πίσω από τα σταθμευμένα να περάσω, προφανώς γιατί το Fiat μου έπρεπε να της παραχωρήσει προτεραιότητα. Βρήκε άνθρωπο... Να μην στα πολυλογώ στριμωχτήκαμε, χέστηκε η κιουρία μη γρατζουνιστεί η κούρσα της και άρχισε να κοπανιέται ότι εγώ φταίω και πως θα βγούμε χωρίς να κάνουμε ζημιά. Της εξήγησα ότι όφειλε να περιμένει να περάσω, όπως περίμενα και εγώ προηγουμένως, αφού εγώ ήμουν ήδη στο σημείο όπου δεν χωρούσαμε ενώ εκείνη ήταν πίσω από τα παρκαρισμένα. Φυσικά δεν το δέχτηκε. Να 'ναι καλά ο κύριος με το μηχανάκι πίσω μου, που της είπε ότι έχω δίκιο. Τελικά το βούλωσε, έκανε όπισθεν και φύγαμε. Άλλη μέρα, αφήνοντας το παιδί στο σχολείο (όπως όλοι οι γονείς γνωρίζουμε, γίνεται πόλεμος εκείνη την ώρα στους γύρω δρόμους) πήγα να ξεπαρκάρω και κοίταξα καθυστερημένα το αντίθετο ρεύμα πριν βγω. Ερχόταν μια κυρία και μου έβαλε τις φωνές. Της ζήτησα συγνώμη εξηγώντας ότι δεν είχα ορατότητα. Πάραυτα, συνέχιζε να ουρλιάζει και να με βρίζει. Εντάξει, καταλαβαίνω, όλοι έχουμε προβλήματα, χίλια πράγματα στο κεφάλι μας, τα νεύρα μας κουρέλια. Αλλά, ακόμα και εγώ ρε ημερολόγιο, που είμαι στην τσίτα όλη την ώρα, όταν ο άλλος παραδέχεται το λάθος του και ζητάει συγνώμη, ξεθυμαίνω αμέσως. Γιατί να συνεχίσεις να βρίζεις κάποιον που μόλις παραδέχτηκε το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη; Δεν καταλαβαίνω! Όπως έχω ξανά πει, νόμιζα ότι προσπαθούμε όλοι να κάνουμε τα παιδιά μας καλύτερα απ' ότι ήμαστε εμείς. Ώστε κάθε γενιά να είναι λίγο καλύτερη. Ώστε να μην προσποιούμαστε τους πολιτισμένους, αλλά να γίνουμε πραγματικά κάποτε. Πλάσματα με ευγένεια, σεβασμό, κατανόηση και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, τα ζώα και τον πλανήτη. Αλλά, βλέποντας την οδική συμπεριφορά των νέων, νομίζω ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Όποιος έχει πάει σε προηγμένες χώρες, καταλαβαίνει ότι η Ελλάδα είναι ζούγκλα. Νομίζω πως ο μοναδικός λαός που έχω συναντήσει να οδηγεί χειρότερα από τους Έλληνες, είναι οι Αιγύπτιοι. Δεν είναι τυχαίο που όταν ήμουν μικρή και ερχόταν επίσκεψη ένας θείος μου από το εξωτερικό, μας έλεγε ότι στο αεροδρόμιο τους προειδοποιούσαν για τους ελληνικούς δρόμους και οδηγούς. Με έπιασε λογοδιάρροια πάλι όμως και δεν θέλω να γίνομαι κουραστική! Σ' αφήνω λοιπόν, για την ώρα!

I' ll be back!

Κυριακή, 25 Οκτωβρίου 2020

Muy Loco
25 Οκτ 2020
διαβάστηκε 4 λεπτά

Photo (edited): freepik.com

Αγαπητό ημερολόγιο,

Μιλήσαμε την προηγούμενη φορά για τα βιβλία. Μιλούσα μόνη μου δηλαδή, αλλά τέλος πάντων, το κάνω χρόνια τώρα, δε βαριέσαι! Η ουσία είναι ότι τα βιβλία προσφέρουν παιδεία. Και στο λέω εγώ που δεν ήμουν η καλύτερη μαθήτρια. Έμαθα όμως πολύ περισσότερα από τα εξωσχολικά βιβλία παρά από το σχολείο. Απέκτησα γνώσεις που συγκράτησα, εμπλούτισα το λεξιλόγιό μου και ταξίδεψα νοερά σε μέρη που δεν θα επισκεφθώ ποτέ (καταραμένη φτώχεια)!

