Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2020

Αγαπητό ημερολόγιο,

Ωραίο το Netflix που σου έλεγα πριν λίγες μέρες, έχει προσθέσει στη λίστα του και παλιές ταινίες, όπως το "Beverly Hills Cop" (1984) με τον Eddie Murphy, αλλά δεν έχει άλλες, ακόμα παλιότερες ταινίες must-see, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Κωμωδίες με τον Louis De Funes (μορφή ο τύπος!), western όπως "The Good, the Bad and the Ugly" (1966), ταινίες για όλη την οικογένεια όπως "The Sound of Music" (1965) και το "Mary Poppins" (1964) και all time classics όπως το "Gone with the Wind" (1939). Ταινίες που θέλω πολύ να δει η κόρη μου (και ο άντρας μου, εδώ που τα λέμε), που δεν πρέπει να λησμονηθούν. Ίσως γερνάω και με έχει πιάσει νοσταλγία, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι δεν βγαίνουν πια τέτοιες ταινίες! Ακόμα και σήμερα όταν βλέπω τσίχλες Big Babol, θυμάμαι τη διαφήμιση που έπαιζε όταν ήμουν πιτσιρίκα με τον Bud Spencer, και φυσικά μου 'ρχεται flash back τι γέλιο έριχνα με τις ταινίες του με τον Terence Hill. Ευτυχώς που υπάρχουν τα public.gr που πουλάνε σε dvd πολλές τέτοιες παλιές ταινίες. Έχω πάρει μόνο το Mary Poppins (η μικρή την έχει δει 3 φορές και κάθε φορά συγκινείται), αλλά σιγά σιγά -budget επιτρέποντος- θα φτιάξω μια ταινιοθήκη με τα όλα κλασικά και αγαπημένα.

Ας μιλήσουμε και για παιδικές ταινίες και cartoon γενικότερα. Ωραίες και διδακτικές οι νέες ταινίες της Disney, δε λέω, αλλά είναι σαν της δικής μας εποχής; Δεν είναι! Κατ' αρχάς οι περισσότερες είναι remake όλων των κλασσικών της δικής μας εποχής και δεύτερον, δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιες πρέπει να περνάνε και ένα κρυφό μήνυμα πέρα από το προφανές (θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή αυτό, μη μ' αρχίζεις τώρα και φουντώνω, γιατί είναι και ευαίσθητο θέμα). Και τα παιδικά της τηλεόρασης... Πφφφ! Γιατί να μη βλέπουν τα παιδιά μας Στρουμφάκια, Παπιοπεριπέτειες, Bugs Bunny, Tρυποκάρυδο, Tom & Jerry, Ten Ten και Ποπάϊ, που προσέφεραν ώρες γέλιου χωρίς (πολλά) κλωτσομπουνίδια, υπερ-όπλα και βαθύτερα νοήματα;

Πάμε παρακάτω... Πρέπει να σου πω, αγαπητό ημερολόγιο, ότι τρελαίνομαι για ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα. Αν δεν έχεις δει "12 Χρόνια Σκλάβος", "Η Υπηρεσία", "Blow", "Tο Kυνήγι της Eυτυχίας", "Ένας Υπέροχος Άνθρωπος", "Zodiac", "Catch Me If you Can" και πολλές ακόμη, που πας; Πουθενά δε πας, γιατί μέσα από αυτές τις ταινίες καταλαβαίνεις πολλά πράγματα για τον άνθρωπο, την ψυχολογία, την ευφυία, την κακία και την τρέλα που μπορεί να κουβαλάει ο καθένας!

Υπάρχουν, βέβαια, και οι ταινίες που είναι βασισμένες σε βιβλία. Αυτό είναι περίπλοκο θέμα για εμένα, αγαπητό ημερολόγιο. Όπως σου έχω πει, είμαι φανατική βιβλιοφάγος και διαβάζω ότι πέσει στα χέρια μου. Πολλές φορές όμως, όπως όλους πιστεύω, η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη με απογοητεύει. Αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, λες "πωωω! ταινιάρα!". Αν έχεις διαβάσει το βιβλίο, σπάνια θα πεις "ταινιάρα" και συχνότερα "τι μπούρδα ήταν αυτή!"... Υπήρξαν βέβαια και πετυχημένες μεταφορές, όπως "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" και "Ο Γητευτής των Αλόγων" (και ας άλλαξαν το τέλος, αν δε με απατά η μνήμη μου). Μην με παρεξηγήσεις, δεν περιμένω να είναι ακριβής η μεταφορά του βιβλίου, γιατί οι ταινίες θα ήταν ατελείωτες, λογικό είναι να κόψεις σκηνές. Αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που θεωρώ ότι αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο δεν θα καταλάβαινα την ταινία (βλέπε "Το Κορίτσι με το Τατουάζ" του Στιγκ Λάρσον) και, ακόμα χειρότερα, περιπτώσεις που άλλαξαν πολύ το στόρι.

Κάπου εδώ, αγαπητό μου ημερολόγιο, θα έπρεπε να σου πω για τον αγαπημένο μου συγγραφέα, που τα περισσότερα βιβλία του έχουν γυριστεί ταινίες, και είχαν και μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Αλλά, όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να συνοψίσω κάτι τέτοιο σε μια παραγραφούλα και ήδη έχω μακρηγορήσει αρκετά. Οπότε θα στα πω την επόμενη φορά!

Φιλάκια ρουφηχταααά (που έλεγε και μια ψυχή)