Όλοι ξέρουμε, όμως, ότι άλλο η παιδεία που σου παρέχει το σχολείο και το διάβασμα εν γένει και άλλο η παιδεία που αποκτάς από το σπίτι σου. Και σήμερα θέλω να σου μιλήσω για την παιδεία που αποκτά κανείς από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Γιατί, ρε ημερολόγιο, με στενοχωρεί πολύ που βλέπω νέα παιδιά χωρίς τρόπους. Όχι ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι που είναι αγενείς, και όχι ότι αυτοί έχουν κάποιο ελαφρυντικό. Αλλά ήλπιζα ότι κάθε γενιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Αυτός δεν είναι ο στόχος;

Αφορμή για όλον αυτόν τον προβληματισμό είναι η κατάσταση που ζούμε με τον κορωνοϊό και όλα αυτά τα ευτράπελα που βλέπουμε στις ειδήσεις και στα social media το τελευταίο διάστημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να σεβαστούμε απλώς την προσωπική άποψη του άλλου και να διαφωνούμε πολιτισμένα. Θα μου πεις, τα λες εσύ αυτά κούκλα μου, που έχεις ένα φυτίλι τόσο δα και κάνεις εκρήξεις πανηγυρικές άμα σου γυρίσει το μάτι; Έχεις δίκιο, δεν είμαι εγώ ικανή να κρίνω κανέναν. Αλλά δεν έφτασα -και δεν θα φτάσω- ποτέ στη βία. Στεναχωριέμαι, ρε γαμώτο, όταν βλέπω ηλικιωμένους να χτυπούν νέους στο λεωφορείο γιατί δεν φοράνε μάσκα, παλικάρια να πλακώνονται μεταξύ τους γιατί ο ένας είπε στον άλλον "γιατί δε φοράς μάσκα;" και άλλα τέτοια όμορφα.

Στεναχωριέμαι όταν βλέπω γονείς να προσπαθούν να μπουκάρουν σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη και να τραμπουκίζουν τους καταληψίες, ή όταν οι καταληψίες πετάνε καρέκλες στους γονείς. Τί παραλογισμός είναι αυτός που ζούμε; Κάποιοι θεωρούν ότι όλη αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό είναι μια μεγάλη απάτη και κατ' επέκταση, δεν θέλουν να φοράνε μάσκες πουθενά. Άντε και τον έβρισες, άντε και του έριξες και καμιά φάπα. Θα του αλλάξεις γνώμη; Δε νομίζω (Τάκη)... Κάνε εσύ αυτό που νομίζεις σωστό και άσε τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλουν! Έχουμε ελευθερία, θεωρητικά μιλώντας τουλάχιστον! Προσπαθούν, που προσπαθούν, να μας την στερήσουν οι κυβερνήσεις, μη τη στερούμε και ο ένας στον άλλον εμείς οι κοινοί θνητοί!

Γενικά με στεναχωρούν τα πάντα γύρω από τον κορωνοϊό. Στεναχωριέμαι γι' αυτούς που υποστηρίζουν ότι αφού δεν ξέρουν κανέναν που να έχει νοσήσει, δεν υπάρχει κορωνοϊός... Και γι' αυτούς που έχουν γίνει υστερικοί και σε κοιτάνε με μισό μάτι επειδή φτερνίστηκες. Στεναχωριέμαι γιατί αποξενωθήκαμε και εγκλωβιστήκαμε. Γιατί στερούμαστε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Γιατί ζήσαμε -και ζούμε- πρωτόγνωρες καταστάσεις. Γιατί μπερδευόμαστε με τόσες εκ διαμέτρου αντικρουόμενες πληροφορίες που δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και καταλήγεις να αμφισβητείς τα πάντα και να φτιάχνεις δικές σου θεωρίες συνωμοσίας.

Στεναχωριέμαι για τα ζευγάρια που αναγκάστηκαν να αναβάλουν το γάμο τους και γι' αυτά που παντρεύτηκαν με 20 ή 50 καλεσμένους. Για εμένα, που δεν ήθελα κόσμο, θα ήταν ιδανικά. Αλλά για την πλειοψηφία είναι μια γιορτή που θέλουν να τη μοιραστούν με πολύ κόσμο. Στεναχωριέμαι για τις βαφτίσεις και για τις κηδείες ακόμη. Για τα γενέθλια που δεν μπορέσαμε να γιορτάσουμε. Για τις νέες μανούλες που γεννάνε μοναχές και δεν μπορούν να δεχτούν επισκέψεις στο μαιευτήριο. Για τον φόβο που φώλιασε μόνιμα στις καρδιές μας. Και περισσότερο απ' όλα στεναχωριέμαι για τα παιδιά... Τα παιδάκια που δεν μπορούν να παίξουν φυσιολογικά στο διάλειμμα, που δεν τ' αφήνουμε να φιλήσουν τη γιαγιά ή ν' αγκαλιάσουν την κολλητή. Τους μαθητές που χάνουν παρελάσεις και γιορτές, που έχασαν 3 μήνες μαθήματα και για τους γονείς τους που αγωνιούμε για τα κενά που αναμφίβολα θα υπάρχουν.

Μαζί με τα παιδιά μας, βασανίζονται οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, που πρέπει να προσαρμοστούν τάχιστα σε μια νέα πραγματικότητα, χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό, να δέχονται τα πυρά των διαφωνούντων γονέων λες και είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ή έχουν την ελευθερία να πράξουν διαφορετικά απ' ότι ορίζει το υπουργείο. Τι μου είπες ημερολόγιο; Να σου πω για την κυρία Κεραμέως; Σ' αρέσει να με φυτιλιάζεις, έτσι; Θες να τ' ανοίξω το ρημάδι μου! Τι να σου πω για μια υπουργό παιδείας που απειλεί τα παιδιά με απουσίες, που στέλνει τα ματ σε πορείες μαθητών, που έστειλε παγουρίνο για στρουμφάκια και μάσκες για γίγαντες; Το χειρότερο όμως της κυρά-Νίκης είναι ότι είχε από το lockdown του Μαρτίου έως και τον Σεπτέμβρη άπλετο χρόνο να προετοιμαστεί για το δεύτερο κύμα του κώλο-ιού, να είναι έτοιμες οι πλατφόρμες και οι μέθοδοι προκειμένου να γίνεται τηλεκπαίδευση στα τμήματα και στα σχολεία που κλείνουν. Αλλά τιιιίποτα! Αγρόν ηγόρασε! Τέτοιο μπάχαλο στα σχολεία δεν έχω ματαδεί. Τραγικούλα η τύπισσα!

Και τι να πούμε, καλό μου ημερολόγιο, για τους γιατρούς; Για τους ανθρώπους της πρώτης γραμμής που βγήκαμε και τους χειροκροτήσαμε αλλά κατά τ' άλλα παλεύουν μόνοι ενάντια στον ύπουλο και αόρατο εχθρό. Να το βράσουν το χειροκρότημα! Σε συνθήκες ακατάλληλες, με μισθούς γελοίους, με εξοπλισμό ανύπαρκτο και προσωπικό ανεπαρκές. Μπάχαλο και αυτό το υπουργείο, μεγάλα και κούφια λόγια οι υποσχέσεις που τους δόθηκαν τον Μάρτιο. Αλλά ας μην εμβαθύνουμε άλλο στην πολιτική σκηνή αυτού του τόπου γιατί είναι μεγάλη η κουβέντα, θα νυχτώσουμε και άκρη δεν θα βγει, έτσι κι αλλιώς... Ας την αφήσουμε για μια άλλη φορά!

Σε χαιρετώ για την ώρα, αλλά μη μου μαραζώνεις! Θα επανέλθω δριμύτερη!

Πέμπτη, 22 Οκτωβρίου 2020

Muy Loco
22 Οκτ 2020
διαβάστηκε 4 λεπτά

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα είναι η μέρα που θα σου μιλήσω για βιβλία και για τον αγαπημένο μου συγγραφέα, που σ' άφησα με την αγωνία την προηγούμενη φορά! Και σου έχω κι άλλα νέα, αλλά όλα στη σειρά τους, ας μην προτρέχουμε!

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας, το λοιπόν, (ένας εκ των δύο, για να είμαι δίκαιη), είναι ο John Grisham (https://www.jgrisham.com/)! Δε τον ξέρεις; Πφφφ! Τον ξέρεις και τον παρά ξέρεις, απλά δεν ξέρεις ότι τον ξέρεις! Διότι ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην έχεις δει κάποια ταινία βασισμένη σ' ένα από τα βιβλία του! Δε γίνεται να μην έχεις δει το "The Firm" (https://www.imdb.com/title/tt0106918/) με τον Tom Cruise ή το "Pelican Brief" (https://www.imdb.com/title/tt0107798/) με Julia Roberts και Denzel Washington... Όχι;;; Τότε μη μου πεις ότι δεν έχεις δει το "A Time to Kill" (https://www.imdb.com/title/tt0117913/) με Matthew McConaughey, Samuel Jackson, Sandra Bullock και Donald Sutherland (ναι, ναι ο πατέρας του Kiefer που σου έλεγα την προηγούμενη φορά), ή έστω το "The Client" (https://www.imdb.com/title/tt0109446/) με την Susan Sarandon και τον Tommy Lee Jones, γιατί θα σου πω ότι μάλλον δεν έχεις δει ποτέ σου καμία ταινία ή δεν έχεις καλό γούστο... Η λίστα συνεχίζεται με "The Rainmaker" με τους Matt Damon, Danny DeVito και Jon Voight (ο μπαμπάς της Angelina Jolie ντε!), "The Chamber" με Gene Hackman, Chris O'Donell και Faye Dunaway, "Runaway Jury" με τους John Cusack, Gene Hackman, Dustin Hoffman και Rachel Weisz και πολλές ακόμη ταινίες! Κάνε μια αναζήτηση στο Google "grisham movies" να δεις όλη τη λίστα και αν δεν έχεις δει ούτε μια, δεν είμαστε πια φίλοι!

Φυσικά και έχω ΟΛΑ του τα βιβλία και απορώ γιατί δεν έχουν γυριστεί όλα ταινίες! Ο άνθρωπος ξέρει να γράφει, να σε παρασέρνει και να σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος! Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε και η συνέχεια του "A Time to Kill" με τίτλο "A Time for Mercy". Εννοείται ότι δεν θα περιμένω να το μεταφράσουν στα ελληνικά, θα το πάρω στα αγγλικά! Εκτός του ότι δεν βαστιέμαι, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εξασκώ την αγγλική και να εμπλουτίζω το λεξιλόγιό μου!

Αρκετά όμως το παραλήρημα για τον John. Ο άλλος αγαπημένος μου συγγραφέας, του οποίου επίσης έχω όλα τα βιβλία (πλην του "The Hippies" και του "The Archer" που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, τα οποία θα πάρω μόλις μου επιτρέψουν τα οικονομικά μας) είναι ο Paolo Coehlo. Ότι και να σου πω γι' αυτόν είναι λίγο. Ποιος βιβλιοφάγος που σέβεται τον εαυτό του δεν έχει διαβάσει τον "Αλχημιστή"; Αν και να σου πω την αλήθεια μου, σαν γυναίκα, το βιβλίο του που με συγκλόνισε περισσότερο από οποιοδήποτε ήταν το "11 Λεπτά" και νομίζω ότι πρέπει να το διαβάσει όλος ο κόσμος, να διδάσκεται στα σχολεία, δεν ξέρω!

Όπως σου έχω ξαναπεί, αγαπητό ημερολόγιο, έχω μια αδυναμία στις αστυνομικές περιπέτειες. Ο Grisham, ως πρώην δικηγόρος, γράφει κυρίως δικαστικά θρίλερ. Ο Coehlo, ε, είναι ο Coehlo! Ο συγγραφέας της εσωτερικής αναζήτησης, της επίγνωσης, της πίστης, του μυστικισμού, του διαλογισμού... Από αστυνομικά θρίλερ έχω ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια τους Chris Carter, Jo Nesbo, Michael Dibdin, ενώ φυσικά υπάρχει η Patricia Cornwell και η πρώτη -και καλύτερη- όλων Agatha Cristie με τον Ηρακλή Πουαρό της. Μην ξεχάσω και τον Dan Brown (The DaVinci Code, Illuminati, Inferno) του οποίου επίσης έχω διαβάσει όλα τα βιβλία και έχω δει τις ταινίες με τον Tom Hanks, όπως και την Katherine Neville που απορώ πως δεν έγιναν ταινίες και τα δικά της βιβλία.

Από τους πιο κλασικούς αγαπώ Ουμπέρτο Έκο, Ίρβιν Γιάλομ, Ναγκίμπ Μαχφούζ, Φίοντορ Ντοστογιέφσκι και Τσαρλς Ντίκενς, των οποίων αξίζει να διαβάσεις οποιοδήποτε βιβλίο πέσει στα χέρια σου. Εξυπακούεται ότι έχω διαβάσει τον αυθεντικό Dracula του Bram Stoker (1897) και ας έκανα 2 βδομάδες να κοιμηθώ από την τρομάρα μου, το "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" του Gabriel Garcia Marquez, το "Όσα Παίρνει ο Άνεμος" της Margaret Mitchell, τον "Moby Dick" του Herman Melville, τις "20.000 Λεύγες Κάτω από τη Θάλασσα" του Jules Verne. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τα βιβλία που έχω διαβάσει, και τα έχω λατρέψει όλα! Δεν υπάρχει πιο ωραίος τρόπος να ξεφεύγεις από την δύσκολη πραγματικότητα που ζούμε, απ' ότι το διάβασμα!

Όπως σου έχω ξαναπεί, αγαπητό μου ημερολόγιο, έχω διαβάσει από φτηνές ερωτικές ιστοριούλες τύπου Άρλεκιν, μέχρι ψυχολογία του Σίγκμουντ Φρόυντ. Όλα με συνεπήραν, το καθένα με τον τρόπο του. Ένα βιβλίο δεν κατάφερα ποτέ να τελειώσω, και άμα σου πω ποιο θα με μουντζώσεις θαρρώ... Το "Ο Γέρος και η Θάλασσα" του Ernest Hemingway... Ένα βιβλίο που του χάρισε βραβείο Πούλιτζερ και Νόμπελ λογοτεχνίας! Και εγώ το ξεκίνησα 3 φορές και το παράτησα στα μισά και τις τρεις! Μου φαινόταν απελπιστικά βαρετό... Έχεις φτάσει στα μισά του βιβλίου και ακόμα είναι ο γεράκος μεσοπέλαγα με την βαρκούλα του και παλεύει με τον καρχαρία! Το μόνο μου ελαφρυντικό είναι ότι ήμουν πιτσιρίκα και ίσως παρά ήταν βαθύ το νόημα για τα μυαλά που κουβαλούσα! Έχω δώσει όρκο ότι θα το τελειώσω κάποια στιγμή!

Παθιάστηκα όμως με το σημερινό μου θέμα και δεν έχω σταματημό. Οπότε ας βάλω μια άνω τελεία, γιατί σίγουρα θα επανέλθω στα αγαπημένα μου βιβλία κάποια στιγμή.

Για να κλείσουμε ευχάριστα αυτό το τόσο αγαπημένο μου θέμα ΚΑΙ να γιορτάσουμε εγώ κι εσύ, αγαπημένο μου ημερολόγιο, το γεγονός ότι έχουμε πλέον 62 φίλους (ελπίζω και αναγνώστες), λέω να κάνω έναν διαγωνισμό! Θα χαρίσω μερικά βιβλία μου, γιατί, όσο και αν δεν μ' αρέσει ούτε να τα δανείζω, ούτε να τα χαρίζω, πρέπει να αρχίσω να αποχωρίζομαι κάποια. Κατ' αρχάς δεν έχω που να τα βάλω πλέον (ξέρω τι σκέφτηκες, ντροπή!) και κατά δεύτερον ξέρω ότι δεν πρόκειται να τα ξανά διαβάσω ποτέ!

Το μόνο που έχουν να κάνουν οι φίλοι αναγνώστες μας λοιπόν, είναι:

1) Να κάνουν εγγραφή στο DearDiary (https://deardiarygrblog.wixsite.com/deardiary/today-s-topic)

2) Like στη σελίδα μας στο Facebook (https://www.facebook.com/deardiarygrblog) και/ή* follow στο Instagram (https://www.instagram.com/deardiarybloggr/).

* Το "ή" ισχύει μόνο για όσους δεν έχουν προφίλ και στα δύο.

4) Να μας αφήσουν ένα σχόλιο κάτω από το συγκεκριμένο άρθρο (στο blog, όχι στα social) με τους τίτλους των 2 βιβλίων (ένα ενηλίκων και ένα παιδικό) που θέλουν να κερδίσουν από τους παρακάτω:

ΕΝΗΛΙΚΩΝ: